Kolejny szaleniec w „akwarium”. Tak początkowo zakwalifikował Maigret Josepha Gastina, choć oparł swą opinię na specyficznym wyglądzie Josepha. To nauczyciel z wioski, która leży poza obszarem działania Maigreta. Ten prosi komisarza o pomoc, bo w przeciwnym wypadku zostanie skazany za zbrodnię, której nie popełnił. Szacunek i zaufanie, jakim darzą Maigreta przełożeni, pozwala mu uzyskać zgodę na wyjazd. Wioska to dziura zapadła, jakby oderwana od świata, odporna na zmiany jakie wokół się dzieją. A zabito w niej wiedźmę – emerytowaną urzędniczkę pocztową, która życie poświęciła na psychiczne terroryzowanie mieszkańców.
Maigret – wyjeżdżając – myśli jednocześnie o takim „pseudourlopie” na wsi sielskiej, trafia jednak do specyficznego gabinetu osobliwości. Mieszkańcy są prymitywni, zajadli, złośliwy. Czas spędzają na zarabianiu pieniędzy i czynieniu sobie złośliwości, na plotkach, piciu i płodzeniu dzieci. Łączy ich jedynie nieufność, wręcz nienawiść do wszystkiego i wszystkich co z ich wsi się nie wywodzi.
Sama zdrobnia jest znów jedynie tłem do rysu psychologicznego hermetycznego środowiska, ukazania tej symbolicznej chłopskiej natury, która odporna jest na wszelkie wpływy, którą charakteryzuje powiedzenie „sąd sądem, ale sprawiedliwość musi być po naszej stronie”.

Kolejny szaleniec w „akwarium”. Tak początkowo zakwalifikował Maigret Josepha Gastina, choć oparł swą opinię na specyficznym wyglądzie Josepha. To nauczyciel z wioski, która leży poza obszarem działania Maigreta. Ten prosi komisarza o pomoc, bo w przeciwnym wypadku zostanie skazany za zbrodnię, której nie popełnił. Szacunek i zaufanie, jakim darzą Maigreta przełożeni,...

Wreszcie porządny kryminał. Stara dobra szkoła. Można było na 130 stronach napisać sprawną fabułę ze wszystkimi poprawnie poprowadzonymi wątkami. Dziś pisarze tworzą cegły 800 stron, duszne i "ciężkie", od których mózg paruje. A ten kryminał z lat 50, czyta się lekko i naprawdę przyjemnie. "Zagadka" nieco przewidywalna, język prosty, ale to w niczym nie przeszkadza. Rys społeczno-obyczajowy (najważniejszy w tej powieści) został doskonale uchwycony. Podobno Simenon tak ma. Jak dla mnie rewelacja. Polecam.

Wreszcie porządny kryminał. Stara dobra szkoła. Można było na 130 stronach napisać sprawną fabułę ze wszystkimi poprawnie poprowadzonymi wątkami. Dziś pisarze tworzą cegły 800 stron, duszne i "ciężkie", od których mózg paruje. A ten kryminał z lat 50, czyta się lekko i naprawdę przyjemnie. "Zagadka" nieco przewidywalna, język prosty, ale to w niczym nie przeszkadza. Rys...

Bardzo lubię tą powolną narrację Simenona, zagadki kryminalne bez taniego efekciarstwa, wątki i niuanse obyczajowe sprzed ponad półwiecza, wręcz wyczuwalny że stronic książki smak lekkiego białego wina, odgłosy nadmorskiej wsi. Gorąco polecam jako lekturę na leniwe popołudnie

Bardzo lubię tą powolną narrację Simenona, zagadki kryminalne bez taniego efekciarstwa, wątki i niuanse obyczajowe sprzed ponad półwiecza, wręcz wyczuwalny że stronic książki smak lekkiego białego wina, odgłosy nadmorskiej wsi. Gorąco polecam jako lekturę na leniwe popołudnie

Maigret prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa byłej kierowniczki poczty w niewielkiej wiosce Saint-Andre. Czy uda mu się poznać tajemnice tej zamkniętej społeczności, która o zabójstwo oskarża nauczyciela z miejscowej szkoły?

Maigret prowadzi śledztwo w sprawie morderstwa byłej kierowniczki poczty w niewielkiej wiosce Saint-Andre. Czy uda mu się poznać tajemnice tej zamkniętej społeczności, która o zabójstwo oskarża nauczyciela z miejscowej szkoły?