Maniery to bardzo dobra część tytułu, ponieważ O'connor pisze w sposób tak zmanieryzowany, że co stronę miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Okropnym tonem jest to napisane. Z wyższością. Tonem, który tworzy gruby mur między piszącym a czytającym. Tonem osoby, która ma rację niepodważalną, jedyną. A w dodatku, mimo, że przeczytałam połowę, kompletnie nic z tych pism nie zapamiętałam - oprócz ogólnego wrażenia, że był to dla mnie wielki, przeintelektualizowany bełkot. Bubel.

Maniery to bardzo dobra część tytułu, ponieważ O'connor pisze w sposób tak zmanieryzowany, że co stronę miałam ochotę rzucić książką o ścianę. Okropnym tonem jest to napisane. Z wyższością. Tonem, który tworzy gruby mur między piszącym a czytającym. Tonem osoby, która ma rację niepodważalną, jedyną. A w dodatku, mimo, że przeczytałam połowę, kompletnie nic z tych pism nie...

Weekend spędziłem na suwalszczyźnie w pensjonacie, który właścicielka wypełniła kurami i kogutami. Stały w przeróżnych miejscach, na parapetach okiennych, na komodach, szafkach, wisiały na ścianach jako obrazki, makatki. W takich właśnie okolicznościach zacząłem czytać Misterium i maniery. Pisma przygodne Flannery O’Connor.

Pierwsze opowiadanie Król ptaków zaczyna się znamiennie.

"Kiedy miałam pięć lat, przydarzyło mi się coś, co naznaczyło mnie na resztę życia. Wytwórnia filmowa Pathé News wysłała z Nowego Jorku do Savannah fotografa, żeby zrobił zdjęcia jednej z moich kur. "
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/misterium-i-maniery-pisma-przygodne/

Weekend spędziłem na suwalszczyźnie w pensjonacie, który właścicielka wypełniła kurami i kogutami. Stały w przeróżnych miejscach, na parapetach okiennych, na komodach, szafkach, wisiały na ścianach jako obrazki, makatki. W takich właśnie okolicznościach zacząłem czytać Misterium i maniery. Pisma przygodne Flannery O’Connor.

Pierwsze opowiadanie Król ptaków zaczyna się...

Bardzo ciekawy zbiór tekstów o charakterze dyskursu, bo większość to wykłady wygłaszane na uczelniach. Najciekawsze wydaja mi się rozważania o warsztacie pisarskim, a większość błędów omawianych przez autorkę niedługo II wojnie niestety jak ulał pasuje do współczesnej polskiej prozy.Gorzej,gdy wypowiada się o związkach religii i literatury, a osłupienie wprawiła mnie opinia tej niewątpliwie inteligentnej osoby na temat cenzurowania literatury przez władze kościelne. Dodatkowa gwiazdka za świetne wydanie, a zwłaszcza okładkę.

Bardzo ciekawy zbiór tekstów o charakterze dyskursu, bo większość to wykłady wygłaszane na uczelniach. Najciekawsze wydaja mi się rozważania o warsztacie pisarskim, a większość błędów omawianych przez autorkę niedługo II wojnie niestety jak ulał pasuje do współczesnej polskiej prozy.Gorzej,gdy wypowiada się o związkach religii i literatury, a osłupienie wprawiła mnie...

Moją bohaterką roku jest bez wątpienia Flannery O`Connor. Rozgłaszam to wszędzie, gdzie tylko mogę. Mam ku temu powód. Otóż mamy do czynienia z zatwardziałą katoliczką z amerykańskiego południa, dla której ostatnie słowo ma zawsze Bóg: "Tożsamość tkwi bardzo głęboko. W całości zna ją jedynie Bóg, spośród jej poszukiwaczy najbardziej jednak zbliża się do niej artysta". A jednak, mimo własnych przekonań, oderwać się od jej rozważań nie mogę.

Znajdźcie mi drugą taką osobę, która potrafi poczynić takie oto uwagi: "Dobry nauczyciel mógłby zapobiec powstaniu niejednego bestsellera". W swoim zbiorze esejów i przemów “Misterium i maniery” (Karakter) O`Connor prezentuje dużą ilość trzeźwego osądu, co czyni ją starszą siostrą Krzysztofa Vargi. Trzeźwy i skrupulatny osąd zjawisk blisko związanych z literaturą stanowi mocny punkt jej krytycznej analizy.

Oto zdanie klucz: “w dzisiejszych czasach żałosne pismactwo jest hojniej wynagradzane niż dobra proza. Czasem trzeba tylko nauczyć się pisać wystarczająco źle, żeby świetnie zarobić” wybrzmiałe w tłumaczeniu Michała Kłobukowskiego, stanowi o sile jej utworów. Jest zasadnicza i bezkompromisowa, ale bije z niej takie ludzkie ciepło, w którym ogrzewają się wszystkie ludzkie wady, ale nie te dotyczące literatury. To naprawdę nie jest świat dla każdego.

Pisarka przytomnie też widzi czytelników, gdyż "każdy czyta powieść przez pryzmat własnych zainteresowań: lekarz szuka w niej choroby, pastor – kazania, biedak – pieniędzy, a bogacz – usprawiedliwienia, a jeżeli znajdą to, czego szukali, albo chociaż coś, co potrafią rozpoznać, uznają, że ten oto utwór prozą jest wybitny”. Nie sposób przejść obok bez przyznania racji.

Moją bohaterką roku jest bez wątpienia Flannery O`Connor. Rozgłaszam to wszędzie, gdzie tylko mogę. Mam ku temu powód. Otóż mamy do czynienia z zatwardziałą katoliczką z amerykańskiego południa, dla której ostatnie słowo ma zawsze Bóg: "Tożsamość tkwi bardzo głęboko. W całości zna ją jedynie Bóg, spośród jej poszukiwaczy najbardziej jednak zbliża się do niej artysta"....

Fajna mała książeczka o pisaniu i czytaniu. Polecam zwłaszcza tym, którzy poważnie myślą o wydaniu książki. Ale każdy czytelnik literatury też znajdzie w niej wiele dla siebie.

Jest to zbiór esejów amerykańskiej pisarki Flannery O'Connor, która dzieli się swoimi przemyśleniami na temat literatury. Najciekawsza dla mnie i chyba najobszerniejsza część tej książki to teksty skierowane do osób chcących pisać, uczestników kursów kreatywnego pisania i tych już piszących.

Sporo sobie popodkreślałem w trakcie czytania. Wiele spostrzeżeń autorki jest niezwykle trafnych, ale z wieloma się nie zgadzam. Flannery O'Connor świetnie pokazuje problemy książkowego świata, który zmaga się z nadmiarem wydawanych książek, z nadmiarem literackiej tandety. Choć uwagi O'Connor pochodzą sprzed wielu lat i dotyczą rynku anglojęzycznego, dobrze rozumiemy je w Polsce dziś. Z drugiej strony, kiedy autorka przedstawiała swoją wizję pisania, często pojawiało się w mojej głowie duże ALE. Np. dla O'Connor najważniejszym zmysłem pisarza jest oko, dla mnie równie ważne, a może ważniejsze jest ucho.

Takie małe rozbieżności były jednak dla mnie całkiem pobudzające. Prowokowały wewnętrzny dialog i koniec końców jestem za wywołanie tego dialogu wdzięczny.

Chociaż czytając O'Connor nie przeżywałem wielkich olśnień, nie doświadczałem znaczących zmian perspektyw, na które zawsze liczę, czytając, to muszę przyznać, że ta książka dokonała kilku malutkich zmian w moim myśleniu o pisaniu. A więc fajnie. O to chodziło.

Fajna mała książeczka o pisaniu i czytaniu. Polecam zwłaszcza tym, którzy poważnie myślą o wydaniu książki. Ale każdy czytelnik literatury też znajdzie w niej wiele dla siebie.

Jest to zbiór esejów amerykańskiej pisarki Flannery O'Connor, która dzieli się swoimi przemyśleniami na temat literatury. Najciekawsza dla mnie i chyba najobszerniejsza część tej książki to teksty...