Bardzo dobra.

Bardzo dobra.

Kilka lat temu oglądałem film – „Nieznajomi z pociągu” i nawet nie wiedziałem , że film powstał na podstawie książki i , gdy w końcu książka trafiła w moje ręce postanowiłem przeczytać i powiem szczerze , że ogólnie historia jest dobra , ale jednak film jakoś bardziej przypadł mi do gustu. W książce zabrakło tego klimatu , który miał film

Kilka lat temu oglądałem film – „Nieznajomi z pociągu” i nawet nie wiedziałem , że film powstał na podstawie książki i , gdy w końcu książka trafiła w moje ręce postanowiłem przeczytać i powiem szczerze , że ogólnie historia jest dobra , ale jednak film jakoś bardziej przypadł mi do gustu. W książce zabrakło tego klimatu , który miał film

Mam wrażenie, że Patricia Highsmith nie cieszy się w Polsce taką popularnością, na jaką zasługuje. Przecież dorobek ma imponujący, zwłaszcza jeśli spojrzeć na ilość znakomitych filmów, które nakręcono na podstawie jej prozy. Utalentowany pan Ripley, W pełnym słońcu i Znajomi z pociągu to najlepsze tego przykłady. Udane produkcje na bazie intrygujących, choć niekoniecznie łatwych książek.

Punkt wyjścia Znajomych z pociągu jest interesujący. Oto w tytułowym ekspresie młody, cieszący się uznaniem architekt Guy Haines poznaje obcego sobie mężczyznę imieniem Bruno. Ten wydaje się dość namolny, częstuje alkoholem i nie chce się odczepić, ale ostatecznie namawia bohatera do zwierzeń. W rezultacie Guy opowiada mu między innymi o swojej żonie, z którą żyje w separacji i bardzo chciałby się rozwieść. Okazuje się, że nieznajomy też ma kogoś takiego. Majętnego ojca, który chce go wydziedziczyć. I dlatego proponuje krzyżowe morderstwo.

Guy na chwilę daje się wciągnąć w tę grę wyobraźni. No bo rzeczywiście, jeśli zabije ojca Bruno, a ten zabije jego żonę, wszystkie ich problemy znikną, a policja nie będzie żadnego z nich podejrzewać. Ostatecznie na długo przed końcem podróży Guy uznaje pomysł za bezsensowny, chory i okrutny, po czym odmawia udziału w takiej wymianie usług. Ale Bruno nie uznaje odmowy. Wkrótce zaczyna do niego wydzwaniać, przypominając o pomyśle…

Nie będę ukrywał, że akcja w Znajomych z pociągu rozwija się powoli. To książka z 1950 roku, a więc siłą rzeczy nie przypomina współczesnych, dynamicznych powieści sensacyjnych czy kryminałów Cobena. Dla autorki ważniejsza jest psychologia postaci, podglądanie codziennego życia Guya, jego przemyśleń, wątpliwości, prób wykaraskania się z całej tej sytuacji. Sporo jest też opisów. Ale… zawsze przecież można obejrzeć film Hitchcocka.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Mam wrażenie, że Patricia Highsmith nie cieszy się w Polsce taką popularnością, na jaką zasługuje. Przecież dorobek ma imponujący, zwłaszcza jeśli spojrzeć na ilość znakomitych filmów, które nakręcono na podstawie jej prozy. Utalentowany pan Ripley, W pełnym słońcu i Znajomi z pociągu to najlepsze tego przykłady. Udane produkcje na bazie intrygujących, choć niekoniecznie...

Dziwna, mroczna i niepokojąca, atmosfera ciężka oraz przytłaczająca..

W pociągu dwoje nieznajomych zawiera znajomość, która doprowadzi do dwóch morderstw. W powieści ukazany mamy upadek moralny człowieka, rodzący się obłęd, siłę presji, rozważania na temat dualizmu natury człowieka oraz potęgę sumienia ludzkiego. Książkę polecam, chociaż bardziej niż udziela odpowiedzi, stawia ona pytania, tworzy hipotezy. Nie jest genialna (wg mojego pojęcia geniuszu),ale bardzo dobra. Od razu nasunęło mi się porównanie do "Zbrodni i kary", chociażby słowo "nadludzie" w ustach Bruna, czy właśnie walka wewnętrzna, proces między zbrodnią a oczekiwaną karą. Mamy tu też tragizm antyczny, jakby rzeczy z góry do przewidzenia i niemożliwe do uniknięcia.
(dodam, że wg mnie, opis na książce jest zbyt sugestywny, lepiej byłoby nie wiedzieć z góry, że Guy Haines dopuści się zbrodni, wtedy element zaskoczenia byłby naprawdę spory a emocje gwarantowane). Słowo jeszcze powiem na temat Gerarda - to taki "porucznik Colombo", cicha woda brzegi rwie..

To moje pierwsze spotkanie z twórczością P. Highsmith. Pierwsze w sensie przeczytanej powieści. Poza tym, w wielu, można rzec, co drugiej przeczytanej książce napotykam odniesienia, wręcz spojlery do jej książek. Ponadto, słynny "Utalentowany Pan Ripley" (wersja z Mattem Damonem słabsza, z Alan Delon - bomba!, wg mnie),czy film "Carol" z Cate Blanchett oparty na powieści P. Highsmith, tylko zachęcają do zgłębienia twórczości autorki.

Ode mnie 7.5/10, ale, że brak ocen połówkowych, więc ostatecznie 7/10.

Dziwna, mroczna i niepokojąca, atmosfera ciężka oraz przytłaczająca..

W pociągu dwoje nieznajomych zawiera znajomość, która doprowadzi do dwóch morderstw. W powieści ukazany mamy upadek moralny człowieka, rodzący się obłęd, siłę presji, rozważania na temat dualizmu natury człowieka oraz potęgę sumienia ludzkiego. Książkę polecam, chociaż bardziej niż udziela odpowiedzi,...

HITCHCOCK SKNERUS
Ta książka została wydana w czasach, kiedy wydawnictwa nie wciskały jeszcze kitu czytelnikowi, sprzedając wege kotlety o smaku wołowiny z etykietą befsztyka. Highsmith to mistrzyni „powieści psychologicznej z wątkiem kryminalnym” czytam na okładce. I rzeczywiście, „Znajomi z pociągu” to przede wszystkim powieść psychologiczna, ale napisana tak, że daj panie Boże, aby wszystkie dzisiejsze wyroby thrilleropodobne wywoływały równie intensywny dreszczyk emocji.

Jeżeli widzieliście film Hitchcocka „Nieznajomi z pociągu”, nie musicie się obawiać o spoilery. Film opiera się na tym samym pomyśle co książka, ale wspólny z oryginałem jest tylko punkt wyjścia: młody mężczyzna poznaje w pociągu człowieka, który proponuje mu, że uwolni go od kłopotliwej żony, w zamian za podobną przysługę. Mają być dwa morderstwa, doskonałe, ponieważ na pozór zupełnie przypadkowe - żadnych motywów, żadnych świadków, idealne alibi. Wychodzi, jak wychodzi.

Dalsza fabuła filmu przebiega zupełnie inaczej niż w powieści i do innego finału prowadzi. W tym kontekście nie dziwi sknerstwo Hitchcocka, który zakupił prawa do powieści anonimowo i dzięki temu sporo zaoszczędził, płacąc autorce zaledwie 7500 dolarów. Honorarium Raymonda Chandlera, którego zaangażowano do napisania scenariusza, wyniosło 40000 dolarów. Chandlerowi jednak tak bardzo nie podobało się zakończenie wymyślone przez reżysera, że rzucił tę robotę. Scenariusz dokończył ktoś inny.

Film Hitchcocka bardzo się zestarzał, chyba najbardziej właśnie ze względu na zakończenie – typowy hollywoodzki happy end. Postaci też są schematyczne, czarno-białe. W książce Highsmith bohaterowie są niejednoznaczni, mają skomplikowane osobowości, dzięki temu nie mamy żadnej pewności, czy zachowają się tak, jak się spodziewamy, i stąd właśnie bierze się thrill. Otwarte zakończenie daje wyobraźni duże większe pole do popisu, niż gdybyśmy otrzymali, tak jak u Hitchcocka, rozwiązanie podane na tacy.

Tę klasyczną perełkę na pewno warto wyszperać wśród staroci. Motyw podwójnego zabójstwa bez ewidentnego motywu (na zasadzie: ja tobie pomagam, ty mnie) był potem często wykorzystywany w filmie i literaturze. Ale warto pamiętać, że to Patricii Highsmith zawdzięczamy ten pomysł.

HITCHCOCK SKNERUS
Ta książka została wydana w czasach, kiedy wydawnictwa nie wciskały jeszcze kitu czytelnikowi, sprzedając wege kotlety o smaku wołowiny z etykietą befsztyka. Highsmith to mistrzyni „powieści psychologicznej z wątkiem kryminalnym” czytam na okładce. I rzeczywiście, „Znajomi z pociągu” to przede wszystkim powieść psychologiczna, ale napisana tak, że daj...

Jakie skrajne opinie tutaj widzę. Ktoś pisze, że książka jest nudnawa. Ktoś inny określa ją jako książkę rozrywkową. Ja nie mogę powiedzieć, że nudziłem się w trakcie czytania - toż to przecież książka amerykańska i pod względem technicznym nie mogę jej niczego zarzucić. Jest napisana bardzo sprawnie, co z pewnością docenił wydawca wykładając na nią swoje pieniądze. Jednocześnie nie mogę powiedzieć, że czytanie jej było dla mnie rozrywką. Porównam to z błądzeniem w gąszczu najeżonym długimi, szarpiącym kolcami. Chciałoby się wreszcie wyrwać z tej matni ale im bliżej końca tym gąszcz gęstszy i bardziej szarpiący. A kiedy już z niego wybrniemy autorka nie pozwoli nam spokojnie odetchnąć... Nie jest to zatem dla mnie literatura rozrywkowa, w żadnym wypadku... Powiedziałbym, że są to, ubrane w powieściową formę, rozważania nad podstawowymi organizującymi i tworzącymi z nas ludzką społeczność, zasadami. Każdy może wyciągać wnioski odrębne od pozostałych. Odnoszę jednak wrażenie, iż na oglądzie świata autorki zaciążył bardzo jej własny, bardzo pogmatwany życiorys. I to jest oczywiste - chyba wszyscy tak mamy. Ja akurat wolę czerpać inspiracje od ludzi o mniej pogmatwanych życiorysach. Każdy jednak wybierze podług siebie...

Jakie skrajne opinie tutaj widzę. Ktoś pisze, że książka jest nudnawa. Ktoś inny określa ją jako książkę rozrywkową. Ja nie mogę powiedzieć, że nudziłem się w trakcie czytania - toż to przecież książka amerykańska i pod względem technicznym nie mogę jej niczego zarzucić. Jest napisana bardzo sprawnie, co z pewnością docenił wydawca wykładając na nią swoje pieniądze....

Wciągająca i intrygująca historia znajomości, może nawet w jakimś chorym sensie przyjaźni. Opowieść, która daje dużo do przemyślenia, czy zło jest na prawdę niewybaczalne? Czy może jednak łaska jest potrzebna? Czytając książkę sama czułam się obserwowana i zdenerwowana. Byłam pełna niepokoju i obawy o moje sumienie, które zagubiło się w tej historii.

Wciągająca i intrygująca historia znajomości, może nawet w jakimś chorym sensie przyjaźni. Opowieść, która daje dużo do przemyślenia, czy zło jest na prawdę niewybaczalne? Czy może jednak łaska jest potrzebna? Czytając książkę sama czułam się obserwowana i zdenerwowana. Byłam pełna niepokoju i obawy o moje sumienie, które zagubiło się w tej historii.

Klasyka kryminału psychologicznego: przypadkowe spotkanie w pociągu doprowadza do planu zbrodni doskonałej. Najlepszy w książce jest opis procesu zmiany osobowości normalnego, uczciwego człowieka, zdaje się autorka twierdzić, że każdy z nas w pewnych okolicznościach jest zdolny do popełnienia morderstwa. To też trochę moralitet o walce dobra ze złem. Literatura rozrywkowa pierwszej klasy.

Ta książka to już klasyka kryminału psychologicznego; wysłuchałem jej w dobrej interpretacji Piotra Wyszomirskiego. Zaczyna się tak, że dwóch mężczyzn spotyka się w pociągu, jeden z nich, młody architekt Guy Haines, jedzie do żony, aby uzyskać upragniony rozwód. Drugi, Charles Bruno, to pijak i utracjusz szukający mocnych wrażeń, na przykład mówi: „Uważam, że człowiek powinien w życiu spróbować wszystkiego, a nawet umrzeć usiłując dokonać czegoś niemożliwego.” Ma na myśli także czyn kryminalny, wręcz morderstwo. Oczywiście atmosfera w pociągu sprzyja zwierzeniom (w dawnych czasach ludzie w pociągach rozmawiali, teraz gapią się w ekrany) więc Guy opowiada Brunowi o problemach z żoną Miriam, która nie chce dać mu rozwodu, a Bruno o nienawiści do ojca skąpiącemu mu pieniędzy. I wtedy w głowie Bruna rodzi się szatański plan morderstwa doskonałego...

Tak naprawdę książka nie jest kryminałem, na przykład od razu wiemy kto zabił, ale raczej studium psychologicznym, autorka zdaje się twierdzić, że każdy jest w stanie popełnić zbrodnię, nawet normalna osoba. Taki właśnie jest Guy, człowiek uczciwy, ale z drugiej strony słaby, podatny na wpływy, poza tym uważa się za nieudacznika: „Głęboko w jego psychice, jak niewidzialna na powierzchni skaza w diamencie, tkwił lęk i przekonanie, że jego przeznaczeniem są same porażki. Nigdy nie zdołał się tego pozbyć. Czasem ta perspektywa klęski fascynowała go po prostu, na przykład w szkole i na studiach, gdy pozwalał sobie oblewać egzaminy, które mógłby bez trudu zdać, albo kiedy zdecydował się na małżeństwo z Miriam wbrew woli obu rodzin i wszystkich przyjaciół. Czyż nie wiedział z góry, że to będzie klęska?” Fascynująco opisany jest proces przemiany Guya: ze zwykłego człowieka wyłazi bestia, ale wyrzuty sumienia też dają o sobie znać...

Mniej ciekawe są inni bohaterowie dramatu, Charles Bruno to po prostu zło w czystej postaci, diabeł w ludzkiej skórze. A Anna, druga żona Hainesa, to z kolei prawdziwy anioł. Zaś Haines miota się między diabłem a aniołem...

Druga część książki jest słabsza, akcja już nie jest tak dynamiczna, to głównie zapis kompletnego upadku Bruna i rozterek moralnych Hainesa. Niemniej napisane to dobrze, bo Highsmith wie jak trzymać napięcie.

W innych opiniach porównywano to dzieło do 'Zbrodni i kary' Dostojewskiego, to duża przesada, tam mamy arcydzieło, tutaj sprawnie napisaną rzecz rozrywkową.

Klasyka kryminału psychologicznego: przypadkowe spotkanie w pociągu doprowadza do planu zbrodni doskonałej. Najlepszy w książce jest opis procesu zmiany osobowości normalnego, uczciwego człowieka, zdaje się autorka twierdzić, że każdy z nas w pewnych okolicznościach jest zdolny do popełnienia morderstwa. To też trochę moralitet o walce dobra ze złem. Literatura rozrywkowa...

To moje drugie spotkanie z Patrycją Highsmith i znowu udane. "Znajomi z pociągu" od pierwszych stron wciągają czytelnika w niesamowitą atmosferę mrocznego kryminału psychologicznego. Przypadkowe spotkanie dwóch osób w czasie podróży determinuje zwrot akcji w życiu obojga z nich. Świetnie zarysowane postaci i ich portrety psychologiczne, ciekawe wątki i dobra narracja zapewniają prawdzią ucztę dla miłośników tego typu kryminałów. Ja takie najbardziej lubię.

To moje drugie spotkanie z Patrycją Highsmith i znowu udane. "Znajomi z pociągu" od pierwszych stron wciągają czytelnika w niesamowitą atmosferę mrocznego kryminału psychologicznego. Przypadkowe spotkanie dwóch osób w czasie podróży determinuje zwrot akcji w życiu obojga z nich. Świetnie zarysowane postaci i ich portrety psychologiczne, ciekawe wątki i dobra narracja...

'' Każdy jest zdolny do morderstwa , to zależy od okoliczności nie od temperamentu . Człowiek posuwa się do pewnej granicy i wystarczy drobiazg żeby ją przekroczył i to dotyczy każdego , nawet pańskiej rodzonej babci . Ponad wszelką wątpliwość .''

Wyobraźcie sobie , wsiadacie do pociągu i w niedługim czasie , jak to w pociągu (przed erą słuchawek w uszach , monitorów na kolanach , tudzież komórek w łapkach) , ktoś was zagaduje , ot , pada jakieś kolokwialne grzecznościowe pytanie . Tak od słowa do słowa trochę sobie gawędzicie o wszystkim i o niczym . A że akurat jedziecie na spotkanie z żoną która was zdradziła i na dodatek zaszła w ciążę ze swoim kochankiem , jesteście na nią wściekli i o tym też opowiadacie współtowarzyszowi podróży . On rewanżuje się podobną opowieścią dotyczącą ojca i wpada na pomysł morderstwa doskonałego . Ale wy przecież nie jesteście '' tacy '' , w życiu byście nikogo nie zabili , wszystko to co zostało powiedziane wrzucacie do szufladki waszej pamięci na której jest napisane : '' bezsensowna paplanina podróżna dla zabicia czasu '' . Potem nawet zapominacie o całej sprawie i wszystko byłoby w porządku gdyby nagle nie okazało się że wasza żona zostaje zamordowana....a wasz już właściwie zapomniany towarzysz podróży żąda coraz bardziej natarczywie rewanżu...Ha , no i co zrobicie kiedy natręta w żaden sposób nie idzie się pozbyć ? Książka bardzo ciekawie pokazuje człowieka osaczonego , jego odczucia , jego coraz bardziej zdezorganizowane ruchy i poczynania . Jego strach i napięcie . Niemal namacalnie widzimy jak wije się jak przyszpilony robak i znikąd ratunku i donikąd ucieczki...Teraz czas na film na podstawie tej książki nakręcony przez mistrza kina Alfreda Hitchcocka.

'' Każdy jest zdolny do morderstwa , to zależy od okoliczności nie od temperamentu . Człowiek posuwa się do pewnej granicy i wystarczy drobiazg żeby ją przekroczył i to dotyczy każdego , nawet pańskiej rodzonej babci . Ponad wszelką wątpliwość .''

Wyobraźcie sobie , wsiadacie do pociągu i w niedługim czasie , jak to w pociągu (przed erą słuchawek w uszach , monitorów na...