Po luzackiej i pełnej humoru "Bezsenności w Tokio" spodziewałam się kontynuacji tej formy wspomnieniowej i dokładnie w takiej atmosferze w drugiej dla mnie powieści, a trzeciej po "Singapur czwarta rano", dla autora. O tym, że nie będzie dokładnie tak samo, zrozumiałam, gdy poznałam głównego bohatera, a zarazem narratora nowej historii – jak utrzymuje autor w rozdziale "Poksiążkowe", opartej na prawdziwych wydarzeniach – Michała. Artystę grafika zatrudnionego w tokijskim biurze, w którym przed wyjazdem do Singapuru pracował sam autor. I to właśnie tylko jego osoba wraz z kilkoma przyjaciółmi wiązała obie powieści.
Wszystko inne było nie z poprzedniej bajki, łącznie z moimi odczuciami.
Przede wszystkim gatunek literacki, z którego wyborem autor miał problem. Zaczął od dobrej powieści przygodowej dla młodzieży, z tą różnicą, że bohaterowie byli dorośli i może dlatego tak bardzo podobała się mojej zaprzyjaźnionej młodzieży. Mnie przypominała trochę swoimi elementami serię dla młodego czytelnika "39 Wskazówek". Było bojowe zadanie-zagadka do rozwiązania – nagłe zniknięcie Jamesa, przyjaciela z biura. Metody poszukiwania głównie oparte na odkrywaniu wskazówek-podpowiedzi do napotykanych rebusów, rozwiązywanych na drodze dedukcji wraz z „drużyną” znajomych. Brawurowe podążanie za nimi i prowokowanie sytuacji niebezpiecznych, a co najgorsze, mało prawdopodobnych, w które brnęliby tylko nastolatkowie kierowani nieodpartą ciekawością. Przypominało mi to trochę harcerskie podchody. W tle pojawiała się powieść społeczno-obyczajowa ukazująca codzienne życie Japończyków, by na koniec (i ta końcówka była najlepsza, szkoda, że nie właśnie taka od początku!) zamienić się niepostrzeżenie w thriller niosący ostatecznie przesłanie filozoficzne na temat samotności człowieka w ogóle, a zwłaszcza wyobcowania cudzoziemca.
To jeszcze nie wszystko tego miszmaszu.
W fabułę autor wplótł, prezentowany na szarym tle, pamiętnik Jamesa, odczytywany z ogromną ciekawością przez bohaterów, ale z mniejszą już przeze mnie. Gdyby tak skonstruowaną opowieść odrzeć z japońskości, miałabym ogromny problem z jej doczytaniem do końca, z powodu jej infantylności. Na szczęście posłuchałam mojej zaprzyjaźnionej młodzieży i przeczytałam najpierw debiut. Dzięki temu potraktowałam tę nieporadnie skonstruowaną hybrydę jak kontynuację doświadczeń życia w Japonii. Tych realiów było mnóstwo. Zarówno w nawiązaniach do poprzedniej powieści, jak i zupełnie nowych. Jednak nie powiem, że mnie ta książka rozczarowała. Raczej zaskoczyła swoją odmiennością i odwagą popełnienia powieści beletrystycznej, bezlitośnie ukazującą braki warsztatowe autora. Mam wrażenie, że bycie pisarzem beletrystycznym trochę przerosło możliwości podróżnika-pisarza.
naostrzuksiazki.pl

Po luzackiej i pełnej humoru "Bezsenności w Tokio" spodziewałam się kontynuacji tej formy wspomnieniowej i dokładnie w takiej atmosferze w drugiej dla mnie powieści, a trzeciej po "Singapur czwarta rano", dla autora. O tym, że nie będzie dokładnie tak samo, zrozumiałam, gdy poznałam głównego bohatera, a zarazem narratora nowej historii – jak utrzymuje autor w rozdziale...

Książkę zdecydowałem się przeczytać po lekturze “Bezsenności w Tokio”. Zdawałem sobie sprawę, że to nigdy nie będzie już to samo uczucie, a drugi raz odgrzewana potrawa, w nowej aranżacji, nie będzie smakowała jak danie przygotowane od zera. Polecam jako rozrywkę i odskocznie. Niestety, bez wysokich wymagań:

Plusy:
-gry słowne (np. geniusz - gen i już)
- przemycone wątki obyczajowe w powieści detektywistycznej (np. bardzo ciekawa zasada Japończyków, by nikogo nie obarczać swoimi problemami)
-dobre zakończenie, pełne niedopowiedzeń
-idealne na letni wieczór, by trochę pomarzyć

Minusy:
-dziwne słowa i zwroty “howgh”, “prosiaczku”
- teorie spiskowe tylko popsuły główny wątek
- czytając książkę czuję się, że to fikcja
- książka jest nierównomierna

Książkę zdecydowałem się przeczytać po lekturze “Bezsenności w Tokio”. Zdawałem sobie sprawę, że to nigdy nie będzie już to samo uczucie, a drugi raz odgrzewana potrawa, w nowej aranżacji, nie będzie smakowała jak danie przygotowane od zera. Polecam jako rozrywkę i odskocznie. Niestety, bez wysokich wymagań:

Plusy:
-gry słowne (np. geniusz - gen i już)
- przemycone wątki...

Zachwycona "Bezsennością w Tokio" sięgnęłam po kolejną (już 3) książkę Pana Bruczkowskiego. Nie wiem co poszło nie tak, ale już w połowie książki nawet nie byłam ciekawa, co się stało z James'em. Końcówka mogła nadrobić wiele, bo tempo zrobiło się szybkie. Byłam pewna, iż rozwiązanie sprawi, że szczena mi opadnie. Niestety nic takiego nie miało miejsca. Nawet gorzej. Moja reakcja wyglądała następująco: pfff.
Panie Marcinie, przepraszam za tak niską ocenę :(

Zachwycona "Bezsennością w Tokio" sięgnęłam po kolejną (już 3) książkę Pana Bruczkowskiego. Nie wiem co poszło nie tak, ale już w połowie książki nawet nie byłam ciekawa, co się stało z James'em. Końcówka mogła nadrobić wiele, bo tempo zrobiło się szybkie. Byłam pewna, iż rozwiązanie sprawi, że szczena mi opadnie. Niestety nic takiego nie miało miejsca. Nawet gorzej. Moja...

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę powieść. Z jednej strony ciekawie zostały przedstawione realia życia w wielkim mieście, takim właśnie jak Tokio. Obyczajowość, folklor. Dobrym pomysłem jest zestawienie ich z realiami polskimi i amerykańskim. Szkoda, że Autor nie poświęcił tym zagadnieniom więcej miejsca. Interesującym zabiegiem jest również przybliżenie polskiemu czytelnikowi języka japońskiego.
Z drugiej strony mamy wątek kryminalny, nieco odrealniony. Może jednak był to celowy zabieg. Szkoda, że akcja tylko chwilami wciąga, a zakończenie pozostawia pewien niedosyt. No cóż, nie zagubiłam, nie zatopiłam się w tej lekturze. Przeczytałam. Mimo wszystko dam szansę innym powieściom tego Autora.

Trudno mi jednoznacznie ocenić tę powieść. Z jednej strony ciekawie zostały przedstawione realia życia w wielkim mieście, takim właśnie jak Tokio. Obyczajowość, folklor. Dobrym pomysłem jest zestawienie ich z realiami polskimi i amerykańskim. Szkoda, że Autor nie poświęcił tym zagadnieniom więcej miejsca. Interesującym zabiegiem jest również przybliżenie polskiemu...

Marcin Bruczkowski (ur. 1965) - pisarz, informatyk i perkusista; spędził 10 lat w Japonii i 5 lat w Singapurze. Pięć książek, ta jest trzecia z 2007. Na LC 6,42 (614 ocen i 46 opinii).

Czytałem na LC bardzo pozytywne opinie o „Bezsenności w Tokio” 7,59 (2678 ocen i 239 opinii) i
pomimo tak wyraźnej różnicy w ocenach postanowiłem omawianą przeczytać, trochę w myśl zasady "na bezrybiu i rak ryba". Nie uważam czasu lektury za stracony, bo elementy poznawcze folkloru japońskiego rekompensują w dużym stopniu minusy kryminału. Najciekawszy okazał się dodatek "Słowa japońskie występujące w tej książce", który dokładnie przestudiowałem'

"Nobody is perfect" i każdemu pisarzowi zdarzają się wpadki (nawet mojemu ulubionemu Coetzee dałem pałę za "Dzieciństwo Jezusa"),więc nie mówię Bruczkowskiemu "sayonara", lecz sięgam po drugą z jego książek dostępnych w bibliotece w Toronto pt "Powrót niedoskonały".

Gdyby autorem tej książki był wspomniany Coetzee dałbym góra 3 gwiazdki, a nieznanemu mnie dotychczas Bruczkowskiemu daję 6

Marcin Bruczkowski (ur. 1965) - pisarz, informatyk i perkusista; spędził 10 lat w Japonii i 5 lat w Singapurze. Pięć książek, ta jest trzecia z 2007. Na LC 6,42 (614 ocen i 46 opinii).

Czytałem na LC bardzo pozytywne opinie o „Bezsenności w Tokio” 7,59 (2678 ocen i 239 opinii) i
pomimo tak wyraźnej różnicy w ocenach ...

To druga po ,,Bezsenności w Tokyo'' książka Marcina Bruczkowskiego, którą przeczytałam. Chętnie sięgnę po inne książki tego autora. Dobrze się czytało, z ciekawością, interesujące opisy Japonii i zwyczajów tam panujących, a przede wszystkim zrozumiałam zamysł autora odnośnie poszukiwania siebie poprzez poszukiwanie drugiego człowieka....

To druga po ,,Bezsenności w Tokyo'' książka Marcina Bruczkowskiego, którą przeczytałam. Chętnie sięgnę po inne książki tego autora. Dobrze się czytało, z ciekawością, interesujące opisy Japonii i zwyczajów tam panujących, a przede wszystkim zrozumiałam zamysł autora odnośnie poszukiwania siebie poprzez poszukiwanie drugiego człowieka....

Ewentualnie dla japońskich realiów, bo na pewno nie dla fabuły i nie dla wartości języka...

Ewentualnie dla japońskich realiów, bo na pewno nie dla fabuły i nie dla wartości języka...

w-c-i-ą-g-a-j-ą-c-a!!!!

w-c-i-ą-g-a-j-ą-c-a!!!!

Czytałam tylko ze względu na klimat Japonii, fabuła i intryga mało mnie wciągały.

Czytałam tylko ze względu na klimat Japonii, fabuła i intryga mało mnie wciągały.

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka tego autora. Atutem jest Japonia, ludzie i relacje. Bardzo ciekawe obserwacje (których nie nabierzesz po wizycie, na wycieczce czy zwiedzaniu),za tą wiedzę gwiazdka+. Obiecujący początek przechodzi na jałowy bieg by się ponownie pobudzić przy końcu. Dla miłośników kultury Japońskiej.

Pierwsza przeczytana przeze mnie książka tego autora. Atutem jest Japonia, ludzie i relacje. Bardzo ciekawe obserwacje (których nie nabierzesz po wizycie, na wycieczce czy zwiedzaniu),za tą wiedzę gwiazdka+. Obiecujący początek przechodzi na jałowy bieg by się ponownie pobudzić przy końcu. Dla miłośników kultury Japońskiej.