Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Twardocha poznałam pierwszy raz, kiedy otworzyłam książkę "Król". Do "Morfiny" podchodziłam sceptycznie, ale okładka od razu wzbudziła moje zaufanie, ta dwoistość rzeczy zaintrygowała mnie.
Tak, "Morfinę" połknęłam łatwo, szybko i przyjemnie. Książka przedstawia losy polskiego antybohatera, przy czym znajdziemy tu jeszcze ośmieszoną konspirację, karykaturę polskiej tradycji rodzinnej a to wszystko zmieszane z pikantnym romansem.
Język powieści jest bardzo barwny, potoczysty, słowa gładko się toczą w pijanym lub morfinowym zwidzie. Za Konstantego myśli morfina i to ją słyszymy, dopóki bohater szprycuje nią swoje ciało. To są świetne fragmenty, kiedy substancja wypełnia ciało Kostka i zaczyna nim kierować, niweczy wszelkie postanowienia, psuje życie. Czasem nie wiadomo, co dzieje się naprawdę, a co jest wytworem wyobraźni na haju.
Książka jest o poszukiwaniu tożsamości w obrębie własnej rodziny, płci i narodowości. Bohater czuje potrzebę wiecznego udowadniania swojej wartości głównie we własnych oczach. Na uwagę załuguje przemiana, która dokonuje się w nim pod wpływem kobiety o silnej osobowości.

Tak, przyznaję wspomagałam się przy czytaniu. Całe czytanie oddałam w ręce, właściwie powinnam powiedzieć, że w usta Macieja Stuhra. Aktor doskonale sprawdził się w roli lektora. Miałam wrażenie, że zna tę książkę na pamięć, bo zmieniał tembr głosu rozróżniając słowa i myśli, inną barwą czytał kobiety i mężczyzn, każdej postaci nadał indywidualny charakter związany ze sposobem mówienia, intonacją. Do tego aktor biegle posługuje sie kilkoma językami, więc bez problemu radził sobie z fragmentami w językach obcych. Proszę Państwa, to była audiouczta! Dla samego sposobu czytania wrócę do tej książki niebawem.
Tym, którzy jeszcze nie czytali - polecam

PS. Spieszę donieść, że Króla równiez przeczytałam ustami Macieja Stuhra - to wspaniała historia osadzona w realiach miedzywojennej Warszawy. Polecam.

Twardocha poznałam pierwszy raz, kiedy otworzyłam książkę "Król". Do "Morfiny" podchodziłam sceptycznie, ale okładka od razu wzbudziła moje zaufanie, ta dwoistość rzeczy zaintrygowała mnie.
Tak, "Morfinę" połknęłam łatwo, szybko i przyjemnie. Książka przedstawia losy polskiego antybohatera, przy czym znajdziemy tu jeszcze ośmieszoną konspirację, karykaturę polskiej...

Żenująca próba napisania kolejnej autobiografii. Przytaczanie aforyzmów i złotych myśli, kolejne "sprawdzone metody" odniesienia sukcesu w życiu - nie są sposobem na dobrą książkę. Jestem również rozczarowana sposobem czytania przez autorkę własnego tekstu. Sztuczna modulacja psuje wydźwięk większości zdań.
Szkoda czasu

Żenująca próba napisania kolejnej autobiografii. Przytaczanie aforyzmów i złotych myśli, kolejne "sprawdzone metody" odniesienia sukcesu w życiu - nie są sposobem na dobrą książkę. Jestem również rozczarowana sposobem czytania przez autorkę własnego tekstu. Sztuczna modulacja psuje wydźwięk większości zdań.
Szkoda czasu