Uwielbiam, kiedy książki, które zupełnie przypadkowo trafiły w moje ręce okazują się wprost fenomenalne! Wzorcowym przykładem takiej właśnie książki jest dla mnie "Boso, ale w ostrogach" Grzesiuka.
Przyniesiona przez jednego z domowników z biblioteki, znaleziona na lodówce, zaintrygowała mnie okładkowym opisem. Pierwsze skojarzenia z nazwiskiem autora to "Nie masz cwaniaka nad Warszawiaka", bandżola i Szwagierkolaska... W sumie to niewiele ale tym większe było moje zaskoczenie i uznanie, gdy podczas lektury okazywało się jak barwną personą był Stanisław Grzesiuk. Mnie słynny bard z Czerniakowa ujął swoim gawędziarskim stylem i swoją postawą brania życia na klatę i cieszenia się z tego, co jest. Ba! Podejście i filozofia życiowa autora są tym bardziej godne poszanowania, bo przecież Grzesiuk w swojej autobiografii opisywał bardzo ciężkie czasy, w których przyszło mu spędzić młodość. Przedwojenna Warszawa, Czerniaków - dzielnica, w której bida aż piszczy, w końcu wybuch wojny i okupacja, to zdecydowanie nie jest odpowiedni czas ani miejsce dla życiowych optymistów.

Cieszę się niezmiernie, że trafiłam na "Boso ale w ostrogach". Była to bezapelacyjnie jedna z najlepszych książek odnoszących się do czasów bezpowrotnie utraconych, bo zakończonych wybuchem wojny, którą miałam okazję czytać. Dla mnie pozycja prima sort, jak najbardziej warta polecenia!

Uwielbiam, kiedy książki, które zupełnie przypadkowo trafiły w moje ręce okazują się wprost fenomenalne! Wzorcowym przykładem takiej właśnie książki jest dla mnie "Boso, ale w ostrogach" Grzesiuka.
Przyniesiona przez jednego z domowników z biblioteki, znaleziona na lodówce, zaintrygowała mnie okładkowym opisem. Pierwsze skojarzenia z nazwiskiem autora to "Nie masz...