Eh, ciężko się czyta (a w moim przypadku słucha) takiego reportażu gdzie tezę wpycha nam się do gardła.
Autorki rozważały tytuł ksiazki "Czy himalaiści powinni mieć dzieci", a ja myślę, że bliższe byłoby "Uważamy, że himalaiści nie powinni mieć rodziny".

Eh, ciężko się czyta (a w moim przypadku słucha) takiego reportażu gdzie tezę wpycha nam się do gardła.
Autorki rozważały tytuł ksiazki "Czy himalaiści powinni mieć dzieci", a ja myślę, że bliższe byłoby "Uważamy, że himalaiści nie powinni mieć rodziny".

"Rodziny himalaistów" to zbiór reportaży-wywiadów z rodzinami tych, którzy na zawsze pozostali na najwyższych szczytach oraz kmentarzami alpinistów i himalaistów związanych ze środowiskiem. Z uwagi na fakt, że publikacja ma dwie Autorki, narracja nie jest spójna, co jednak nie ma większego znaczenia w odbiorze lektury.
Autorki zwracają się do żon i dzisiaj już dorosłych dzieci himalaistów zadając im kluczowe pytania, jak żyć w cieniu śmierci męża i wychowywać się bez ojca. Co ciekawe, większość osieroconych dzieci zdaje się rozumieć pasję rodzica i nie ma żalu, że miłość do gór okazała się silniejsza niż obowiązki wobec rodziny.
Autorki przybliżyły historie nieco zapomnianych himalaistów. Pozwala to przybliżyć ich sylwetki i w pewien sposób przywrócić o nich pamięć. Wyjątkiem jest Tomek Mackiewicz, z uwagi zapewne na fakt, że stosunkowo niedawno zginął na Nandze i na bieżąco można było w mediach śledzić akcję ratunkową.
Dążenie do celu, ambicja, pasja, miłość do gór, ale i presja środowiska prowadziły himalaistów na najwyższe szczyty. W tle dzieci i czekająca w lęku żona, która także ciągnęła karawanę, tyle że domowych obowiązków i pracy zawodowej.
Ta publikacja to próba odpowiedzi na pytanie, jak wygląda życie po śmierci partnera i rodzica, który niejako współdecyduje o jej dacie. Oczywiście, nikt nie zakłada, że zginie, ale statystyka w latach 70. i 80. była nieubłagalna. Czy himalaisci to egoiści? Czy w ogóle powinni zakładać rodzinę? Na te pytania Czytelnik musi odpowiedzieć sobie sam.

"Rodziny himalaistów" to zbiór reportaży-wywiadów z rodzinami tych, którzy na zawsze pozostali na najwyższych szczytach oraz kmentarzami alpinistów i himalaistów związanych ze środowiskiem. Z uwagi na fakt, że publikacja ma dwie Autorki, narracja nie jest spójna, co jednak nie ma większego znaczenia w odbiorze lektury.
Autorki zwracają się do żon i dzisiaj już dorosłych...

LODOWI WOJOWNICY

Z racji mojej miłości do gór, wędrówek i podziwiania pofałdowanych krajobrazów książki o takiej tematyce znajdują się zawsze na wyjątkowym miejscu pośród wszystkich moich lektur. Mam wiele pokory wobec wysokich szczytów i mnóstwo uznania dla tych, którzy, biorąc udział w zorganizowanych ekspedycjach, pragną się z nimi zmierzyć. Książka "Rodziny Himalaistów" zaskoczyła mnie swoją formą i sposobem podejścia do tematu wysokogórskiej pasji, która jest niestety zgubna dla bardzo wielu wspinaczy. Nie spotkałam dotąd publikacji, w której oddano by głos rodzinom wspinaczy. Dwie dziennikarki - Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin i Joanna Sokolińska skupiają się na rozmowach z żonami i dziećmi himalaistów, którzy nie wrócili do domów, zostali na zawsze tam, dokąd docierają tylko wybrani.

Pasja wysokogórska jest jak ekstremalny sport - niebezpieczna, wymagająca i związana z ogromnym ryzykiem. Graniczy z obsesją, wymaga poświęceń, zmusza do dokonywania bardzo trudnych wyborów. Dlatego warto w tym miejscu postawić pytanie, czy himalaiści powinni zakładać rodziny i mieć dzieci? Jak wygląda życie z osobą, której pasja przesłania wszystko?

Wyjazd na ekspedycję bywa ucieczką przed codziennością, problemami, ograniczeniami, czasem nawet przed samym sobą. Himalaiści to często samotnicy poszukujący w górach wolności, natchnienia, czy ukojenia. Pasja do wspinaczki wysokogórskiej jest jak nieuleczalna choroba, trudna do zaakceptowania przez najbliższych, która najczęściej wygrywa z codziennością. Opowiadają o tym żony żyjące w ciągłym strachu i niepewności. To na nie spada cała odpowiedzialność za rodzinę. Swoimi przemyśleniami dzielą się dzieci, które od najmłodszych lat wychowują się bez ojców. Niektórzy chowają urazę, za taki, a nie inny sposób życia, inni dziedziczą pasję, rozumieją i starają się pogodzić z rzeczywistością, jeszcze inni pragną poznać lepiej swoich ojców dzięki rozmowom z ich przyjaciółmi i kolegami z ekspedycji. Poszukują informacji sięgając do dzienników, notatek z podróży, listów i... wspomnień.

"Rodzinny himalaistów" to poruszający zbiór wspomnień opowiadający o utracie najbliższych. Te przerażająco szczere i dotkliwie przejmujące wyznania członków rodzin wspinaczy wysokogórskich, którzy pozostali w górach już na zawsze. Są wśród nich Tomasz Mackiewicz (zginął po zdobyciu Nanga Parbat w 2018 r.),ale też ci mniej popularni jak Ryszard Kołakowski (poniósł śmierć w 1988 r. na Makalu podczas zejścia ze szczytu),Bogdan Jankowski - jeden z najbardziej rozważnych, uczestnik wyprawy na Mount Everest zimą, który zmarł w wieku 81 lat, Stanisław Latałło (zginął na Lhotse w 1974 r.) oraz kilku innych.

Jestem pod dużym wrażeniem. Słuchałam tego audiobooka z wypiekami na twarzy, irytowałam się, wzruszałam, starałam się zrozumieć. Nie podobało mi się wyciąganie problemów osobistych Mackiewicza. Takie wchodzenie z butami w jego małżeństwo wydało mi się zbędne, choć oczywiście rozumiem zamysł autorek.

Czy zatem zdobywcy najwyższych szczytów świata to ryzykanci, którzy proszą się o śmierć? Na to pytanie możecie odpowiedzieć sobie sami zaraz po lekturze książki "Rodziny himalaistów". Pamiętajcie jednak, że na najwyższe szczyty "wspina się cała rodzina, nie tylko jeden człowiek".

LODOWI WOJOWNICY

Z racji mojej miłości do gór, wędrówek i podziwiania pofałdowanych krajobrazów książki o takiej tematyce znajdują się zawsze na wyjątkowym miejscu pośród wszystkich moich lektur. Mam wiele pokory wobec wysokich szczytów i mnóstwo uznania dla tych, którzy, biorąc udział w zorganizowanych ekspedycjach, pragną się z nimi zmierzyć. Książka "Rodziny...

Ciekawe historie osób, które straciły rodziców ( głównie ojców) i musiały nauczyć się żyć w innej rzeczywistości

Ciekawe historie osób, które straciły rodziców ( głównie ojców) i musiały nauczyć się żyć w innej rzeczywistości

Przyjemnie się słuchało tych historii, na pewno rzucają trochę inne światło na tematykę wypraw wysokogórskich. Szczerze mówiąc największe wrażenie, niestety w negatywnym tego słowa wrażeniu, wywarła na mnie pierwsza historia. Człowiek, który w wielu kręgach był przedstawiany jako absolutna legenda zakładał zbiórki na wyprawy jednocześnie nie dając środków na utrzymanie własnych dzieci. Dobry kubeł zimnej wody, że ludzie, nawet robiący niesamowite rzeczy, to tylko ludzie i warto uważać w robieniu z nich bogów.

Przyjemnie się słuchało tych historii, na pewno rzucają trochę inne światło na tematykę wypraw wysokogórskich. Szczerze mówiąc największe wrażenie, niestety w negatywnym tego słowa wrażeniu, wywarła na mnie pierwsza historia. Człowiek, który w wielu kręgach był przedstawiany jako absolutna legenda zakładał zbiórki na wyprawy jednocześnie nie dając środków na utrzymanie...

To było moje pierwsze spotkanie z literaturą faktu o tematyce górskiej. Biografie Kukuczki czy Rutkiewicz przewinęły mi się niejednokrotnie. Więc żeby zrobić sobie mały wstęp w książki z tego świata postanowiłam sięgnąć po coś bardziej ogólnego, nieskupiającego się na tylko jednej osobie.
Kiedy ktoś próbuje swoich sił w zdobyciu jednego z najwyższych szczytów na świecie wszystkie relacje opierają się na tej osobie - jak się czuje, gdzie aktualnie się znajduje, ile jeszcze przed nim, a ile już za nim. Niejednokrotnie dla takich osób był to ostatni szczyt, który mieli szansę zdobyć. I chociaż to o tym himalaiście/alpiniście będą trąbić media i to właśnie jego będą wspominać po lata to są ludzie, o który zbyt mała się wspomina - najbliższa rodzina.
To właśnie przyciągnęło mnie do tej książki najbardziej. Żona, która mimo rozwodu będzie tęsknić. Syn, który ojca będzie pamiętał tylko ze zdjęć, bo nie zdążył stworzyć sobie z nim wspomnień. Córka, która nadal będzie czekała na powrót ojca mimo świadomości, że nie ma na to szans. Książka jest króciutka, nie całe 250 stron ale warta przeczytania choćby ze względu na trochę inną perspektywę.

To było moje pierwsze spotkanie z literaturą faktu o tematyce górskiej. Biografie Kukuczki czy Rutkiewicz przewinęły mi się niejednokrotnie. Więc żeby zrobić sobie mały wstęp w książki z tego świata postanowiłam sięgnąć po coś bardziej ogólnego, nieskupiającego się na tylko jednej osobie.
Kiedy ktoś próbuje swoich sił w zdobyciu jednego z najwyższych szczytów na świecie...

„JEST RYZYKO, JEST ZABAWA, ALBO PIARGI, ALBO SŁAWA” (Jacek Hugo-Bader, „Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak”)

Tragiczna śmierć Kacpra Tekielego, męża polskiej królowej nart - Justyny Kowalczyk, sprawiła, że rozmowy przy firmowych ekspresach znowu przybrały formę przeciągania liny. Kiedy jedni krzyczą, że sam jest sobie winien, inni tłumaczą, że taka jest cena pasji, która determinowała jego życie, i z którą się liczył. Tradycyjnie w takich sytuacjach cała uwaga skupia się na śmiałkach, którzy mimo potężnego ryzyka pną się do góry. Jednak tym razem Katarzyna Skrzydłowska-Kalukin i Joanna Sokolińska postanowiły przełamać ten trend, i wyjątkowo światła jupiterów skierować nie na himalaistów, ale ich najbliższych.

Rodziny himalaistów to zbiór historii o wielkiej i niestety śmiertelnej pasji rodzica lub partnera, opowiedzianej z perspektywy rodziny. W niektórych przypadkach są to wspomnienia już mocno wiekowe, a mimo to wciąż wywołujące szkliste oczy i drżącą wargę. W innych jeszcze świeże rany, jakby je ktoś nieustannie posypywał solą, nie pozwalając na spokojne zagojenie.

Czytaj więcej: https://ladydot.pl/blog/jest-ryzyko-jest-zabawa-albo-piarg-albo-sława-jacek-hugo-bader-długi-film-o-miłości-powrót-na-broad-peak

„JEST RYZYKO, JEST ZABAWA, ALBO PIARGI, ALBO SŁAWA” (Jacek Hugo-Bader, „Długi film o miłości. Powrót na Broad Peak”)

Tragiczna śmierć Kacpra Tekielego, męża polskiej królowej nart - Justyny Kowalczyk, sprawiła, że rozmowy przy firmowych ekspresach znowu przybrały formę przeciągania liny. Kiedy jedni krzyczą, że sam jest sobie winien, inni tłumaczą, że taka jest cena pasji,...

Ponieważ od jakiegoś czasu fascynuje mnie tematyka górska, postanowiłam sięgnąć po tę książkę dotyczącą w znaczącym stopniu gór, która jednak skupia się przede wszystkim na innym – istotnym i raczej pomijanym problemie. Mianowicie, opowiada o rodzinach himalaistów i wpływie jaki pasja ich najbliższych ma na otoczenie. Autorki, pisząc swoją książkę, sięgnęły do wielu źródeł traktujących o wyprawach Polaków w najwyższe góry świata oraz przeprowadziły wiele bardzo osobistych rozmów z rodzinami himalaistów, które po wielu latach od tragedii musiały ponownie sięgnąć do tych bolesnych wspomnień.

W latach 80-tych polski himalaizm rozwijał się wyjątkowo prężnie mimo obiektywnych trudności gospodarczych i skomplikowanej sytuacji politycznej jaka panowała w kraju. Może właśnie dlatego – na przekór szarej (lub może chwilami nawet czarnej) rzeczywistości jednostki uciekały w inny świat – w wysokie góry, gdzie czuły smak wolności i wszechobejmujący bezkres. Skupione na celu jakim było zdobycie szczytu nie myślały o niczym innym i często wbrew zdrowemu rozsądkowi gnały na przód po laur zwycięstwa. Bywały momenty, gdy przychodziło opamiętanie i pojawiało się na chwilę trzeźwe myślenie, jednak góry wzywały dość głośno, więc powracały na szlak i często z niego już nie wracały...

C.D.: https://czytany-blog.blogspot.com/

Ponieważ od jakiegoś czasu fascynuje mnie tematyka górska, postanowiłam sięgnąć po tę książkę dotyczącą w znaczącym stopniu gór, która jednak skupia się przede wszystkim na innym – istotnym i raczej pomijanym problemie. Mianowicie, opowiada o rodzinach himalaistów i wpływie jaki pasja ich najbliższych ma na otoczenie. Autorki, pisząc swoją książkę, sięgnęły do wielu źródeł...

Trudno mi napisać opinie o tej książce. Większość wypowiedzi są autorstwa dorosłych już ludzi, którzy w dzieciństwie stracili ojców w górach. Z tym jak sobie poradzili z tą utratą polemizować nie będę, bo chyba na miejscu jest tylko współczucie.
Tak jak wcześniej uważałam himalaizm za egoistyczny i że osoby wybierające hobby ryzykując życie nie powinni zakładać rodzin, tak zdania nie zmieniłam.

Trudno mi napisać opinie o tej książce. Większość wypowiedzi są autorstwa dorosłych już ludzi, którzy w dzieciństwie stracili ojców w górach. Z tym jak sobie poradzili z tą utratą polemizować nie będę, bo chyba na miejscu jest tylko współczucie.
Tak jak wcześniej uważałam himalaizm za egoistyczny i że osoby wybierające hobby ryzykując życie nie powinni zakładać rodzin, tak...

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę w tym temacie. Nie jestem w stanie zrozumieć alpinistów

Pierwszy raz sięgnęłam po książkę w tym temacie. Nie jestem w stanie zrozumieć alpinistów