Ingeborg Bachmann

Ingeborg Bachmann urodziła się w austriackim Klagenfurcie 25 czerwca 1926 roku.
Jej ojciec należał do NSDAP. Studiowała filozofię, psychologię i germanistykę. Doktorat, nader krytyczny, poświęciła myśli Martina Heideggera. Zmarła tragicznie w Rzymie 17 października 1973 w wyniku ciężkich poparzeń po pożarze w swoim rzymskim domu. Jej najważniejsze dzieło, powieść o miłości niemożliwej – Malinę – postrzega się jako hommage dla kochanka, poety Paula Celana.
Współczesnym znawcom literatury (i to nie tylko niemieckojęzycznej) nazwisko Bachmann mówi tak samo dużo, ile Polakowi nazwisko Ryszarda Kapuścińskiego.
Bachmann zajmowała się najchętniej tematyką wewnętrznych ograniczeń człowieka, sposobami przedstawienia prawdy i filozofią języka (studiowała, oprócz psychologii, prawa i filozofii, także germanistykę). W swoich późniejszych pracach poświęcała też dużo miejsca feminizmowi. Zalicza się do najwybitniejszych pisarek i poetek współczesnej literatury niemieckiej. Natomiast jej filozoficzne rozważania nad językiem sprawiły, że prace autorki szybko znalazły szerokie audytorium poza granicami języka niemieckiego. Do najbardziej znanych stwierdzeń Ingeborg Bachmann należy zdanie: „Gdybyśmy mieli słowo, gdybyśmy mieli język, nie potrzebowalibyśmy broni.”
Pierwszym utworem Bachmann udostępnionym polskiemu czytelnikowi było opowiadanie Wszystko, opublikowane w 1960 roku w „Nowej Kulturze”. Później ukazały się książki prozatorskie: Malina (przeł. S. Błaut, 1975),Symultanka (przeł. A.M. Linke, 1975),Rok trzydziesty (przeł. K. Jachimczak, 1994),Przypadek (przeł. K. Jachimczak, 1997) oraz dwa zbiory wierszy: Wybór poezji (pod red. G. Prokopa) i Wyjaśnij mi, miłości/ Erklär mir, Liebe (przeł. S. Lisiecka, Z. Jaskuła, 2005). W 2010 roku nakładem Wydawnictwa a5 ukazał się zbiór korespondencji Czas serca. Listy – niezwykłe świadectwo wieloletniego związku Bachmann z Paulem Celanem.
W maju 2011, również nakładem Wydawnictwa a5, ukazało się wznowienie Maliny.