Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słona wanilia to kilkutomowy romans młodzieżowy, bardzo przyjemne czytadło dla osób, które mają kilkanaście lat. Ale także i dla starszych, którzy owe kilkanaście lat mieli już dawno temu i tęsknią teraz za czasami pierwszych, pozornie beztroskich miłości. Pozornie? Ano cóż, życie nastolatka bywa skomplikowane…

Trójmiejskie liceum. Uczy się tu Tomek, typowy nerd zakochany w japońskich komiksach. Uczy się nieźle (przynajmniej przedmiotów, na których mu zależy), a po godzinach pomaga wujkowi w gabinecie weterynaryjnym. Od dziewczyn trzyma się z daleka. Niezbyt wesołe wydarzenia z przeszłości przekonały go, że miłość może i ma blaski, ale również mroczne cienie. Nie dziwi więc, że na walentynki jest wręcz chronicznie uczulony.

I wtedy na scenie pojawiają się dwie przyjaciółki, Amanda i Anna. Pierwsza z nich jest przebojową modelką, a druga, choć nieśmiała, urodą niewiele jej ustępuje. To prawdziwe szkolne gwiazdy rozczarowane otaczającymi ich niedojrzałymi lub zbyt dojrzałymi chłopakami. Tomka dostają do pomocy przy organizacji jednej z imprez. No i się zaczyna…

Słona wanilia nie podąża na szczęście utartymi drogami. Autor obdarza bohaterów ciętymi językami i sporą inteligencją. Pisze o zauroczeniach i fascynacjach, chorobliwym uporze, młodzieńczych, w sumie dość niewinnych uczuciach, wreszcie emocjach typowych dla młodych ludzi. I bardzo fajnie się to czyta.

A czyta się to fajnie, bo autor ładnie pisze. Co prawda poprawna, elegancka polszczyzna w ustach nastolatków brzmi niekiedy dość sztucznie, ale Słona wanilia nie goni za realizmem. Po prostu opowiada przyjemną, niewydumaną historię z dającymi się lubić bohaterami. Przenosi czytelnika do czasów licealnych i pozwala mu przypomnieć sobie te dawne, niewinne uczucia. A raczej ich zalążek, bo to przecież pierwszy tom. Wstęp do większej opowieści…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Słona wanilia to kilkutomowy romans młodzieżowy, bardzo przyjemne czytadło dla osób, które mają kilkanaście lat. Ale także i dla starszych, którzy owe kilkanaście lat mieli już dawno temu i tęsknią teraz za czasami pierwszych, pozornie beztroskich miłości. Pozornie? Ano cóż, życie nastolatka bywa skomplikowane…

Trójmiejskie liceum. Uczy się tu Tomek, typowy nerd zakochany...

Przepowiednia to prolog W kręgu mocy Partholonu, taki tom 0.1. Powstał, by opisać czytelnikom, co wydarzyło się przed wydarzeniami z tej popularnej wśród młodych czytelników serii fantasy. A wydarzyło się dużo – zwłaszcza w sercach bohaterów.

Na okładce książki można przeczytać, że główna bohaterka – Elphame – została namaszczona przez największą boginię i jest otoczona przez swój lud czcią i szacunkiem, co staje się dla niej ciężarem. Bo kiedy jest się kimś wyjątkowym, inni boją się zbliżyć. Nie próbują się zaprzyjaźnić, a także zakochać. W Przepowiedni Elphame – wiedziona dziwnym impulsem – dociera do ruin zamku MacCallana i rozpoczyna jego odbudowę. Poznaje również tajemniczego Lochlana, z którym połączy go namiętność, ale i ponadstuletnia krwawa przepowiednia.

O tym wszystkim wspomina okładka. Nie wspomina natomiast, że Elphame jest półcentaurzycą, zaś Lochlan skrzydlatym potomkiem demonów. I że łączące ich uczucie jest nie tylko nieco trudne do wyobrażenia sobie, ale i zakazane. Może dlatego nie do końca czuć tu chemię między bohaterami, trudno też dać się ponieść dość powoli płynącej narracji. Co nie oznacza, że nic się tu nie dzieje. Padają trupy, są zdrady, a nawet duchy!

Choć Przepowiednia rozgrywa się w fantastycznym świecie, najbliższa jest romansowi. Powieść opowiada bowiem o rodzącym się uczuciu, a pozostałe wątki – choćby odbudowę zamku czy wspomnianą przepowiednię – spycha gdzieś na ubocze. Nie ma wu wędrówki, nie ma wielkich bitew, nie ma też zbyt wielu starć. Amorów za to nie brakuje. Stąd powieść docenią jedynie osoby, którym marzy się harlequin fantasy.

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Przepowiednia to prolog W kręgu mocy Partholonu, taki tom 0.1. Powstał, by opisać czytelnikom, co wydarzyło się przed wydarzeniami z tej popularnej wśród młodych czytelników serii fantasy. A wydarzyło się dużo – zwłaszcza w sercach bohaterów.

Na okładce książki można przeczytać, że główna bohaterka – Elphame – została namaszczona przez największą boginię i jest otoczona...

Terry’ego Pratchetta chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W końcu to autor Świata Dysku i kilku innych zabawnych powieści. Tajemnicą Poliszynela była też jego miłość do kotów. Nie chodzi tu tylko o Maurycego, a i o słynny cytat, w którym Śmierć definiuje sens życia. Celnie i precyzyjnie.

– Na tym świecie jest chyba coś, dla czego warto żyć?
Śmierć zastanowił się przez chwilę.
– KOTY – stwierdził w końcu. – KOTY SĄ MIŁE.

Książka Kot w stanie czystym ma charakter poradnikowy, choć nie należy oczywiście traktować jej jak poradnika. Stanowi jeden wielki żart, co widać już na początku, kiedy autor dzieli koty na Prawdziwe i niePrawdziwe. Te drugie to wszystkie te wypachnione kanapowce, grzeczne, potulne, niepotrafiące psocić. No i niewychodzące, bo książka powstała w czasach, kiedy koty były inne. I ludzie byli inni.

Dziś pokutuje teza, że koty nie powinny opuszczać domów, bo jeszcze dojadą jakiegoś ptaszka, zeżrą ropuchę albo wykończą całą populację owadów. U Pratchetta koty nie tylko wyłażą, ale jeszcze łobuzują. Leją się z innymi kotami, żrą resztki ze stołu i jako stworzenia dochodzące mają po kilku właścicieli, którzy wzajemnie nic o sobie nie wiedzą. Współcześni miłośnicy kotów, zwłaszcza ci instalujący siatki ochronne na balkonach i codziennie smarujący maściami poduszeczki łapek swoich podopiecznych, zrobią się podczas lektury czerwoni z wściekłości.

Autor w tomie Kot w stanie czystym opisuje podstawy: jak zdobyć kota, jak nadać mu imię, jak czegoś nauczyć i jak rozpoznać chorobę. A wszystko to opisuje na tyle zabawnie, że nie sposób się nie śmiać. No chyba że jest się fanem psów. Ale wiadomo – fani psów są dziwni. Nie należy ich uważać za wyznacznik czegokolwiek poza brakiem dobrego gustu…

Więcej recenzji:
https://zdalaodpolityki.pl/category/ksiazka/
Zapraszam do współpracy autorów i wydawców!

Terry’ego Pratchetta chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W końcu to autor Świata Dysku i kilku innych zabawnych powieści. Tajemnicą Poliszynela była też jego miłość do kotów. Nie chodzi tu tylko o Maurycego, a i o słynny cytat, w którym Śmierć definiuje sens życia. Celnie i precyzyjnie.

– Na tym świecie jest chyba coś, dla czego warto żyć?
Śmierć zastanowił się przez...