Pierwszy tom diabelsko-anielskiej serii Miszczuk pozwala liczyć na lekką rozrywkę w następnych częściach. Autorce (a przede wszystkim bohaterom) przychodzą do głowy pomysły z piekła rodem. Przy czym należy podkreślić, że do Piekła w tym wydaniu chętnie trafiają nawet moherowe berety. Gdyby nie podziemne położenie, mogłoby faktycznie uchodzić za raj, w którym każdy robi, na co ma ochotę. Perypetie przypadkiem zamordowanej diablicy Wiktorii pełne są nieskoordynowanych zwrotów akcji, udzielającego się humoru i postaci, które wprawdzie jako typy osobowości są jasno określone, ale to tylko dolewa oliwy do ognia. Kilku pięknym i przebiegłym, a nawet czasem dobrym (!) diabłom ewidentnie nudzi się nieśmiertelność, dlatego dolewają oliwy do ognia, gdzie się tylko da. Kiedy zabawne bądź niecnie zaaranżowane sytuacje zaczynają wymykać się spod kontroli, akcja nabiera tempa, a autorka dba o to, żeby piekielny ogień nie zgasł do ostatniej strony. Podoba mi się ten fantastyczny świat, stworzony przez Miszczuk - nie aż tak, jak seria o szeptusze, ale przypadł mi do gustu. Jedyne, co doprowadza do białej gorączki, to wynurzenia głównej bohaterki na temat jej obiektu westchnień, który w tej części raczej rzadko dochodził do głosu… Na samo słowo “Piotruś” oczy same mi się przewracały, ale te fragmenty radzę przełknąć, bo resztę powieści zwyczajnie się pochłania.

Pierwszy tom diabelsko-anielskiej serii Miszczuk pozwala liczyć na lekką rozrywkę w następnych częściach. Autorce (a przede wszystkim bohaterom) przychodzą do głowy pomysły z piekła rodem. Przy czym należy podkreślić, że do Piekła w tym wydaniu chętnie trafiają nawet moherowe berety. Gdyby nie podziemne położenie, mogłoby faktycznie uchodzić za raj, w którym każdy robi, na...