Do zdecydowanych zalet tej powieści zaliczam sposób poprowadzenia bohaterki, komisarz policji Eliny Wiik, która musi rozwikłać zagadkę morderstwa sprzed dwudziestu pięciu lat. I to szybko, bo za niecały miesiąc sprawa ulegnie przedawnieniu. Elina zmaga się nie tylko z ludzką pamięcią czy też raczej niepamięcią, ale także z niechęcią we własnym miejscu pracy, układami. Rónoleglel do jej poszukiwań prowadzony jest wątek dwojga ludzi, którzy wyruszają w podróż w celu odkrycia zagadek przeszłości, a na koniec odnajdują coś więcej, niż tylko ich rozwiązanie. Na koniec te dwie równoległe opowieści łączą się w harmonijną całość.

Ciekawa jest postać Eliny – kobieta kompetentna, ale miejscami niepewna siebie, wątpiąca, wściekła, głupio uparta, chyba z historią (nie czytałam innych części serii),ale jej zły humor czy zwątpienie nie jest traktowane jako słabość i kobieca nieudolność, tylko jako coś ludzkiego, zwykły fakt i okoliczność postępowania. Nie jest pokazywana przez to jako gorsza czy lepsza od mężczyzn, co jest okolicznością bardzo odświeżającą w literaturze kryminalnej z kobiecymi protagonistami. Bardzo przyjemna postać.

Do zdecydowanych zalet tej powieści zaliczam sposób poprowadzenia bohaterki, komisarz policji Eliny Wiik, która musi rozwikłać zagadkę morderstwa sprzed dwudziestu pięciu lat. I to szybko, bo za niecały miesiąc sprawa ulegnie przedawnieniu. Elina zmaga się nie tylko z ludzką pamięcią czy też raczej niepamięcią, ale także z niechęcią we własnym miejscu pracy, układami....

Dużo łatwiej jest mi pisać opinie, gdy książka wywołuje we mnie jakieś emocje. Cieszy, wkurza, śmieszy lub irytuje. Mężczyzna, który przychodził w niedzielę, nie pozostawił we mnie absolutnie żadnych wrażeń.

Akcja dzieje się dwutorowo. Opowiada wyścig z czasem pewnej ambitnej policjantki, która bada niewyjaśnione zabójstwo młodej kobiety sprzed blisko 25 lat, oraz zaginięcie jej 5 miesięcznego dziecka. Im bliżej jest rozwiązania, tym musi się bardziej śpieszyć, ponieważ termin przedawnienia zbliża się nieubłaganie, a po jego przekroczeniu sprawca pozostanie bezkarny. Jednocześnie, pewna 25letnia dziewczyna (przypadek?) z rodziny zastępczej, za namową swojego równie młodego sąsiada wyrusza w daleką podróż, by dowiedzieć się czegoś o swoich biologicznych rodzicach.

Książka jest do bólu przeciętna, średnia i nijaka. Nie porywa, a jednocześnie niczego jej nie brakuje. Ani mnie nie przyciągała, ani nie nużyła.

Za to bardzo podoba mi się jej okładka ;)

Dużo łatwiej jest mi pisać opinie, gdy książka wywołuje we mnie jakieś emocje. Cieszy, wkurza, śmieszy lub irytuje. Mężczyzna, który przychodził w niedzielę, nie pozostawił we mnie absolutnie żadnych wrażeń.

Akcja dzieje się dwutorowo. Opowiada wyścig z czasem pewnej ambitnej policjantki, która bada niewyjaśnione zabójstwo młodej kobiety sprzed blisko 25 lat, oraz...

Dwa niezależnie prowadzone i przeplatające się wątki: chęć rozwikłania sprawy sprzed lat przez panią komisarz oraz historia dwudziestolatków - Kari i Roberta - obfitująca w przygody poszukiwań i ucieczki, trochę przed życiem, trochę przed policją.
Dla tych dwojga młodych czas spędzony razem odbudowuje ich wiarę we własne możliwości. Jest kolejnym etapem do osiągnięcia dojrzałości, a dla Kari dodatkowo powiązaniem przeszłosci z przyszłością. Znajdując swoja biologiczną rodzinę mogłaby w końcu zostać na miejscu i rozpocząć coś budować zamiast błąkać się po całym świecie nie wiedząc dokładnie po co. Mając przy sobie katalizator w postaci Roberta jest w stanie działać, bo to ten pozbawiony celu w życiu chłopak motywuje ją do działania.

Od strony śledczej to oryginalnie przedstawiona sprawa, powtórne spojrzenie na śledztwo i dowody sprzed 25lat przez komisarz Wiik. Rzeczowo rozpracowane wnioski poprzedników, a przede wszystkim nowe spojrzenie na tamte wypadki oczami kobiety, co też było istotne dla tej sprawy.
Sposób ukazywania postępów w trakcie analizowania życia ofiary buduje napięcie, a czytający może wraz z Wiik wciągać się w tropienie, przykrytego już kurzem akt, wciąż wymykającego się pośród podejrzanych, mordercy. Wszystko to dzieje się w niespełna miesiąc, zanim dojdzie do przedawnienia sprawy. Pod presją czasu, a przede wszystkim kolegów i zwierzchników w pracy, działając czasem na oślep, czasem pod wpływem przeczuć, zmierzając do celu, nie przypuszczając nawet jaki skutek to przyniesie. A ostatecznie czy będzie się usatysfakcjonowanym odkryciem prawdy?

Świetna konstrukcja, ciekawie prowadzona akcja, dobre dialogi i sposób pisania, który wciąga i wikła czytelnika w treść mimo woli. Scenariusz bez sztampy, tak w trakcie całej analizy, która skoncentrowana jest na konkretach, jak i zakończeniu, którego tak do końca nie można w 100% przewidzieć. Tutaj nawet jeśli częściowo czegoś będziemy się spodziewać, to i tak ostatecznie Kanger nas zaskoczy.

Dwa niezależnie prowadzone i przeplatające się wątki: chęć rozwikłania sprawy sprzed lat przez panią komisarz oraz historia dwudziestolatków - Kari i Roberta - obfitująca w przygody poszukiwań i ucieczki, trochę przed życiem, trochę przed policją.
Dla tych dwojga młodych czas spędzony razem odbudowuje ich wiarę we własne możliwości. Jest kolejnym etapem do osiągnięcia...

Komisarz szwedzkiej prowincji, Elina Wiik, postanawia odświeżyć sprawę śledztwa sprzed niemalże dwudziestu pięciu lat. Zamordowano wówczas młodą samotną kobietę. Mimo drobiazgowego postępowania sprawcy nie ujęto. Policjantka wraca do sprawy po trosze dla swojego byłego szefa, który zmorzony zawałem serca, opowiada jej na łożu boleści o sprawie, przedstawiając ją jako tą, która nie daje mu do dziś spokoju. Czas ucieka, za mniej więcej miesiąc sprawa ulegnie przedawnieniu, a morderca już na zawsze może pozostać na wolności.
Wątek tego niezwykłego wyścigu z czasem przeplata się z historią dwójki młodych ludzi, Kari i Roberta, młodych życiowych rozbitków, którzy uciekając przed dorosłością, zobowiązaniami i po trosze przed policją, postanawiają odnaleźć biologicznych rodziców dziewczyny. Próba rozwikłania rodzinnej tajemnicy prowadzi ich do Norwegii, a tam do zaskoczeń, przygód i niebezpieczeństw. Ten wątek daleko bardziej mnie zafrapował, mimo iż śledztwo dzielnej policjantki to dobry pomysł na kryminalną historię.
Autor nie jest łagodny dla czytelnika. Serwuje historię, która jednoznacznie pokazuje, że nic nie jest takim jak się pozornie wydaje. Rzeczywistość ubrana w uśmiechy i tak zwaną normalność to pozór. Za niemal każdymi drzwiami toczy się jakiś dramat. Przykre, prawda? Mimo mojej niezgody na podobne postrzeganie świata polecam dobrnąć do końca książki, choćby ze względu na wątek młodych poszukiwaczy prawdy. Warto.

Komisarz szwedzkiej prowincji, Elina Wiik, postanawia odświeżyć sprawę śledztwa sprzed niemalże dwudziestu pięciu lat. Zamordowano wówczas młodą samotną kobietę. Mimo drobiazgowego postępowania sprawcy nie ujęto. Policjantka wraca do sprawy po trosze dla swojego byłego szefa, który zmorzony zawałem serca, opowiada jej na łożu boleści o sprawie, przedstawiając ją jako tą,...

chłodna, logiczna opowieść z wątkiem fantasy

chłodna, logiczna opowieść z wątkiem fantasy

F1

F1

Zaskakująca, wciąga. Niespodziewane zakończenie.
Polecam! Klasyk szwedzkiego kryminału!

Zaskakująca, wciąga. Niespodziewane zakończenie.
Polecam! Klasyk szwedzkiego kryminału!

rewelacyjna

rewelacyjna

Na książkę trafiłem przez przypadek, ale ani trochę nie żałuję. Historia trzyma w napięciu i świetnie się rozwija. Uważam, że ogólna ocena dla tego tytułu jest zdecydowanie zbyt niska. Wciąga do ostatniej strony. Polecam!

Na książkę trafiłem przez przypadek, ale ani trochę nie żałuję. Historia trzyma w napięciu i świetnie się rozwija. Uważam, że ogólna ocena dla tego tytułu jest zdecydowanie zbyt niska. Wciąga do ostatniej strony. Polecam!

Pozytywne zaskoczenie. Wciąga od pierwszych stron, a trzyma w napięciu do ostatnich. Akcja kluczy, wodząc czytelnika za nos, by zaskoczyć w pełni logicznym rozwiązaniem. Kryminał wart grzechu.

Pozytywne zaskoczenie. Wciąga od pierwszych stron, a trzyma w napięciu do ostatnich. Akcja kluczy, wodząc czytelnika za nos, by zaskoczyć w pełni logicznym rozwiązaniem. Kryminał wart grzechu.