Druga część policyjnej trylogii o zamachu na premiera Olofa Palmego. Niełatwa w odbiorze ale ukazująca nieudolność, słabość i brak kompetencji szwedzkiego wywiadu.

Druga część policyjnej trylogii o zamachu na premiera Olofa Palmego. Niełatwa w odbiorze ale ukazująca nieudolność, słabość i brak kompetencji szwedzkiego wywiadu.

O wiele lepsza niż pierwszy tom, autor nabrał wprawy. Uwielbiam jego szczerą wizję sztokholmskiej policji oraz lekcję historii najnowszej tego kraju.
Uwaga: to nie jest powieść dla tych, co lubią szybkie tempo i ostre jazdy :D

O wiele lepsza niż pierwszy tom, autor nabrał wprawy. Uwielbiam jego szczerą wizję sztokholmskiej policji oraz lekcję historii najnowszej tego kraju.
Uwaga: to nie jest powieść dla tych, co lubią szybkie tempo i ostre jazdy :D

Druga część trylogii o zabójstwie Olofa Palme ma trzy wątki: atak terrorystyczny na ambasadę RFN w Sztokholmie w 1975r., zabójstwo niejakiego Erikssona w 1989r., oraz mianowanie Larsa Johanssona, znanego z pierwszej części, na szefa szwedzkiej bezpieki w 2000r. W pewnym momencie wszystkie te wątki łączą się, mamy ciekawe śledztwo, gry szpiegowsko-polityczne, intrygi rządowe. Dobra sensacja.

Druga część trylogii Perssona traktującej o zabójstwie Olofa Palme zaczyna się od szczegółowego opisu ataku terrorystycznego na ambasadę RFN w Sztokholmie w 1975r. Atak jest udany, niemieccy terroryści zabijają kilku dyplomatów, dopóki przez pomyłkę nie detonują ładunków wybuchowych, sami się ranią i poddają. Sprawa zostaje odłożona do archiwum, ale Bo Jarnebring, kompetentny policjant, podejrzewa, że Niemcom musieli pomagać Szwedzi, niemniej ten wątek nigdy nie zostaje pociągnięty dalej.

W drugim, niezależnym wątku mamy morderstwo niejakiego Erikssona, dobrze sytuowanego samotnika, które zdarza się w listopadzie 1989r., sprawa jest trudna, brak motywów, brak jakiejkolwiek teorii prowadzącej do sprawcy. Do tego śledztwo prowadzi Bäckström, bohater wielu powieści Perssona, cham o lepkich rękach, a przede wszystkim głupek. Tenże Bäckström upiera się, że morderstwo miało podtekst seksualny, bo ofiara była homoseksualistą, chociaż nie ma na to żadnych dowodów. Typowy przykład źle prowadzonego śledztwa, gdzie na początku policjanci czepiają się jednej teorii na siłę szukając wszelkich dowodów na jej poparcie, a odrzucając wszystkie, które jej przeczą. W efekcie sprawa morderstwa Erikssona pozostaje niewyjaśniona.

Mamy wreszcie trzeci wątek, oto w 2000r. jeden z bohaterów pierwszej części trylogii, znakomity glina, Lars Martin Johansson, zostaje szefem służby bezpieczeństwa i zaczyna odkurzać stare sprawy. Wtedy wpada na powiązania pomiędzy napadem na ambasadę a zabójstwem Erikssona, a potem akcja już się toczy wartko, mamy wreszcie dobrze poprowadzone śledztwo, subtelne gry polityczno-szpiegowskie, polityków na wysokim szczeblu zamieszanych w czyny kryminalne, za które nie ponoszą odpowiedzialności. Johansson, który ma bardzo przenikliwy umysł i jest człowiekiem moralnym – chce zwalczać zło i ścigać przestępców – źle się czuje w tych gierkach, książka kończy się jego dymisją.

Co ciekawe, zabójstwo Palmego prawie się w książce nie pojawia, jest tylko wzmiankowane w paru rozmowach.

Rzecz jest, jak zwykle u Perssona, nierówna, obok części rozlazłych, jak śledztwo Bäckströma (ale trzeba przyznać, że sam Bäckström jest rozlazły) mam części frapujące, gdy bystre kobiety, podwładne Johanssona dowiadują się, kto zabił Erikssona. Niemniej książka jest lepsza niż pierwsza powieść w cyklu i jak zwykle znakomicie czytana przez Andrzeja Mastalerza.

Druga część trylogii o zabójstwie Olofa Palme ma trzy wątki: atak terrorystyczny na ambasadę RFN w Sztokholmie w 1975r., zabójstwo niejakiego Erikssona w 1989r., oraz mianowanie Larsa Johanssona, znanego z pierwszej części, na szefa szwedzkiej bezpieki w 2000r. W pewnym momencie wszystkie te wątki łączą się, mamy ciekawe śledztwo, gry szpiegowsko-polityczne, intrygi...

Właściwie mógłbym tutaj przekleić moją opinię na temat pierwszej książki, dodając zarazem kilka małych plusików, które powodują, że ogólne wrażenie jest bardziej pozytywne. Przede wszystkim podobał mi się początek, jednak potem fabuła znów, jak w I części, stała się rozwlekła. Było to irytujące, gdy sprawa morderstwa Erikssona nie została wyjaśniona i historia zaczęła się od nowa "w innym czasie w innym życiu". Poza tym, jak to było w pierwszej części, brakuje bohatera, z którym można się utożsamić. Świat ukazany przez Perssona jest "zbyt realny". Mamy odrażającego Backstroma i dość nijaką resztę. Wydaje się również, że nie zależy im na rozwiązaniu całej sprawy, przez co czytelnik z pewnością nie umiera, aby dojść do końca książki, by je poznać. Za dużo jest także niepotrzebnych zdań i fragmentów (jak np. gdy bohater pomyślał sobie coś, a potem powiedział dokładnie to samo!).

Za plus trzeba jednak uznać tło historyczne, z którym dobrze zgrana była cała fabuła. Podobać mógł się też wątek śledztwa prowadzonego przez trójkę Mattei, Holt i Martinez - w końcu jakieś sympatyczne postacie!

Ogólnie więc bardziej poleciłbym pominięcie pierwszej części trylogii i sięgnięcie od razu po "W innym czasie...". Nie jest to arcydzieło, ale nie można się nudzić przy jej czytaniu. Zobaczymy, jak w tym wszystkim odnajdzie się trzecia część.

Właściwie mógłbym tutaj przekleić moją opinię na temat pierwszej książki, dodając zarazem kilka małych plusików, które powodują, że ogólne wrażenie jest bardziej pozytywne. Przede wszystkim podobał mi się początek, jednak potem fabuła znów, jak w I części, stała się rozwlekła. Było to irytujące, gdy sprawa morderstwa Erikssona nie została wyjaśniona i historia zaczęła się...

Znacznie żywsza powieść od poprzedniej, sprawdzony schemat morderstwa i działań wywiadu SEPO, działa dużo lepiej...

Znacznie żywsza powieść od poprzedniej, sprawdzony schemat morderstwa i działań wywiadu SEPO, działa dużo lepiej...

O niebo lepsza od pierwszej części.
Na szczęście dla tych, którzy nie czytali jeszcze żadnej części trylogii, wiążą je tylko osoby głównych bohaterów, więc spokojnie można przeczytać drugą bez żadnej straty w rozumieniu fabuły.

Byłoby o jedną gwiazdkę więcej gdyby nie zupełnie niepotrzebna rozwlekłość. Bo, jak powszechnie wiadomo, w pisaniu najtrudniejsze jest kasowanie niepotrzebnych zdań :)

O niebo lepsza od pierwszej części.
Na szczęście dla tych, którzy nie czytali jeszcze żadnej części trylogii, wiążą je tylko osoby głównych bohaterów, więc spokojnie można przeczytać drugą bez żadnej straty w rozumieniu fabuły.

Byłoby o jedną gwiazdkę więcej gdyby nie zupełnie niepotrzebna rozwlekłość. Bo, jak powszechnie wiadomo, w pisaniu najtrudniejsze jest kasowanie...

kolejna część trylogii i nie zawiodłam się, do końca trzyma w napięciu, wielowątkowość i mnogość postaci prowadzi do jednego rozwiązania sprawy jednak niesmak korupcji i matactwa pozostaje.....

kolejna część trylogii i nie zawiodłam się, do końca trzyma w napięciu, wielowątkowość i mnogość postaci prowadzi do jednego rozwiązania sprawy jednak niesmak korupcji i matactwa pozostaje.....

Ciesze się, że dałam szanse kolejnemu tomowi. Ta część jest o wiele lepsza od pierwszego tomu. Jak już pisałam pierwszy tom były ciekawszy gdyby nie był taki rozciągnięty.
Co do tej książki, nie przynudza, czyta się z przyjemnością.
Sama historia przedstawiona jest ciekawo i ciekawie się również kończy. Chociaż ciągnie się przez lata to jednak nie traci przez to na wartości. Na pewno sięgnę po 3 część i oby była w podobnym stylu napisana.

Ciesze się, że dałam szanse kolejnemu tomowi. Ta część jest o wiele lepsza od pierwszego tomu. Jak już pisałam pierwszy tom były ciekawszy gdyby nie był taki rozciągnięty.
Co do tej książki, nie przynudza, czyta się z przyjemnością.
Sama historia przedstawiona jest ciekawo i ciekawie się również kończy. Chociaż ciągnie się przez lata to jednak nie traci przez to na...

Zabierałem się do tej pozycji z obawami, pomny doświadczeń przy czytaniu pierwszej książki, która prawdę mówiąc nie przypadła mi do gustu i nawet sporo wynudziła. Ale tu już po paru pierwszych stronach wiedziałem, że będzie lepiej. Nie jest to co prawda arcydzieło, po którym mój światopogląd zmienił się diametralnie ale naprawdę czyta się to dużo lepiej, przyjemniej i szybciej niż poprzedniczkę.

Zabierałem się do tej pozycji z obawami, pomny doświadczeń przy czytaniu pierwszej książki, która prawdę mówiąc nie przypadła mi do gustu i nawet sporo wynudziła. Ale tu już po paru pierwszych stronach wiedziałem, że będzie lepiej. Nie jest to co prawda arcydzieło, po którym mój światopogląd zmienił się diametralnie ale naprawdę czyta się to dużo lepiej, przyjemniej i...

Lepsza od pierwszej części trylogii. Sięgam po trzecią.

Lepsza od pierwszej części trylogii. Sięgam po trzecią.