Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Deszczowy jesienny weekend przeniósł mnie w świat wspinaczy i szczytów nieosiągalnych dla zwykłego zjadacza chleba. Nie, nie stało się tak w czasie marzeń sennych. Stało się tak za sprawą książki pt. „Kurczab, szpej, szpada i tajemnice. Niezwykłe życia Janusza Kurczaba” będącej wspólnym dziełem Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego. Jestem miłośniczką gór. Lubię je podziwiać, zachwycać się nimi, najlepiej z daleka. Rzadko przemierzam jakiś prosty, turystyczny górski szlak. Przyznam szczerze, że Janusza „Jano” Kurczaba poznałam dzięki jego biografii spisanej przez Wojciecha Fuska i Jerzego Porębskiego. Wcześniej jego nazwisko nic by mi nie powiedziało. Dzięki wnikliwej, obszernej biografii zajmującej blisko 500 stron, poznajemy Janusza „Jano” Kurczaba, który okazuje się jednym z najwybitniejszych wspinaczy i który winien być wymieniany jednym tchem m.in. z Jerzym Kukuczką, Krzysztofem Wielickim, Wojciechem Kurtyką i Wandą Rutkiewicz. Skromny i asertywny. Taki we wspomnieniach kolegów i koleżanek, nie tylko ze środowiska górskiego, pozostał Jano. I taki z pewnością był. Był człowiekiem zwykłym jak na czasy, w których żył. W jego biografię wpisane są tragiczne dzieje Polski. Niezwykły w swej zwyczajności odkrył pasję do przedmiotów ścisłych. Leżał mu też wuef. Wypadek w dzieciństwie nie pokrzyżował jego dalszych sportowych losów i dokonań, które miały stać się faktem w latach późniejszych. A mógł, bo był wydawać się mogło poważny. Doprowadził do amputacji palca i zakończył się ograniczoną sprawnością prawej dłoni. Jaki obraz bohatera biografii wyłania się z kart książki? Janusz Kurczab okazuje się człowiekiem „pomimo”. Pomimo wpisu w książeczce wojskowej, który informował o upośledzonym chwycie, z uporem i fenomenalnymi wynikami oddawał się równocześnie(!) swoim sportowym pasjom. Tak, pasjom w liczbie mnogiej. Jego dwiema pasjami okazały się szermierka i wspinaczka. Każdej z nich poświęcił się bez reszty. Każdej oddał swoje serce i najlepsze lata życia. Każda z nich łączy się z niebywałymi sukcesami, bo, upraszczając maksymalnie jego skomplikowane życie, można go podsumować jako wybitnego wspinacza i olimpijczyka. Autorzy unieśmiertelnili w swym dziele Kurczaba. Ich książka wciągnie każdego, także laika w sprawach wspinaczek górskich. Doceniam ich za drobiazgowość i skrupulatność. Podobały mi się zgromadzone przez nich i opublikowane w książce zdjęcia i inne archiwalia, które jeszcze bardziej podnoszą wartość publikacji. Biografię odbieram jako piękne i dogłębne studium narodzin i rozwijania pasji człowieka, który dzielnie podążał za swoimi marzeniami. Niestrudzenie. Ze spokojem, o którym wspomina i z którym utożsamia go wiele znających go osób. Z radością, czasem ze łzą w oku, ale niemal przez cały czas trwania lektury z wypiekami na twarzy śledziłam losy Jano. Wraz z nim przekonałam się, że wspinaczka to pasja, za którą czasem trzeba zapłacić najwyższą możliwą cenę, cenę własnego życia. Z wygodnej kanapy i w domowym zaciszu poznawałam losy uczestników górskich wypraw. Ludzi, dla których góry stały się miłością ich życia. Jak w swych notatkach, przywołanych w biografii, zapisał Jano: „Cenię drogi, które prowadzą wprost, ale też te, które są zgodne z logiką ukształtowania formacji, kluczą wśród spiętrzeń, wykorzystują naturalne drzwi do trudności, jak kominy, płyty itd.”