Jeżeli jednak uznacie, że coraz mniej mityczna zagranica jest dla was zbyt droga, to zawsze możecie zapakować walizkę do auta i udać się w podróż po naszym pięknym kraju. O ile Obajtek znowu nie podniesie cen na stacjach. W innym wypadku od Borów Tucholskich, mazurskich jezior czy korka na zakopiance dzieli was raptem kilka godzin i posiłek w McDonaldzie. Ja może was nie przekonałem, ale spróbujcie oprzeć się opisom zaserwowanym przez Adama Robińskiego.

„Hajstry. Krajobraz bocznych dróg” to trochę list miłosny, a trochę zindywidualizowany przewodnik po wybranych miejscach w Polsce. Autor niby zaczyna pisać o kilku niebanalnych lokalizacjach, ale szybko wpada w liczne dygresje. Przeplata więc spacery na przełaj w stronę Rząśnika ze wspomnieniami o mniej lub bardziej znanych Polakach, wydarzeniach czy książkach. Wydaje mi się, że do wielu czytelników taka forma nie trafi, ale jest w tym coś kojącego i edukacyjnego.

Książka Robińskiego to tak naprawdę spacer ze znajomym przewodnikiem po bieszczadzkich lub izerskich lasach. Przypomnijcie sobie swoje wypady za miasto. Najpierw maszerujecie w ciszy, oddychacie świeżym powietrzem, zwracacie uwagę na małe detale, których nie ma w większych czy mniejszych skupiskach ludzkich. „Hajstry” to podróż bocznymi drogami, podczas której wsłuchujemy się nie tylko w dźwięki natury, ale i głos bliskiego obok nas. Zapewne właśnie dlatego znalazłem w tej pozycji coś, co natychmiast trafiło mnie w samo serce. Uwielbiam jedno- lub kilkudniowe wypady za miasto, aby przeczyścić głowę i spokojnie porozmawiać. Robiński w swej książce zabrał mnie w kolejną niezapomnianą podróż, za co jestem mu szczerze wdzięczny. Dobrze się maszeruje z wygadanym kompanem.

„Hajstry” to również fantastyczny opis miejsc rzadziej uczęszczanych. Mazowieckie Pulwy czy Łuk Mużakowa to miejsca, które natychmiast trafiły na moją listę terenów wartych odwiedzenia. Autor z pasją i może trochę leniwie snuje opowieść nie z perspektywy korporacyjnych przewodników, a ze swojej własnej. Dzięki temu wiemy, że Robiński pisze od siebie, a nie kompilując książki innych podróżników. Ten swobodny strumień świadomości odsłania przed nami kawałki duszy autora, dzięki czemu natychmiast chcemy udać się w opisywane miejsca. A przynajmniej ja tak mam.

Robiński przybliża nam również ważne lokalnie osobistości. Każde miejsce jest istotne nie tylko dlatego, że przyjeżdżają tam turyści. One są istotne, bo ktoś kiedyś dołożył starań, aby zostały zapamiętane. Ktoś zachwycił się danym miejscem, kiedy nas jeszcze nie było na świecie, i nierzadko poświęcił mu życie. A my iks lat później możemy je odkrywać nie tylko przez pryzmat własnych odczuć, ale i dzięki perspektywie innych, tych zakochanych.

„Hajstry” to wspaniała książka, ale jak dla mnie stanowczo zbyt krótka. Pełna wnikliwych uwag, trafnych spostrzeżeń, pięknych opisów. Warto czytać takie pozycje, bo potwierdzają, że świat jest miejscem zdecydowanie ciekawszym, niż niejednemu z nas się wydaje. Bierzcie więc plecak, spakujcie wałówkę, przygotujcie termos z herbatą i ruszajcie przed siebie, bo nie ma co siedzieć i gnić w czterech ścianach. Świat czeka.

Michał Wnuk