Była to książka, którą w wieku czternastu lat dał mi do przeczytania wujek. Albo sam o nią poprosiłem, już nie pamiętam.

Zaczarowała mnie w tamtym czasie.

Dzięki niej doświadczyłem uczucia przyjemności czytania, poznawania postaci, przyjemnej czytelniczej identyfikacji z sympatyzowanymi bohaterami, emocji związanej z biegiem wydarzeń, przeciwności losu, trudności życiowych świata przedstawionego.

Z pewnością kiedyś zasilę tą pozycją domową biblioteczkę. Może kiedyś jakiś młody człowiek też po nią sięgnie i się zachwyci siłą lektury.

Była to książka, którą w wieku czternastu lat dał mi do przeczytania wujek. Albo sam o nią poprosiłem, już nie pamiętam.

Zaczarowała mnie w tamtym czasie.

Dzięki niej doświadczyłem uczucia przyjemności czytania, poznawania postaci, przyjemnej czytelniczej identyfikacji z sympatyzowanymi bohaterami, emocji związanej z biegiem wydarzeń, przeciwności losu, trudności...

Kolejna, bardzo dobra powieść tej zmarłej, niestety, kilka lat temu Autorki. Zwięzła i oszczędna, wręcz surowa historia, pozbawiona typowych dla fantasy ozdobników, potrafiąca jednak na niewielu stronach ukazać zarówno oryginalnie pomyślany świat i zamieszkującą go społeczność, jak i poszczególnych, żyjących w nim ludzi. Akcja toczy się w powolnym rytmie i jak gdyby w mikroskali (przykładowo, finałowa „bitwa” - przedstawiona w niewielu zdaniach - angażuje łącznie kilkanaście osób),tym wyraźniej rysują się jednak charaktery, uczucia, wybory i dramaty poszczególnych postaci. Opowieść, która na pewno zapadnie w pamięć.

Kolejna, bardzo dobra powieść tej zmarłej, niestety, kilka lat temu Autorki. Zwięzła i oszczędna, wręcz surowa historia, pozbawiona typowych dla fantasy ozdobników, potrafiąca jednak na niewielu stronach ukazać zarówno oryginalnie pomyślany świat i zamieszkującą go społeczność, jak i poszczególnych, żyjących w nim ludzi. Akcja toczy się w powolnym rytmie i jak gdyby w...

Właściwie co jest darem ? Nadprzyrodzone moce ? Życie ? Przyjaźń ? Zrozumienie ? Książka z innego świata nie tylko, klimatem, narracją, subtelnością przekazu.Tu nie ma błyskotliwych akcji lecz nic nie dzieje się bez przyczyny. Dobre studium psychologii współżycia.

Właściwie co jest darem ? Nadprzyrodzone moce ? Życie ? Przyjaźń ? Zrozumienie ? Książka z innego świata nie tylko, klimatem, narracją, subtelnością przekazu.Tu nie ma błyskotliwych akcji lecz nic nie dzieje się bez przyczyny. Dobre studium psychologii współżycia.

Pierwszy tom cyklu Fantasy, niezwykle trudny do oceny. Wprowadza świat i przedstawia dwie widące postacie. Zapewne dwie kolejne części rozwiną je rozbudują historię. Plusy za piękny język i nastrój.

Pierwszy tom cyklu Fantasy, niezwykle trudny do oceny. Wprowadza świat i przedstawia dwie widące postacie. Zapewne dwie kolejne części rozwiną je rozbudują historię. Plusy za piękny język i nastrój.

Powieść klimatem przypominająca wczesne średniowieczne. Nie ma tu nagłych zwrotów akcji, wielkich, potężnych bohaterów. Można napisać, że akcja leje się powoli, niemal skapuje ze strony na stronę, ale właśnie na tym polega jej moc. Na delikatności, klimacie. Rozterki bohaterów są nam nieobce w dobie walki o ekoświat, ochrony zwierząt, a także te dotyczące miłości. Właściwie akcję można by przenieść do góralskiej wsi. Powieść zmusza do myślenia, do zastanowienia. I można pięknie smakować słowo. Brawa dla Autorki.

Powieść klimatem przypominająca wczesne średniowieczne. Nie ma tu nagłych zwrotów akcji, wielkich, potężnych bohaterów. Można napisać, że akcja leje się powoli, niemal skapuje ze strony na stronę, ale właśnie na tym polega jej moc. Na delikatności, klimacie. Rozterki bohaterów są nam nieobce w dobie walki o ekoświat, ochrony zwierząt, a także te dotyczące miłości. Właściwie...

Fajna

Fajna

„Prostak nie odpowiada; może słyszeć twoje słowa, lecz nie zwraca na nie uwagi; daje mu to przewagę na początku, choć nie zawsze starcza jej do końca”[1].

Na niegościnne wyżyny przybywa podejrzany gość. Surowi mieszkańcy domu Casprów przyjmują go zgodnie z obyczajem, a on szczególnie ceni sobie towarzystwo dwójki nastolatków, Gry i Orreca. Przybysz sceptycznie podchodzi do opowieści młodzieńców o darach, jakimi dysponują czystej krwi mieszkańcy wyżyn. Zwłaszcza że żaden nie jest skory do zaprezentowania ich działania. Gry ma dar przywoływania zwierząt, którego nie chce używać podczas polowań, Orrec – dar odczyniania, i to z jego powodu zgodził się na zapieczętowanie swoich oczu. Dar jest bowiem dziki i zagraża każdemu, kto znajdzie się w zasięgu wzroku chłopaka. Mieszkańcy nizin uważają ludzi z gór za czarnoksiężników i boją się ich; od wielu lat nie utrzymują z nimi żadnego kontaktu.

Przybycie gościa stanowi punkt wyjścia dla opowieści Orreca. Życie go nie rozpieszcza, chociaż jest jedynym synem pana Caspromantu. Oto jego słowa, w których porównuje się z doświadczonym życiowo przybyszem:

„On był mężczyzną, ja chłopcem. On był złodziejem, ja człowiekiem uczciwym. On widział świat, a ja nie, ale to ja znałem zło lepiej niż on”[2].

Orrec snuje swoją historię, a my poznajemy jego całe życie – od dzieciństwa w cieniu potężnych dziada i ojca, przez świadome oślepienie, po dramatyczne wydarzenia, które doprowadzą go do granicy rozpaczy. On sam tak opisuje jeden z etapów swojego życia:

„To był Chaos, bez początku i końca, bez kierunku, a jednak zawróciłem, a droga, którą wówczas obrałem, zawiodła mnie z powrotem do światła”[3].

Ursula K. Le Guin pod płaszczem fantastyki przemyca poważną lekcję o życiu. O stracie, o bólu, o godzeniu się z nieuniknionym. Dary są ważne w powieści, determinują życie mieszkańców wyżyn, pozwalają im przetrwać. Ale ważniejsi są ludzie i ich sposób wykorzystania tych darów. Ważne są przyjaźń i wsparcie. Ważna jest wewnętrzna siła, jaką dysponują bohaterowie. I ważne są lekcje płynące ze zła, jakie im się przytrafia. Gorzkie lekcje.

Każdy, kto zna prozę Le Guin, będzie zadowolony. Kto nie zna, ma okazję zacząć przygodę z tą autorką od pozycji spokojnej i stonowanej, a jednak mającej olbrzymią moc. Takie właśnie są „Dary”. To opowieść, w której z pozoru brak czegokolwiek spektakularnego, a jednak chwilami potrafi wbić w fotel. Trzeba się tylko wciągnąć w świat autorki, wczuć w bohaterów, jakich stworzyła. Siła tej książki tkwi w myślach i emocjach bohaterów, w ich wnętrzach, do których zaprasza nas Ursula K. Le Guin.

Chciałbym zwrócić uwagę na coś jeszcze. Na rodziców Orreca. To postaci drugoplanowe, widziane i opisywane z perspektywy syna. Kochająca, pochodząca z nizin matka – outsiderka, nie do końca rozumiejąca zwyczaje panujące na wyżynach, starająca się wprowadzić nieco oświecenia w życie swojej rodziny. I ojciec – mający silny dar, surowy i w oczach niektórych straszny. Po kolejnym w ciągu kilkunastu lat przeczytaniu „Darów” to jego uważam za bohatera, któremu należy bacznie się przyjrzeć. Jego polecam Waszej szczególnej uwadze. To jego dramat budzi największe zainteresowanie. Jego wybory – jedyne możliwe, za które musi płacić olbrzymią cenę.

„Odrobina zła istnieje w najlepszych z nas, więc lepiej się do tego przyznać, pogodzić się z nim, a nie pielęgnować, by gniło w ciemnościach”[4].

8/10

malynosorozec.blogspot.com

---
[1] Ursula K. Le Guin, „Dary”, przeł. Maciejka Mazan, wyd. Prószyński i S-ka, 2006, s. 81.
[2] Tamże, s. 133.
[3] Tamże, s. 118.
[4] Tamże, s. 133.

„Prostak nie odpowiada; może słyszeć twoje słowa, lecz nie zwraca na nie uwagi; daje mu to przewagę na początku, choć nie zawsze starcza jej do końca”[1].

Na niegościnne wyżyny przybywa podejrzany gość. Surowi mieszkańcy domu Casprów przyjmują go zgodnie z obyczajem, a on szczególnie ceni sobie towarzystwo dwójki nastolatków, Gry i Orreca. Przybysz sceptycznie podchodzi...

Dobra powieść o poszukiwaniu siebie i podejmowaniu ważnych decyzji. A dodatkowo osadzona w ciekawym fantastycznym świecie.

Dobra powieść o poszukiwaniu siebie i podejmowaniu ważnych decyzji. A dodatkowo osadzona w ciekawym fantastycznym świecie.

W dobie tryumfów popularności low i dark fantasy w rodzaju "Pieśni Lodu i Ognia" proza Ursuli K. Le Guin pewnie nie znajdzie się na szczytach list bestsellerów. Tu nie ma wielkich bohaterów, gwałtownych zwrotów akcji ani wartkiej fabuły, jest za to piękna, poetycka wręcz narracja, ludzcy, zwykli, prości bohaterowie i proste sprawy podane w elegancki w swojej prostocie sposób.

"Dary" to głównie historia o dorastaniu i dojrzewaniu, o obowiązkach, o zemście, priorytetach. Świat przedstawiony bardzo przypomina średniowieczną Szkocję, więc fani takich klimatów nie powinni być zawiedzeni.

W dobie tryumfów popularności low i dark fantasy w rodzaju "Pieśni Lodu i Ognia" proza Ursuli K. Le Guin pewnie nie znajdzie się na szczytach list bestsellerów. Tu nie ma wielkich bohaterów, gwałtownych zwrotów akcji ani wartkiej fabuły, jest za to piękna, poetycka wręcz narracja, ludzcy, zwykli, prości bohaterowie i proste sprawy podane w elegancki w swojej prostocie...

Książka o dokonywaniu wyborów, i o odkrywaniu siebie, i o tym, że wierzymy w to, w co chcemy wierzyć. A obowiązek, zemsta nie są prawidłowa odpowiedzią na utratę miłosci

Książka o dokonywaniu wyborów, i o odkrywaniu siebie, i o tym, że wierzymy w to, w co chcemy wierzyć. A obowiązek, zemsta nie są prawidłowa odpowiedzią na utratę miłosci