Rebecca Solnit

Powiem tak, gdybym natrafiła na te eseje mając te naście lat, to na pewno otworzyłyby mi oczy na wiele spraw. Jednak przeczytawszy je teraz, te 10 lat później - nic z nich nie wyniosłam. Bo są to teksty bardzo powierzchowne. Każdy z nich można właściwie streścić jakimś jednozdaniowym banałem, Solnit nie próbuje za bardzo szukać przyczyn pewnych zjawisk, nie bawi się w żadne niuanse, nie podaje rozwiązań, a jej spojrzenie na wiele spraw jest bardzo mało kompleksowe. No, tak, skala gwałtów i morderstw jakich dopuszczają się mężczyźni wobec kobiet jest przerażająca, żyjemy w kulturze gwałtu, mężczyźni wykorzystują kobiety, a my im nie wierzymy jak zgłaszają gwałty i w dalszym ciągu społeczeństwo nie traktuje kobiet na równi z mężczyznami. I właściwie to więcej tu nie ma, na takim poziomie ogólności jest to pisane. I pewnie, nie każda książka musi dogłębnie analizować każdy problem na świecie, jednak Solnit tutaj nie tyle upraszcza pewne rzeczy, co całkowicie je ignoruje. Najbardziej zatrważającym przykładem jest tekst z drugiego eseju: „Przemoc nie ma koloru skóry, klasy, wyznania ani narodowości, ale ma płeć”. Jak można coś takiego w ogóle napisać? Przecież taki tekst i to jeszcze z ust historyczki to jakaś prowokacja i kompromitacja na całej linii. Ale tego jest więcej, człowiek odnosi wrażenie, że autorka ma bardzo czarno-białe spojrzenie na świat i musi mieć konkretną opinię na każdy temat, w związku z czym w jednym zdaniu podsumowuje rewolucję październikową czy politykę Cháveza, a cały feminizm to dla niej wojna płci, dobre kobiety walczą ze złymi facetami - tyle. To jest ten poziom dyskusji gdzie autorka Ci zasugeruje, że może gdyby Amerykanie posłuchali agentki FBI - kobiety, a nie samych mężczyzn - to 9/11 być może potoczyłoby się inaczej, ale mamy seksizm, także tego. Poza tym pada tu tekst o jakiejś muzułmańskiej rodzinie widocznej na zdjęciu i autorka jest w szoku, bo „coś, co wzięła za firankę albo mebel, jest w rzeczywistości całkowicie zasłoniętą kobietą”. Po pierwsze na pewno tak było, a po drugie autorka podsumowuje nikab na zasadzie faktu „to sprawia, że kobiety znikają”. Wielkie, złożone tematy wyjaśnia jedną prostą odpowiedzią, w dodatku ocenia ze swojej perspektywy zagadnienia grup, które jej nie dotyczą. Czuła też potrzebę wypowiedzieć się na temat homoseksualistów, uznając ich związki za równe z natury, nienaznaczone żadnymi rolami, wolne od seksizmu i dyskryminacji i uważa, że pary hetero powinny brać z nich przykład pod kątem równouprawnienia. Czyli kultura nie narzuca takim związkom żadnych wzorców, ról, a gej przecież nie może być mizoginem czy homofobem. Rozumiecie co chcę powiedzieć? Ten tekst sprawia wrażenie jakby był pisany przez jakiegoś nastoletniego neofitę, wygląda jak jakaś wojenka na Twitterze. Nie ma tu absolutnie żadnego niuansu, naprawdę sprawia to wrażenie jakby było pisane pod tezę, a dla autorki cała przemoc jaka ma miejsce na świecie jest spowodowana intencjonalną nienawiścią mężczyzn do kobiet. Nie przeczytacie tu o intersekcjonalności, wpływach kultury, nieuświadomionych mechanizmach jak np. o zinternalizowanym seksizmie u kobiet, nie, to jest wojna. Już po którymś eseju całkowicie traci się zaufanie do autorki, bo ona naprawdę każdy problem sprowadza do seksizmu i nienawiści mężczyzn do kobiet. Przytacza np. morderstwo Kitty Genovese i stwierdza, że w sumie to ludzie nie reagowali, bo dla nich normalne było, że mężczyzna może bić żonę. Chyba trochę więcej tam się wydarzyło. Czekałam już tylko na wzmiankę o tym, że gdyby kapitanem Titanica była kobieta, to może statek by nie zatonął. W dodatku widać, że to zbiór tekstów już publikowanych wcześniej, bo są one trochę niespójne. Np. w jednym eseju Solnit wyśmiewa memiczny już pseudoargument #NotAllMen, a w jakimś innym sama ze 3 razy podkreśla, że jak by co to nie wszyscy mężczyźni stosują mansplaining. Poza tym jeden z esejów nie ma w ogóle nic wspólnego z feminizmem, a jest jedynie nużącą i bełkotliwą rozprawą na temat twórczości Virginii Woolf. Odniosłam jednak wrażenie, że te wstawki są jedynie ostentacyjną próbą popisania się swoją wiedzą, która niczego nie wnosi do tekstu. Zresztą autorka w ogóle bardzo często odnosi się do tego co ktoś powiedział czy napisał, więc ciągle mamy wstawki w stylu „mój dobry znajomy mi powiedział”, „kolega pracujący w X kiedyś podzielił się ze mną”, „pewien brytyjski malarz” itd. A na domiar złego jest to po prostu nudne, jednocześnie płytkie, ale też i rozwleczone. Kompletnie nie skłania do refleksji, nie jest ani zabawne, ani wciągające, ani błyskotliwe. Zbiór podanych w pompatyczny sposób banałów, które już znasz, doprawiony szczyptą widowiskowej ignorancji. Jest mi przykro, że to jest uważane za jedną z najpopularniejszych pozycji na temat feminizmu. We deserve better