Podróż obrzeżami Węgier według przyjętego, langoszowego schematu...

Dość swobodna narracja; ale nie żebym wytykał brak znajomości historii tego kraju przez autora, przeciwnie - można dowiedzieć się o niej sporo; którą wyróżnia także spora dynamika opisywanych miejsc. Krótko mówiąc: ze swadą napisana książka, przy której można zgłodnieć... ale podobnie chyba się czułem przy poprzednim spotkaniu, przy okazji lektury Czardasz z mangalicą. W sumie jest to więc smaczny kąsek literatury drogi.

Podróż obrzeżami Węgier według przyjętego, langoszowego schematu...

Dość swobodna narracja; ale nie żebym wytykał brak znajomości historii tego kraju przez autora, przeciwnie - można dowiedzieć się o niej sporo; którą wyróżnia także spora dynamika opisywanych miejsc. Krótko mówiąc: ze swadą napisana książka, przy której można zgłodnieć... ale podobnie chyba się czułem przy...

Warto przeczytać tą książkę. Autor ma wiele ciekawych spostrzeżeń i przemyśleń, czyta się ją szybko. Przy czym jeżeli początkowo książka trzyma sie pewnych założeń, to później przyjęte ramy zaczynają sie rozłazić. Miałem wrażenie, że autor skacze po Węgrzech, jak i po poszczególnych swoich podróżach. Prowadziło to do chaosu, co obniżyło ocenę książki. Na pewno przydałaby się mapa z wytyczoną trasą podróży.

Warto przeczytać tą książkę. Autor ma wiele ciekawych spostrzeżeń i przemyśleń, czyta się ją szybko. Przy czym jeżeli początkowo książka trzyma sie pewnych założeń, to później przyjęte ramy zaczynają sie rozłazić. Miałem wrażenie, że autor skacze po Węgrzech, jak i po poszczególnych swoich podróżach. Prowadziło to do chaosu, co obniżyło ocenę książki. Na pewno przydałaby...

Zawsze po przeczytaniu książki Vargi mam ochotę się spakować i jechać. Za miesiąc czas na zachodnie Węgry.

Zawsze po przeczytaniu książki Vargi mam ochotę się spakować i jechać. Za miesiąc czas na zachodnie Węgry.

Ballada o pograniczu węgiersko-innym, o dawnej wielkości i obecnych frustracjach. Fascynująca, powolna lektura drogi, najlepiej się czyta z mapą i z przerwami na posiłki. Najlepiej kuchni węgierskiej.

Ballada o pograniczu węgiersko-innym, o dawnej wielkości i obecnych frustracjach. Fascynująca, powolna lektura drogi, najlepiej się czyta z mapą i z przerwami na posiłki. Najlepiej kuchni węgierskiej.

Reportaż o podróży po granicy Węgier (w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara). Opowieść o historii i teraźniejszości mijanych miejscowości (także kilku w obecnej Rumunii i Słowacji). W wielu miejscach słowo klucz "Trianon". Może służyć za przewodnik (taki wstępny). Autor to potomek Węgra i Polki, rozumie obydwa narody i patrzy na nie sympatycznie, choć nie bez krytycyzmu. Smakosz kuchni węgierskiej - zanim ktoś pojedzie na Węgry warto zapoznać się z opiniami autora na temat typowych posiłków kuchni węgierskiej. Przeczytałem z prawdziwą przyjemnością, jak dla mnie zachęta do odwiedzenia kiedy to stanie się możliwe (COVID)

Reportaż o podróży po granicy Węgier (w kierunku przeciwnym do ruchu wskazówek zegara). Opowieść o historii i teraźniejszości mijanych miejscowości (także kilku w obecnej Rumunii i Słowacji). W wielu miejscach słowo klucz "Trianon". Może służyć za przewodnik (taki wstępny). Autor to potomek Węgra i Polki, rozumie obydwa narody i patrzy na nie sympatycznie, choć nie bez...

Książka bardzo mi się podobała, mam z autorem podobne zapatrywania na wiele spraw, może dlatego że obaj jesteśmy z tego samego rocznika. Ten dziennik podróży nie jest przeciążony informacjami encyklopedycznymi, dużo natomiast zawiera wrażeń z obecnej chwili (rok 2015 albo 2016) oraz refleksji nad obecną rzeczywistością, wynikającą jednak bardzo w tym regionie świata z bardzo niesprzyjających i totalnie skomplikowanych układów historycznych. Węgry są też niejako skontrastowane z Polską, autor Polski nie oszczędza, co może niejednego czytelnika zdenerwować, ale teraz taka moda, może pewnego dnia dojdzie w tych sprawach do jakiegoś uspokojenia.
Książka jest, w porównaniu z podobymi reportażami np. Andrzeja Stasiuka, bardzo mało liryczna. choć smutek i zasmucenie są chyba jej zasadniczym tematem.
Mnie zachwycił język, jego energia, bogactwo słownictwa, spostrzegawczość. Jak pisano tą książkę? Czy wieczorami na gorąco po dniu spędzonym w samochodzie, czy też może na żywo nagrywano wrażenia a potem je redagowano i ujednolicano? Bo redagując wspomnienie łatwo można zatracić jego świeżość, a tu właśnie do tego nie doszło.

Książka bardzo mi się podobała, mam z autorem podobne zapatrywania na wiele spraw, może dlatego że obaj jesteśmy z tego samego rocznika. Ten dziennik podróży nie jest przeciążony informacjami encyklopedycznymi, dużo natomiast zawiera wrażeń z obecnej chwili (rok 2015 albo 2016) oraz refleksji nad obecną rzeczywistością, wynikającą jednak bardzo w tym regionie świata z...

Jeśli chcecie się wybrać w podróż węgierską, a boicie się przekroczyć granicę kraju to Varga ma do zaoferowania pełne humoru, ironii i trafnych uwag krótkie opowieści o Węgrzech.

Jeśli chcecie się wybrać w podróż węgierską, a boicie się przekroczyć granicę kraju to Varga ma do zaoferowania pełne humoru, ironii i trafnych uwag krótkie opowieści o Węgrzech.

Niepozorna opowieść o obrzeżach Węgier, tu zajrzę, tam zjem, tu próbowałem zwiedzić, ale było zamkniete (częsty motyw),która jednak nie nużyła ani przez chwilę. Węgierska, nieco sypiąca się prowincja jest okazją do obserwacji i przemyśleń historycznych i współczesnych.

Niepozorna opowieść o obrzeżach Węgier, tu zajrzę, tam zjem, tu próbowałem zwiedzić, ale było zamkniete (częsty motyw),która jednak nie nużyła ani przez chwilę. Węgierska, nieco sypiąca się prowincja jest okazją do obserwacji i przemyśleń historycznych i współczesnych.

Wydaje mi się, że ta część najbardziej odwołuje się do współczesności. Nie brakuje wątków politycznych. Ciekawe spostrzeżenia zdecydowanie na plus.

Wydaje mi się, że ta część najbardziej odwołuje się do współczesności. Nie brakuje wątków politycznych. Ciekawe spostrzeżenia zdecydowanie na plus.

Wyśmienita gawęda Krzysztofa Vargi o historii i kulturze Węgier opowiadana z perspektywy podróżnika szlajającego się po węgierskiej prowincji. Autor odsłania nam madziarską duszę, która zawieszona jest gdzieś między depresyjną nostalgią za dawno minioną chwałą cesarsko-królewskiej monarchii a dumą z poczucia wyjątkowości dalekich potomków koczowników zza Uralu. Varga jeździ od jednego panońskiego wygwizdowa do kolejnego i wynajduje coraz to kolejne ślady przeszłości w najmniej spodziewanych miejscach. Pisze niby tak samo, jak zawsze gdy przychodzi temat jego drugiej (pierwszej?) ojczyzny, ale nigdy mnie nie nudzi ten jego gadatliwy potok słów, w którym płynnie przechodzi od krytycznych uwag wobec wybiórczości zbiorowej pamięci węgierskiej polityki historycznej do zachwytów nad niezdrowymi, ciężkostrawnymi i nieziemsko pysznymi potrawami naddunajskiej kuchni. Nie polecam tej lektury na głodniaka :)

Wyśmienita gawęda Krzysztofa Vargi o historii i kulturze Węgier opowiadana z perspektywy podróżnika szlajającego się po węgierskiej prowincji. Autor odsłania nam madziarską duszę, która zawieszona jest gdzieś między depresyjną nostalgią za dawno minioną chwałą cesarsko-królewskiej monarchii a dumą z poczucia wyjątkowości dalekich potomków koczowników zza Uralu. Varga jeździ...