Cytat dnia
Są takie rzeczy, których nigdy nie można być zupełnie pewnym (...) Wątpliwości zawsze pozostaną, nawet gdybyśmy dożywali setki. I to właśnie...
Najnowsze artykuły
ArtykułyKrzysztof P. Czyżewski, autor i prawnik: Pisanie prawnicze i powieściowe to dwa osobne światy
1
ArtykułyCo czwarty Polak pobiera e-booki i audiobooki z nielegalnych źródeł. Ta kampania ma to zmienić38
Artykuły10 najlepszych książek września. Powrót króla kryminału
7
ArtykułyPewne sekrety zabierzemy do grobu. Stefan Ahnhem o twórczości, życiu i planach na kolejne lata
4
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Gejsza z Gion Mineko Iwasaki 
Życie gejsz nie od dziś budzi ciekawość. To zamknięty świat niedostępny dla nie wtajemniczonych. Owa książka uchyliła rąbka tajemnicy i wywołała niemały szum w japońskim społeczeństwie. (zapoczątkowały je „wyznania…” zainspirowane losami Mineko).
Sięgając po nią byłam ciekawa jej wewnętrznych odczuć względem różnych zawirowań w życiu. Niestety nie znalazłam ich za wiele. Można by było je spisać w kilku zdaniach. Nie wiem czy to kwestia odmiennej kultury czy nie był to priorytet by się w nie zagłębiać.
Przez większość książki miałam wrażenie jakbym czytała spis zdarzeń, a nie autobiografie. Szkoda, że nie umieszczono zdjęć kimon bo opisów było co nie miara, z czasem wszystko się zlewało.
Czytałam wcześniej „Wyznania gejszy” i widziałam ekranizacje. Nie mogę powstrzymać się przed pewnym porównaniem.
Odniosłam wrażenie jakby autorka chciała przedstawić pewne kwestie wyłącznie z tej lepiej prezentującej się strony.
Widzę też która postać stała się inspiracja dla Hatsumomo.
Postać rodziców mocno mnie wzburzyła.
Gejsza z Gion Mineko Iwasaki
Jako źródło wiedzy o konkretnej części japońskiej kultury - "Gejsza z Gion" jest świetna. To jednak to, co można wyczytać między wierszami, jest najciekawsze i najbardziej wartościowe. Sposobowi wyrażania się Mineko Iwasaki bowiem daleko do bezpośredniości.
Podczas lektury najbardziej uderza fakt, jak bardzo autorka unika nazywania rzeczy po imieniu... bo jeśli oddajesz komuś dziecko, a ten ktoś ci za to zapłaci, jest to handel ludźmi i żadne mydlenie oczu o "świadomej decyzji" podjętej przez trzylatkę tego nie zmieni. Tak samo jak nawet najdłuższa tyrada o ambicji oraz chęci odniesienia sukcesu nie zmieni kwestii, że cała "instytucja gejszy" (czyli wychowywanie małych dziewczynek pod tym kątem, aby potrafiły umilać czas bogatym mężczyznom) to owoc mocno patriarchalnej tradycji. Choć Iwasaki pod koniec wyraża ubolewanie, iż tradycja ta obumiera, sama wcześniej przyznaje, że życie jako sławna geiko wyszło jej bokiem. I nie ma co jej się dziwić.
Być może jest to kwestia tłumaczenia, ale narracyjnie "Gejsza z Gion" nie porywa. Napisana jest raczej suchym, rzeczowym jezykiem, nie starającym się zbytnio pobudzić wyobraźni czytelnika. Wielkim plusem są natomiast zamieszczone w książce zdjęcia, które ułatwiają nam zobrazowanie sobie w głowie licznych skomplikowanych opisów wyszukanych strojów, misternych fryzur i uroczystych ceremonii.
Nie ujmując niczego barwnemu życiorysowi autorki, trudno przyjąć jako stuprocentowo prawdziwe chociażby wspomnienia kilkuletniego dziecka, przedstawione z niewiarygodną dokładnością i upstrzone nawet takimi detalami jak wzory na kimonach poszczególnych osób. Lecz autobiografia Iwasaki jest interesująca nie tyle ze względu na samą treść, ile jako krótki zarys mentalności osoby dorastającej w okiya (domu gejsz) w połowie ubiegłego wieku. Mentalności, która oczywiście nadal jest poniekąd żywa w dzisiejszym społeczeństwie japońskim.
