Oj, nie polubiłam się z panem Dalim. Jest mocno niesmaczny, obleśny, męczący, chaotyczny i napuszony jak paw. Wiecznie chełpi się swoim geniuszem, atakuje spermą na wszystkich stronach książki i jest pełen sprzeczności w deklarowanych poglądach. Obok wynurzeń artysty poświęconych erotyce, polityce czy seksie (pojawiają się obrzydliwe aluzje pedofilskie, bleh) mamy dodane kompletnie z czapy teksty naukowe, eseje o sztuce (?) oraz pełen przesady i nudy wstęp Pauwelsa, który spisał te rozmowy. Pogubiłam się, nie podoba mi się, jakoś chyba nie chcę poznawać Boskiego Salvadora.

Oj, nie polubiłam się z panem Dalim. Jest mocno niesmaczny, obleśny, męczący, chaotyczny i napuszony jak paw. Wiecznie chełpi się swoim geniuszem, atakuje spermą na wszystkich stronach książki i jest pełen sprzeczności w deklarowanych poglądach. Obok wynurzeń artysty poświęconych erotyce, polityce czy seksie (pojawiają się obrzydliwe aluzje pedofilskie, bleh) mamy dodane...

Informacje o Salvadorze zawarte w tej książce w pewnym momencie wręcz mnie zbulwersowały. Postać Dalego już taka właśnie jest, że może zszokować pomysłami, zachowaniem, ale też i dziełami jakie namalował. Dali ukazany jest w książce jako osoba o bardzo silnej osobowości. Jego intrygi i zabawa ludzkimi uczuciami, a jednocześnie przebiegłość w doprowadzeniu do widzenia jego własnej osoby przez kogoś wobec kogo zastosował intrygę w dobrym świetle jest wprost zadziwiająca. Może szokować, ale też można podziwiać jego inteligencję i znajomość reakcji ludzkich, które potrafił przewidzieć.

Informacje o Salvadorze zawarte w tej książce w pewnym momencie wręcz mnie zbulwersowały. Postać Dalego już taka właśnie jest, że może zszokować pomysłami, zachowaniem, ale też i dziełami jakie namalował. Dali ukazany jest w książce jako osoba o bardzo silnej osobowości. Jego intrygi i zabawa ludzkimi uczuciami, a jednocześnie przebiegłość w doprowadzeniu do widzenia jego...

Louis Pauwels/Salvador Dali "Namiętności według Dalego"
Wymęczyłam się jak przepuszczona przez młockarnię żaba. Po pierwsze - książka powstała w latach 60. i o ile wtedy Dali mógł uchodzić za lodołamacza norm, o tyle dziś wszystko to, czym próbował szokować stało się w zasadzie smutną rzeczywistością i większość jego prowokacji jest po prostu nieaktualna. Bardziej dobitną fizjologię można spotkać na blogu gimnazjalistki, nie szokuje już niemalże nic z tego, czym Dali chce nami wstrząsnąć - no, może jeszcze quasipedofilskie wzmianki, ale te też pojawiają się w zasadzie codziennie na trollgrupach. Zresztą, to taki trochę paradoks, że bardziej niż słowa o seksualności dzieci czy masturbacji rażą dziś świat w tekstach Dalego wzmianki o monarchizmie


W sytuacji, gdy w zasadzie każde już tabu zostało złamane, wynurzenia Dalego o dziecięcym erotyzmie, homoseksualnym seksie, podglądactwie czy wszechobecnej na kartach książki spermie nie są już szokujące, ale po prostu męczące i niesmaczne. Także nawet, jeśli uznałabym wartość prowokacji, czego nie robię, ta konkretna jest już zwietrzała. Zwietrzały również pomysły, które pojawiają się w książce (np. kwestie powiązane z hibernacją, wtedy brzmiące jak utopijne s-f, dziś w zasadzie realistyczne, ale już nie bezkrytycznie pojmowane - np. mrozimy ludzkie embriony, choć nie wiadomo, jakie to ma dla nich konsekwencje).

Po drugie - mamy do czynienia w zasadzie z wielką blagą. Po kilku stronach uznałam, iż nie warto traktować poważnie tego, co pisze kataloński artysta, a już absolutnie nie można mu wierzyć. Wewnętrzne sprzeczności w deklarowanych światopoglądów czy upodobań dość szybko uświadamiają czytelnikowi, że nic co tu napisano nie jest prawdą, a wyciągnięcie z kontekstu dowolnego fragmentu może uczynić z Dalego tak samo katolika, jak bluźniercę; tak samo rewolucjonistę, jak i konserwatystę; tak samo perfekcjonistę, jak i człowieka robiącego wszystko na odwal się. Dali jako protoplasta trolli? W zasadzie, czemu nie. Jakże często używamy jakiegoś wywleczonego z treści fragmentu tekstu, żeby udowodnić swoje racje - Dali ślicznie wykorzystuje tę słabość, żeby z nas zakpić.

Po trzecie sama konstrukcja książki jest koszmarnie chaotyczna (cóż, surrealizm ;)). Poza nieuporządkowanymi wynurzeniami artysty mamy doklejone fragmenty innych utworów oraz niezmiernie nudny, przerysowany, przerośnięty pseudointelektualną pleśnią wstęp Pauwelsa, przy którym wysiada się w zasadzie już po pierwszej stronie. O ile megalomanię i przerost formy nad treścią da się jakoś Dalemu wybaczyć, o tyle czcicielczego przeładowania brokatem Pauwelsowi nie darowuję. W ostatecznym rozrachunku traktuję tę książkę jako dokument epoki. O samym Dalim dowiedziałam się niewiele poza tym, że lubił stosować prowokację jako zwrócenie uwagi. Nie mam zdjęcia książki, więc daję obraz Salvadora - zresztą, u mnie na pianinie też stoi dla beki malutka główka Lenina

Louis Pauwels/Salvador Dali "Namiętności według Dalego"
Wymęczyłam się jak przepuszczona przez młockarnię żaba. Po pierwsze - książka powstała w latach 60. i o ile wtedy Dali mógł uchodzić za lodołamacza norm, o tyle dziś wszystko to, czym próbował szokować stało się w zasadzie smutną rzeczywistością i większość jego prowokacji jest po prostu nieaktualna. Bardziej dobitną...

Pauwels nie próbuje tutaj objaśniać Dalego - jakby ktoś w ogóle potrafił okiełznać jego umysł - stara się jedynie przekazać jego myśli. Natomiast wystarczy sięgnąć do "Mojego sekretnego życia", gdzie malarz odkrywa przed nami fenomen swego geniuszu.
W "Namiętnościach" wstęp należny do Pauwelsa, jest jego zapisem na temat rozumienia człowieka, który w swej pokręconej naturze wydaje się być trudny do okiełznania jak żywioły natury. Natomiast kolejne rozdziały są spisanymi przez niego wypowiedziami Dalego na temat: Gali, śmierci, sławy, erotyzmu, Boga, polityki czy pracy, czyli namiętności jego życia. Doświadczamy tu każdej z nich poprzez opis artysty podającego motywy swych obsesji.
I tak jak w przypadku "Mojego sekretnego życia" tak tutaj czasem podążam zgodnie i bez problemu za myślą Dalego, by przy kolejnym akapicie stracić wątek i zastanawiać się niby o czym ten pisze. Ale taki jest ten surrealista, zresztą tak jak jego obrazy - albo je się rozumie albo gubi wśród tych wszystkich zebranych elementów na jednym płótnie.
"Namiętności według.." to oczywiście nie stricte biografia malarza, a jedynie rodzaj wspomnień, anegdot. Natomiast takowej, podobno dość rzetelnej biografii, dopuścił się Robert Descharnes (nie wiem, nie miałam przyjemności zetknięcia się jeszcze z nią).

Pauwels nie próbuje tutaj objaśniać Dalego - jakby ktoś w ogóle potrafił okiełznać jego umysł - stara się jedynie przekazać jego myśli. Natomiast wystarczy sięgnąć do "Mojego sekretnego życia", gdzie malarz odkrywa przed nami fenomen swego geniuszu.
W "Namiętnościach" wstęp należny do Pauwelsa, jest jego zapisem na temat rozumienia człowieka, który w swej pokręconej naturze...

Salvadorem Dali zainteresowałam się głębiej podczas mojej wizyty w muzeum poświęconym jego pamięci w Figueras w Hiszpanii. I przyznać trzeba, że był to człowiek niełatwy, a jego umysł całkowicie nieodgadniony. Książka "Namiętności według Dalego" pozwala nam choć w małym stopniu zagłębić się w jego świat, nie dopuszcza jednak aby czytelnik zapomniał jak wielkim indywidualistą był ten przedziwny artysta.

Salvadorem Dali zainteresowałam się głębiej podczas mojej wizyty w muzeum poświęconym jego pamięci w Figueras w Hiszpanii. I przyznać trzeba, że był to człowiek niełatwy, a jego umysł całkowicie nieodgadniony. Książka "Namiętności według Dalego" pozwala nam choć w małym stopniu zagłębić się w jego świat, nie dopuszcza jednak aby czytelnik zapomniał jak wielkim...

Świat Salvadora według niego samego. Mistrz łaskaw był przedstawić nam swój podgląd na rzeczy różne. Sporo ciekawych anegdot, jednak nie da się tego traktować jako biografii.

Świat Salvadora według niego samego. Mistrz łaskaw był przedstawić nam swój podgląd na rzeczy różne. Sporo ciekawych anegdot, jednak nie da się tego traktować jako biografii.

Nurtuje mnie pytanie, jaki był zamysł Salvadora Dali, kiedy decydował się na opublikowanie swoich wspomnień, dzienników i przekonań... Czy chciał się podzielić i próbować wyjaśnić swoją filozofię maluczkim czy też chciał udowodnić im ich maluczkość i pospolitość...

To druga, po "Dziennikach geniusza", biograficzna książka tego ekscentrycznego malarza, którą miałam okazję przeczytać. W odróżnieniu od "Dzienników" w "Namiętnościach." Dali oddał się rozważaniom na temat Boga, miłości fizycznej czy polityki... Tematy niby powszechne, lektura jednak nie należy do łatwych. Wprowadzanie i wyjaśnianie pojęć oraz teorii wymyślonych przez samego Dalego, odnoszenie się do spuścizny osób, nieznanych szerzej w naszej szerokości geograficznej to dwa przykłady, sprawiające, że podczas czytania "Namiętności według Dalego" przechodziłam od fragmentów jasnych i zrozumiałych do akapitów, których ni w ząb nie mogłam pojąć.

Nie uznaję jednak, że czas poświęcony tej książce był zmarnowany. Dowiedziałam się z niej wielu ciekawostek o tym sławnym Katalończyku. Ponadto uważam, że jest to pozycja, którą nie wystarczy przeczytać raz. Myślę, że jeszcze wrócę kiedyś do książek Salvadora Dali i będę mogła odpowiedzieć sobie na pytanie, od którego rozpoczęłam tą opinię.

Nurtuje mnie pytanie, jaki był zamysł Salvadora Dali, kiedy decydował się na opublikowanie swoich wspomnień, dzienników i przekonań... Czy chciał się podzielić i próbować wyjaśnić swoją filozofię maluczkim czy też chciał udowodnić im ich maluczkość i pospolitość...

To druga, po "Dziennikach geniusza", biograficzna książka tego ekscentrycznego malarza, którą miałam okazję...