Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Możliwość empirycznego poznania takiej Hiszpanii jak tej opisywanej przez Normana Lewisa minęła bezpowrotnie. Dlatego do treści "Głosów starego morza" podchodzę z większą nostalgią, dlatego tym więcej w trakcie lektury pojawia się przemyśleń o przemijaniu, o zmianach, które zachodzą we współczesnym świecie i które dotykają nawet oporne na zmiany zakątki naszego kontynentu.

Dobrze, że są reportaże takie jak te Normana Lewisa, bo za jakiś czas tylko one pozostaną wraz ze starymi zdjęciami jako świadectwo tego, co minęło bezpowrotnie. I wydawałoby się, że czytanie o najróżniejszych sposobach połowu nieznanych gatunków ryb, będzie nudne i mało wciągające. Że życie mieszkańców prowincjonalnej osady rybackiej dyktowane porami roku i urodzajem połowów, nie może być ciekawe i intrygujące. A jednak nie będzie miał racji ten, kto wychodzi z takiego założenia! Właśnie takie życie, nam współcześnie zabieganym wykształciuchom niewyobrażającym sobie dnia bez smartfona czy laptopa, może wydawać się niebanalne a nawet zaskakujące.

Książka jest swego rodzaju zapisem kilku następujących po sobie rok po roku pobytów autora w małej rybackiej mieścinie Farol. Czyżby nazwa znajoma z jakiś wakacji? Całkiem możliwe, w końcu Farol to aktualnie jeden z bardziej znanych kurortów wypoczynkowych na Costa Brava. Norman Lewis opisuje jak Farol i sąsiadujące miejscowości wyglądały zanim pojawiły się tam pięciogwiazdkowe hotele i tłumy turystów z Niemiec, jak mieszkańcy w pierwszym okresie nieufnie i z oporami podchodzili do zmian narzucanych przez rynek turystyczny. Początkowo nawet możliwość łatwego i przyzwoitego zarobku nie była w stanie zaburzyć panującego w osadzie odwiecznego porządku i stanu rzeczy. Jednak nic nie trwa wiecznie, jaką od kilku dekad miejscowością jest Farol łatwo sprawdzić. Informacji o tym, czym Farol, było kiedyś jest jak na lekarstwo...

O tym jak Costa Brava wyglądała przed erą turystyczną można się przekonać sięgając po "Głosy starego morza", co zdecydowanie polecam. Mi w czasie lektury czas jakby zwolnił :)

Możliwość empirycznego poznania takiej Hiszpanii jak tej opisywanej przez Normana Lewisa minęła bezpowrotnie. Dlatego do treści "Głosów starego morza" podchodzę z większą nostalgią, dlatego tym więcej w trakcie lektury pojawia się przemyśleń o przemijaniu, o zmianach, które zachodzą we współczesnym świecie i które dotykają nawet oporne na zmiany zakątki naszego...

Ku mojej uciesze, książki z akcją w Barcelonie mnożą się na rodzimym rynku wydawniczym niczym grzyby po deszczu. Czas na kolejny tytuł z mojej obszernej barcelońskiej półki a mianowicie "Siedem dni łaski".

Rzecz dzieje się w XIX wieku na kilku niezbyt odległych od siebie płaszczyznach czasowych w Gracii -aktualnie dzielnicy Barcelony, wtedy - miejscowości położonej na peryferiach stolicy Katalonii. Wśród tematów przewodnich - to co katalońscy pisarze lubią najbardziej tj. arystokratyczne rodziny ze skrzętnie skrywanymi sekretami oraz niepokoje społeczno-polityczne w tle. Główną bohaterką jest Marianna, sierota wychowana przez bogatą rodzinę Lledó. Jako dorosła kobieta Marianna wyrzeka się bogactwa oraz osób, z którymi spędziła wiele lat. Ukrywa się w Gracii, która staje się areną buntu społeczeństwa przeciwko masowemu poborowi do wojsk walczących w koloniach coraz bardziej wymykających się z rąk Hiszpanii. Brzmi ciekawie, prawda? Nic tylko zacierać rączki i czytać!

I miało być pięknie i ciekawie a wyszło jak zwykle... Czyli troszkę lepiej niż przeciętnie ale od fajerwerków, ochów i achów było daleko. Odrobinę kulała fabuła i nie mam na myśli jakiś większych luk czy niedociągnięć. Historia mogła być po prostu bogatsza i bardziej rozbudowana. Zdecydowanie nie można odmówić jej potencjału, zabrakło jednak większego dopracowania sylwetek bohaterów, dopieszczenia pewnych elementów i tła, które sprawiają, że czytana historia zapada w pamięci. Największym minusem debiutanckiej powieści Carli Mercadé jest jednak niewątpliwie kompozycja. Króciutkie rozdziały, których akcja na przemian toczy się na różnych płaszczyznach czasowych wprowadza czytelnika w stan dezorientacji. Ledwo wczujemy się w klimat panujący w rezydencji bogatej i szanowanej familii Lledó a już kończy się krótki epizod i zostajemy wrzuceni na powstańcze barykady, gdzie też nie zabawimy zbyt długo. To nie było fajne! I ani trochę nie pomogło poddać się biegowi wydarzeń!

Ale cóż, nie każdy pisarz staje się mistrzem słowa i snucia pasjonujących historii ot tak sobie. Carlę Gràcia Mercadé czeka jeszcze z pewnością sporo pracy nad swoim warsztatem pisarskim. Jednak ja kibicuję autorce "Siedmiu dni łaski", podobnie jak każdemu innemu pisarzowi z Katalonii. Może debiutancka powieść nie była bardzo dobra ale zainspirowała mnie do poszukiwań informacji o opisywanych w niej wydarzeniach historycznych dotyczących Katalonii a to już coś!

Ku mojej uciesze, książki z akcją w Barcelonie mnożą się na rodzimym rynku wydawniczym niczym grzyby po deszczu. Czas na kolejny tytuł z mojej obszernej barcelońskiej półki a mianowicie "Siedem dni łaski".

Rzecz dzieje się w XIX wieku na kilku niezbyt odległych od siebie płaszczyznach czasowych w Gracii -aktualnie dzielnicy Barcelony, wtedy - miejscowości położonej na...

Pierwszy komentarz, który aż ciśnie mi się na usta, to "Boże, widzisz i nie grzmisz!?" Spodziewałam się, że thriller pani Paris będzie bardzo przeciętny i na tym samym poziomie co "Dziewczyna z pociągu" ale nie spodziewałam się, że może być gorzej. A było!

Pomysł na fabułę może i był ciekawy ale jego realizacja i efekt końcowy to w mojej opinii katastrofa. Powieść może służyć za idealny przykład antythrillera psychologicznego! Wnikliwe portrety psychologiczne bohaterów zarówno ofiary jak i oprawcy? Według autorki to chyba zbędny element powieści. Po co się wysilać, przecież wystarczy, że wszyscy czytelnicy zapamiętają, że "mamejowata" ofiara przeżywająca piekło walczy o prawo do ogolenia nóg a jej oprawca w miejscach publicznych chodzi z nią do toalety. Naiwność głównej bohaterki aż boli i wzbudza trudną do pokonania chęć wyrzucenia tej książki w ciemny kąt. W przypadku sadystycznego męża zabrakło z kolei jakiegoś wyjaśnienia, co stoi u podstaw jego postępowania. Podsumowując, postacie są tak nijakie, że nie budzą ani sympatii ani nienawiści. Mi osobiście co najwyżej przypominały o tym, że nie jestem "idiotoodporna"...

Sama fabuła - bardzo przewidywalna. Wydarzenia wbudowują się w mocno już utarty i wyczerpany schemat, brakuje zwrotów akcji, chociaż odrobiny zaskoczenia czy jakiejś świeżości. Może ktoś z czytających moją opinię zastanawia się, jak zdołałam przeczytać w ogóle tę książkę w całości... Łatwo nie było, przyznaję, ale taka zasada: jak już zaczęłam to skończę! Po lekturze pozycji "Za zamkniętymi drzwiami" wprowadzę chyba kolejną zasadę: nie zaczynaj czytać bestsellerów zachwalanych hasłami pisanymi caps lookiem :P

Jeśli szukacie naprawdę trzymającego w napięciu thrillera psychologicznego to zachęcam do lektury "Misery" Kinga lub "Milczenia owiec" Harrisa. Wielbicielom mocnych historii, takich jak dwie wymienione powyżej, polecam trzymać się od powieści pani Paris z daleka.

Pierwszy komentarz, który aż ciśnie mi się na usta, to "Boże, widzisz i nie grzmisz!?" Spodziewałam się, że thriller pani Paris będzie bardzo przeciętny i na tym samym poziomie co "Dziewczyna z pociągu" ale nie spodziewałam się, że może być gorzej. A było!

Pomysł na fabułę może i był ciekawy ale jego realizacja i efekt końcowy to w mojej opinii katastrofa. Powieść może...