Dziennikarz Adam Robiński ma dar szukania niezwykłości w zwykłym krajobrazie. I to jest największy plus jego fascynującej opowieści. Bo co też można wyczytać ze śladów zwierząt na śniegu, jak rozpoznać jaka to puszcza patrząc jedynie na układ drzew, gdzie w górach szukać kamiennych śladów wyrzeźbionych przez tajemniczych Walonów lub resztek zapomnianego kanału wodnego i ile jest gatunków ważek na pokopalnianych odkrywkach?
Podoba mi się to, że dla autora już sama droga, wyruszenie w nią jest początkiem niezwykłej, niepowtarzalnej przygody. Wystarczy wybrać się za opłotki stolicy, by trafić na ciekawą historię. Nie ważne jak się tę drogę pokonuje: pieszo, w kajaku, na nartach biegowych. Ważne, by chłonąć wszystkimi zmysłami krajobraz, odkrywać jego niezwykłość i przeszłość, która go ukształtowała.

Cała książka to zbiór siedmiu opowieści, reportaży o miejscach trochę zapomnianych lub pomijanych przez przewodniki turystyczne. Opisy współczesnego krajobrazu przeplatane są z poszukiwaniem historycznego tła, śladów przeszłości, śladów ludzkich losów, pierwszych wzmianek w literaturze.

Dla mnie to była również niezwykła wędrówka po literackim świecie współuczestnicząca z radością autora odkrywającego niezwykłe w czymś zdawać by się mogło całkiem pospolitym i zwyczajnym.

Dziennikarz Adam Robiński ma dar szukania niezwykłości w zwykłym krajobrazie. I to jest największy plus jego fascynującej opowieści. Bo co też można wyczytać ze śladów zwierząt na śniegu, jak rozpoznać jaka to puszcza patrząc jedynie na układ drzew, gdzie w górach szukać kamiennych śladów wyrzeźbionych przez tajemniczych Walonów lub resztek zapomnianego kanału wodnego i ile...

Książka w zasadzie o niczym, bardzo chaotycznie napisana. Wyprawy autora mieszają się z mnóstwem cytatów i streszczeń książek którymi się inspirował, więc trudno się połapać gdzie kończą się jedne a zaczynają drugie. Irytuje maniera określania otaczającej przyrody angielskimi zwrotami, jakby w polskiej mowie zabrakło przymiotników. Sam jestem fanem zejścia z utartych szlaków, zaszycia się w lesie, więc po tytule nastawiałem się na jakieś odkrycia i inspiracje do kolejnych wędrówek. Niestety niczego takiego tutaj nie dostaniemy. Jak dla mnie nie warto.

Książka w zasadzie o niczym, bardzo chaotycznie napisana. Wyprawy autora mieszają się z mnóstwem cytatów i streszczeń książek którymi się inspirował, więc trudno się połapać gdzie kończą się jedne a zaczynają drugie. Irytuje maniera określania otaczającej przyrody angielskimi zwrotami, jakby w polskiej mowie zabrakło przymiotników. Sam jestem fanem zejścia z utartych...

Przyznaję, że nie jestem najlepszym odbiorcą tej książki. W mojej naturze bardziej leży zachwycanie się cegłami i wytworami ludzkich rąk niż cietrzewiami i nurtem rzeki. Doceniam i rozumiem jednak potrzebę zejścia z powszechnie uczęszczanego szlaku i odkrywania świata na nowo, nawet jeżeli ten świat jest dosłownie za miedzą.

Hajstry na swój sposób są czarujące - Autor w poetyckim stylu odmalowuje to, co inni mogliby skwitować krótkim "ciekawie tutaj". Nie ogranicza się przy tym do kontemplowania samej przyrody - książka jest pełna dygresji i co chwila zbacza na gawędziarskie tory. Z jednej strony podkreśla to erudycję Autora i jego głębokie zaangażowanie w temat, z drugiej jednak całość się przez to rozmywa i łatwo zgubić się w narracji.

Raczej do Robińskiego nie wrócę, ale była to ciekawa odskocznia od moich codziennych lektur.

Przyznaję, że nie jestem najlepszym odbiorcą tej książki. W mojej naturze bardziej leży zachwycanie się cegłami i wytworami ludzkich rąk niż cietrzewiami i nurtem rzeki. Doceniam i rozumiem jednak potrzebę zejścia z powszechnie uczęszczanego szlaku i odkrywania świata na nowo, nawet jeżeli ten świat jest dosłownie za miedzą.

Hajstry na swój sposób są czarujące - Autor w...

Podróżowanie to nie musi być wyjazd do stepow Patagonii, na Arktyke czy do kambodżańskiej dżungli. To również nie jest dotarcie w linii prostej z punktu A do punktu B.
I o tym pisze autor odkrywając nieoczywiste podróżniczo miejsca jak mazowieckie bagno Pulwy, wyrobiska łuku Mużakowa czy historię pewnego spływy kajakiem po Wiśle.
To też historia tych miejsc i ludzi.
Widać inspiracje autora prekursorem i nestorem mazowieckiego krajoznawstwa Lechoslawem Herzem. Książka jest dobrą inspiracją do odkrycia miejsc które czasem leżą tuż za domem. Jak wspomniane Pulwy.
Muszę tam się przejechać. To tylko godzina drogi. Może z rowerem a może zimą na biegówkach jak autor.

Podróżowanie to nie musi być wyjazd do stepow Patagonii, na Arktyke czy do kambodżańskiej dżungli. To również nie jest dotarcie w linii prostej z punktu A do punktu B.
I o tym pisze autor odkrywając nieoczywiste podróżniczo miejsca jak mazowieckie bagno Pulwy, wyrobiska łuku Mużakowa czy historię pewnego spływy kajakiem po Wiśle.
To też historia tych miejsc i ludzi.
Widać...

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Ma to pewien urok, ale brak w tym wszystkim jakiejś celowości. Niestety dla mnie to jest trochę o wszystkim i o niczym...

Ma to pewien urok, ale brak w tym wszystkim jakiejś celowości. Niestety dla mnie to jest trochę o wszystkim i o niczym...

Czytając książkę czuć autentyczne zafascynowanie autora opisywanymi miejscami, co udzieliło się również mi jako czytelnikowi, nIezależnie od tego czy tam kiedyś pojadę, czy nie. Warto było się cokolwiek dowiedzieć o miejscach prawie mi nieznanych, a nawet o których nie miałem pojęcia, np. Łuk Mużakowa.

Czytając książkę czuć autentyczne zafascynowanie autora opisywanymi miejscami, co udzieliło się również mi jako czytelnikowi, nIezależnie od tego czy tam kiedyś pojadę, czy nie. Warto było się cokolwiek dowiedzieć o miejscach prawie mi nieznanych, a nawet o których nie miałem pojęcia, np. Łuk Mużakowa.

W sumie to nie wiem, o czym jest ta książka. Kiedy Autor zaczyna jakiś interesując mnie temat i zdążę się wciągnąć, nagle przeskakuje na coś zupełnie oderwanego i niezwiązanego. Ciężko się czytało, mimo że dałam sobie ponad rok przerwy po porzuceniu po pierwszych dwudziestu stronach. Za dużo liryzmu, za mało konkretów, a przecież to reportaż.

W sumie to nie wiem, o czym jest ta książka. Kiedy Autor zaczyna jakiś interesując mnie temat i zdążę się wciągnąć, nagle przeskakuje na coś zupełnie oderwanego i niezwiązanego. Ciężko się czytało, mimo że dałam sobie ponad rok przerwy po porzuceniu po pierwszych dwudziestu stronach. Za dużo liryzmu, za mało konkretów, a przecież to reportaż.

Krajoznawstwo. Słowo trącące skansenem, mające konotacje z masową turystyką społeczną okresu słusznie minionego i zdecydowanie nie kojarzące się z ekscytującymi przeżyciami. Adam Robiński wszystkie moje negatywne wyobrażenia ne ten temat doszczętnie obalił i w swoim eseju z pogranicza nauk przyrodniczych i humanistycznych uzmysłowił mi jak niezwykłe opowieści mogą się kryć w pozornie najbardziej prowincjonalnym miejscu. Autor operuję piękną polszczyzną i odznacza się niezwykłą uważnością w opisywaniu otaczającego go świata. W "Hajstrach" pokazuje jak odnajdywać piętna, które zostawiają na naszym krajobrazie Natura i Historia. Udowadnia, jak dzięki skupieniu, spostrzegawczości i odpowiedniej wiedzy można odkrywać niesamowite miejsca i historie nieodległe od progów naszych domów. Ta książka jest pozycją do której chętnie będę wracał, aby wraz autorem powędrować bocznymi ścieżkami w poszukiwaniu małej-wielkiej przygody.

Krajoznawstwo. Słowo trącące skansenem, mające konotacje z masową turystyką społeczną okresu słusznie minionego i zdecydowanie nie kojarzące się z ekscytującymi przeżyciami. Adam Robiński wszystkie moje negatywne wyobrażenia ne ten temat doszczętnie obalił i w swoim eseju z pogranicza nauk przyrodniczych i humanistycznych uzmysłowił mi jak niezwykłe opowieści mogą się kryć...

Jakże ja się cieszę, że wpadła mi w ręce ta książka. Tyle ciekawych postaci. Tyle nietuzinkowych krajobrazów. Tyle inspiracji. Niestety, nie jest to książka dla każdego. Przez specyficzny styl autora. Podczas lektury ma się wrażenie, że skojarzenia osób i miejsc są wyjątkowo przypadkowe, aby pod koniec rozdziału ze zdziwieniem stwierdzić, że opowieść się domyka. Okazuje się, iż księżycowy krajobraz Łuku Mużakowa może się łączyć z próbami opisania powierzchni księżyca. A pustynia Błędowska z Wacławem Nałkowskim. Ten zbiór felietonów, a może bardziej impresji na temat może być przyczynkiem do podróży. Może zadziwić faktami, o których nie wiecie, lecz może również zirytować, jeśli oczekujecie tradycyjnej książki podróżniczej. Albo reportażu. Jeśli chcecie spróbować czegoś zupełnie innego - polecam.

Jakże ja się cieszę, że wpadła mi w ręce ta książka. Tyle ciekawych postaci. Tyle nietuzinkowych krajobrazów. Tyle inspiracji. Niestety, nie jest to książka dla każdego. Przez specyficzny styl autora. Podczas lektury ma się wrażenie, że skojarzenia osób i miejsc są wyjątkowo przypadkowe, aby pod koniec rozdziału ze zdziwieniem stwierdzić, że opowieść się domyka. Okazuje...