Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bogowie powrócili i walczą między sobą o dominacje. Mina, po śmierci swojej ukochanej bogini w jednej z licznych walk nie potrafi dojść do siebie... do chwili, gdy spotyka Boga Śmierci i zaczyna mu służyć. Dragonlance to seria książek stworzona jako dodatek do gry Duegons & Dragons. Gdy tylko się o tym dowiedziałam, mniej więcej spodziewałam się tego, co znajdę wewnątrz niej i z resztą, wcale się nie pomyliłam. Bursztyn i popiół przypomina mi swoją formą mieszankę trylogii o Darthu Bane oraz książki Lawheada, W służbie króla smoków. Co to oznacza dla samej pozycji? Dobrze wykreowany świat, fabułę może nieco nawiną, ale dalej - ciekawą, połączoną ze specyficznym, tanim stylem, z którym niby wszystko gra, ale jednak... coś w nim nie leży i sprawia, że książkę czyta się dość opornie. Ta powieść to po prostu najzwyklejszy w świecie przeciętniak. Mina to nie najgorsza bohaterka, podobnie jak pewien mnich oraz jego przyjaciel i pies, którzy odgrywają w historii dość istotną rolę. Nic w nich szczególnie nie zaskakuje, ale mają swój urok. Bóg śmierci? Zwykły i zwyczajny, podobnie, jak pozostali bogowie. Ci kreowani są na dumne postacie, które... są przy tym po prostu głupkowate. Fabularnie wszystko w miarę się klei i mimo wszystko, tworzy historię w której nie brakuje zwrotów akcji. Tu nie ma zastojów. Co chwilę coś się zmienia i całość w miarę trzyma się kupy. Chwilami miałam nawet wrażenie, że styl jest jaki jest nie przez autorkę, a przez tłumaczenie. W końcu, książka wydana została w 2005 roku, więc kto wie, może wydawca po prostu zrobił to trochę na odwal się? Bursztyn i popiół to historia, która zapewne spodoba się wiernym fanom D&D. Innym - niekoniecznie. Ma sporo wad, jest bardzo prosta w konstrukcji i w gruncie rzeczy, jest w każdej mierze zwyczajna. Sama nie widzę w niej nic bardzo złego, ale wiem, że bardzo szybko o niej zapomnę.