Ciemność. Ciemność i cisza. Wypełniająca tunele i serca tych, którzy próbują tu żyć. Kiedy cichną głosy, milkną echa kroków, gasną światła czarna dziura zdaje się pochłaniać ich, pożerać. Trawi ich wizjami, omamami, lękiem, który wypełnia pustkę po bodźcach przestających napływać z otoczenia. Czarna otchłań moskiewskiego metra, świata w którym przyszło im żyć i... umierać. Po jądrowej apokalipsie tylko podziemne tunele uniknęły zniszczenia. Ludzie, którzy się w nich kryją próbują przystosować się do nowego świata. Tak jak Artem z WOGN-u, jednej ze stacji metra. To jego mała ojczyzna: betonowe perony, zniszczone tunele kryjące się w mroku, namiastki normalnego życia, o którym krążą już tylko opowieści. Świat, jedyny który zna, z którego jak kiedyś wielcy podróżnicy wyrusza w poszukiwaniu lepszego jutra.
Podziemne linie metra pogrążone są w chaosie i anarchii. Zagubieni ludzie odtwarzają tu świat, który odszedł. Rekonstruują podziały, obłędne idee, wyobrażenia sprawiedliwości. Nowe miesza się ze starym obficie polewane sosem niepewności i lęku przed kolejnym dniem, przed niewiadomymi, które ze sobą niesie.
Świat wykreowany przez Dmitry Glukhowskiego niepokoi i fascynuje, odpycha i przyciąga. Jest jak nocna mara od której nie można się uwolnić. Napiera na wyobraźnię czytelnika, atakuje zmysły. Słowa przekształcają się w dźwięki, w obrazy. Czujemy oddech tuneli, uwodzi nas ich melodia, niepokoi szum, wabią tajemnice. Ogarnia nas irracjonalny, atawistyczny lęk, zaglądamy w oczy przerażeniu. Otulają nas mroczne cienie, czujemy to, co lęgnie się w umysłach bohaterów, paraliżując ich bądź skłaniając do działania.
To powieść drogi. W drogę do mitycznego Polis, realizując niejasny cel wyrusza Artem. Idzie przyglądając się ruinom cywilizacji, próbując zachować godność wśród degenerującego się społeczeństwa. Zadaje pytania o sens życia, śmierci, o przeszłość i przyszłość, swoją i innych. Idzie gnany jakąś siłą. W mrok, w czeluść tuneli pełnych realnego i irracjonalnego zła.

Ciemność. Ciemność i cisza. Wypełniająca tunele i serca tych, którzy próbują tu żyć. Kiedy cichną głosy, milkną echa kroków, gasną światła czarna dziura zdaje się pochłaniać ich, pożerać. Trawi ich wizjami, omamami, lękiem, który wypełnia pustkę po bodźcach przestających napływać z otoczenia. Czarna otchłań moskiewskiego metra, świata w którym przyszło im żyć i... umierać....