"Drapieżcy" to środkowy tom cyklu "Człowiek" pisany niezależnie, a nawet w totalnym oderwaniu od charakteru pozostałych dwóch. Zarówno w "Tajemnicach chaosu", jak i "Teorii Gai" dostrzeżemy wspólne cechy w fabule, gdzie tajne układy, spiski wypełniają nieco przesadnie ich stronice. Pierwszoplanową rolę gra w nich pewna symbolika, odniesienia do iluminatów i innych tajnych organizacji oraz zawoalowanych politycznych rozgrywek albo sekretne badania naukowców, komisje, śledztwa. Tak że w pewnym momencie można odczuwać przesyt zagadkowością. Niestety, Autor w tym cyklu podąża przekombinowaną ścieżką. To będzie dotyczyć również "Drapieżców", choć ich fabuła nie skupia się na sile zorganizowanych działań grup, ale podobnie wykorzystuje się w niej motyw zakotwiczonego głęboko, gdzieś w ludzkiej genetyce, Zła. W przypadku "Drapieżców" Zło przybiera postać egocentryzmu, braku empatii i skrywa się w jednostce ludzkiej, wypatrzonym umyśle mordercy.

"(...)traumatyczne przeżycia otwierają drzwi do zła, które następnie zakrada się do umysłu" (s.434)

Jednak nie każdy po tego typu zdarzeniach w swoim życiu staje się jednostką zdegenerowaną. Nie każdy po doznaniu traumy wciela się w psychopatę, mordercę, staje się nimfomanką czy - dla odmiany - obsesyjnie zalęknioną istotą. Popędy jakie by nie były nie z każdego uformują zbrodniarza. Trauma ma też pozytywne odniesienia, pozwala przetrwać w ekstremalnych warunkach. Czyli co stanowi o takim a nie innym zachowaniu? Co staje się czynnikiem zapalnym? I tu Chattam nie boi się teoretyzowania. Wręcz zapełnia dziesiątki stron przemyśleniami, rozciąga filozoficzne wywody na temat ludzkiej natury i Zła tworząc przy tej okazji wydumane rozmowy przy jednoczesnym braku głębszych relacji między wiodącymi bohaterami. I tak, Craig Frewin odczytuje język krwi; jest dobry w tropieniu zła (albo raczej w teoretyzowaniu na jego temat).

"Język krwi! Mówię wam jeszcze raz, panowie: człowiek nie może na zimno zabić drugiego człowieka tak, żeby jakaś część jego osobowości i motywów jego czynu nie odcisnęła piętna na zbrodni." (s.386)

W przypadku Ann, która przez całą fabułę raz po raz podkreśla swoje zepsucie spodziewać by się można jakiegoś ekscytującego finału. A tymczasem wytłumaczenie jest dość banalne i w sumie czytelnik może na wczesnym etapie wplatania tych prowokacyjnych ukierunkowanych przemyśleń bohaterki domyślić się czym było to spowodowane. Podobnie jak Craig ma zafiksowanie na podążanie drogą przemocy i odkrywanie pobudek, jakie targają człowiekiem skłonnym do wyzwalania w sobie pokładów przemocy i okrucieństwa.


Całość: https://nakanapie.pl/recenzje/jezyk-krwi-drapiezcy

"Drapieżcy" to środkowy tom cyklu "Człowiek" pisany niezależnie, a nawet w totalnym oderwaniu od charakteru pozostałych dwóch. Zarówno w "Tajemnicach chaosu", jak i "Teorii Gai" dostrzeżemy wspólne cechy w fabule, gdzie tajne układy, spiski wypełniają nieco przesadnie ich stronice. Pierwszoplanową rolę gra w nich pewna symbolika, odniesienia do iluminatów i innych tajnych...

Książka przeciętna. Ratują ja makabryczne opisy ofiar. Akcja rozwija się bardzo powoli i przez wiele kartek autor w kółko opisywał to samo, np. "W tle było słychać strzały, huk moździerzy i granatów". Jak na razie jest to najsłabsza pozycja tego auta z jaką miałam styczność.

Książka przeciętna. Ratują ja makabryczne opisy ofiar. Akcja rozwija się bardzo powoli i przez wiele kartek autor w kółko opisywał to samo, np. "W tle było słychać strzały, huk moździerzy i granatów". Jak na razie jest to najsłabsza pozycja tego auta z jaką miałam styczność.

"Drapieżców" już kiedyś czytałam, ale z powodu zamkniętych bibliotek postanowiłam odświeżyć sobie tę lekturę, mgliście już pamiętając jej fabułę.
Wcześniej czytałam ją, będąc jeszcze nastolatką, i może dlatego wówczas zrobiła na mnie o wiele większe wrażenie, szczególnie pod względem opisów bestialskości morderstw. Po tylu latach jednak, i przeczytaniu całego mnóstwa thrillerów i kryminałów, "uodporniłam się" już chyba na masakrę na tyle, że mało co jest już mną w stanie wstrząsnąć. Toteż przez powieść przebrnęłam właściwie bez większych emocji, zauważając także elementy, których nie byłam w stanie dostrzec jako naiwna małolata - na przykład język, który miejscami stawał się dość melodramatyczny, mając na celu wywołać w czytelniku grozę, a w gruncie rzeczy stanowiąc niezbyt subtelny chwyt, na który jako czytelniczka jestem już "za sprytna".
Pod względem opisów świata przedstawionego i charakterystyk postaci czułam pewien niedosyt, a dialogi miejscami wydawały mi się nieco zbyt sztuczne. Drażniły mnie trochę też nieliczne wtręty filozoficzne na temat ludzkiej natury i Zła.
"Drapieżcy" tym razem niestety nie za bardzo mnie wciągnęli, aczkolwiek całej książce pod względem narracji i logiki fabuły niczego nie brakuje.

"Drapieżców" już kiedyś czytałam, ale z powodu zamkniętych bibliotek postanowiłam odświeżyć sobie tę lekturę, mgliście już pamiętając jej fabułę.
Wcześniej czytałam ją, będąc jeszcze nastolatką, i może dlatego wówczas zrobiła na mnie o wiele większe wrażenie, szczególnie pod względem opisów bestialskości morderstw. Po tylu latach jednak, i przeczytaniu całego mnóstwa...

niby jest akcja,coś się dzieje ,jak dla mnie zbyt dużo opisów odbiegających od głównego wątku ,zmęczyła mnie ,choć koniec zaskoczył

niby jest akcja,coś się dzieje ,jak dla mnie zbyt dużo opisów odbiegających od głównego wątku ,zmęczyła mnie ,choć koniec zaskoczył

Książka od razu skojarzyła mi się z trylogią „Zło”.
Miałem wielki dylemat z oceną tej pozycji. Żeby napisać dobry thriller nie trzeba wylewać hektolitrów krwi i wręcz odpychających scen morderstw.
Książka dla ludzi o mocnych nerwach, nie bojących się drastycznych scen.
Plusy:
- pomysł na fabułę, brutalne morderstwa w czasie bliżej nie określonego konfliktu zbrojnego;
- dobrze wykreowane i wyraziste postacie głównych bohaterów porucznika Frewina oraz pielęgniarki Ann;
- opis sytuacji pozwala wczuć się w akcję dziejącą się w danej chwili;
- opis inscenizacji popełnionych morderstw przesycony ludzkim wynaturzeniem;
- zło jest w każdym z nas, wystarczy impuls aby je uwolnić;
- dużo zwrotów akcji, zaskakujących sytuacji;
- dobrze zbudowane napięcie, cały czas czuć czające się zło;
- nietypowe zakończenie (chociaż ostatnia przemowa mordercy to dla mnie porażka).
Minusy:
- nie do końca przemawiający do mnie motyw popełniania zbrodni;
- poziom makabry przekracza miejscami nawet mój poziom akceptacji;
- zabawne wręcz wyobrażenie o wojsku, autor chyba nie był w armii, a tym bardziej na wojnie.
Ogółem książka dobra, ale liczyłem na więcej.

Książka od razu skojarzyła mi się z trylogią „Zło”.
Miałem wielki dylemat z oceną tej pozycji. Żeby napisać dobry thriller nie trzeba wylewać hektolitrów krwi i wręcz odpychających scen morderstw.
Książka dla ludzi o mocnych nerwach, nie bojących się drastycznych scen.
Plusy:
- pomysł na fabułę, brutalne morderstwa w czasie bliżej nie określonego konfliktu zbrojnego;
-...

Jeśli ktoś nie czytał tego autora książek to nie polecam zaczynać od tej książki ponieważ to jest najgorsza książka Chattamy!!
Ja się cieszę, że zaczęłam czytać od Trylogii Zła ponieważ autor zasługuje na najwyższe noty ale na pewno nie tą książką, którą męczyłam się kilka dni!!

Jeśli ktoś nie czytał tego autora książek to nie polecam zaczynać od tej książki ponieważ to jest najgorsza książka Chattamy!!
Ja się cieszę, że zaczęłam czytać od Trylogii Zła ponieważ autor zasługuje na najwyższe noty ale na pewno nie tą książką, którą męczyłam się kilka dni!!

Zastanawiam się czy te perwersyjne zbrodnie to twór wyobraźni autora czy może czerpie On swoje wizje z realu (ponoć studiował kryminalistykę). Mnie to przeraża - zaczynam wątpić w ludzi, mam wrażenie, że w każdej następnej książce autor funduje nam zbrodnie coraz bardziej wymyślne i przerażające - Czy to jest zły człowiek? Czy ma tylko tak wybujałą fantazję?. Chattam posiada niezwykłą umiejętność obrazowego opisywania sytuacji - W tej powieści czytelnik ma wrażenie, że jest uczestnikiem okropnych zdarzeń i działań wojennych, zupełnie jakby siedział w okopach, słyszał serię strzałów z karabinów maszynowych a kule świstały mu nad głową i na własne oczy widział jak granat czy mina rozrywa towarzysza broni.

"Drapieżcy" to historia dla ludzi o silnych nerwach, Chattam obok okrucieństw toczącej się wojny ukazuje nam bardzo makabryczny obraz niepohamowanego zła, które się gnieździ w drugim człowieku (ponoć zło jest w każdym z nas i wystarczy tylko jeden impuls by to zło uwolnić a dalej to już jak lawina czy nałóg, mało i mało i jeden czyn napędza następny. Wtedy wpada się w otchłań i już nie można się wyrwać ze szponów ZŁA). Psychopatyczny morderca podnieca się ludzkim cierpieniem i wręcz upaja go obraz uchodzącego z człowieka życia. Porucznik Creig Frewin z Żandarmerii Wojskowej wraz ze swoim zespołem usiłuje rozwiązać zagadkę tajemniczych morderstw, do ekipy dochodzeniowej dołącza młoda pielęgniarka - Ann. Czas ucieka, morderca nie może polec w walce (bo wtedy uznany będzie za bohatera),morderca musi być złapany, osądzony i ukarany. Metodą dedukcji i eliminacji Frewin typuje grupę podejrzanych, krąg się zaciska i gdy wydaje się, że sprawa jest wyjaśniona to po półrocznej przerwie morderca znów zaczyna działać. Tym razem zaczynają ginąć ludzie zaangażowani w śledztwo. Frewin szykuje zasadzkę i... I znowu autor funduje nam nietypowe zakończenie.

Książka do polecenia ludziom o silnych nerwach. Kto wcześniej czytał powieści Chattama to wie czego się spodziewać. Książka "Drapieżcy" na tle "Trylogii Zła" wypadła trochę gorzej stąd moja ocena ale zdecydowanie zachęcam do lektury

Zastanawiam się czy te perwersyjne zbrodnie to twór wyobraźni autora czy może czerpie On swoje wizje z realu (ponoć studiował kryminalistykę). Mnie to przeraża - zaczynam wątpić w ludzi, mam wrażenie, że w każdej następnej książce autor funduje nam zbrodnie coraz bardziej wymyślne i przerażające - Czy to jest zły człowiek? Czy ma tylko tak wybujałą fantazję?. Chattam...

Skrywający się wśród okropności nieokreślonej wojny psychopata dziesiątkuje szeregi młodych żołnierzy, straszliwie ich okaleczając. porucznik Frewin i jego ekipa stopniowo tworzą profil mordercy, budząc od razu panikę wśród wojska. Młoda pielęgniarka Ann, która przyłączyła się do śledztwa, usiłuje jednocześnie rozwiązać zagadki dręczące ją od dzieciństwa. Czy wykrwawiona, zredukowana ostatecznie do dwojga niedobitków ekipa zdoła pokonać zabójcę?

Skrywający się wśród okropności nieokreślonej wojny psychopata dziesiątkuje szeregi młodych żołnierzy, straszliwie ich okaleczając. porucznik Frewin i jego ekipa stopniowo tworzą profil mordercy, budząc od razu panikę wśród wojska. Młoda pielęgniarka Ann, która przyłączyła się do śledztwa, usiłuje jednocześnie rozwiązać zagadki dręczące ją od dzieciństwa. Czy wykrwawiona,...

Bardzo mnie ta książka zaskoczyła. Nie spodziewałam się czegoś takiego… Cóż, może po prostu dlatego, że nie za dużo czytam kryminałów. Książka mocno mną wstrząsnęła i wywarła na mnie ogromne wrażenie… i zdecydowanie zapamiętam ją na zawsze.
Szczerze się przyznam, że momentami nawet nie dałam rady jej czytać, bo to, co było w niej opisane było tak bardzo makabryczne…
Przyznam też, że zawiodłam się pod koniec, kiedy wreszcie cała prawda wyszła na jaw i okazało się, kto tak naprawdę jest tym bezwzględnym mordercą…

Bardzo mnie ta książka zaskoczyła. Nie spodziewałam się czegoś takiego… Cóż, może po prostu dlatego, że nie za dużo czytam kryminałów. Książka mocno mną wstrząsnęła i wywarła na mnie ogromne wrażenie… i zdecydowanie zapamiętam ją na zawsze.
Szczerze się przyznam, że momentami nawet nie dałam rady jej czytać, bo to, co było w niej opisane było tak bardzo...

Fantastyczna! Wprost nie mogłam się od niej oderwać. Za każdym razem kiedy napięcie opadało niemal do zera, a ja mówiłam sobie: "ok, jeszcze tylko do końca rozdziału" musiało zadziać się coś, co burzyło moje plany.
Mnóstwo zwrotów akcji, pułapek i niespodzianek, fantastycznie wykreowane i wyraziste postaci oraz rewelacyjne i obrazotwórcze opisy.
Polecam, polecam i jeszcze raz polecam wszystkim tym, którzy mają mocne nerwy i nie są im straszne drastyczne sceny, a takowych kilka było.

UWAGA SPOILER!
Mimo podejrzanych zmieniających się w zastraszającym tempie udało mi się odgadnąć, że istotnym elementem łączącym zbrodnie jest homoseksualizm.

Fantastyczna! Wprost nie mogłam się od niej oderwać. Za każdym razem kiedy napięcie opadało niemal do zera, a ja mówiłam sobie: "ok, jeszcze tylko do końca rozdziału" musiało zadziać się coś, co burzyło moje plany.
Mnóstwo zwrotów akcji, pułapek i niespodzianek, fantastycznie wykreowane i wyraziste postaci oraz rewelacyjne i obrazotwórcze opisy.
Polecam, polecam i jeszcze...