Nie ma to jak dobry, stary Simenon. To mistrz krótkich, realistycznych opowiadań kryminalnych, świetnie charakteryzujący psychikę swoich bohaterów. Ta książka również trzyma w napięciu, a jej niepowtarzalny klimat zapada głęboko w pamięci. Szkoda tylko, że poszczególne pozycje z cyklu o komisarzu Maigret ukazują się tak powoli.

Nie ma to jak dobry, stary Simenon. To mistrz krótkich, realistycznych opowiadań kryminalnych, świetnie charakteryzujący psychikę swoich bohaterów. Ta książka również trzyma w napięciu, a jej niepowtarzalny klimat zapada głęboko w pamięci. Szkoda tylko, że poszczególne pozycje z cyklu o komisarzu Maigret ukazują się tak powoli.

Maigret poznał już zbyt wielu dziwaków, konfabulantów, a często zwykłych szaleńców. To każe mu, z jednej strony być ostrożnym, z drugiej popycha go do lekceważenia. Cecile Pardon jest właśnie kimś kogo opowieści lekceważy, a jej wielokrotne u niego wizyty i specyficzne zachowanie nie pomagają w tym, żeby traktował ją poważnie. Zmienia się to radykalnie, kiedy Cecil zostaje zamordowana. Tak jak jej ciotka.
To kolejne śledztwo napiętnowane wyrzutami sumienia, śledztwo trudne, bo motyw zabójstw długo nie chce się wyklarować. Ci – nieliczni – którzy mogą coś wnieść do sprawy, albo sami mogą wiele stracić, albo są kłębkiem nerwów.
A sam Maigret znów na najwyższych obrotach, zdecydowany, sfrustrowany, zły i... mocno pod wpływem, choć myśli trzeźwo, trzeźwym nie będąc.

Maigret poznał już zbyt wielu dziwaków, konfabulantów, a często zwykłych szaleńców. To każe mu, z jednej strony być ostrożnym, z drugiej popycha go do lekceważenia. Cecile Pardon jest właśnie kimś kogo opowieści lekceważy, a jej wielokrotne u niego wizyty i specyficzne zachowanie nie pomagają w tym, żeby traktował ją poważnie. Zmienia się to radykalnie, kiedy Cecil zostaje...