Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nieznośnie amerykańska w swoim umiłowaniu zgrabnej, gatunkowej narracji, opiewaniu korporacyjnego modelu pracy (szczególnie obrzydliwie to wychodzi przy opisywaniu zachowań z pogranicza mobbingu, które w bohaterach wywołują zazwyczaj co najwyżej zdziwienie/rozbawienie) i patronizującym spojrzeniu na Japończyków, jako tych dziwnych typów, co nie umieją biznesów robić we właściwy, amerykański sposób. Plus robienie z Nintendo Złego Imperium trochę jednak na wyrost. Ale nie będę udawał, że mimo wszystko nie bawiłem się świetnie przy lekturze, mimo że wiele z tych faktów już znałem (ciężko interesować się grami i nie kojarzyć spotów Segi, czy słynnego '299' Race'a), bo gawędziarzem jest Harris bardzo dobrym.

Nieznośnie amerykańska w swoim umiłowaniu zgrabnej, gatunkowej narracji, opiewaniu korporacyjnego modelu pracy (szczególnie obrzydliwie to wychodzi przy opisywaniu zachowań z pogranicza mobbingu, które w bohaterach wywołują zazwyczaj co najwyżej zdziwienie/rozbawienie) i patronizującym spojrzeniu na Japończyków, jako tych dziwnych typów, co nie umieją biznesów robić we...

Przyjdzie czas, gdy jakaś swołocz
obowiązkowo będzie o tym pisać heroiczne wiersze.
Przyjdzie czas, gdy jakaś swołocz
powie, że o tym w ogóle nie ma potrzeby pisać.

Przyjdzie czas, gdy jakaś swołocz
obowiązkowo będzie o tym pisać heroiczne wiersze.
Przyjdzie czas, gdy jakaś swołocz
powie, że o tym w ogóle nie ma potrzeby pisać.

Borgesowsko/oulipowskie opowiadania-koncepty, ale przyciężkawe. Pierwsze i ostatnie najlepsze.

Borgesowsko/oulipowskie opowiadania-koncepty, ale przyciężkawe. Pierwsze i ostatnie najlepsze.

Ta rozpacz, ta nienawiść - byłyby absurdalne, gdyby nie były tak zawstydzające w swojej szczerości.

Ta rozpacz, ta nienawiść - byłyby absurdalne, gdyby nie były tak zawstydzające w swojej szczerości.

Tu już jest totalna popisówa, skrajnie erudycyjny i męcząco gęsty tekst, ale jednocześnie tak przejmujący, że nie pozostawia żadnych wątpliwości - to jest wielka literatura.

Tu już jest totalna popisówa, skrajnie erudycyjny i męcząco gęsty tekst, ale jednocześnie tak przejmujący, że nie pozostawia żadnych wątpliwości - to jest wielka literatura.

Najważniejsza dla mnie książka na ten moment, zamykam nią 25 lat swojego życia.

Najważniejsza dla mnie książka na ten moment, zamykam nią 25 lat swojego życia.

Właściwie nie rozczarowuje, bo już okropny blurb zapowiada, co tu dostaniemy - przegląd skandali i skandalików, katalog kochanek i narkotyków. O muzyce mówi się jedynie na marginesie, nie ma też tu za dużo sięgnięcia wgłąb postaci Jaggera. Ale przyjemne plotkarskie czytadło.

Właściwie nie rozczarowuje, bo już okropny blurb zapowiada, co tu dostaniemy - przegląd skandali i skandalików, katalog kochanek i narkotyków. O muzyce mówi się jedynie na marginesie, nie ma też tu za dużo sięgnięcia wgłąb postaci Jaggera. Ale przyjemne plotkarskie czytadło.

Beka z reportażowego 'ple ple' może i zabawna, szkoda że ze wszystkich barwnych postaci z kart tej książki, najbardziej niesympatyczną jest sam autor.

Beka z reportażowego 'ple ple' może i zabawna, szkoda że ze wszystkich barwnych postaci z kart tej książki, najbardziej niesympatyczną jest sam autor.

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Wicha jest cudowny, jestem zakochany we wszystkim, co ten koleś pisze. Nie mam zielonego pojęcia o designie, ale to nie ma znaczenia, bo czytałbym od Wichy nawet instrukcję obsługi odkurzacza.

Rozczarowałem się. Może to kwestia mojej bańki, ale dla mnie to jest zbiór truizmów. Kronika polskiej sceny politycznej, oczywiste diagnozy, nic nowego. W swoich facebookowych postach Markiewka bywa o wiele bardziej przenikliwy i to właśnie one mnie skłoniły, żeby sięgnąć po 'Gniew'. Przynajmniej wyciągnąłem z tego trochę propozycji lektur.

Rozczarowałem się. Może to kwestia mojej bańki, ale dla mnie to jest zbiór truizmów. Kronika polskiej sceny politycznej, oczywiste diagnozy, nic nowego. W swoich facebookowych postach Markiewka bywa o wiele bardziej przenikliwy i to właśnie one mnie skłoniły, żeby sięgnąć po 'Gniew'. Przynajmniej wyciągnąłem z tego trochę propozycji lektur.

Walker pisze przeraźliwie smutno i z wielką wrażliwością. Spośród stert bluzgów wyłaniają się małe klejnoty pięknych zdań. Najlepsza jest część dotycząca Iraku - odzierająca tę wojnę z jakichkolwiek pozorów, przerażająca relacja z bezsensownego piekła.

Walker pisze przeraźliwie smutno i z wielką wrażliwością. Spośród stert bluzgów wyłaniają się małe klejnoty pięknych zdań. Najlepsza jest część dotycząca Iraku - odzierająca tę wojnę z jakichkolwiek pozorów, przerażająca relacja z bezsensownego piekła.

Dylan okazuje się doskonałym gawędziarzem, a jego wspomnienia przypominają trochę powieści Kerouaca - chaotyczne zapiski, wypełnione nazwiskami, miejscami, tytułami kawałków.

Dylan okazuje się doskonałym gawędziarzem, a jego wspomnienia przypominają trochę powieści Kerouaca - chaotyczne zapiski, wypełnione nazwiskami, miejscami, tytułami kawałków.

Maddin jest cudownym rozmówcą, nie wstydzącym się odwoływać do bardzo intymnych doświadczeń, pozbawionym artystowskiego zadęcia i z wielką wiedzą na temat kinematografii - można czytać te rozmowy z notesem i wynotowywać wszystkie przeoczone filmy, do których się odwołuje.

Maddin jest cudownym rozmówcą, nie wstydzącym się odwoływać do bardzo intymnych doświadczeń, pozbawionym artystowskiego zadęcia i z wielką wiedzą na temat kinematografii - można czytać te rozmowy z notesem i wynotowywać wszystkie przeoczone filmy, do których się odwołuje.

Przyjemne kryminalne czytadło, które traci, gdy wikła się w pretensjonalne meandry psychologii swoich postaci.

Przyjemne kryminalne czytadło, które traci, gdy wikła się w pretensjonalne meandry psychologii swoich postaci.

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych, wiarygodnych ludzi i świat ich emocji i przeżyć, który nie jest prosty i jednowymiarowy. Miejscami wkrada się tu trochę kiczu, szczególnie we fragmentach, w których zagląda do głowy Cronkite'owi, czy Ginsbergowi, pod koniec też trochę przesadza z sensacyjnym spleceniem wszystkich wątków, a jego ambicja, by zachować względny obiektywizm trochę trąci asekuranctwem, ale można mu to wybaczyć, bo całościowo 'Niksy' to bardzo satysfakcjonująca i sprawiająca dużą przyjemność lektura.

Wiele srok za ogon łapie Hill i większość z tych srok udaje mu się utrzymać. Porównuje zryw '68 do współczesnej anomii i histerii młodej lewicy i o obu wypowiada się z przekąsem, jednocześnie jasno sygnalizując, że jego serce znajduje się po lewej stronie. Mówi o sięgającym absurdu konsumpcjonizmie i udaje mu się w tym uciec od banału. Wreszcie tworzy bardzo realnych,...

Perec chciał osiągnąć totalną nieczytelność poprzez totalną linearność, ale mu nie do końca wyszło, bo czyta się to świetnie. Nie tylko jako literacki eksperyment, ale i subtelnie zgryźliwy obraz gnicia w korporacyjnym boksie.

Perec chciał osiągnąć totalną nieczytelność poprzez totalną linearność, ale mu nie do końca wyszło, bo czyta się to świetnie. Nie tylko jako literacki eksperyment, ale i subtelnie zgryźliwy obraz gnicia w korporacyjnym boksie.

Syska pięknie i kompleksowo o nurcie definiującym światowy arthouse ostatniej dekady i wciąż mocno się trzymającym. Pokazuje jego korzenie, wybiera protoplastów i zamyka grupę bardzo różnorodnych twórców we wspólnej ramie. Mam wątpliwości co do drobiazgowego streszczania większości filmów, ale tak poza tym, to zarzutów brak, porywająca lektura.

Syska pięknie i kompleksowo o nurcie definiującym światowy arthouse ostatniej dekady i wciąż mocno się trzymającym. Pokazuje jego korzenie, wybiera protoplastów i zamyka grupę bardzo różnorodnych twórców we wspólnej ramie. Mam wątpliwości co do drobiazgowego streszczania większości filmów, ale tak poza tym, to zarzutów brak, porywająca lektura.

Ładnie krąży wokół makabrycznej prawdy, powoli odsłaniając karty, ale to zawsze jest gdzieś w tle, ustępując miejsca miłosno-przyjacielskiemu trójkątowi. Tony lukru pod koniec skłaniają do wymiotów. Noblista piszący baje o Sile Prawdziwej Miłości wygląda trochę śmiesznie.

Ładnie krąży wokół makabrycznej prawdy, powoli odsłaniając karty, ale to zawsze jest gdzieś w tle, ustępując miejsca miłosno-przyjacielskiemu trójkątowi. Tony lukru pod koniec skłaniają do wymiotów. Noblista piszący baje o Sile Prawdziwej Miłości wygląda trochę śmiesznie.

To jest bardzo prosta przypowieść, ale może właśnie dlatego tak mocarna. Zgrzytają mi tylko te wzniosłe przemowy i fragmenty, które zbytnio chcą wszystko objaśniać.

To jest bardzo prosta przypowieść, ale może właśnie dlatego tak mocarna. Zgrzytają mi tylko te wzniosłe przemowy i fragmenty, które zbytnio chcą wszystko objaśniać.

Czterysta stron rozterek klasy próżniaczej, ale jak to jest napisane!

Czterysta stron rozterek klasy próżniaczej, ale jak to jest napisane!