Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemne kryminalne czytadło, które traci, gdy wikła się w pretensjonalne meandry psychologii swoich postaci.

Przyjemne kryminalne czytadło, które traci, gdy wikła się w pretensjonalne meandry psychologii swoich postaci.

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych, wiarygodnych ludzi i świat ich emocji i przeżyć, który nie jest prosty i jednowymiarowy. Miejscami wkrada się tu trochę kiczu, szczególnie we fragmentach, w których zagląda do głowy Cronkite'owi, czy Ginsbergowi, pod koniec też trochę przesadza z sensacyjnym spleceniem wszystkich wątków, a jego ambicja, by zachować względny obiektywizm trochę trąci asekuranctwem, ale można mu to wybaczyć, bo całościowo 'Niksy' to bardzo satysfakcjonująca i sprawiająca dużą przyjemność lektura.

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych,...

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Rozczarowałem się. Może to kwestia mojej bańki, ale dla mnie to jest zbiór truizmów. Kronika polskiej sceny politycznej, oczywiste diagnozy, nic nowego. W swoich facebookowych postach Markiewka bywa o wiele bardziej przenikliwy i to właśnie one mnie skłoniły, żeby sięgnąć po 'Gniew'. Przynajmniej wyciągnąłem z tego trochę propozycji lektur.

Rozczarowałem się. Może to kwestia mojej bańki, ale dla mnie to jest zbiór truizmów. Kronika polskiej sceny politycznej, oczywiste diagnozy, nic nowego. W swoich facebookowych postach Markiewka bywa o wiele bardziej przenikliwy i to właśnie one mnie skłoniły, żeby sięgnąć po 'Gniew'. Przynajmniej wyciągnąłem z tego trochę propozycji lektur.

Walker pisze przeraźliwie smutno i z wielką wrażliwością. Spośród stert bluzgów wyłaniają się małe klejnoty pięknych zdań. Najlepsza jest część dotycząca Iraku - odzierająca tę wojnę z jakichkolwiek pozorów, przerażająca relacja z bezsensownego piekła.

Walker pisze przeraźliwie smutno i z wielką wrażliwością. Spośród stert bluzgów wyłaniają się małe klejnoty pięknych zdań. Najlepsza jest część dotycząca Iraku - odzierająca tę wojnę z jakichkolwiek pozorów, przerażająca relacja z bezsensownego piekła.

Dylan okazuje się doskonałym gawędziarzem, a jego wspomnienia przypominają trochę powieści Kerouaca - chaotyczne zapiski, wypełnione nazwiskami, miejscami, tytułami kawałków.

Dylan okazuje się doskonałym gawędziarzem, a jego wspomnienia przypominają trochę powieści Kerouaca - chaotyczne zapiski, wypełnione nazwiskami, miejscami, tytułami kawałków.