Dziwna zagadka, ale całość dość przyjemnie się czytało

Dziwna zagadka, ale całość dość przyjemnie się czytało

Moje drugie spotkanie z detektywem Backstromem. Wybierając książkę, którą mam przeczytać wybrałam "Nos Pinokia" ze względu na detektywa bo pierwsza książka która czytałam była b.dobra.
"Nos Pinokia" czytałam i się nudziłam, nie w ciągła mnie. Moim zdaniem niektóre tematy np. o Izzaku w ogóle mogło by nie być.
Cieszę się, że to nie była moja pierwsza książka tego autora ponieważ na pewno bym nie czytała więcej jego książek.

Moje drugie spotkanie z detektywem Backstromem. Wybierając książkę, którą mam przeczytać wybrałam "Nos Pinokia" ze względu na detektywa bo pierwsza książka która czytałam była b.dobra.
"Nos Pinokia" czytałam i się nudziłam, nie w ciągła mnie. Moim zdaniem niektóre tematy np. o Izzaku w ogóle mogło by nie być.
Cieszę się, że to nie była moja pierwsza książka tego autora...

Kolejne spotkanie z inspektorem Bäckströmem, uosabiającym wszystkie cechy złego gliny: pijak, oszust, zadufany w sobie cham. Prowadzi on sprawę zabójstwa adwokata mafii, który miał masę wrogów, czyni to śledztwo trudnym. Mamy też wątek oszustw w handlu dziełami sztuki i trochę wątków historycznych. Za długie to, za dużo wątków, książkę ratuje humor, często się śmiałem z wyczynów Bäckströma.

Kolejne spotkanie z inspektorem Bäckströmem, tą zakałą szwedzkiej policji, grubasem, alkoholikiem, drobnym oszustem, seksistą. Co ciekawe, z każdą następną powieścią Persson darzy go coraz większą sympatią, okazuje się ponadto, że nasz inspektor to całkiem niezły glina, bo rozwiązuje sprawy morderstw, ale przy okazji robi masę bałaganu.

A cała sprawa dotyczy zabójstwa znanego i bogatego adwokata świadczącego usługi mafii, z którym Bäckström miał wcześniej na pieńku, dlatego gdy dowiaduje się o jego śmierci, mówi, że to najpiękniejszy dzień jego życia. Śledztwo jest trudne, bo adwokat miał masę wrogów, poza tym okoliczności morderstwa wyglądają nader niejasno. W pewnym momencie w sprawę zostaje zamieszany nawet arystokrata zbliżony do domu królewskiego. Mamy też wątek dzieł sztuki z carskiego dworu, których sprzedażą zajmował się zamordowany adwokat, a które odgrywają w intrydze dużą rolę. Sporo tego jest, moim zdaniem trochę za dużo.

No i jest Bäckström, który ma o sobie niezmiennie wysokie zdanie: „Szczęściarz z ciebie, Bäckström, pomyślał. Lowelas i niebieski ptak. Kobiety szaleją na twoim punkcie. Supersalami jest w świetnej formie”, zagadka: co to jest supersalami? Nasz inspektor się nie przepracowuje, wciąż wyskakuje z roboty na tłuste żarcie, wódeczkę lub płatny seks, ma lepkie ręce i wielką ochotę podwędzić coś z domu ofiary (cenne książki, piękny wazon),ale ubolewa nad tym, że technicy już obfotografowali wnętrze. Rekompensuje sobie sprzedając brukowcom za okrągłą sumkę wszystkie sekrety śledztwa oraz wyświadczając drobne usługi szemranym biznesmenom, a nagrodą jest brązowa koperta z banknotami w środku.

Książka jest długa, za dużo tam wątków, pod koniec lektura nuży. Ratuje ją humor: podążanie szlakiem myśli i uczynków zadufanego w sobie Bäckströma jest po prostu śmieszne, opisuje go Persson z wyraźną drwiną. Ozdobą książki jest wątek z nieznośną papugą, Izaakiem, którą Bäckström nieopatrznie kupił a potem nie może się jej pozbyć.

Nienajlepszy to kryminał Perssona, ale w sumie niezła rozrywka.

Kolejne spotkanie z inspektorem Bäckströmem, uosabiającym wszystkie cechy złego gliny: pijak, oszust, zadufany w sobie cham. Prowadzi on sprawę zabójstwa adwokata mafii, który miał masę wrogów, czyni to śledztwo trudnym. Mamy też wątek oszustw w handlu dziełami sztuki i trochę wątków historycznych. Za długie to, za dużo wątków, książkę ratuje humor, często się śmiałem z...

Książki tego autora są wypełnione specyficznym poczuciem humoru. I do tego detektyw, który nie jest silnym przystojniakiem biegającym za złoczyńcami po mieście lub uczestniczącym w pościgach. To poczciwy grubasek lubiący wypić i zjeść. Pomimo tego, książka jest lekka, przyjemnie się ja czyta, nie ma makabrycznych scen. Czasem można się uśmiechnąć nawet czytając przemyślenia detektywa Everta.

Książki tego autora są wypełnione specyficznym poczuciem humoru. I do tego detektyw, który nie jest silnym przystojniakiem biegającym za złoczyńcami po mieście lub uczestniczącym w pościgach. To poczciwy grubasek lubiący wypić i zjeść. Pomimo tego, książka jest lekka, przyjemnie się ja czyta, nie ma makabrycznych scen. Czasem można się uśmiechnąć nawet czytając przemyślenia...

Okładka
Ładna a ja,ma być
skąd
pożyczone z domu seniora
Moja opinia
Ładna,książka.Dużo rzeczy piszę,też o przeszłośći.I był tam,ten El Loco.

Okładka
Ładna a ja,ma być
skąd
pożyczone z domu seniora
Moja opinia
Ładna,książka.Dużo rzeczy piszę,też o przeszłośći.I był tam,ten El Loco.

W końcu w moje ręce wpadł kolejny szwedzki kryminał. To był miód na moje serce ;) Na początku rzeczywiście wszystko zaczynało się zupełnie niewinnie z dozą dobrego humoru. Wraz ze stronami fabuła się rozkręca i w sumie już zanika ten dobry humor, a książka przybiera charakter prawdziwego kryminału. Krew się leje, wątków przybywa. Aż do pewnego momentu - w pewnym momencie wszystko się urywa, a sprawa zostaje nagle wyjaśniona. Bardzo ciekawie napisane i jednak zaskakujący koniec robi swoje.

W końcu w moje ręce wpadł kolejny szwedzki kryminał. To był miód na moje serce ;) Na początku rzeczywiście wszystko zaczynało się zupełnie niewinnie z dozą dobrego humoru. Wraz ze stronami fabuła się rozkręca i w sumie już zanika ten dobry humor, a książka przybiera charakter prawdziwego kryminału. Krew się leje, wątków przybywa. Aż do pewnego momentu - w pewnym momencie...

Początek „Nosa…” – to zła bajka dla dużych dzieci. Evert Bäckström nie zmienia się, jest dalej obrzydliwie obleśny, chciwy, zakłamany i co tam chcecie, to on to ma. Jest trup – a jakże, kilkoro podejrzanych kolesi, mafia, zbiór obrazów i innych interesujących drobiazgów z epoki. Akcja gmatwa się, zatacza kręgi, rozszerza wątki, słowem dla każdego – coś dobrego.
Smaczku dodaje humorystyczna historyjka o zmaganiach Bäckströma z papugą.
A co ma do wszystkiego nos Pinokia? Trzeba sprawdzić samemu….. Dobre.

Początek „Nosa…” – to zła bajka dla dużych dzieci. Evert Bäckström nie zmienia się, jest dalej obrzydliwie obleśny, chciwy, zakłamany i co tam chcecie, to on to ma. Jest trup – a jakże, kilkoro podejrzanych kolesi, mafia, zbiór obrazów i innych interesujących drobiazgów z epoki. Akcja gmatwa się, zatacza kręgi, rozszerza wątki, słowem dla każdego – coś dobrego.
Smaczku...

Trochę mi się już ten cykl przejadł. Chociaż to dziwne, ale w książce tej jest za dużo głównego bohatera, którego za bardzo już znamy. Wiem, że marudzę i może po prostu nie należy czytać tomu za tomem :-).

Trochę mi się już ten cykl przejadł. Chociaż to dziwne, ale w książce tej jest za dużo głównego bohatera, którego za bardzo już znamy. Wiem, że marudzę i może po prostu nie należy czytać tomu za tomem :-).

Oj, ten paskudny Backstrom, i ta jego obleśna "supersalami".
Ale da się go lubić, mimo tego, jaki jest.
Książka świetna, można ją pochłonąć jednym tchem.
Polecam!

Oj, ten paskudny Backstrom, i ta jego obleśna "supersalami".
Ale da się go lubić, mimo tego, jaki jest.
Książka świetna, można ją pochłonąć jednym tchem.
Polecam!

Ciekawa historia pozytywki. Reszta mnie nie powaliła dlatego kończę serię o inspektorze Everecie na tym tomie.

Ciekawa historia pozytywki. Reszta mnie nie powaliła dlatego kończę serię o inspektorze Everecie na tym tomie.