Bardzo męska literatura. Ma coś w sobie ale to coś jakoś do mnie nie trafia. Nie uderza w moją wrażliwość at all. Czytałam to bardzo monotonnie, bez emocji bez serca

Bardzo męska literatura. Ma coś w sobie ale to coś jakoś do mnie nie trafia. Nie uderza w moją wrażliwość at all. Czytałam to bardzo monotonnie, bez emocji bez serca

Edycja VII 2023:
Ha! Znalazłem dniem wczorajszym w jakiś odmętach Internetów, swoją, starszą notatkę, którą zdarzyło mnie się napisać wcześniej na temat skromnego, pierwszego zbioru mikro-opowiadań autorstwa pana Pawła Sołtysa i zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie zamieściłem jej gdzieś, skoro słowa te mają już ponad pięć lat (jeśli teraz mamy 2023 rok)?
Ale do brzegu:
Po krótkiej edycji biegu lat i dat jest to nadal taka, krótka refleksja.

Refleksja o książce w plecaku.
Ale o takiej jednej, jednej specjalnej książce w plecaku.
Wiadomo - różne, dawniejsze dekady nosiły w plecakach/torbach/kieszeniach różne książki, niektóre na przykład "Buszującego..." Salingera, niektóre inne.
Ja sam jeszcze w czasach (parafrazując Klasyka Ochódzkiego) jak byłem młodym Murzynem i grałem w kosza, nasłuchawszy się (fenomenalnego zresztą) wykonania pana Jana Kondraka piosenek Edwarda "Steda" Stachury namiętnie nosiłem w plecaku "Wilka..." Hermanna Hessa. (no bo przecież "Sted" to czytywał, och, och)
Zbyt ikoniczne, nie? 🙂 No pewnie!
Bo i nie o ikoniczność chodzi, a bardziej o coś świeższego, skłaniającego do zadumy.
Chciałbym Państwu gorąco polecić tę niepozorną książeczkę.

Pana Pawła Sołtysa zna się pewnie bardziej jako Pablopavo z formacji "Vavamuffin" z Warszawy.
Nagrywa też solowo. ("Pablopavo & Ludziki", "Pablopavo")
I to właśnie te jego DZIESIĘĆ (jak dotychczas dziesięć i mam nadzieję, że będzie ciągle dużo, dużo więcej) SOLOWYCH płyt kupiło mnie mocno bardzo przez te ostatnie czternaście lat.
Muzycznie Państwo znajo ? - świetnie!
Nie znajo? To Państwo sobie obaczo i poznajo. Polecam z całego, kiedyś-grubszego serduszka.

Książeczkę pod tytułem "Mikrotyki", autorstwa pana Pawła kupiłem zaraz jak wyszła, chyba coś w okolicach końcówki roku 2017-tego.
To dwadzieścia trzy (jeśli jak zwykle nie pomyliłem się w liczeniu) sztuki opowiadań.
Mimo swojej naprawdę mikroskopijnej maleńkości (2 strony nawet czasami) są bogate i przesycone szczegółami. Naładowane wspomnieniami, które mogłyby być wspomnieniami każdego kto na swój własny "realizm magiczny" jakoś pamięta trzy-dwie, ostatnie dekady XX wieku.
Pan Paweł tworzy ciekawy obraz miasta przełomu wieków, tak sugestywny, że pod koniec masz wrażenie spójnego, gęstego wszechświata. Do tego kunsztowny styl Autora, jego aluzje, dygresje powodują, że kiedy kończysz czytać jedną sztukę, odwracasz wzrok w stronę okna i zastanawiasz się, gdzie Ty wtedy byłeś... czy Ty w tamtych latach też coś spierdoliłeś... gdzieś nie zadzwoniłeś... nie poszedłeś... nie dałeś w mordę kiedy trzeba...

Technicznie też jest w porządku: Wydawnictwo Czarne (nie, nie płacą mi za to) twarda okładka, za o ile pamiętam dwie dychy wtedy - i o dziwo teraz też niewiele więcej.
No proszę ja Państwa...
Pamiętam ,że pierwsze dwa razy przeczytałe ciągiem, po kolei - po miesiącu kupiłe drugi egzemplarz, tzw. "aktywny" (bo pierwszy został " reprezentacyjnym półkownikiem" - co u mnie rzadkie jest) i dalej czytam: raz permanentnie, raz urywanie, raz po opowiadaniu, a czasem po jednym zdaniu.
Każdy z utworów mógłby być materiałem na następną, solową płytę, a ci którzy znają twórczość solową Pana Pawła dokładniej, też znajdą sporo odniesień.
Zabieram do plecaka, z rzadka zabieram spacery, a częściej na podróże swoim dziwnym rowerem, zaczynam znać i cytować - oczywiście przez ostatnie pięć lat nawet trochę lepiej, dorobiwszy się nawet autografu od Autora.
A... no i o kotach też ma się rozumieć jest.

Edycja VII 2023:
Ha! Znalazłem dniem wczorajszym w jakiś odmętach Internetów, swoją, starszą notatkę, którą zdarzyło mnie się napisać wcześniej na temat skromnego, pierwszego zbioru mikro-opowiadań autorstwa pana Pawła Sołtysa i zastanawiam się, dlaczego wcześniej nie zamieściłem jej gdzieś, skoro słowa te mają już ponad pięć lat (jeśli teraz mamy 2023 rok)?
Ale do...

namacalna i bliska, w podszyciu baśniowa

namacalna i bliska, w podszyciu baśniowa

Trzeba chwili, żeby wbić się w rytm języka i formę, którą nam autor zaserwował. Potem już się płynie. Czytam tę książkę bardziej jak poezję, niż prozę. I dobrze - uwielbiam takie zaskoczenia. Do tego stopnia, że odkładam książkę na kupkę "do przeczytania raz jeszcze". Po lekturze czuję się trochę jak podglądacz tych ludzkich migawek, refleksji, czasem niezbyt ważnych (choć ciekawych),czasem niezwykle smutnych, albo do bólu zwyczajnych, lecz zawsze opowiedzianych świetnym językiem!

Trzeba chwili, żeby wbić się w rytm języka i formę, którą nam autor zaserwował. Potem już się płynie. Czytam tę książkę bardziej jak poezję, niż prozę. I dobrze - uwielbiam takie zaskoczenia. Do tego stopnia, że odkładam książkę na kupkę "do przeczytania raz jeszcze". Po lekturze czuję się trochę jak podglądacz tych ludzkich migawek, refleksji, czasem niezbyt ważnych...

Jest to o jesieni, betonie i umieraniu. I nie pachnie jak malinowa mamba. W większości smaczne acz za dużo naraz chyba nie wskazane.

Jest to o jesieni, betonie i umieraniu. I nie pachnie jak malinowa mamba. W większości smaczne acz za dużo naraz chyba nie wskazane.

Zawsze mnie uczono, że opowiadania czy też książki powinny mieć wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Mam wrażenie, że w tym zbiorze są tylko rozwinięcia, wstęp może gdzieś się znajdzie, ale opowiadania kończą się jak hejnał mariacki. Język opowiadań trochę ratuje tą na szczęście niezbyt obszerną pozycję.
Nie polecam - szkoda czasu.

Zawsze mnie uczono, że opowiadania czy też książki powinny mieć wstęp, rozwinięcie i zakończenie. Mam wrażenie, że w tym zbiorze są tylko rozwinięcia, wstęp może gdzieś się znajdzie, ale opowiadania kończą się jak hejnał mariacki. Język opowiadań trochę ratuje tą na szczęście niezbyt obszerną pozycję.
Nie polecam - szkoda czasu.

Proza życia to bardzo zwięzły opis tego co znajdziemy w tych opowiadaniach. Piękny język przeplata się ze slangiem. Niektóre opowiadania to bardziej ciąg myśli, jedna po drugiej, które pokazują co w każdym z nas głęboko siedzi.

Proza życia to bardzo zwięzły opis tego co znajdziemy w tych opowiadaniach. Piękny język przeplata się ze slangiem. Niektóre opowiadania to bardziej ciąg myśli, jedna po drugiej, które pokazują co w każdym z nas głęboko siedzi.

„I choć to nie ma znaczenia, bo nic go w końcu nie ma
Będę sobie stał i na Ciebie patrzył
Zupełnie jak wtedy pierwszego dnia
Dojadę tak do siwej Nic-Stacji
Zamykam oczy i widzę Cię lepiej niż
Ktokolwiek, kiedykolwiek widział Cię
To są promienie X, łapczywe jak złe psy
Jak ostatni oddech przed zanurzeniem się”
- Dansingowa piosenka miłosna Pablopavo i Ludziki

„Zamykam oczy i widzę Cię lepiej niż…”, bo „Niektóre historie się pamięta, a niektóre pamiętają ciebie i wyciągają rękę, żeby cię poddusić w najmniej spodziewanych chwilach.” i z latami historie te nabierają mięsistości.
„Mikrotyki” to historie płynące, przepoczwarzające się z jednej w drugą, szturchające się łokciem, czasem włożone w szkatułki – jak cenny talizman.
Talizmanami są ludzie ciekawi i wzruszający, dziwni, normalni z ludzkim bólem na barkach. Taki profesor Kruk, co literaturę ceni wysoko, nawet jako narzędzie wymierzania sprawiedliwości, a Jurek co ładuje w worek treningowy i ścianę by nie wyć z bólu, bracia z ranami na duszy i ciele cisi do absurdu, Lena w oparach dymu i Anka co zapomina o swojej twarzy.
Talizmanami są wspomnienia z młodości i szwendania się po knajpach, pocałunek na dyskotece, bar Stokrotka.
A może to wcale nie talizmany tylko błyski, chwile, tylko mikro mikro w makrokosmosie.
„Nie ma żadnej pointy, było – minęło. Knajpę zburzono, jeden z nas umarł, reszta ma dzieci albo terapeutę.”

„I choć to nie ma znaczenia, bo nic go w końcu nie ma
Będę sobie stał i na Ciebie patrzył
Zupełnie jak wtedy pierwszego dnia
Dojadę tak do siwej Nic-Stacji
Zamykam oczy i widzę Cię lepiej niż
Ktokolwiek, kiedykolwiek widział Cię
To są promienie X, łapczywe jak złe psy
Jak ostatni oddech przed zanurzeniem się”
- Dansingowa piosenka miłosna Pablopavo i Ludziki

„Zamykam...

Prosty język, a jednocześnie poetycki. To wielka zaleta tej książki. Niestety większość historii zaczyna się jakby od połowy lub prawie samego końca, a kończy się w momencie, początkowego zrozumienia i ledwo co poznania bohatera.

Prosty język, a jednocześnie poetycki. To wielka zaleta tej książki. Niestety większość historii zaczyna się jakby od połowy lub prawie samego końca, a kończy się w momencie, początkowego zrozumienia i ledwo co poznania bohatera.

Lekkie rozczarowanie - ale, zaznaczam, tylko lekkie. Sołtys świetnie wychwytuje powszedniość i w nienachalny, właściwy czeskim klasykom XX w. sposób, zwraca uwagę na rzeczy tak błahe, że nawet nie wpada nam do głowy, by się przy nich zatrzymywać. Przypomina mi tą wrażliwością Weronikę Murek ("Uprawa roślin południowych metodą Miczurina"),przy czym bez grama tajemniczości, realizmu magicznego, karnawału.

Tak więc mamy tu: świetne wyczucie literackie; wspaniałe porównania; zachwycającą kondensację formy i bardzo dobre ogólne wrażenie.

A skąd wspomniane lekkie rozczarowanie? Po pierwsze - nieco po macoszemu potraktowano treść. Opowiadania rwą się jak chustki do nosa, czasem - mimo realizmu - są enigmatyczne, zbyt niedookreślone. Powiedziałbym, że nie wszystkie bronią się przed pytaniem: "Czemu właśnie taką historię opisał autor?". Po drugie - ważne nagrody i nominacje, dobre wydawnictwo, w końcu multum pozytywnych opinii krążących o książce ustawiają poprzeczkę niebotycznie wysoko, a to w zderzeniu z lekturą niemal zawsze kończy się jakimś niedosytem.

Mimo tych dwóch "mikrotycznych" głupotek, na pewno będę wracał do tej pozycji. Polecam! Bardzo!

Lekkie rozczarowanie - ale, zaznaczam, tylko lekkie. Sołtys świetnie wychwytuje powszedniość i w nienachalny, właściwy czeskim klasykom XX w. sposób, zwraca uwagę na rzeczy tak błahe, że nawet nie wpada nam do głowy, by się przy nich zatrzymywać. Przypomina mi tą wrażliwością Weronikę Murek ("Uprawa roślin południowych metodą Miczurina"),przy czym bez grama tajemniczości,...