Moje sekretne życie
- Kategoria:
- biografia, autobiografia, pamiętnik
- Tytuł oryginału:
- La vie secréte de Salvador Dali
- Wydawnictwo:
- Książnica
- Data wydania:
- 2013-09-23
- Data 1. wyd. pol.:
- 2002-01-01
- Liczba stron:
- 400
- Czas czytania
- 6 godz. 40 min.
- Język:
- polski
- ISBN:
- 9788324579402
- Tłumacz:
- Krzysztof Jarosz
- Tagi:
- Salvador Dali autobiografia surrealizm Krzysztof Jarosz
"W wieku sześciu lat chciałem zostać kucharką. Gdy miałem siedem - Napoleonem. Odtąd moja ambicja nie przestawała rosnąć, podobnie jak moja mania wielkości" - tak zaczyna się ta niezwykła, przeraźliwie szczera i wręcz ekshibicjonistyczna opowieść Dalego o Dalim. Ekscentryku, który przez całe życie prowokował i przez wielu uważany był za wariata, choć wielokrotnie oświadczał: "Od wariata różni mnie jedynie to, że ja nim nie jestem!"
Porównaj ceny
W naszej porównywarce znajdziesz książki, audiobooki i e-booki, ze wszystkich najpopularniejszych księgarni internetowych i stacjonarnych, zawsze w najlepszej cenie. Wszystkie pozycje zawierają aktualne ceny sprzedaży. Nasze księgarnie partnerskie oferują wygodne formy dostawy takie jak: dostawę do paczkomatu, przesyłkę kurierską lub odebranie przesyłki w wybranym punkcie odbioru. Darmowa dostawa jest możliwa po przekroczeniu odpowiedniej kwoty za zamówienie lub dla stałych klientów i beneficjentów usług premium zgodnie z regulaminem wybranej księgarni.
Za zamówienie u naszych partnerów zapłacisz w najwygodniejszej dla Ciebie formie:
• online
• przelewem
• kartą płatniczą
• Blikiem
• podczas odbioru
W zależności od wybranej księgarni możliwa jest także wysyłka za granicę. Ceny widoczne na liście uwzględniają rabaty i promocje dotyczące danego tytułu, dzięki czemu zawsze możesz szybko porównać najkorzystniejszą ofertę.
Mogą Cię zainteresować
Oficjalne recenzje
W oparach autokreacji
Osoba badana: Salvador Domingo Felipe Jacinto Dalí y Domènech, markiz de Pubol.
Wiek osoby badanej: 37 lat.
Metoda badawcza: analiza tekstu źródłowego – pierwszej autobiografii osoby badanej „Moje sekretne życie”.
Opis przebiegu badania:
lektura tekstu źródłowego trwała kilka dni; emocje podczas czytania stanowiły mieszankę sprzeczności: ciekawość połączoną ze znudzeniem, zachwyt z obrzydzeniem, podziw z niesmakiem a wszystko to razem nie pozwalało odłożyć książki na później; dzieło przyniosło wiele odkryć natury zarówno biograficznej, jak i artystycznej czy psychoanalitycznej; podczas lektury dobrze jest mieć pod ręką album z pracami artysty i w odpowiednim momencie podczas czytania fragmentów o sztuce zerknąć do niego, by naocznie przekonać się o czym mowa; niezwykle przydatne okazały się również wspomnienia i zdjęcia z wizyty czytającej w Museo-Theatre Dali w Figueras, rodzinnej miejscowości autora; lektura jest doskonałym narzędziem poznania artysty, ale nieodpowiednia dla osób młodych i bardzo wrażliwych, za to idealna dla ciekawych świata, otwartych na różne dziwactwa oraz obdarzonych zdrowym dystansem do wielkościowych ambicji autora tudzież poczuciem humoru.
Cechy osobowości Daliego:
- zachowania antyspołeczne: liczne, zwłaszcza w dzieciństwie, ale nie tylko, również w młodości i później; pragnienie zrobienia innym krzywdy, celowe popychanie lub ranienie innych; liczne zachowania o charakterze manipulacji, nawet wobec kochanej przez niego żony Gali;
- szacunek wobec autorytetów: negowanie roli różnych wielkich osobistości, czasem podziw, ale nie bezkrytyczny, tylko popychający do osiągnięcia czegoś jeszcze większego; szacunek wobec Kościoła, ale bardziej umotywowany jego wartością estetyczną (barokowy przepych); widoczna tęsknota za wiarą, zawarta w ostatnim zdaniu tomu: Teraz jeszcze nie mam Wiary i obawiam się, że umrę bez Nieba, w wydaniu oryginalnym uzupełniona została ilustracją przestawiającą człowieka przed renesansowym kościołem, wyciągającego w stronę nieba dłoń z krzyżem, jakby w oczekiwaniu na łaskę; niedługo po napisaniu tej autobiografii (jednej z kilku) twórca zwrócił się w stronę klasycznego malarstwa i tematyce religijnej;
- oznaki narcyzmu: bardzo liczne, widoczne już od dzieciństwa – rodzice traktowali go jako małego króla i pozwalali na wszystko, z czego mały Salvador skrzętnie korzystał; co ciekawe narcyzm ten szedł w parze z nieśmiałością oraz brakiem głębszych relacji i przyjaźni z innymi;
- kreatywność: ogromna, w każdych okolicznościach, nawet podczas (często wydumanych) chorób; nierozerwalny splot filozofii życiowej, stylu życia i spraw osobistych z działaniami artystycznymi i wystąpieniami publicznymi (oczywiście w relacji samego zainteresowanego);
- upodobanie do tego, co ohydne – trupy zwierząt, odchody itp.: dość znaczne i znaczące (charakter analny?); elementy skatologiczne w wypowiedziach publicznych oraz w obrazach;
- oznaki oryginalności i ekscentryzmu: bardzo liczne; od oryginalnych ubiorów, wąsów, przez występ w stroju płetwonurka podczas wykładu o sztuce czy ozdabianie głowy ogromnym chlebem podczas wystąpienia;
- zachowania autoagresywne: dość liczne; często wynikające z roztargnienia lub poszukiwania wrażeń albo przedziwnych procesów myślowych, niebezpiecznie podobnych do urojeń;
- relacje z rodziną: bardzo dobre do chwili, gdy aprobowano wszystkie jego działania; zerwanie relacji w momencie związania się artysty z Galą (związek przez długi czas pozostał niesformalizowany) i niektóre elementy jego obrazów i wypowiedzi; stosunki oziębiły bez wątpienia opublikowane przez siostrę Salvadora wspomnienia, z których wynikało, iż był on zwyczajnym, nie wyróżniającym się niczym dzieckiem, co pozostaje w wyraźnej sprzeczności z zawartymi w książce wspomnieniami z dzieciństwa oraz z życia wewnątrzmacicznego (tak, tak, bardzo interesujące diagnostycznie);
- relacje z innymi ludźmi: dobre, pod warunkiem okazywania artyście ogromnego zainteresowania, przy czym zgodność nie była aż tak istotna jak intensywność zaangażowania w kontakt; wydawał się niezdolny do głębokich, długotrwałych relacji, choć fakty zdają się mówić coś innego – być może całą zasługę w utrzymywaniu tych relacji należy przypisywać drugiej stronie;
- fobie: bardzo liczne i malownicze – szczegóły doskonale opisane w dziele przez samego badanego;
- ambicje: ogromne; chciał zrewolucjonizować malarstwo i sztukę w ogóle wprowadzając nowy kierunek surrealizm (udało się); widział siebie jako prekursora wykorzystania wątków psychoanalitycznych (marzenia senne, zachowania instynktowne, podświadomość) w sztuce – malarstwie, filmie, rzeźbie i sztuce użytkowej (istotnie tak było, z małymi zastrzeżeniami); uczynienie swojego związku z Galą niezwykłym i niecodziennym (udało się, wydaje się, że dzięki ogromnej pracy, zaangażowaniu i oddaniu Gali dla męża); zostanie uznanym wynalazcą przedmiotów tyleż widowiskowych, co niepraktycznych (nie udało się wg słów artysty winę ponosili ludzie mało otwarci na jego pomysły, które mu następnie podkradali); bycie wiecznym (udało się; jego sztuka i osoba wciąż wzbudza zainteresowanie, wpływa na sztukę, inspiruje);
- styl wypowiedzi: kwiecisty i obrazowy; nadmierne użycie zaimków „ja”, „mnie”, „moje”; używanie zwrotów obliczonych na zszokowanie czytelnika; barokowa ornamentyka, np. „Wartownik obrzydzenia zawsze czuwa nad moimi posiłkami z bagnetem swej surowej pieczołowitości, zmuszając mnie do rygorystycznego doboru potraw”;
- zdolność autopromocji: nieskończona; od wizerunku zewnętrznego przez wypowiedzi po publiczne opowiadanie o rzekomych sekretach i wstydliwych sprawach osobistych; w dziedzinie promocji jego dzieł, umiejętności, organizowania wystaw, zamówień itp. mistrzynią była nieoceniona Gala.
Wnioski: absolutny wariat. Albo geniusz.
Sprawdźcie sami.
Jowita Marzec
Oceny
Książka na półkach
- 1 929
- 1 403
- 404
- 82
- 65
- 42
- 31
- 19
- 8
- 7
OPINIE i DYSKUSJE
Jeśli byłaby to biografia to byłbym przerażony chaosem w niej panującym.
Ale jest to autobiografia napisana w dość młodym wieku.
Sposób w jaki jest napisana dobrze uzupełnia obraz postaci wyłaniający się z książki.
Jeśli miałbym opisać Salvadora Dali jednym słowa po tej lekturze byłby to 'wariat'.
Z drugiej strony przychodzi refleksja ile ekstrawaganckich osób które znam jest moimi lokalnymi Salvadorami?
Co oddziela geniusz od szaleństwa i co definiuje normalność?
Jeśli byłaby to biografia to byłbym przerażony chaosem w niej panującym.
więcej Pokaż mimo toAle jest to autobiografia napisana w dość młodym wieku.
Sposób w jaki jest napisana dobrze uzupełnia obraz postaci wyłaniający się z książki.
Jeśli miałbym opisać Salvadora Dali jednym słowa po tej lekturze byłby to 'wariat'.
Z drugiej strony przychodzi refleksja ile ekstrawaganckich osób które znam...
"No tak średnio bym powiedział"
"No tak średnio bym powiedział"
Pokaż mimo toMoje pierwsze wrażenie: czyta się jak Gombrowicza!
Totalnie odjechany umysł, który żył wyobraźnią i może nawet niechcący stał się ikoną.
Nie wiemy, ile z opisanych wydarzeń jest prawdą, ale na pewno odkryjemy chociaż rąbek charakteru personifikacji surrealizmu.
Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję :)
Moje pierwsze wrażenie: czyta się jak Gombrowicza!
Pokaż mimo toTotalnie odjechany umysł, który żył wyobraźnią i może nawet niechcący stał się ikoną.
Nie wiemy, ile z opisanych wydarzeń jest prawdą, ale na pewno odkryjemy chociaż rąbek charakteru personifikacji surrealizmu.
Zachęcam do sięgnięcia po tę pozycję :)
Książka pełna anegdot i opisów wielu absurdalnych sytuacji z życia artysty. Niektóre historie są wręcz infantylne, część przez to zabawna, inne wręcz odpychające. Jednego jednak nie można Dalemu odmówić - wyjątkowości. Za sprawą wspomnień różnego rodzaju na powierzchnię wypływa większy obraz poszukiwania miejsca i sensu, co skłania również i czytelnika do refleksji nad bytem i otaczającym nas światem.
Książka pełna anegdot i opisów wielu absurdalnych sytuacji z życia artysty. Niektóre historie są wręcz infantylne, część przez to zabawna, inne wręcz odpychające. Jednego jednak nie można Dalemu odmówić - wyjątkowości. Za sprawą wspomnień różnego rodzaju na powierzchnię wypływa większy obraz poszukiwania miejsca i sensu, co skłania również i czytelnika do refleksji nad...
więcej Pokaż mimo toFascynująca lektura nie tylko dla fanów artysty.
Fascynująca lektura nie tylko dla fanów artysty.
Pokaż mimo toDali w swojej autobiografii potwierdził własne szaleństwo i dziwność. Jego sylwetka i życie, jak przystało na wielkiego artystę, były interesujące. Fakty, opisane w tej książce momentami szokują, momentami śmieszą. Ale przede wszystkim nudzą. Niestety sposób przekazania treści, w jakiś dziwny sposób przesłonił całą tę opowieść. Styl trudny, przeintelektualizowany i męczący. Gdyby napisał to ktoś o lżejszym piórze, mogłoby być porywająco. Wyszło egocentrycznie i nijako.
Dali w swojej autobiografii potwierdził własne szaleństwo i dziwność. Jego sylwetka i życie, jak przystało na wielkiego artystę, były interesujące. Fakty, opisane w tej książce momentami szokują, momentami śmieszą. Ale przede wszystkim nudzą. Niestety sposób przekazania treści, w jakiś dziwny sposób przesłonił całą tę opowieść. Styl trudny, przeintelektualizowany i męczący....
więcej Pokaż mimo toHistoria równie surrealistyczna, co twórczość samego artysty. Niczego innego się nie można spodziewać, od człowieka, który włada naszą wyobraźnią w świecie sztuki. Salvador Dali jest artystą kompletnym, nieidącym na żadne kompromisy, więc dlaczegoż dziennik jego życia miałby być inny. To literacka podróż surrealisty, który równie sprawnie tworzy własny wizerunek, co swoje obrazy. Napisana ciekawym językiem opowieść o życiu, które zaskakuje i wydaje się tłumaczyć geniusz tego cokolwiek oryginalnego człowieka. Nawet jeżeli strasznie tam nazmyślał, to i tak warto zagłębić się w lekturę, aby zrozumieć dlaczego Dali, został właśnie tym Dalim.
Historia równie surrealistyczna, co twórczość samego artysty. Niczego innego się nie można spodziewać, od człowieka, który włada naszą wyobraźnią w świecie sztuki. Salvador Dali jest artystą kompletnym, nieidącym na żadne kompromisy, więc dlaczegoż dziennik jego życia miałby być inny. To literacka podróż surrealisty, który równie sprawnie tworzy własny wizerunek, co swoje...
więcej Pokaż mimo toDali to artysta co się zowie, co udowadnia w tej książce. Polecam szukającym odpowiedzi, co jest niezbędne w twórczych zmaganiach artysty.
Dali to artysta co się zowie, co udowadnia w tej książce. Polecam szukającym odpowiedzi, co jest niezbędne w twórczych zmaganiach artysty.
Pokaż mimo toSalvador Dali pierwszy raz mnie zaintrygował we wczesnej młodości,starałam się zrozumieć jego sztukę ale surrealizm okazał się nie być bliski mojej wrażliwości.Po 40 latach los ponownie zetknął mnie z tym artystą.Będąc w Hiszpanii miałam okazję zwiedzić jego muzeum w Figueras.Tym razem inaczej odebrałem jego przeróżne dzieła, zwłaszcza zaskoczyła mnie bogata kolekcja biżuterii. Dzisiaj gdy przeczytałam Moje sekretne życie twierdzę, że Dali na pewno był wyjątkowym człowiekiem ale moje uznanie zyskał ,że był wszechstronny w wielu dziedzinach.To był człowiek multimedialny, tak można dzisiaj o nim powiedzieć.Książkę polecam surrealistom i klasykom.
Salvador Dali pierwszy raz mnie zaintrygował we wczesnej młodości,starałam się zrozumieć jego sztukę ale surrealizm okazał się nie być bliski mojej wrażliwości.Po 40 latach los ponownie zetknął mnie z tym artystą.Będąc w Hiszpanii miałam okazję zwiedzić jego muzeum w Figueras.Tym razem inaczej odebrałem jego przeróżne dzieła, zwłaszcza zaskoczyła mnie bogata kolekcja...
więcej Pokaż mimo toKiedy osoba zafascynowana sztuką niekonwencjonalną jest przekonana, że wie wszystko o swoim ulubionym artyście, powinna sięgać po jego własne zapiski. Taką osobą byłem ja i takimi zapiskami jest ta pozycja. Zagłębiwszy się w tą książkę można odkryć fascynujący i zagmatwany świat, w którym niepasujące do siebie elementy stają się pewnego rodzaju imponderabiliami. Szczególnie w umyśle twórcy, jakim był Dali. Począwszy od jego dziecięcych wspomnień, kończąc na samym epilogu, który jest dość nieoczywisty, ale zaskakuje ewidentną przemianą. To tu wyczytamy najsmakowitsze kąski na temat artysty - jego urojone wspomnienia, domniemane wspomnienia sprzed narodzin silnie spojone z filozofią snu, pierwsze miłosne ekscesy, gdzie Salvador jakoby przyznaje się do młodzieńczego homoseksualizmu, a nawet do pewnych pedofilskich zagrywek ze strony swego dziwnego nauczyciela. Poznajemy krajobrazy Cadaques i Figueres, a w późniejszych czasach Port Ligat i Amerykańskie wielkie miasto Nowy Jork. Od samego początku Dali świadom jest swej wielkości, narcystycznej wielkości z przerośniętym ego. Daje nam do zrozumienia wyraźnie, że tylko on się liczy i tylko jego jest ważne. Poznajemy go jako nieugiętego buntownika, który zawsze robi na opak, a wychowywanie się w zamężnej i bogatej rodzinie tylko potęgowało jego chęć bycia zauważonym. Artysta wymienia szczególne dla niego przedmioty i manie. Te drugie charakterystyczne dla każdego artysty są równie zrozumiałe co zastanawiające, jak np. pasikoniki, albo pusta przestrzeń. Odgryzienie łba rozkładającego się nietoperza jest natomiast chyba najbardziej zdumiewającą ciekawostką. Najbardziej interesujące jest jednak przeświadczenie Dalego o swej miłości. Opowiada iż od najmłodszych lat upatrzył sobie swą Muzę i jedyną ukochaną - Galę. Spośród wielu spotykanych kobiet to właśnie ją sobie ziścił jakby sobie ją dosłownie wyśnił. Zanim jeszcze ta para się poznała, malarz opowiada o swoich szkolnych przygodach, o dziełach i usunięciu z uczelni poprzez swoje egoistyczne (a może i prawdziwe) przeświadczenie iż jest mądrzejszy od egzaminatorów. W międzyczasie opowiada również o swych przygodach na salonach i wśród wyższej klasy. Dali wg swoich zapisków zawsze trzymał się klasy odpowiedniej dla siebie i mimo swych koprofagicznych i nieokiełznanych zachowań zawsze miał wokół siebie elegancję i szyk. Salvador Dali to była osoba, która miała do czynienia z wieloma znanymi nazwiskami. Wymieniał się myślami z samym Freudem, a w jego surrealistycznym gronie prowadził się z Andre Bretonem, Pablem Picassem, Joanem Miró, reżyserem Juanem - Luisem Bunelem, z którym stworzyli razem "Psa Andaluzyjskiego", oraz "Złoty Wiek", jego przyjaciółkami były Coco Chanel, Leonor Fini, a w jego kręgu pojawiali się nawet poeci Fredrico Garcia Lorca czy Paul Eluard, który zapoznał Dalego z jego wymarzoną Galą. Intymność do jakiej doszło między Galą a Dalim, autor opisuje w sposób mistyczny, ale niesamowicie aprobacyjny. Pomimo swego ego to Gala jest jedyną osobą, o której jest w stanie napisać najkwiecistsze słowa i wysławiać ją ponad wszystko. Trzeba przyznać, że to jak ją przedstawia jest NAJ. Pojawiają się tematy wojny, polityki od których Dali jako szanowany artysta stroni, jednak wykazuje czysty anarchizm, ale i od niego w pewnym momencie się odżegnuje. Kolejnym ciekawym tematem jest bieda, która podobno doskwiera artystycznej parze. Mimo sprzedawanych obrazów i drogich willi trudno w to uwierzyć, jednak z punktu widzenia Dalego, może dla niego po przystosowaniu do pompatycznego stylu życia nadszedł etap mniejszego dostępu do majątków, co uważał za biedę. Dali kończy swój dziennik w trakcie wojny, czyli jeszcze nie dotrwając do swej starości, jednak epilog, o którym wspomniałem pisany 1940 roku mówi jakby o pojednaniu z Bogiem, o odkryciu nieba. Co za przemiana nastąpiła? Tego się nie dowiadujemy i zostajemy z pewnym pokrzepieniem. Niewątpliwie każdy geniusz jest szalony, a od geniuszu do szaleństwa nigdy nie ma długiej drogi. Przekonujemy się o tym na własne oczy czytając słowo po słowie, gdzie autor zagłębia się w swoje paranoje, ale jednocześnie wpada na niesamowite pomysły. Te pomysły często możemy dziś spotkać w życiu codziennym - przykład : buty amortyzowane (pomysł Dalego). Ekscentryzm i introwertyzm, a do tego mityczna miłość do jednej jedynej wyśnionej to tło tej świetnie napisanej autobiografii. Dali poza tym, że malował wyśmienicie i powoływał się na Da Vinciego, Rafella i klasyków renesansu, bardzo dobrze też pisał. Z uczuciem i szaleństwem swego geniuszu, dlatego warto sięgnąć po jego publikacje. A ponieważ wiele podań o Salvadorze Dalim, szczególnie filmów dokumentalnych mówi dużo innych rzeczy, skupmy się na tym co sam o sobie piszę, chociaż w relacjach z Galą, warto chyba byłoby poznać również jej wersję.
Kiedy osoba zafascynowana sztuką niekonwencjonalną jest przekonana, że wie wszystko o swoim ulubionym artyście, powinna sięgać po jego własne zapiski. Taką osobą byłem ja i takimi zapiskami jest ta pozycja. Zagłębiwszy się w tą książkę można odkryć fascynujący i zagmatwany świat, w którym niepasujące do siebie elementy stają się pewnego rodzaju imponderabiliami. Szczególnie...
więcej Pokaż mimo to