John le Carré

Wielka Brytania to dziewczynka, która – kiedy nie trzyma rączek na kołderce – brzydko się bawi. A skoro na zabawie zostaje przyłapana, ktoś musi za to zapłacić. Pada na Petera Guillana, emerytowanego pracownika wywiadu, zaufanego człowieka Smiley'a. Peter staje przed obliczem duetu, który w sumie ma mniej lat niż on, to prawnik Wywiadu Bunny i historyczka Laura. I wbrew wszelkim pozorom nie są przyjaciółmi Petera w tej sprawie. A sprawa to zamierzchła, w której zginął agent i kobieta nie związana z „Firmą”, sprawa która może kosztować Petera wolność, podatników duże pieniądze, a „Firmę” kompromitację. No i kilku, „święcie oburzonych” polityków może zrobić karierę... Le Carre – jak nikt – potrafi zbudować klimat, w którym czytelnik szybko zapomina, że to jedynie fikcja literacka. Fabuła supła się z każdą kolejną stroną, mechanizm działania wywiadu to skomplikowana maszyna, pełna dwuznaczności, niedomówień, drugiego i trzeciego dna. Poza tym, co równie atrakcyjne, on nie podlega ocenie, to działania, których nie da się określić jednym, kategorycznym stwierdzeniem „dobre/złe”. Tutaj nie ma prostych rozwiązań, krystalicznych postaci, jednoznacznych sytuacji. Szlachetność miesza się w z wyrachowaniem, prawda z fałszem, dobro ze złem. Le Carre tę materię powiela w swoich powieściach niezliczoną ilość razy, ale zawsze ciekawie, atrakcyjnie i z dużą dozą napięcia. I już poza tematem, na okładce czytamy: „Mistrz powieści (…) której głównym bohaterem jest George Smiley” - śmiała zajawka, bo cała obecność Smileya zmieściła się na dwóch stronach...