Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pierwszy raz o książce D. Głuchowskiego "Metro 2033" usłyszałem przy okazji premiery gry o tym samym tytule w 2010 roku. Od tamtego czasu pozycja ta znajdowała się na mojej liście "do przeczytania". Wreszcie, po ośmiu latach udało mi się tę książkę przeczytać. Czy było warto?

Powieść Głuchowskiego, zgodnie z tytułem, osadzona jest w niedalekiej przyszłości w moskiewskim metrze. Ludzie żyją pod ziemią, ponieważ w wyniku wybuchu III wojny światowej świat zewnętrzny został niemal doszczętnie unicestwiony. Na powierzchnię wychodzą jedynie stalkerzy - osoby, których głównym zadaniem na górze jest wyszukiwanie i znoszenie do metra rzeczy, które mogą się tam przydać.

Głównym bohaterem powieści jest Artem, młody mężczyzna mieszkający na jednej z peryferyjnych stacji. Pewnego dnia otrzymuje on misję od tajemniczego Huntera. Musi dotrzeć do legendarnej stacji - Polis, by zapobiec zbliżającej się zagładzie swojej stacji, ale i całego metra.

"Metro 2033" to spora powieść. Niemal 600 stron, które czyta się przyjemnie, a pewne fragmenty wciągaj tak, że książki nie da się odłożyć. Niestety są też rozdziały mniej przyjemne, według mnie nieco "przegadane", ale nie przeszkadza to nadto w odbiorze.

Głuchowski w swojej książce stara odpowiedzieć na następujące pytanie: w jaki sposób zachowają się w obliczu skrajnie ekstremalnej sytuacji, zamknięci w pułapce bez wyjścia? "Metro 2033" to powieść postapo, co za tym idzie, pełno w niej przeróżnego plugastwa stąpającego po zbombardowanej Moskwie. Okazuje się jednak, że ludzie, którzy cudem przeżyli nuklearną zagładę w sporej części są nie mniejszymi potworami niż istoty przemierzające moskiewskie metro. Chcąc przetrwać, ludzie zdolni są do najgorszych rzeczy. W metrze odradzają się dawno już potępione ideologie (komunizm, faszyzm), powstają grupy kanibali, satanistów i wiele, wiele innych.

W mojej ocenie książka D. Głuchowskiego jest bardzo dobra. Różnorodność frakcji istniejących w metrze może przyprawić o zawrót głowy. Robi wrażenie także wielość przygód Artem i fakt, że jakimś cudem wyszedł z nich cało. Jest to akurat zasługa rosyjskiego wydawcy - okazuje się że w pierwotnej wersji autor planował uśmiercić głównego bohatera, ale nie zgodził się na to wydawca.
Największą wadą "Metra 2033" są niektóre (mniej liczne) rozdziały, które zostały "przegadane". Jest to książka, którą szczerze mogę polecić każdemu fanowi postapo, ale także osobom niegustującym w tym gatunku, bo wszelkie elementy post apokaliptyczne są tu pretekstem do opowiedzenie głębszej historii o tym jak postępują ludzie w obliczu upadku. Ja po postawieniu ostaniej kropki w tej recenzji zabieram się do czytania "Metra 2034".

Pierwszy raz o książce D. Głuchowskiego "Metro 2033" usłyszałem przy okazji premiery gry o tym samym tytule w 2010 roku. Od tamtego czasu pozycja ta znajdowała się na mojej liście "do przeczytania". Wreszcie, po ośmiu latach udało mi się tę książkę przeczytać. Czy było warto?

Powieść Głuchowskiego, zgodnie z tytułem, osadzona jest w niedalekiej przyszłości w moskiewskim...

Stephen King, Chudszy – Recenzja

Fanem prozy Stephena Kinga jestem niemal dziesięciu lat. Przez ten czas zdążyłem skończyć szkołę średnią i studia prawnicze. Po „Chudszego” sięgnąłem z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ jest to jedna z wcześniejszych książek autora, wydana w latach 80, czyli w okresie publikacji takich pozycji jak „Carrie”, „Miasteczko Salem”, „Lśnienie”, „Wielki Marsz” czy „Cmętarz Zwieżąt”, które dziś uchodzą za klasykę gatunku. Po drugie, zachęcił mnie fakt, iż główny bohater jest prawnikiem. Chciałem przekonać się jak autor poradzi sobie z (szczególnie mi bliskim) prawniczym wymiarem książki.

Głównym bohaterem jest Billy Halleck. Poznajemy go, gdy stoi przed gmachem sądu, tuż po wyroku uniewinniającym go z zarzutu nieumyślnego spowodowania wypadku komunikacyjnego, którego następstwem była śmierć kobiety. Halleck, choć jego wina była bezsporna, został uniewinniony, ponieważ w środowisku prawniczym (i policyjnym) posiadał pewne znajomości dzięki którym uchylił się od odpowiedzialności. W tym miejscu powstaje duża, ale na szczęście jedyna, nieścisłość, która odebrała mi chęć do dalszej lektury. Mianowicie Halleck został uniewinniony przez sędziego, który był jego przyjacielem. W mojej ocenie taka sytuacja stanowi całkowite zaprzeczenie podstawowych gwarancji procesu karnego. Choć z drugiej strony zauważam, że proces miał miejsce w USA w latach 80. Jest możliwe, że w innym systemie prawnym, istniejącym prawie czterdzieści lat temu, taka sytuacja była dopuszczalna.

Generalnie fachowego słownictwa w „Chudszym” jest tyle, że można je policzyć na palcach jednej ręki. Z pewnością pod tym względem lepiej wypada Remigiusz Mróz a nawet Andrzej Sapkowski w ostatnim tomie przygód Wiedźmina. Z jednej strony może to być zawód, bo King pokazał choćby w „Joyland”, że potrafi odwzorowywać konkretne grupy społeczne. Ale czy to wada? Moim zdaniem niekoniecznie. Rozumiem, że dla Kinga profesja głównego bohatera jest jedynie pretekstem do snucia innej, niezwiązanej z prawem historii. Historii, nota bene, całkiem intrygującej i zapadającej w pamięć.

W tej książce nie występuje zbyt wiele postaci (szczególnie w porównaniu do „Pod kopułą” czy „Miasteczka Salem”), a te które się pojawiają, opisane są zdawkowo, ale opis ten jest na tyle ciekawy, że jestem w stanie w jakiś sposób się do nich ustosunkować. Mi najbardziej spodobały się postacie doktora Mike’a „chcesz niucha?” Houstona i Richie’go Ginelli.

Podsumowując, „Chudszego” czytało mi się (z wyłączeniem pierwszych 60-70 stron) bardzo przyjemnie, ale nie jest to poziom dla mnie poziom „Miasteczka Salem”, „Misery” czy „Dallas ’63. To typowa powieść Kinga, rozpoczyna się nieco niemrawo, powoli, ale mnie od około 80 strony wciągnęła bez reszty. Drobny zawód nastąpił dopiero w zakończeniu, które jest bardzo w stylu Kinga, ale całkiem dobrze udało mi się je przewidzieć. Z pewnością nie jest to książka dla miłośników prawniczych kryminałów, bo prawa tu bardzo mało (te osoby odsyłam do książek wspominanego wcześniej Remigiusza Mroza).

Stephen King, Chudszy – Recenzja

Fanem prozy Stephena Kinga jestem niemal dziesięciu lat. Przez ten czas zdążyłem skończyć szkołę średnią i studia prawnicze. Po „Chudszego” sięgnąłem z dwóch powodów. Po pierwsze, ponieważ jest to jedna z wcześniejszych książek autora, wydana w latach 80, czyli w okresie publikacji takich pozycji jak „Carrie”, „Miasteczko Salem”,...

Autobiografia wieloletniego kapitana Liverpoolu rozczarowuje. Przez ponad 440 stron wieje - poza kilkoma smaczkami - nudą.

Autobiografia wieloletniego kapitana Liverpoolu rozczarowuje. Przez ponad 440 stron wieje - poza kilkoma smaczkami - nudą.

Ta książka całkowicie burzy moje pojęcie o futbolu. Na stadionach widzimy uśmiechniętych zawodników cieszących się po zdobyciu bramki, radość kibiców. Anonimowy Piłkarz prezentuje nam zupełnie inny obraz piłki, którego wolelibyśmy nie znać. Depresja, myśli samobójcze - oto jaki obraz prezentuje AP. Cała książka w gruncie rzeczy jest bardzo ponura i depresyjna.

Ta książka całkowicie burzy moje pojęcie o futbolu. Na stadionach widzimy uśmiechniętych zawodników cieszących się po zdobyciu bramki, radość kibiców. Anonimowy Piłkarz prezentuje nam zupełnie inny obraz piłki, którego wolelibyśmy nie znać. Depresja, myśli samobójcze - oto jaki obraz prezentuje AP. Cała książka w gruncie rzeczy jest bardzo ponura i depresyjna.

"Czarna Bandera" nie jest moim pierwszym spotkaniem z prozą Jacka Komudy. Wcześniej spędziłem bardzo przyjemne chwile z "Samozwańcem", "Wilczym Gniazdem", "Opowieściami z Dzikich Pól" czy utrzymaną w podobnym marynistycznym nurcie co do recenzowanej pozycji dwutomowej powieści "Galeony Wojny". Nie obce są mi także powieści "Bohun", "Czarna szabla", "Banita" czy "Zborowski". Niestety z uwagi na ograniczony czas, nie miałem jeszcze styczności z nowymi książkami autora - "Ostatni honorowy" i "Hubal" oraz nieco starszymi pozycjami, które nie są już dostępne w pierwotnym obiegu. "Czarna Bandera" trafiła w moje ręce w Święta Wielkanocne A.D. 2017. Czy były one udane?

Wpierw konieczne jest zaprezentowanie struktury książki. Nie jest to powieść, a zbiór sześciu opowiadań. Słowa uznania należy skierować do wydawcy. Książka została przygotowana w atrakcyjnej oprawie wizualnej za którą stoi niezastąpiony Piotr Cieśliński. Tusz jest solidny, nie rozmazuje się od trzymania książki.

Warsztat jakim operuje autor jest mi dobrze znany, czułem się zatem "jak w domu" już po kilku pierwszych przeczytanych stronach. Czyta się w ekspresowym tempie. Środowisko pirackie przedstawiono wprost wybornie. Jest to zasługą ostrego, ciętego języka i plastycznych opisów. Co ciekawe, autor, korzysta bezpośrednio z magii i mistycyzmu. Wzbudziło to moją konsternację, albowiem Jacek Komuda jest osobą, która unika sił nadprzyrodzonych w swojej twórczości. Warto zauważyć, że główni bohaterowie każdego (za wyjątkiem jednego) z opowiadań są na wskroś źli i plugawi. Zwykle na końcu z poszczególnych historii spotykają ich straszliwe rzeczy. Nie powiem, że im nie współczułem, ponieważ, wydaje mi się, że żaden człowiek nie powinien doznawać takich okropności. Jednakowoż czułem, że w pełni zasłużyli na to co im się przytrafiło.

Konkludując, muszę stwierdzić, że "Czarna Bandera" to jedna z najlepszych książek Jacka Komudy. Zdecydowanie wybór tegorocznej świątecznej lektury był dobry. Nie pozostaje mi nic innego jak zorganizować odpowiednią ilość czasu na "Ostatniego honorowego" i "Hubala".

"Czarna Bandera" nie jest moim pierwszym spotkaniem z prozą Jacka Komudy. Wcześniej spędziłem bardzo przyjemne chwile z "Samozwańcem", "Wilczym Gniazdem", "Opowieściami z Dzikich Pól" czy utrzymaną w podobnym marynistycznym nurcie co do recenzowanej pozycji dwutomowej powieści "Galeony Wojny". Nie obce są mi także powieści "Bohun", "Czarna szabla", "Banita" czy...