Kiedy Paul Celan pisał w wierszu "Corona" (Mak i pamięć, 1952), że "stoimy objęci w oknie, przyglądają się nam z ulicy:/już czas, żeby się dowiedzieli!" i "już czas, żeby nadszedł czas" nie podejrzewał, że jego miłosne wyznanie zostanie bez trudu przyćmione przez Wyznanie Miłości Ingeborg Bachmann - "Malinę". Jej powieść, która w ciąg zdań wplata pseudo-cytaty z Celana, nie pozostawia cienia wątpliwości co do jednakiej tożsamości bohatera książki oraz poety. Czy może jednak ta książka zainteresować kogokolwiek innego oprócz badaczy niemieckiej poezji XX wieku?
Proszę się nie obawiać, ale usiąść w "bujaku" i otworzyć niewielką białą książeczkę. "Malina" to bowiem nie tylko portret związku-trójkąta, w którym uczucia dzielą się pomiędzy narratorką,Ivanem oraz Maliną, ale ponadczasowa opowieść o sile kobiecej miłości.
Z racji formalnej roli, jaką spełnia, to narratorka jest centralnym punktem powieści. Przez jej - niezwykle subiektywny - filtr emocjonalny poznajemy rzeczywistość niewielkiej wiedeńskiej uliczki Ungargasse, na widok jakiej narratorka wykrzykuje "moja Mekka, moja Jerozolima". Krzyczy tak, kiedy wie, że w mieszkaniu pod numerem 9 przebywa Ivan. Kobieta opisuje przebieg miłosnej relacji z owym pełnym wigoru oraz poczucia humoru Węgrem. Poznajemy burzliwą historię ich związku od momentu przypadkowego spotkania aż do chwili zerwania. Nie jest to jednak zwykły opis na reporterską modłę "przyszedł, przespaliśmy się, powiedział coś, ja odrzekłam na to XYZ, po czym on wyszedł". Dzięki poetyckiemu językowi, któremu metaforyczność dodaje delikatności, powieść odrywa się od namacalnej - trywialnej! - rzeczywistości, a czytelnik otrzymuje wyrafinowany obraz uczuć kobiety targanej namiętnością do mężczyzny. Szaleństwo zakochanej kobiety równoważy tajemniczy Malina - mężczyzna, z którym mieszka narratorka. To Malina, w przeciwieństwie do Ivana, opiekuje się nią i dzięki swojemu chłodnemu, trzeźwemu podejściu do świata oraz ludzi niejednokrotnie ratuje bohaterkę przed upadkiem w otchłań zapomnienia (się). Kim jest ten cichy Malina, który nigdy nikomu nie rzuca się w oczy, o którego istnieniu nikt nie wie? Odpowiedź na to pytanie stanowi drugi - oprócz romansu z Ivanem - główny wątek książki. Czy Malina to rzeczywiście człowiek czy tylko alter ego narratorki? Każdy musi odpowiedzieć sobie sam na to pytanie i samodzielnie określić rolę Maliny w życiu bohaterki. Bowiem co do roli Ivana nie ma wątpliwości: to morderca, to niszczyciel, pradawny czarownik, przedwieczny książę z bajki.
Fascynującym było dla mnie obserwowanie jak snująca opowieść Ona reaguje z czułością sejsmografu na każdy gest ukochanego człowieka. Jeszcze bardziej pociągającym było odtwarzanie przebiegu wydarzeń na podstawie skrawków opisanych zdarzeń, wyławianie zdań oraz dialogów ze strumienia impresji i refleksji. Ta książka to kwintesencja kobiecej wrażliwości; to zapis krzyku rozkoszy oraz rozdzierającego bólu, dla którego istnieje tylko i wyłącznie dzisiaj, bo z Ivanem nie ma mowy o żadnym "było" i "będzie". Książka, która powstała, kiedy "nadszedł czas".

Kiedy Paul Celan pisał w wierszu "Corona" (Mak i pamięć, 1952), że "stoimy objęci w oknie, przyglądają się nam z ulicy:/już czas, żeby się dowiedzieli!" i "już czas, żeby nadszedł czas" nie podejrzewał, że jego miłosne wyznanie zostanie bez trudu przyćmione przez Wyznanie Miłości Ingeborg Bachmann - "Malinę". Jej powieść, która w ciąg zdań wplata pseudo-cytaty z Celana, nie...