Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ogrom rozczarowań:
- język na poziomie szkoły średniej, sztuczny, niemający w sobie krzty przekonywania;
- fabuła: groteskowa, niestety w tym najgorszym wydaniu - głupim;
- wątek zombie, ghuli czy też inaczej zamarźluchów miejscami wręcz żenujący; nie wierzę, że nie dało się tego jakoś bardziej inteligentnie, a przede wszystkim ciekawiej, połączyć z opowieścią o zarozumialcach z Zachodu.
Bronią się:
- wplecione zdarzenia z historii polskiego himalaizmu (czytelne tylko dla tych, co tę historię znają);
- poruszane wątki o postrzeganiu innych kultur i zachodnim egocentryzmie (nie znajdziemy tu jednak nic odkrywczego, tyle że warto o tym przypominać).
Autor zapewne będzie przekonywać, że wszystkie chwyty literacko-fabularne są zamierzone, a kto się czepia, nie rozumie popkulturowych odniesień. Nawet jednak popkulturową strawę trzeba tak dosmaczyć, żeby była zjadliwa. Po tej czeka nas w najlepszym wypadku ból brzucha.

Ogrom rozczarowań:
- język na poziomie szkoły średniej, sztuczny, niemający w sobie krzty przekonywania;
- fabuła: groteskowa, niestety w tym najgorszym wydaniu - głupim;
- wątek zombie, ghuli czy też inaczej zamarźluchów miejscami wręcz żenujący; nie wierzę, że nie dało się tego jakoś bardziej inteligentnie, a przede wszystkim ciekawiej, połączyć z opowieścią o...

Najlepsze w tej książce są mapy - trzymają poziom, reszta to wielkie rozczarowanie. Aż trudno uwierzyć, że opowieści o ludzkich tragediach mogą zostać tak nudno przedstawione. Drętwy język, przeładowanie tekstu nieistotnymi szczegółami, domorosłe mędrkowanie niewykraczające poza schematyczne banały... No i ogromna czcionka, która ma ukryć prosty fakt, że niewiele jest tu do czytania.
To raczej produkt książkopodobny niż prawdziwa książka. A okładka? Zachowam dla siebie, z czym mi się kojarzy.

Najlepsze w tej książce są mapy - trzymają poziom, reszta to wielkie rozczarowanie. Aż trudno uwierzyć, że opowieści o ludzkich tragediach mogą zostać tak nudno przedstawione. Drętwy język, przeładowanie tekstu nieistotnymi szczegółami, domorosłe mędrkowanie niewykraczające poza schematyczne banały... No i ogromna czcionka, która ma ukryć prosty fakt, że niewiele jest tu do...

"Tato" wbrew zapowiedziom nie proponuje pogłębionych refleksji nad wyborami, jakie – by zacytować tekst z okładki – „stawia życie przed tymi, którzy góry ukochali ponad wszystko”. Trudno bowiem za odważny i ciekawy, wnoszący coś nowego, uznać zestaw oczywistych stwierdzeń i banalnych, schematycznych formułek o odpowiedzialności, poziomie akceptowalnego ryzyka, szczęściu rodziny oraz odnajdywaniu spokoju w miłości. A takimi właśnie truizmami karmi nas z lubością Tomaszewski.

cała recenzja na: http://gory-lektury.blogspot.com/

"Tato" wbrew zapowiedziom nie proponuje pogłębionych refleksji nad wyborami, jakie – by zacytować tekst z okładki – „stawia życie przed tymi, którzy góry ukochali ponad wszystko”. Trudno bowiem za odważny i ciekawy, wnoszący coś nowego, uznać zestaw oczywistych stwierdzeń i banalnych, schematycznych formułek o odpowiedzialności, poziomie akceptowalnego ryzyka, szczęściu...

Hasłowe, chciałoby się powiedzieć facebookowe potraktowanie tematu górskiej śmierci zwyczajnie budzi rozczarowanie. Powierzchowne pisarstwo Kurasia niczego nie porządkuje, nie pozostawia też miejsca na czytelnicy namysł. Przynosi w zamian wrażenie bylejakości i spłycenia problemu. Czytelnik nie dostaje tu nic ponad to, co serwują mu po każdym wypadku ustawione pod klikalność internetowe newsy i telewizje śniadaniowe.

Hasłowe, chciałoby się powiedzieć facebookowe potraktowanie tematu górskiej śmierci zwyczajnie budzi rozczarowanie. Powierzchowne pisarstwo Kurasia niczego nie porządkuje, nie pozostawia też miejsca na czytelnicy namysł. Przynosi w zamian wrażenie bylejakości i spłycenia problemu. Czytelnik nie dostaje tu nic ponad to, co serwują mu po każdym wypadku ustawione pod...

"Każda wyprawa ma swoją cenę [...], płaci ją nie tylko himalaista. Wspina się cała rodzina, nie tylko jeden człowiek". To najlepsze podsumowanie tej książki. Książki, która jeśli się nad nią dobrze pochylić, jest wstrząsająca w swojej wymowie. Indywidualizm i pasja to bóstwa naszego świata, synonimy wolności, w ich imię można wszystko. Himalaista wytłumaczy nimi każde zachowanie, rodzina himalaisty powtórzy jak wyuczoną formułkę. Najbardziej przerażają w tej książce dorosłe dzieci himalaistów. Poranione, ale w większości wciąż wielbiące egoistów.

"Każda wyprawa ma swoją cenę [...], płaci ją nie tylko himalaista. Wspina się cała rodzina, nie tylko jeden człowiek". To najlepsze podsumowanie tej książki. Książki, która jeśli się nad nią dobrze pochylić, jest wstrząsająca w swojej wymowie. Indywidualizm i pasja to bóstwa naszego świata, synonimy wolności, w ich imię można wszystko. Himalaista wytłumaczy nimi każde...