Książkowe rozczarowanie.
Spodziewałem się reportażu o bobrach a dostałem o tym jak ludzie je traktowali przez ostatnie sto lat a to nie o ludziach chciałem czytać. Do tego autor ma ciężkie pióro przez co lektura jest toporna.

Książkowe rozczarowanie.
Spodziewałem się reportażu o bobrach a dostałem o tym jak ludzie je traktowali przez ostatnie sto lat a to nie o ludziach chciałem czytać. Do tego autor ma ciężkie pióro przez co lektura jest toporna.

"Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów", fajna książka, pisana obrazowym językiem i z sercem, ale deczko męcząca i długo ją czytałem. Autora cenię za jego "Kiczery", które bardzo mi się podobały, jednak tutaj trochę jest większy misz masz, bardziej od sasa do lasa, trochę się gubiłem w miejscach, dygresjach i wśród dużej ilości nazwisk. Ale chyba tak trzeba było, bo to nie książka tylko przyrodnicza, ale przede wszystkim reportaż. Mimo wszystko warto przeczytać, aby bardziej z bobrami się oswoić.

"Pałace na wodzie. Tropem polskich bobrów", fajna książka, pisana obrazowym językiem i z sercem, ale deczko męcząca i długo ją czytałem. Autora cenię za jego "Kiczery", które bardzo mi się podobały, jednak tutaj trochę jest większy misz masz, bardziej od sasa do lasa, trochę się gubiłem w miejscach, dygresjach i wśród dużej ilości nazwisk. Ale chyba tak trzeba było, bo to...

Książki o bobrach są do siebie podobne. Tu autor miał swój pomysł i przeciera także nowe szlaki. Za to należy się wielki plus. Generalnie najbardziej podobały mi się fragmenty nie związane z bobrami - o rysiu i sztuce. Pojawiły się mimochodem i były zabawne, frapujące.

Książki o bobrach są do siebie podobne. Tu autor miał swój pomysł i przeciera także nowe szlaki. Za to należy się wielki plus. Generalnie najbardziej podobały mi się fragmenty nie związane z bobrami - o rysiu i sztuce. Pojawiły się mimochodem i były zabawne, frapujące.

Ciężkie życie ma z nami bóbr. Powinniśmy też docenić ich hydrologiczną pracę. Dla nich to tylko urządzanie własnego M4, bo są bardzo rodzinne.

Ciężkie życie ma z nami bóbr. Powinniśmy też docenić ich hydrologiczną pracę. Dla nich to tylko urządzanie własnego M4, bo są bardzo rodzinne.

Zapis zmieniającej się mentalności Polaków. Nie tyle gryzonie, co nasz sposób patrzenia na nie, to prawdziwa treść tej książki.

Zapis zmieniającej się mentalności Polaków. Nie tyle gryzonie, co nasz sposób patrzenia na nie, to prawdziwa treść tej książki.

Ta książka nie zwróciłaby pewnie mojej uwagi, gdybym nie miała sama w swoim sąsiedztwie rodzinę bobrów. Choć nie widziałam tych zwierząt na oczy, nietrudno przeoczyć ślady ich bytności w brzozowym lasku, który rośnie między moim domem a rzeką. Mój kuzyn widział kiedyś parę, która przemierzała nonszalancko ląd. Miejscowi rybacy potwierdzili także moje obserwacje. Bobry są u nas raczej postrzegane jako niszczące drzewa szkodniki, ale mi odpowiada to sąsiedztwo.

Trudno nie odnieść wrażenia, że treść reportażu pana Robińskiego jest bardzo podobna do jego terenowych wędrówek, których się podjął. Mamy trochę chaszczy w postaci donikąd zmierzających dygresji i lekki informacyjny nieład w poszczególnych rozdziałach. Nie przepadam za takim chaosem, co nie znaczy, że się w nim pogubiłam.

Nie można autorowi zarzucić, że nie dostarczył ciekawych informacji na temat historii zasiedlenia bobrów w Polsce. Zainteresowanym tym tematem przedstawiono także kilka osób, które włożyły swój wkład w to przedsięwzięcie. Należało do tego założenie bobrowej hodowli, w której zakładano rodziny i które przenoszono następnie do wybranych miejsc. Jakoś wcale mnie nie dziwi, że nie kierowano się zbytnio wielką troską o dobro gatunku. Przemawiało za tym raczej pragnienie, by włączyć bobra na listę myśliwskich łupów. Na szczęście dla samych zwierząt nie końca się to udało i bobry zasiedliły się z większym czy mniejszym sukcesem w naszych wodach, a nieprzyjemne PRL-owskie eksperymenty się skończyły.

W trakcie swoich bobrowych ekspedycji autor wcisnął w nieco toporny sposób ciekawostki na temat samych tytułowych zwierząt i ich ogromny wkład w ukształtowanie terenów wodno-lądowych. Jest mało gatunków zwierząt, które potrafiły stworzyć warunki do życia dla tak wielu innych stworzeń czy roślin.

Informacje na temat bobrowych zwyczajów przeplatają się licznymi poszukiwaniami terenowymi. Często towarzyszą autorowi różni pasjonaci natury, ale też osoby, które były związane zawodowo z tymi zwierzętami. Podróże te są czasami dosłowne, a niekiedy odbywają się jedynie w interesujących opowieściach. Te drugie są przede wszystkim podróżami w przeszłość. Opowieści nie snują jedynie leśnicy czy przyrodnicy, ale także artyści i właściciele przylegających do wody gruntów. Z kolei prawdziwe poszukiwania nie koncentrują się jedynie na wypatrywaniu żeremi czy śladów siekaczy. Chciano się raczej dowiedzieć czy te zwierzęta potrafią koegzystować z człowiekiem. Czy umieją się dostosować do głośnego i zabetonowanego podmiejskiego życia? Z obserwacji reportażysty wynika, że całkiem dobrze im idzie, o ile ludzie pozostawią ich w spokoju.

Ta książka nie zwróciłaby pewnie mojej uwagi, gdybym nie miała sama w swoim sąsiedztwie rodzinę bobrów. Choć nie widziałam tych zwierząt na oczy, nietrudno przeoczyć ślady ich bytności w brzozowym lasku, który rośnie między moim domem a rzeką. Mój kuzyn widział kiedyś parę, która przemierzała nonszalancko ląd. Miejscowi rybacy potwierdzili także moje obserwacje. Bobry są u...

Reportaż z Czarnego zawsze na plus, do tego boberki więc kolejny, a tu jeszcze nawet trochę o moich okolicach (znów plus 😉),dlatego też przymykam oko na narastający wraz z każdym kolejnym rozdziałem chaos.
Troszkę książka o mydle i powidle, początek lepszy niż koniec, ale coś tam i bobrach dowiedzieć się można.

Reportaż z Czarnego zawsze na plus, do tego boberki więc kolejny, a tu jeszcze nawet trochę o moich okolicach (znów plus 😉),dlatego też przymykam oko na narastający wraz z każdym kolejnym rozdziałem chaos.
Troszkę książka o mydle i powidle, początek lepszy niż koniec, ale coś tam i bobrach dowiedzieć się można.

Książka na pewno niebanalna. Tematyka sprawia ,że ciężko mi ją ocenić. Ma w sobie wiele ciekawych wątków i anegdotek jak również sporą wartość merytoryczną.

Książka na pewno niebanalna. Tematyka sprawia ,że ciężko mi ją ocenić. Ma w sobie wiele ciekawych wątków i anegdotek jak również sporą wartość merytoryczną.

dwie ważne kwestie , które wpływają na moja ocenę książki( przeciętna)
1) słuchałam audiobooka i najprościej rzecz ujmując styl lektora mi nie pasował. Miałam wrażenie , że czyta pojedyncze zdania jakby były skończonymi informacjami/hasłami, w intonacji jakby przemawiał, krzyczał.
2) Książkę słuchałam tuż po" Instynkt. O wilkach w polskich lasach" i chyba zaskoczyła mnie zmiana formy. Mimo chęci dowiedzenia się czegoś więcej o bobrach i lokalizacjach wskazanych w spisie treści nie dotarłam do końca

dwie ważne kwestie , które wpływają na moja ocenę książki( przeciętna)
1) słuchałam audiobooka i najprościej rzecz ujmując styl lektora mi nie pasował. Miałam wrażenie , że czyta pojedyncze zdania jakby były skończonymi informacjami/hasłami, w intonacji jakby przemawiał, krzyczał.
2) Książkę słuchałam tuż po" Instynkt. O wilkach w polskich lasach" i chyba zaskoczyła mnie...

Bardzo ciekawa, świetnie napisana, z dużą czułością – sama zapragnęłam wybrać się na bobrwatchning – ale nieco chaotyczna... Brakuje trochę podstaw dla bobrowych laików, może zdjęć (chociaż rozumiem, dlaczego ich nie ma),ustrukturyzowania historii, bo czasem zanika w dygresjach, a przede wszystkim - przypisów! Jak można publikować reportaż i nie podpisać nawet żywcem przepisanych i oznaczonych typograficznie jako cytat cytatów?! Bardzo mnie to rozczarowało, chociaż zdaje się, że to standard w tej serii Czarnego.

Bardzo ciekawa, świetnie napisana, z dużą czułością – sama zapragnęłam wybrać się na bobrwatchning – ale nieco chaotyczna... Brakuje trochę podstaw dla bobrowych laików, może zdjęć (chociaż rozumiem, dlaczego ich nie ma),ustrukturyzowania historii, bo czasem zanika w dygresjach, a przede wszystkim - przypisów! Jak można publikować reportaż i nie podpisać nawet żywcem...