Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stare, nadal jare. W międzyczasie kilka razy przeredagowywano klasyfikację zaburzeń osobowości, bazowe zjawisko pozostaje i nadal fascynuje.

Stare, nadal jare. W międzyczasie kilka razy przeredagowywano klasyfikację zaburzeń osobowości, bazowe zjawisko pozostaje i nadal fascynuje.

Intrygujące, niepokojące obrazy.

Intrygujące, niepokojące obrazy.

Dodatkowa gwiazdka za nazwanie moje tożsamości lokalnej. Jestem Odrzanką. Dziękuję :)

Dodatkowa gwiazdka za nazwanie moje tożsamości lokalnej. Jestem Odrzanką. Dziękuję :)

Książka stylistycznie rozpada się na dwa wątki, życie artysty-komika oraz życie artysty oskarżonego o molestowanie (pierwsza część zabawna, druga trąca nerw). Ponieważ lubię twórczość Allena, jest to dla mnie kopalnia wiedzy o filmach i stanie umysłu twórcy; z pewnością będę do niej wracała.

Książka stylistycznie rozpada się na dwa wątki, życie artysty-komika oraz życie artysty oskarżonego o molestowanie (pierwsza część zabawna, druga trąca nerw). Ponieważ lubię twórczość Allena, jest to dla mnie kopalnia wiedzy o filmach i stanie umysłu twórcy; z pewnością będę do niej wracała.

Szymiczkowa nadal trzyma poziom, a dodatek pocałunkowy (choć było oczywiste, jak to się skończy) ładnie podkręcił charakterystykę postaci. Czytając w recenzyjach, że coś jakby wątek antypatriotyczny oraz bardzo nieładnie, że obywatele tacy bierni, pochichrałam się z satysfakcją nad głupotą ludzką (wiem, że to brzydko z mojej strony, ale prawdę postanowiłam napisać najszczerszą ;)).

Szymiczkowa nadal trzyma poziom, a dodatek pocałunkowy (choć było oczywiste, jak to się skończy) ładnie podkręcił charakterystykę postaci. Czytając w recenzyjach, że coś jakby wątek antypatriotyczny oraz bardzo nieładnie, że obywatele tacy bierni, pochichrałam się z satysfakcją nad głupotą ludzką (wiem, że to brzydko z mojej strony, ale prawdę postanowiłam napisać...

Świadectwo czasów. Warto do niego wracać, dla przyjemności, albo gdy zastanawiamy się "skąd się wzięły te zajoby".

Świadectwo czasów. Warto do niego wracać, dla przyjemności, albo gdy zastanawiamy się "skąd się wzięły te zajoby".

Wciągając opowieść z pogranicza mrocznego snu i przaśnej jawy. Z jednej strony mamy baśniowy motyw walki dobra ze złem, z drugiej autorka czerpie inspirację chociażby z chlupotu for internetowych. Kociary to może nie ekipa Wolanda, ale ich istnienie należy uznać za godne i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne :)

Wciągając opowieść z pogranicza mrocznego snu i przaśnej jawy. Z jednej strony mamy baśniowy motyw walki dobra ze złem, z drugiej autorka czerpie inspirację chociażby z chlupotu for internetowych. Kociary to może nie ekipa Wolanda, ale ich istnienie należy uznać za godne i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne :)

Skrócona recenzja tej książki mieści się w zdaniu: mogłaby być lepsza. Z uwagi na talent pisarski autorki oraz nawiązanie do znanych mi postaci, miałam zapewne zawyżone oczekiwania. Historia nie jest natarczywie uwspółcześniona, a postacie z literackiej klasyki nie stały się karykaturami przyciętymi na wzór typowy dla cieniutkich stylistycznie, jednosezonowych powieści z gatunku tzw. literatury kobiecej. Jednak opowieści brakuje dynamizmu (szczególnie w części środkowej), jest w niej za to sporo powtórzeń zabierających miejsce, które mogłoby być lepiej spożytkowane.

Skrócona recenzja tej książki mieści się w zdaniu: mogłaby być lepsza. Z uwagi na talent pisarski autorki oraz nawiązanie do znanych mi postaci, miałam zapewne zawyżone oczekiwania. Historia nie jest natarczywie uwspółcześniona, a postacie z literackiej klasyki nie stały się karykaturami przyciętymi na wzór typowy dla cieniutkich stylistycznie, jednosezonowych powieści z...

Świetne tłumaczenie bardzo dobrej książki. Z przyjemnością przeczytałam ją po raz drugi, żeby przypomnieć sobie różnice pomiędzy pierwotną fabułą a scenariuszem "Pokotu".

Świetne tłumaczenie bardzo dobrej książki. Z przyjemnością przeczytałam ją po raz drugi, żeby przypomnieć sobie różnice pomiędzy pierwotną fabułą a scenariuszem "Pokotu".

Autorzy porządkują fakty znane chociażby z reportaży braci Sekielskich w rozdziałach zainspirowanych siedmioma grzechami głównymi, jednocześnie dodają pozytywny przekaz związany z działalnością Bergoglio. Z perspektywy czasu zauważam, że należałoby Nowaka czytać chronologicznie, czyli w tym przypadku "Gomory" nie powinnam poprzedzać "Chrześcijaństwem". Too late ;D

Autorzy porządkują fakty znane chociażby z reportaży braci Sekielskich w rozdziałach zainspirowanych siedmioma grzechami głównymi, jednocześnie dodają pozytywny przekaz związany z działalnością Bergoglio. Z perspektywy czasu zauważam, że należałoby Nowaka czytać chronologicznie, czyli w tym przypadku "Gomory" nie powinnam poprzedzać "Chrześcijaństwem". Too late...

Młoda Polska, moda na spirytyzm, a profesorowa Szczupaczyńska nadal rządzi. Choć historia kryminalna wydała się mi mniej interesująca w porównaniu z poprzednim tomem, a przez tekst przegalopowałam jakoś zadziwiająco szybko, cały czas plusy przeważają nad minusami ;D

Młoda Polska, moda na spirytyzm, a profesorowa Szczupaczyńska nadal rządzi. Choć historia kryminalna wydała się mi mniej interesująca w porównaniu z poprzednim tomem, a przez tekst przegalopowałam jakoś zadziwiająco szybko, cały czas plusy przeważają nad minusami ;D

Czytadło retro wysokiej klasy w którym jest wszystko to, co lubię: całkiem sprawna intryga przeplatająca zmyślenia z autentycznymi krajobrazami i historycznymi postaciami, dowcip, lekka ręka do opisów okoliczności przyrody i rozwój postaci.

Czytadło retro wysokiej klasy w którym jest wszystko to, co lubię: całkiem sprawna intryga przeplatająca zmyślenia z autentycznymi krajobrazami i historycznymi postaciami, dowcip, lekka ręka do opisów okoliczności przyrody i rozwój postaci.

Ładny język, a przede wszystkim przyjemna konwencja łącząca wątek kryminalny z miejscami i wydarzeniami z epoki oraz nazwami zapomnianych wihajstrów.

Ładny język, a przede wszystkim przyjemna konwencja łącząca wątek kryminalny z miejscami i wydarzeniami z epoki oraz nazwami zapomnianych wihajstrów.

Książka nie szokuje (co obiecywały niektóre recenzje), powiedziałabym nawet, że początkowe rozważania są spójne z podstawowymi wątpliwościami intelektualisty w tematach religijnych (może w Polsce jest po prostu niewielu intelektualistów?). Zawiera sporo interesujących spostrzeżeń i interpretacji fragmentów Biblii innych od powszechnie proponowanych (szkoła, programy tv, wieść gminna) oraz jedną, dużą i wartą głębszej analizy myśl: kościół katolicki w Polsce wygląda tak jak wygląda nie dlatego, że odbiega od nauczania Jezusa, ale właśnie dlatego, że skrupulatnie za nim podąża. Po tej lekturze warto jeszcze raz wrócić do czytania Nowego Testamentu ze świeżym, nieskażonym indoktrynacją umysłem.

Książka nie szokuje (co obiecywały niektóre recenzje), powiedziałabym nawet, że początkowe rozważania są spójne z podstawowymi wątpliwościami intelektualisty w tematach religijnych (może w Polsce jest po prostu niewielu intelektualistów?). Zawiera sporo interesujących spostrzeżeń i interpretacji fragmentów Biblii innych od powszechnie proponowanych (szkoła, programy tv,...

Przewodnik po współczesnej Japonii inaczej.

Przewodnik po współczesnej Japonii inaczej.

Choć w wielu recenzjach zasugerowanych okładką ("dowcipny obraz świata młodej mężatki") pojawia się wątek satyry, z dzisiejszej perspektywy w tekście nie ma niczego satyrycznego.

Początkowo tekst przypomina blogowe wpisy współczesnych nastolatek - naiwnych, nie nauczonych niczego praktycznego, nie mających pojęcia o tym, jak funkcjonuje świat i jak wyglądają relacje damsko-męskie poza tzw. literaturą kobiecą. Stopniowo główna bohaterka zaczyna rozumieć dlaczego została żoną tego właśnie męża, oraz, że życie jest bardziej skomplikowane niż to jej opowiedzieli na pensji. Bardzo ciekawe studium dojrzewania do prowadzenia życia "obok" w sytuacji, gdy nie można uciec od swojego losu (czyli uproszczona historia wielu pokoleń naszych praprababek).

Choć w wielu recenzjach zasugerowanych okładką ("dowcipny obraz świata młodej mężatki") pojawia się wątek satyry, z dzisiejszej perspektywy w tekście nie ma niczego satyrycznego.

Początkowo tekst przypomina blogowe wpisy współczesnych nastolatek - naiwnych, nie nauczonych niczego praktycznego, nie mających pojęcia o tym, jak funkcjonuje świat i jak wyglądają relacje...

Próba przedstawienia dość trudnej wiedzy w prosty sposób. W wersji ebookowej brakowało mi dolnych przypisów odsyłających do konkretnych źródeł (niby załatwia to bibliografia, ale to nie do końca to samo). W części motywacyjnej zauważałam powtórzenia.

Próba przedstawienia dość trudnej wiedzy w prosty sposób. W wersji ebookowej brakowało mi dolnych przypisów odsyłających do konkretnych źródeł (niby załatwia to bibliografia, ale to nie do końca to samo). W części motywacyjnej zauważałam powtórzenia.

Żeby książkę w pełni docenić trzeba się trochę interesować historią psychologii, trochę topografią Breslau z przyległościami. Spełniam obydwa warunki, więc jestem usatysfakcjonowana.

Żeby książkę w pełni docenić trzeba się trochę interesować historią psychologii, trochę topografią Breslau z przyległościami. Spełniam obydwa warunki, więc jestem usatysfakcjonowana.

Notatki, sentencje, przemyślenia w duchu stoicyzmu rzymskiego, które spokojnie można wykorzystać w psychoterapii. Tekst "Rozmyślań" nie jest dziełem spójnym, przypomina raczej zapiski na marginesie czynione dla samego siebie, a nie skończoną formę przeznaczoną do publikacji. Powtórzenia mogą oczywiście męczyć. Tekst ilustruje natomiast, że rozterki egzystencjalne towarzyszą ludzkości od tysięcy lat. Umrzemy, mówi Marek, a pamięć o nas zniknie wkrótce. Trzeba się więc zająć tym co jest, teraz, gdy jeszcze możemy.

Notatki, sentencje, przemyślenia w duchu stoicyzmu rzymskiego, które spokojnie można wykorzystać w psychoterapii. Tekst "Rozmyślań" nie jest dziełem spójnym, przypomina raczej zapiski na marginesie czynione dla samego siebie, a nie skończoną formę przeznaczoną do publikacji. Powtórzenia mogą oczywiście męczyć. Tekst ilustruje natomiast, że rozterki egzystencjalne towarzyszą...

Po raz kolejny wrażenie, że Christie jest mistrzynią intrygi, ale nie jej barwnego opisu.

Po raz kolejny wrażenie, że Christie jest mistrzynią intrygi, ale nie jej barwnego opisu.