Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Plaga Samobójców" mnie nie zawiodła. Jest - tak jak się spodziewałam - typowym YA, jednak na szczęście nie mamy na samym początku tak zwanego 'insta-love'. Bohaterce przychodzi zmierzyć się z trudną codziennością, gdzie samobójstwo to plaga, a życie odebrał sobie jej własny brat. Bardzo podoba mi się, że autorka dokładnie opisuje procesy związane z leczeniem plagi. Bardzo ciekawie przedstawione są też myśli samej Sloane. Z chęcią sięgnę po następny tom, ponieważ po tym czuję spory niedosyt. Zdecydowanie przeczytam też prequelle, chęć wiedzy na temat tego czym dokładnie jest plaga i dlaczego zaistniał Program jest dla mnie aktualnie nieposkromiona.
"Plaga Samobójców" nie jest najwyższej klasy literaturą, jednak jest czymś ciekawym i mimo nadmiaru dystopii, nowością. W pewien głębszy sposób porusza sposób tworzenia się problemów u młodych ludzi, jednak rozpatrzenie tego należy już do czytelnika

"Plaga Samobójców" mnie nie zawiodła. Jest - tak jak się spodziewałam - typowym YA, jednak na szczęście nie mamy na samym początku tak zwanego 'insta-love'. Bohaterce przychodzi zmierzyć się z trudną codziennością, gdzie samobójstwo to plaga, a życie odebrał sobie jej własny brat. Bardzo podoba mi się, że autorka dokładnie opisuje procesy związane z leczeniem plagi. Bardzo...

Postaci jak zwykle fantastyczne. Pod tym względem Maggie Stiefvater nie zawodzi w tej serii. Samo zakończenie nie dało mi satysfakcji, której się spodziewałam i znalazłabym jeszcze wiele niedomówień, które wypadałoby wyjaśnić. Liczę na to, że cykl powieści o Ronanie, która ma się pojawić spod pióra autorki rzuci jeszcze nieco światła na pewne kwestie.
Mimo wszystko jestem bardzo zadowolona z "Przebudzenia Króla" i zdecydowanie będę polecać całą serię wszystkim zainteresowanym, bo naprawdę warta jest czasu poświęconego na czytanie. Nie ma postaci, która byłaby słabo rozbudowana, ani bohatera którego by się nie kochało całym sercem

Postaci jak zwykle fantastyczne. Pod tym względem Maggie Stiefvater nie zawodzi w tej serii. Samo zakończenie nie dało mi satysfakcji, której się spodziewałam i znalazłabym jeszcze wiele niedomówień, które wypadałoby wyjaśnić. Liczę na to, że cykl powieści o Ronanie, która ma się pojawić spod pióra autorki rzuci jeszcze nieco światła na pewne kwestie.
Mimo wszystko jestem...

Narracja pochłania w całości i nie wypuszcza aż do ostatniej strony!

Kolejna wspaniała powieść Twardocha. Przewija się wiele przeróżnych wątków: związki, rodzina, wojna, przynależność oraz oczywiście boks i Warszawa. Udało mi się zdobyć książkę jeszcze przed premierą, a w dniu pojawienia się jej w księgarniach dla mnie miała już status "przeczytane, kocham". Występują też wątki czy elementy nietypowe. Tak jak dawniej była to narracja "Morfiny", "Król" wprowadza nowe rozwiązania dla tego typu 'mistycyzmu'

Momentami "Król" bardzo mocno inspiruje się "Morfiną", jednak nietrudno zauważyć, że Szczepan Twardoch poświęcił dużo więcej czasu nad badaniami. Jego styl pisania staje się jeszcze bardziej nonszalancko bujny i wyrazisty. Twardoch nie stroni od nazywania rzeczy po imieniu, jednak nie traci przy tym literacko dojrzałego charakteru powieści

Narracja pochłania w całości i nie wypuszcza aż do ostatniej strony!

Kolejna wspaniała powieść Twardocha. Przewija się wiele przeróżnych wątków: związki, rodzina, wojna, przynależność oraz oczywiście boks i Warszawa. Udało mi się zdobyć książkę jeszcze przed premierą, a w dniu pojawienia się jej w księgarniach dla mnie miała już status "przeczytane, kocham". Występują...

Świat przedstawiony w "Dziecku Odyna" wykreowany jest częściowo na podstawie nordyckich wierzeń. Brak jest szczegółowego opisu wszystkich miejsc, jednak to co zawarte zostało w powieści zupełnie wystarcza, aby czytelnik mógł przenieść się do krainy Ym i żyć jej życiem. Opowieść jest bardzo wciągająca i mnożą się w niej typowe dla fantastyki oraz literatury YA wątki, które jednak "ugryzione" są od trochę innej strony. Autorka zachwyca stylem literackim. Choroba zwana 'zgnilizną' jest w mojej opinii bardzo ciekawym pomysłem, a również wątek magiczny nie zalicza się do nudnych. Wątek miłosny dało się przewidzieć już od pierwszych stron powieści, jednakże nie jest on na tyle mdły by zepsuć przyjemność czytania.
Jestem bardzo ciekawa jak Siri Pettersen kontynuuje historię młodej Hirki i nie mogę doczekać się kolejnych tomów trylogii

Świat przedstawiony w "Dziecku Odyna" wykreowany jest częściowo na podstawie nordyckich wierzeń. Brak jest szczegółowego opisu wszystkich miejsc, jednak to co zawarte zostało w powieści zupełnie wystarcza, aby czytelnik mógł przenieść się do krainy Ym i żyć jej życiem. Opowieść jest bardzo wciągająca i mnożą się w niej typowe dla fantastyki oraz literatury YA wątki, które...

Nesbo udowadnia, że bez Harrego Hole'a też można napisać dobry kryminał. Powieść - czy może raczej opowiadanie - jest ciekawe. Zdecydowanie odbiega od stylu poprzednich dzieł autora, nie można jednak powiedzieć że jest zła. Narrator, a zarazem główny bohater jest nietypowy. Nie ma w sobie "ostrości" Harrego, ale nie można mu odmówić niezwykłego punktu widzenia spraw.
Za okładkową cenę jest bardzo niewiele do czytania. Zaledwie kilka godzin (dla bardzo szybkich czytelników może nawet jedynie godzina) wystarczy na przeczytanie książki od deski do deski. Niemniej jednak pozycja warta przeczytania, pokazująca rozmaitość stylu pisania Nesbo. Inna, ale niezła.

Nesbo udowadnia, że bez Harrego Hole'a też można napisać dobry kryminał. Powieść - czy może raczej opowiadanie - jest ciekawe. Zdecydowanie odbiega od stylu poprzednich dzieł autora, nie można jednak powiedzieć że jest zła. Narrator, a zarazem główny bohater jest nietypowy. Nie ma w sobie "ostrości" Harrego, ale nie można mu odmówić niezwykłego punktu widzenia spraw.
Za...

Powieść tak niesamowita, że ciężko się o niej wypowiedzieć! Bohater jest zupełnie nietypowy, ciężko nawet nazwać go tym mianem ponieważ jego zachowania są często zupełnie sprzeczne z archetypem. Jest wojna. Prawdziwa. Bez przerysowania i nadawania jej nadmiernej patetyczności. Nie ma łatwego wyboru: przynależność do jednego kraju nie jest rzeczą oczywistą. Jako rodowita Ślązaczka mogę tylko i wyłącznie nagrodzić autora owacjami na stojąco.
Wspaniały komentarz społeczny schowany pod wciągającą narracją. Dla mnie Szczepan Twardoch to klasa sama w sobie. Zdecydowanie jeden z najlepszych (jeśli nie najlepszy) pisarz w Polsce!

Powieść tak niesamowita, że ciężko się o niej wypowiedzieć! Bohater jest zupełnie nietypowy, ciężko nawet nazwać go tym mianem ponieważ jego zachowania są często zupełnie sprzeczne z archetypem. Jest wojna. Prawdziwa. Bez przerysowania i nadawania jej nadmiernej patetyczności. Nie ma łatwego wyboru: przynależność do jednego kraju nie jest rzeczą oczywistą. Jako rodowita...

Niesamowicie wciągająca opowieść o wojnie, przedstawionej w nietypowy sposób. Mnogość punktów widzenia bardzo przysłużyła się jakości czytania. Każda z postaci była wyjątkowa i "pełna". Pozostaje czytać i rozkoszować się wspaniałą powieścią, która posiada wiele jednakowo ciekawych wątków i pozostawia w czytelniku uczucie "jak to się stało, że to już koniec?"

Niesamowicie wciągająca opowieść o wojnie, przedstawionej w nietypowy sposób. Mnogość punktów widzenia bardzo przysłużyła się jakości czytania. Każda z postaci była wyjątkowa i "pełna". Pozostaje czytać i rozkoszować się wspaniałą powieścią, która posiada wiele jednakowo ciekawych wątków i pozostawia w czytelniku uczucie "jak to się stało, że to już koniec?"

Książka była dla mnie bardzo przydatna ze względu na pisany na jej podstawie licencjat o bohaterach gier komputerowych. Wprowadzenie perspektywy Haythama i zawarcie wielu informacji na temat jego wcześniejszych (przed fabułą AC III) przeżyć było doskonałym pomysłem. Co nie podobało mi się w powieści był styl, w którym została ona napisana. Czytałam wcześniej książki z serii Assassin's Creed i, powiem szczerze, wciągnęły mnie one o wiele bardziej niż "Porzuceni". Mimo to, polecam fanom serii ze względu na ciekawe przedstawienie akcji

Książka była dla mnie bardzo przydatna ze względu na pisany na jej podstawie licencjat o bohaterach gier komputerowych. Wprowadzenie perspektywy Haythama i zawarcie wielu informacji na temat jego wcześniejszych (przed fabułą AC III) przeżyć było doskonałym pomysłem. Co nie podobało mi się w powieści był styl, w którym została ona napisana. Czytałam wcześniej książki z serii...

Bardzo dobra kontynuacja serii. Początkowo czytało mi się bardzo ciężko, bo niestety na polskie wydanie trochę trzeba było czekać. Jednak po czasie intensywnego nieczytania powieść niesamowicie mnie wciągnęła i resztę książki pochłonęłam już w jeden dzień. Autorka nie zawodzi i tym razem: wspaniały rozwój postaci i historia zakończona wielkim clifhangerem. Nie mogę się doczekać ostatniego tomu cyklu

Bardzo dobra kontynuacja serii. Początkowo czytało mi się bardzo ciężko, bo niestety na polskie wydanie trochę trzeba było czekać. Jednak po czasie intensywnego nieczytania powieść niesamowicie mnie wciągnęła i resztę książki pochłonęłam już w jeden dzień. Autorka nie zawodzi i tym razem: wspaniały rozwój postaci i historia zakończona wielkim clifhangerem. Nie mogę się...

Każdy kto miał kiedyś ukochanego psa będzie uwielbiał tę książkę. Opowieść o prawdziwej przyjaźni i szczerej, oddanej, miłości psa do człowieka. Narracja była doskonała: prosta, ale z wyraźnym, głębokim przekazem. Opowiedziana historia była niesamowita i bardzo wciągająca. Gdybym miała więcej czasu to zdecydowanie przeczytałabym "Misję na czterech łapach" w jeden dzień. Był śmiech, były łzy, a na końcu było wszechogarniające poczucie ciepła - zdecydowane TAK!

Każdy kto miał kiedyś ukochanego psa będzie uwielbiał tę książkę. Opowieść o prawdziwej przyjaźni i szczerej, oddanej, miłości psa do człowieka. Narracja była doskonała: prosta, ale z wyraźnym, głębokim przekazem. Opowiedziana historia była niesamowita i bardzo wciągająca. Gdybym miała więcej czasu to zdecydowanie przeczytałabym "Misję na czterech łapach" w jeden...

Zdecydowanie o wiele lepsza niż jej poprzedniczka! Styl pisania Tahereh Mafi zdecydowanie poprawił się od pierwszego tomu trylogii. Co dziwne, staje się statyczny i dynamiczny w tym samym czasie - akcja jest wartka i szybko toczy się w przód, wraz z nią myśli głównej bohaterki, jednak całość ma charakter bardzo odizolowany od wydarzeń, kiedy to Julia zastanawia się nad sobą i swoim życiem w samym środku jakiegoś zdarzenia.
Podobało mi się, że główna postać bardzo się rozwinęła w tym tomie. Faktycznie nabrała charakteru, nie jest już pasywną, nijaką (przez co dość irytującą) osobą. Znajduje w sobie pokłady siły, o których wcześniej nie miała pojęcia. Nie do końca za to przekonuje mnie nowy sposób przedstawienia postaci Warnera, który nagle z wroga zamienia się w coś zupełnie odwrotnego. Jestem jednak ciekawa jak wydarzenia rozwiną się w następnym tomie i sięgnę po niego ze zdecydowanie większym przekonaniem niż po przeczytaniu pierwszego tomu sięgnęłam po ten.

Zdecydowanie o wiele lepsza niż jej poprzedniczka! Styl pisania Tahereh Mafi zdecydowanie poprawił się od pierwszego tomu trylogii. Co dziwne, staje się statyczny i dynamiczny w tym samym czasie - akcja jest wartka i szybko toczy się w przód, wraz z nią myśli głównej bohaterki, jednak całość ma charakter bardzo odizolowany od wydarzeń, kiedy to Julia zastanawia się nad sobą...

Niesamowicie szybka i dynamiczna powieść graficzna dziejąca się między sezonami 4 i 5 serialu. Skupiamy uwagę na postaci Tigga Tragera, szalonego (znanego już fanom serialu) członka gangu Synów Anarchii. Jednak historia zawarta w kartach tego komiksu jest nowością. Razem z bohaterami pomagamy zbiec do innego stanu córce Kozika, która odkrywa coś czego nie miała wiedzieć. Przy okazji Tigg ma nawracające wizje na temat śmierci własnej córki, Dawn, z powodu której nie jest w stanie jeszcze pozbyć się żalu. Pochłonęłam ją w nieco ponad godzinę. Niesamowicie szybka, ciekawa i brutalna - jak na Sons of Anarchy przystoi.
Serdecznie polecam!

Niesamowicie szybka i dynamiczna powieść graficzna dziejąca się między sezonami 4 i 5 serialu. Skupiamy uwagę na postaci Tigga Tragera, szalonego (znanego już fanom serialu) członka gangu Synów Anarchii. Jednak historia zawarta w kartach tego komiksu jest nowością. Razem z bohaterami pomagamy zbiec do innego stanu córce Kozika, która odkrywa coś czego nie miała wiedzieć....

Jack niespodziewanie dowiaduje się, że jest dziedzicem i czeka na niego los, którego nigdy nie mógłby sobie wyobrazić. Historia dość szybko się rozwija i jest ciekawa, aczkolwiek momentami za dużo mi w niej powieści dla nastolatków, a za mało fantasy. Mimo wszystko rozwój wydarzeń ma sens i całość powieści jest zamieszczona w dość ciekawym otoczeniu.
Powieść czyta się przyjemnie, choć opisy mogą czasem sprawić, że czytelnik poczuje się nieco zagubiony. Cinda Williams Chima ma bardzo dynamiczny opis wydarzeń, więc nikt się nie znudzi, wręcz przeciwnie - czasem ciężko uwierzyć jak szybko historia posuwa się do przodu.
Z chęcią sięgnę po następny tom serii i liczę na to, że mnie nie zawiedzie.

Jack niespodziewanie dowiaduje się, że jest dziedzicem i czeka na niego los, którego nigdy nie mógłby sobie wyobrazić. Historia dość szybko się rozwija i jest ciekawa, aczkolwiek momentami za dużo mi w niej powieści dla nastolatków, a za mało fantasy. Mimo wszystko rozwój wydarzeń ma sens i całość powieści jest zamieszczona w dość ciekawym otoczeniu.
Powieść czyta się...

Nie mogę zdecydować czy książka mi się podobała czy też zupełnie odwrotnie. Styl pisania był fantastyczny. Surowy, prawdziwy, bardzo szybko wciągał bez końca. Jednak sama historia... domyśliłam się większości po przeczytaniu sześćdziesięciu stron. Podążanie za tropami przez dwa epizody książki było w pewnym sensie strasznie męczące, dlatego też zajęło mi bardzo dużo czasu. Dopiero epizod trzeci nieco mnie zaskoczył, w sensie takim, że był zupełnie absurdalny - chociaż w pewnym sensie tacy właśnie byli też bohaterowie. Nick - typowy "american boy", polubiłam go już od samego początku książki w sumie aż do końca nie przestałam, mimo tego, że w ostatnim epizodzie wprost nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Natomiast zupełnie nie polubiłam Amy, chociaż jej postać była zdecydowanie lepiej napisana i bardziej skomplikowana.
Dla mnie książka ta zdecydowanie nie była thrillerem psychologicznym, a niestety jedynie nieco ciekawszą historią o dwójce ludzi i ich związku.
Z ciekawości i chęci wciągnięcia się znów w styl, którym pisze Gillian Flynn sięgnę po jej pozostałe książki. Jednak nie do końca wiem czy polecam "Zaginioną dziewczynę", bo widzę dlaczego książka bardzo może się spodobać osobom, które dalszych wydarzeń się nie domyślą. Chyba należy po prostu ją wypróbować i sprawdzić.

Nie mogę zdecydować czy książka mi się podobała czy też zupełnie odwrotnie. Styl pisania był fantastyczny. Surowy, prawdziwy, bardzo szybko wciągał bez końca. Jednak sama historia... domyśliłam się większości po przeczytaniu sześćdziesięciu stron. Podążanie za tropami przez dwa epizody książki było w pewnym sensie strasznie męczące, dlatego też zajęło mi bardzo dużo czasu....

Nieczęsto sięgam po fikcję historyczną i nie przepadam za tematyką związaną z wojną, jednak ta książka niesamowicie mnie zaskoczyła. Kiedy po nią sięgałam nie spodziewałam się, że historia przedstawiona w powieści może mnie tak wciągnąć. Z chęcią czytałam dalsze losy wszystkich bohaterów, uwielbiałam jednych, a innych z satysfakcją nie lubiłam. Romans Ksenii Ossolinej i Maxa von Passau również wciągnął mnie bez reszty. Ich historia ciągnie się w czasie obydwu wojen światowych i opisuje również wspaniałe lata dwudzieste zarówno w Berlinie jak i w Paryżu. Ponadto nie spodziewałam się, że opowieść będzie tak ściśle związana ze światem mody. Autorka ma bardzo sprawny styl pisania, książkę czyta się bardzo szybko, mimo jej grubości, bo to nieomal 500 stron. Z wielką chęcią sięgnę po kontynuację już w najbliższym czasie. "Białą Wilczycę" polecam wszystkim, zarówno tym którzy z fikcją historyczną bawią na codzień, jak i tym rzadko po nią sięgającym.

Nieczęsto sięgam po fikcję historyczną i nie przepadam za tematyką związaną z wojną, jednak ta książka niesamowicie mnie zaskoczyła. Kiedy po nią sięgałam nie spodziewałam się, że historia przedstawiona w powieści może mnie tak wciągnąć. Z chęcią czytałam dalsze losy wszystkich bohaterów, uwielbiałam jednych, a innych z satysfakcją nie lubiłam. Romans Ksenii Ossolinej i...

Przyjemnością było czytać "19 razy Katherine". Uważam, że historia była lekka i świeża, z bardzo interesującą perspektywą. Colin jest fantastyczną postacią i kocham go niesamowicie. Jest dziwny i nie do końca radzi sobie z ludźmi. Uwielbiam też Hassana i jego poczucie humoru. "19 raazy Katherine" to druga książka Johna Greena, którą przeczytałam, więc na swój sposób jestem obeznana z jego stylem pisania, jednak wciąż uważam, że jest genialny i sprytny. Powieści czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Z pewnością sięgnę po więcej książek tego autora. "19 razy Katherine" wyrwało mnie z fazy niechęci do czytania i sprawiło, że poczułam się naprawdę dobrze. Serdecznie polecam.

Przyjemnością było czytać "19 razy Katherine". Uważam, że historia była lekka i świeża, z bardzo interesującą perspektywą. Colin jest fantastyczną postacią i kocham go niesamowicie. Jest dziwny i nie do końca radzi sobie z ludźmi. Uwielbiam też Hassana i jego poczucie humoru. "19 raazy Katherine" to druga książka Johna Greena, którą przeczytałam, więc na swój sposób jestem...