Przy "jak wytrzymać z ludźmi" bawiłam się genialnie, przy "wielki ogarniacz kuchni" również zabawę miałam świetną ale ta książka już mnie zmęczyła. Nie mówię, że została źle napisana, bo napisana jest wzorowo; może troche koloryzując ale pokazując nam jacy jesteśmy i jakie glupoty robimy w śmiesznym klimacie. Może właśnie ta chaotyczność i prawdziwość mnie zmęczyły, być może były to również zbyt trafne i zbyt dobrze opisane fragmenty z życia ale nie żałuję przeczytania tej historii i z pewnością sięgnę w przyszłości po inne książki z serii ze zwierzakami;)

Przy "jak wytrzymać z ludźmi" bawiłam się genialnie, przy "wielki ogarniacz kuchni" również zabawę miałam świetną ale ta książka już mnie zmęczyła. Nie mówię, że została źle napisana, bo napisana jest wzorowo; może troche koloryzując ale pokazując nam jacy jesteśmy i jakie glupoty robimy w śmiesznym klimacie. Może właśnie ta chaotyczność i prawdziwość mnie zmęczyły, być...

„Kot na szczęście” prowadzony jest głównie z perspektywy Beaty i kota Nieteraza.
Beata wpada w szał postanowień noworocznych i postanawia być jak kot- ma na to wiele dziwnych pomysłów. W międzyczasie sprowadza do domu drugiego kota, co z perspektywy Nieteraza jest okropną zniewagą.

Perypetie Bukowej są oczywiście zabawne i momentami absurdalne. Napięcia w domu spowodowane obecnością nowego zwierzaka, poszukiwanie sposobów na stanie się istotą jak najbardziej zbliżonej do kota… Oczywiście w końcu cały zwierzyniec wraz z Beatą i Adrianem tworzy cudowną i zgodną rodzinkę.

„Kot na szczęście” prowadzony jest głównie z perspektywy Beaty i kota Nieteraza.
Beata wpada w szał postanowień noworocznych i postanawia być jak kot- ma na to wiele dziwnych pomysłów. W międzyczasie sprowadza do domu drugiego kota, co z perspektywy Nieteraza jest okropną zniewagą.

Perypetie Bukowej są oczywiście zabawne i momentami absurdalne. Napięcia w domu spowodowane...

Czy kot w domu to szczęście czy problemy? Moje zdanie jest oczywiście subiektywne, ale uważam, że kot w domu to naprawdę na szczęście.
Odkąd pamiętam, w moim domu zawsze był jakiś kot, a zdarzało się, że nawet dwa lub trzy. Nie obyło się również bez psa, lecz ja zdecydowanie wolę koty...
Lubię kocią indywidualność i nieprzewidywalne zachowanie. A poza tym ich mruczenie działa na mnie kojąco.

"Czy jest jakiś słodszy widok niż spokojnie śpiący kot? Czy jest coś milszego niż ocierający się o nas uroczy koci pyszczek? Czy jest milszy dźwięk niż mruczenie pieszczonego koteczka? Otóż: TAK. Są to dwa śpiące koty, dwa urocze pyszczki i dwa mruczenia z pieszczenia. Albo jeszcze więcej."
Fabuła książki ,,Kot na szczęście. Czyli dlaczego kociarze to najwięksi szczęściarze" ponownie umiejscowiona jest w domu Beaty i Adriana. Mieszkają z nimi kot Nieteraz i pies Nierusz. Narracja prowadzona jest zamiennie, z perspektywy człowieka oraz z perspektywy kota. Codzienne zmagania człowieka i zwierząt czasem wyglądają jak walka o przetrwanie, o władzę, dosłownie o wszystko.
Beata nieoczekiwanie wpada na pomysł, żeby być jak... kot. Zauważyła, że jej kot nie musi nic zmieniać w swoim życiu, o nic nie musi prosić, nie przejmuje się tym, co inni o nim myślą, potrafi odpoczywać, zna swoją wartość i wszystko mu się po prostu należy. Lecz czy człowiek może zostać kotem? Lub chociaż tak się móc zachowywać jak kot?

"Przeczytam te wszystkie książki i zostanę KOTEM DOSKONAŁYM! To jest to! Nigdy nie miałam mądrzejszego planu na życie, przysięgam! Będę jak kot: mądra, samowystarczalna, asertywna i zaradna."
Chociaż koty nie lubią się podobno uczyć, to jednak my możemy się od nich dużo nauczyć. Obserwując kota i przebywając z nim możemy zauważyć jak potrafi się relaksować, jak z gracją chodzi i jak się potrafi przymilać, a dodatkowo w tej książce, dowiemy się także co o nas, naszym zachowaniu i naszym życiu myśli nasz kot.
A żeby było bardziej czytelnie możemy prześledzić to dokładnie na rysunkach, które znakomicie uzupełniają tekst.
Wiadomo, że koty to indywidualiści i niby nie potrafią się uczyć, myślę, że to błędny osąd, koty po prostu nie lubią się uczyć tego, czego nie chcą...

"Jest takie przekonanie, że kotów nie da się niczego nauczyć. To nieprawda. Koty naucza się wiele i szybko, pod warunkiem że będą tego chciały same. Nie da się ich wytresować jak psów."
Dlaczego kot jest lepszym współlokatorem niż człowiek? Kto jest mądrzejszy: kot czy pies? Co by było gdyby koty rządziły światem?
Na te i na wiele jeszcze innych odpowiedzi szukajcie w tej książce. Lektura lekka i przyjemna, chociaż czasem zbyt męczące wyjaśnienia.
Chociaż wiele rzeczy o kotach wiedziałam, to jednak i tu znalazłam nowe ciekawostki. Chwilami myślałam, że czytam o swoim kocie, a już niektóre rysunki to strzał w dziesiątkę, bo dosłownie tak się zachowuje jak pokazano w książce. A myślałam, że jest wyjątkowy...
Potwierdzam, że kociarze to najwięksi szczęściarze.

Czy kot w domu to szczęście czy problemy? Moje zdanie jest oczywiście subiektywne, ale uważam, że kot w domu to naprawdę na szczęście.
Odkąd pamiętam, w moim domu zawsze był jakiś kot, a zdarzało się, że nawet dwa lub trzy. Nie obyło się również bez psa, lecz ja zdecydowanie wolę koty...
Lubię kocią indywidualność i nieprzewidywalne zachowanie. A poza tym ich mruczenie...

,,Kot na szczęście. Czyli dlaczego kociarze to najwięksi szczęściarze" to kolejna, humorystyczna książka z serii o kocie Nieteraz i psie Nierusz. Napisana z dwóch perspektyw - narratora kota przywódcy swoich domowników, oraz właścicielki tegoż wyjątkowego zwierzaka. To codzienne zmagania ludzi i zwierząt o swoje przetrwanie.

Zarówno właściciele zwierzaków i same zwierzaki pragną spokoju, ale każde z nich rozumie to na swój sposób, co jest powodem wielu zabawnych i czasem mniej zabawnych (szczególnie dla ludzi) sytuacji. Codzienność Beaty, Adriana, kota i psa mieni się całą paletą barw, a ich perypetie okraszone są miłymi dla oka obrazkami. Wszystko byłoby w jak najlepszym porządku, gdyby Beata nie przyprowadziła do domu kolejnego milusińskiego... Co z tego wyniknęło? Czy Nieteraz i Nierusz dogadali się z nowym domownikiem? O tym przekonacie się sięgając po książkę.

Podsumowując - całość książki w ogólnym rozrachunku wypada zabawnie, miło spędziłam czas przy tej lekturze i zdecydowanie się zrelaksowałam. Jednak w porównaniu do poprzednich książek o przygodach kota i psa ta była dla mnie najsłabsza. Myślę, że ,,Kot na szczęście" przypadnie do gustu szczególnie właścicielom kotów, którzy wiele opisanych scenek z życia znają z własnych doświadczeń. Bo w końcu nikt nie zrozumie lepiej zachowań kota opisanych w książce, jak sami właściciele tych zwierząt. Zachęcam do sięgnięcia po całą serię – to zdecydowanie dobry pomysł na poprawę nastroju. :)

,,Kot na szczęście. Czyli dlaczego kociarze to najwięksi szczęściarze" to kolejna, humorystyczna książka z serii o kocie Nieteraz i psie Nierusz. Napisana z dwóch perspektyw - narratora kota przywódcy swoich domowników, oraz właścicielki tegoż wyjątkowego zwierzaka. To codzienne zmagania ludzi i zwierząt o swoje przetrwanie.

Zarówno właściciele zwierzaków i same...

Czego możemy nauczyć się od naszego kota? Bardzo dużo, ale chyba najważniejsze to przebywanie z nim, obserwowanie jego zachowania, jego nawyki, mruczenie, zabawy,... Dobrze w tej książce zestawione nasze życie z tym co o tym myśli nasz kot. Najważniejsze, to że kot nie prosi, jemu się po prostu wszystko należy. Zgadzam się z sugestią w tytule, każdy kto ma kotka to szczęściarz.

Czego możemy nauczyć się od naszego kota? Bardzo dużo, ale chyba najważniejsze to przebywanie z nim, obserwowanie jego zachowania, jego nawyki, mruczenie, zabawy,... Dobrze w tej książce zestawione nasze życie z tym co o tym myśli nasz kot. Najważniejsze, to że kot nie prosi, jemu się po prostu wszystko należy. Zgadzam się z sugestią w tytule, każdy kto ma kotka to szczęściarz.

Całkiem przyjemna - momentami niestety też lekko męcząca przez przejaskrawienia i łopatologiczne wyjaśnienia - powiastka humorystyczno-satyryczna.
Świat widziany oczami Pani Bukowej oraz kota "NieTeraz" a w tle piesek "NieRusz", pewna sadystyczna trenerka oraz Adrian.
Całość podzielona na kawałki strawialna, na raz byłaby dla mnie nużąca.
Świetne komiksy, szybko się książkę czyta, i człowiek jest zrelaksowany. Szczególnie po opisach fitnessowej mordęgi Bukowej... - najlepsze fragmenty!

Znajdzie się też kilka przydatnych informacji - czego można się nauczyć od kotów, czy można żyć jak kot, jak nie dać się oszukać w sieci sprzedając drobiazgi, jak nie zginąć w gąszczu zapisów na NFZ próbując ocalić zęby.
Fajne ilustracje Macieja Zaręby.

Jednak poprzednie części rozbawiły mnie bardziej. A już całkiem niesmaczne i żenujące są stereotypy związane z kobietami-kierowcami.
Z tych powodów ledwie 6.

Całkiem przyjemna - momentami niestety też lekko męcząca przez przejaskrawienia i łopatologiczne wyjaśnienia - powiastka humorystyczno-satyryczna.
Świat widziany oczami Pani Bukowej oraz kota "NieTeraz" a w tle piesek "NieRusz", pewna sadystyczna trenerka oraz Adrian.
Całość podzielona na kawałki strawialna, na raz byłaby dla mnie nużąca.
Świetne komiksy, szybko się...

Bardzo fajna lekka książka. W sam raz dla kochających zwierzaki. Idealne na poprawę humoru

Bardzo fajna lekka książka. W sam raz dla kochających zwierzaki. Idealne na poprawę humoru

Kolejna część przygód Beaty, Adriana i ich zwierzyńca. Była nieco nudniejsza niż poprzednie części (dlatego oceniam tylko na 7) ale mimo wszystko miała swoje momenty w których można było się pośmiać, nie ważne czy rozdział pisany był z perspektywy kota czy Beaty. Plus obrazki przedstawiające kocie wygibasy bardzo przypadały mi do gustu. Polecam nie tylko kociarzom.

Kolejna część przygód Beaty, Adriana i ich zwierzyńca. Była nieco nudniejsza niż poprzednie części (dlatego oceniam tylko na 7) ale mimo wszystko miała swoje momenty w których można było się pośmiać, nie ważne czy rozdział pisany był z perspektywy kota czy Beaty. Plus obrazki przedstawiające kocie wygibasy bardzo przypadały mi do gustu. Polecam nie tylko kociarzom.

Trzecia część książki o kocie Nieteraz i psie Nierusz również nie jest typowym poradnikiem jak pierwsza czy druga część. Malunki w czarno-białej odsłonie okraszone różem i czerwienią.
Książka jest gruba ,okładka miękka.

Różni się jednak od dwóch poprzednich. Jest to trochę powieść z rozdziałami , odrobinę pamiętnik z komiksowymi ilustracjami. Ma jednak coś w sobie z takiego informatora ,,Żyć jak kot’’. Przede wszystkim skierowana jest do dorosłych, a nie do dzieci. Stanowi idealny pomost między Wielkimi Ogarniaczami Życia czy Pracy Pana Buka i Pani Bukowej. Tu pragnę napomknąć, że warto z tymi Ogarniaczami się wcześniej zapoznać przed czytaniem trzeciej części kociej.
Ta książka ma jeden wspólny mianownik z poprzednim cyklem .Jeżeli przeczytacie bez Ogarniaczy, to wyda wam się ,że jest słabsza w stosunku do dwóch poprzednich. A tak nie jest.

Jest tu dużo swoistego humoru, ale typowego dla Państwa Buków. Trzeba lubić ten rodzaj, żeby docenić książkę. Lektura jest satyrą na współczesne życie .
Prześmiewcza jeżeli chodzi o pewne wady Polaków. Przykładowo wytyka np. kupowania na umór jak jest promocja na niektóre towary. Potrzebne czy nie , to brać, kupować i nie żałować. A ,że np. jest to produkt spożywczy, którego w domu nikt nie będzie jadł, bo nie lubi, to nic nie szkodzi. Jest za bezcen.
Chce się kupić jedną rzecz przemysłową, ale przykładowo przy nabyciu 5 listew elektrycznych , będzie dużo taniej, to kupujemy pięć itd.
Jest mnóstwo historii o nicnierobieniu, o pracy zdalnej przed kamerą i związane z nią pełne humoru sytuacje; o treningach personalnych na siłce, o potrzebach uczuciowych kobiet i inne.


Autor wykazał się doskonałą znajomością kocich i psich zwyczajów, ich codziennego trybu życia, tajników postępowania.
Nie ma tu wymądrzania się , ale zwykła codzienność i w dodatku trafna w dziesiątkę.
Można się pośmiać , aż za bardzo i dosyć często.
Chwilami wydaje mi się ,że widzę moje własne koty i psy.

Akcja toczy się w domu Adriana i Beaty z mieszkańcami takimi jak kot i pies.
Narratorem i ,,autorem’’ jest typowy kot internetowy rodem z memów, którego możemy spotkać na Instagramie lub Facebooku oraz świetny , pocieszny i bezgranicznie oddany swojemu państwu pies.
Psa w tej części jest dużo, dużo mniej. Głównie skupiamy się na Beacie, która czerpie mądrości z poradników i z autopsji , jak upodobnić się do kota, żeby mieć lepsze życie.
Obserwacje ze swojego punktu widzenia prowadzi również kot Nieteraz w drugą stronę.

Jest też prawdziwa delicja - kocia niespodzianka, ale to już trzeba przeczytać samemu. Będziecie zadowoleni.


Ilustracje doskonale dopełniają tekst i pomagają zrozumieć niektóre scenki.


Bardzo polecam!!!! Dla wszystkich kociarzy, psiarzy i wielbicieli Wielkich Ogarniaczy Życia Pana Buka i Pani Bukowej.
Dawno tak się nie ubawiłam.

Polecam z całego serca obydwa cykle książek.

Trzecia część książki o kocie Nieteraz i psie Nierusz również nie jest typowym poradnikiem jak pierwsza czy druga część. Malunki w czarno-białej odsłonie okraszone różem i czerwienią.
Książka jest gruba ,okładka miękka.

Różni się jednak od dwóch poprzednich. Jest to trochę powieść z rozdziałami , odrobinę pamiętnik z komiksowymi ilustracjami. Ma jednak coś w sobie z...

Po przeczytaniu pierwszej części, koniecznie musiałam kupić i przeczytać część drugą.

Po przeczytaniu pierwszej części, koniecznie musiałam kupić i przeczytać część drugą.