"Smocze Kości" jest pierwszą książką z obszernej serii o smokach, po którą sięgnęłam - ale na pewno nie ostatnią.
Przewracając pierwsze strony ogromnej, bo aż mającej 700 stron powieści, nie spodziewałam się specjalnych fajerwerków, głównie dlatego, że nigdy o niej nie słyszałam. Czekało mnie bardzo miłe zaskoczenie.
Tym, co urzekło mnie jako pierwsze było imię głównego bohatera - Skylan Ivorson, imię brzmiące jak zwycięstwo. I taki jest sam Skylan - przystojny, silny, inteligentny, spontaniczny, potrafi walczyć każdą bronią - wydawałoby się, że będzie idealnym wodzem Torgunów, jednego z plemion zamieszkujących świat "Smoczych Kości". Mimo to, czyniąc go głównym bohaterem - choć narracja jest 3-osobowa - autorzy wytknęli każdą jego wadę, a wad miał równie dużo, jak zalet. Skylan ma przyjaciela, na którego zawsze może liczyć - mądrego, cichego Garna - oraz przyjaciółkę, w której jest zakochany od dawna imieniem Aylaen. Jedną z irytujących cech głównego bohatera jest przywłaszczanie sobie obojga i czasem traktowanie ich bardzo przedmiotowo, ale najczęściej chłopak pojmuje swoje błędy - tyle, że rzadko da się je naprawić.
Akcja rozpoczyna się nieco opornie, ale po pierwszych kilku rozdziałach pojawiają się kłopoty z oderwaniem się od świata mitycznych bóstw. Rozwój wypadków w 9 na 10 przypadkach jest zaskakujący i zupełnie inny, niż by sobie tego życzył czytelnik. Czasem, gdy bohaterowie dokonują absurdalnych - głównie Skylan - lub wyjątkowo niemądrych - również głównie Skylan - wyborów, ich decyzje ogromnie irytują. Jednak ten nieprzewidywalny bieg wydarzeń ma w sobie swoisty urok, niepozwalający na odłożenie książki przed poznaniem wszystkich tajemnic.
Skoro mowa o tajemnicach - o ile najpierw nie było ich wcale, o tyle później aż się od nich roi, co trochę utrudnia nadążanie za wszystkimi bogami i ich mocami, co jest jednym z minusów.
Najbardziej rażącym według mnie jest nieudolne naśladowanie mitów nordyckich. Nazwiska, które w krajach północnych tworzy się od imienia ojca i dodania "son" w przypadku syna, i imienia matki i przyrostka "dotter" w przypadku córki, w "Smoczych Kościach" brzmią śmiesznie.
Nie przeszkadza to jednak aż tak, by się do książki zrazić czy wręcz ją odrzucić. Ogółem książkę oceniam dosyć wysoko, zdecydowanie na plus.

"Smocze Kości" jest pierwszą książką z obszernej serii o smokach, po którą sięgnęłam - ale na pewno nie ostatnią.
Przewracając pierwsze strony ogromnej, bo aż mającej 700 stron powieści, nie spodziewałam się specjalnych fajerwerków, głównie dlatego, że nigdy o niej nie słyszałam. Czekało mnie bardzo miłe zaskoczenie.
Tym, co urzekło mnie jako pierwsze było imię głównego...