Jak przystało na bardzo dobrą satyryczkę Magdalena Samozwaniec miała doskonały zmysł obserwacji otaczającego ją świata a zwłaszcza ludzi – relacji jakie między nimi zachodzą, wad, zalet, przywar, zachowania i całej masy popełnianych przez nich głupstw. Czasem w sposób udany przelewała to na papier, czasem w sposób trochę mniej udany. „Angielska choroba” to sposób mniej udany, ale też nie do końca. Może to dziwne, ale zaraz wytłumaczę dlaczego taka opinia.

Ciekawy był pomysł, żeby narratorem opowieści był pies głównej bohaterki. Ciekawe było to, że na warsztat wzięła porównanie mentalności Anglików i Polaków. Genialne jak zwykle jest poczucie humoru autorki. Cała reszta z lekka rozczarowuje.

Książeczka ta jest bardzo króciutka (pierwotnie była to powieść w odcinkach w „Przekroju”) a co za tym idzie – jest skrótowa. Pełna uogólnień, zabawy stereotypami jak gdyby była tylko szkicem powieści, który docelowo miał być rozbudowany w pełnokrwistą powieść, ale po drodze coś nie wyszło.

Jednakże nie upatruję w tym winy autorki. „Angielską chorobę” jako powieść wydano po śmierci Samozwaniec, tak więc nie miała wpływu na to, jaki ostatecznie kształt przyjmie ta „gazetowa opowieść w odcinkach”. Stąd też trudność mojej oceny – bo dla autorki wystawiłbym ją wysoką, ale dla książki niestety nie. Stąd też w mojej ocenie taki rozdźwięk. Bo skąd autorka wiedzieć mogła, że po śmierci zechcą na niej trochę zarobić i wydadzą coś, co w efekcie wyszło na niedopracowane?

Mimo wszystko rzecz jasna polecam.

Jak przystało na bardzo dobrą satyryczkę Magdalena Samozwaniec miała doskonały zmysł obserwacji otaczającego ją świata a zwłaszcza ludzi – relacji jakie między nimi zachodzą, wad, zalet, przywar, zachowania i całej masy popełnianych przez nich głupstw. Czasem w sposób udany przelewała to na papier, czasem w sposób trochę mniej udany. „Angielska choroba” to sposób mniej...