Lawinia

Niezbyt często szafuję wysokimi ocenami, ale tu bez wątpienia 10/10, a za zakończenie dałbym 11/10. Właściwie to nawet należą się dwie "10" - za ożywienie gatunku eposu i za wspaniałą powieść współczesną, filozoficzną i z elementami feminizmu.
Czasem zastanawiałem się, czy wielkie postaci historyczne nie myślały, by wbrew swoim czasom i panującym zasadom powiedzieć nie czynom, które w swoim sumieniu uważają (jak powinien uważać np. każdy chrześcijanin, nawet chrześcijański władca) za moralnie złe. No i proszę - Eneasz ma właśnie tego rodzaju rozterki. Oczywiście, jest to anachronizm - obawiam się, że są nim także relacje rodzinne Lawinii (zwłaszcza relacja z ojcem, synem i Eneaszem),ale… co w tym złego? To taka konstrukcja intelektualna, dla mnie - zachwycająca.
A to wszystko przedstawione jest piękną, wręcz poetycka prozą. Doskonale udało się połączyć na pozór bardzo odmienne gatunki. Co do eposu - moim ulubionym fragmentem jest opis tarczy Eneasza (nie warto zdradzać tu zbyt wiele).
Być może na moją ocenę wpłynęło to, że nie czytałem "Eneidy", ale przecież tę historię - z grubsza - każdy zna i to do czytania samej powieści wystarcza. A za "Eneidę" zabiorę się już za chwilkę.

Niezbyt często szafuję wysokimi ocenami, ale tu bez wątpienia 10/10, a za zakończenie dałbym 11/10. Właściwie to nawet należą się dwie "10" - za ożywienie gatunku eposu i za wspaniałą powieść współczesną, filozoficzną i z elementami feminizmu.
Czasem zastanawiałem się, czy wielkie postaci historyczne nie myślały, by wbrew swoim czasom i panującym zasadom powiedzieć nie...

Jako jedna z nielicznych noszących właśnie to imię, ucieszyłam się niezmiernie, że wreszcie powstała książka o tej bohaterce. Bladego pojęcia nie miałam o rzymskiej mitologii, a tu spotkałam się z ciekawą opowieścią osadzoną w ciekawie przedstawionych historycznych realiach. Znakomicie wyważona proporcja między fabułą a opisem starożytnego świata, naprawdę wciągająca.
Minusem książki jest posłowie autorki. Sugeruje w nim, że ten piękny pogański świat został haniebnie zniszczony przez barbarzyńskie chrześcijaństwo, które się rozpanoszyło w późniejszych wiekach na tych terenach. Posłowie wprowadza niepotrzebne wartościowanie między religiami i daje jedynie świadectwo o totalnym niezrozumieniu chrześcijaństwa. Moim zdaniem posłowie jest w tej książce zbędne i gdybym mogła cofnąć czas, w ogóle bym go nie czytała, bo pozostawiło kwaśny niesmak po tak dobrej przecież powieści.

Jako jedna z nielicznych noszących właśnie to imię, ucieszyłam się niezmiernie, że wreszcie powstała książka o tej bohaterce. Bladego pojęcia nie miałam o rzymskiej mitologii, a tu spotkałam się z ciekawą opowieścią osadzoną w ciekawie przedstawionych historycznych realiach. Znakomicie wyważona proporcja między fabułą a opisem starożytnego świata, naprawdę...

To jest książka niedzisiejsza. Pisana językiem archaicznym. Z narracją nieepicką. Z wergiliuszowskim językiem. Ale to książka niezwykła. Bardzo dobra. Polecam.

To jest książka niedzisiejsza. Pisana językiem archaicznym. Z narracją nieepicką. Z wergiliuszowskim językiem. Ale to książka niezwykła. Bardzo dobra. Polecam.

Rozczarowujące.

Rozczarowujące.

Kobieca perspektywa antycznego mitu. Bez ideologii. Z ciepłem, miłością, akceptacją.

Kobieca perspektywa antycznego mitu. Bez ideologii. Z ciepłem, miłością, akceptacją.

ciężko mi było się przekonać do bohaterki

ciężko mi było się przekonać do bohaterki

Ursula K. Le Guin to jedna z moich ulubionych pisarek, która tworzy piękne historie poruszające moje serce. To co najbardziej w niej cenię, to że pisze z kobiecej perspektywy, nie wstydząc się tego. Jej bohaterki nie są girlbossami, nie kopią męskich tyłków, nie udają mężczyzn w kobiecym przebraniu. Są ograniczone kulturą, są matkami i żonami, ale jednocześnie są sprawcze, mądre i odważne w próbie ułożenia sobie życia w męskim świecie. I taka jest Lawinia. W tej historii o kobiecie nie ma za bardzo "akcji", jest za to dużo o dojrzewaniu. O kobiecych obowiązkach i kobiecym szczęściu, które mężczyznom wydają się nieinteresujące, tak jak Wergiliuszowi wydała się w Eneidzie Lawinia, niegodna wypowiedzenia choćby słowa. I myślę, że wielu męskim czytelnikom również ta Lawinia wyda sie nieciekawa, bo nie będą w stanie utożsamiać się z jej doświadczeniami. Jednak jako miłośniczka autorki, to jednak muszę przyznać, że w porównaniu do jej innych dzieł, to tej pozycji brakuje tego magicznego "czegoś", jest zbyt zwykłe i przyziemne by zawładnąć moją wyobraźnią.

Ursula K. Le Guin to jedna z moich ulubionych pisarek, która tworzy piękne historie poruszające moje serce. To co najbardziej w niej cenię, to że pisze z kobiecej perspektywy, nie wstydząc się tego. Jej bohaterki nie są girlbossami, nie kopią męskich tyłków, nie udają mężczyzn w kobiecym przebraniu. Są ograniczone kulturą, są matkami i żonami, ale jednocześnie są sprawcze,...

Magiczna i wciągająca, przeniosłam się w świat rzymskich mitów.

Magiczna i wciągająca, przeniosłam się w świat rzymskich mitów.

Lekkie rozczarowanie, choć wielkiej klapy też nie było. Ale po kolei. „Lawinia” to powieść inspirowana wielkim poematem „Eneida” Wergiliusza. Postać Lawinii co prawda pojawia się w nim, lecz nie wypowiada ani słowa. Pisarka oddała więc głos tej kobiecie, która stała się współzałożycielką przyszłego imperium Rzymskiego. Obiecana mężczyźnie, którego nie kochała, wzięła w ręce swój własny los i tak pokierowała życiem, aby być szczęśliwą. Niestety przepowiednia, którą usłyszała nie zawierała tylko fortunnych zdarzeń, ale również te przykre. Jak Lawinia poradzi sobie z przeznaczeniem? Co jeszcze na nią czeka? Czy przepowiednia wypełni się co do joty?
Ta powieść to niestety zaledwie przeciętna pozycja tej wybitnej pisarki. Jako wielki fan Ursuli Le Guin wiem, że stać ją było na więcej. Przestoje, nudniejsze fragmenty- to wszystko sprawia, że książka nie jest taka jak oczekiwałem. Bohaterowie też niestety lekko papierowi i bez wyrazu. Całość taka sobie i mało wciągająca. Nie mogę polecić tej powieści, czytajcie na własną odpowiedzialność, być może dostrzeżecie w niej coś czego ja nie dostrzegłem. Pięć gwiazdek (przeciętna).

Lekkie rozczarowanie, choć wielkiej klapy też nie było. Ale po kolei. „Lawinia” to powieść inspirowana wielkim poematem „Eneida” Wergiliusza. Postać Lawinii co prawda pojawia się w nim, lecz nie wypowiada ani słowa. Pisarka oddała więc głos tej kobiecie, która stała się współzałożycielką przyszłego imperium Rzymskiego. Obiecana mężczyźnie, którego nie kochała, wzięła w ręce...

6/10

6/10