Książkę przeczytałam jako jedyna z serii. Dopiero czytając komentarze na Lubimy czytać dowiedziałam się że to powinna być pierwsza część,a nie ostatnia. Sama historia nie porywa, nie ma efektu wow. Kilka razy prawie zasnęłam nad książką.

Książkę przeczytałam jako jedyna z serii. Dopiero czytając komentarze na Lubimy czytać dowiedziałam się że to powinna być pierwsza część,a nie ostatnia. Sama historia nie porywa, nie ma efektu wow. Kilka razy prawie zasnęłam nad książką.

Anna Litewski to obecna szefowa Specjalnej Agencji Wywiadowczej i twarda kobieta, która wie, czego chce. Jaka jednak była jej droga do sukcesu? Czy Lukrecja zawsze była tak bezwzględną osobą? Jak zaczęła się jej niecodzienna znajomość z Kornelią Huckelberry? W tej książce poznamy początki kariery agentki Lukrecji, a także jej pierwszą misję…

Kiedy w tajemniczych okolicznościach znika komendant policji Seversky, wszystkie jednostki zostają postawione w tryb gotowości. Głównym podejrzanym jest oczywiście Tao Gun, nieuchwytny gangster. Nikt jednak nie podejrzewa, że w tle sprawy porwania komendanta toczy się o wiele poważniejsza gra…

Kto przeżyje to starcie? Jaką rolę odegra w całej awanturze Philip Sanders? Kto jest wrogiem, a kto przyjacielem w SAW? Odpowiedzi znajdziecie w tej historii!

Co to była za przygoda! „Vendetta Lukrecji” to pełna akcji powieść, która stale trzyma czytelnika w napięciu. W tej książce więzi takie jak przyjaźń czy miłość praktycznie nie istnieją. Wszyscy bohaterowie grają do swojej bramki, nie zważając na uczucia innych. Romanse, zdrady, szantaże… Czego tutaj nie było! Przede wszystkim jednak każdemu chodzi tu o własny dobrobyt.

Eliza Korpalska stworzyła w swojej książce obraz ludzkiego fałszu i zakłamania. Trzeba przyznać, że uczyniło to historię bardziej realistyczną. Trudno polubić tutaj jakąkolwiek postać, ale jednocześnie kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nie są to charaktery ciekawie napisane. Każdy z nich zaskakuje swoimi działaniami, a nawet największy gangster ma w sobie promyk dobra… Przez to podczas lektury miałam istny mętlik w głowie. I bardzo dobrze, bo lubię książki, które zmuszają mnie do przemyśleń.

Widoczna jest także poprawa w sposobie prowadzenia fabuły. O ile w poprzednich tomach była ona bardzo chaotyczna, o tyle tutaj zachowany jest względny porządek. Co prawda akcja nadal jest szybka, ale autorka wprowadziła fragmenty na chwilę oddechu od trudniejszych wydarzeń. Dzięki temu powieść tę płynnie się czytało, nie gubiąc się w mnogości wątków.

Z pewnością ciekawym zabiegiem było wprowadzenie tematyki rasizmu w książce. Eliza Korpalska ukazuje to, jak nienawiść do innego narodu wpojona w dzieciństwie przenosi się na dorosłe życie niektórych bohaterów. Ważnym aspektem była też trauma Lukrecji, związana z jej pierwszą misją.

Mamy tutaj poruszony wątek problemów psychicznych, a żadna z postaci nie pozostaje bez blizn w tej historii… Najczęściej są to jednak te zranienia, których nie widać gołym okiem. I które otwierają się w najmniej odpowiednim momencie.

Czy warto sięgnąć po „Vendettę Lukrecji”? Myślę, że miłośników perypetii Lukrecji nie muszę do tego zachęcać. Innych czytelników mogę zapewnić, że jest to naprawdę kawał dobrej lektury. Myślę też, że jeśli ktoś chce zacząć przygodę z tą serią, to ten tom nadaje się do tego idealnie. Polecam, bo naprawdę warto zapoznać się z przygodami agentki Anny Litewski.

Anna Litewski to obecna szefowa Specjalnej Agencji Wywiadowczej i twarda kobieta, która wie, czego chce. Jaka jednak była jej droga do sukcesu? Czy Lukrecja zawsze była tak bezwzględną osobą? Jak zaczęła się jej niecodzienna znajomość z Kornelią Huckelberry? W tej książce poznamy początki kariery agentki Lukrecji, a także jej pierwszą misję…

Kiedy w tajemniczych...

Niektóre kobiety, niczym lalkarki, pragną poruszać ludźmi jak kukiełkami. Bez względu na to, czy widzimy sznurki, czy wtapiają się one w tło, przedstawienie nabiera tempa. A kukiełki, jak wiadomo, niewiele mają do zrobienia. Niby samodzielne, zadziwiająco okazałe, dynamiczne – wciąż tylko lalki.

Tutaj główną rolę gra artystka na scenie. Obojętnie w jakim kostiumie, budzi zainteresowanie i odwraca uwagę od niuansów gry. Sztuka polega na tym, żeby mistyfikacja udała się jednakowo dobrze w cekinowej sukni wieczorowej, czy w uwalanym błotem moro. Wybitną rolę można zagrać w każdych warunkach. Ważne, żeby nagroda czekała na szczycie.

Panie i Panowie, przed wami Anna Litewski, pseudonim Lukrecja.

„To była nawet urocze – te rumieńce, niedowierzanie i zakłopotanie u dziewczyny grającej twardzielkę”
Jakież było to urocze dziewczątko, pozornie słodkie jak korzeń uzdrawiającej rośliny, w efekcie bardzo niebezpieczna? Najczęściej była denerwująca, arogancka, uwodzicielska i po prostu twarda.

„- Nie jesteś bezczelna?
- Nie życzę sobie objawów szowinizmu.
- A ja smarkatej buty.
- A ja obrażania. I szowinizmu. Ostrzegam i nie radzę.”

Poraniona czy odurzająco pachnąca była jednakowo niebezpieczna. Mężczyzn starała się owijać sobie wokół palca. Inne kobiety albo lekceważyła, albo się z nimi przyjaźniła, albo oglądała z pewnej odległości i oceniała.

„Zza framugi wychylił się biały kornet z szarym welonem, dwa zgorzkniałe spojrzenia zetknęły się – wzrok starej kobiety, która poznała ostateczna prawdę, i młodej dziewczyny obsesyjnie łaknącej zemsty”

Jestem mężczyzną i z natury bardziej interesują mnie kobiety. Na drodze ku realizacji Vendetty Lukrecja spotykała przeróżne kobiety. Na mnie ogromne pozytywne wrażenie zrobiła matuszka Wasylisa. Jak bogate życiowe doświadczenie trzeba mieć, żeby nie lękać się chorobliwie bezwzględnego bandyty. Chwilowe uśmierzanie jego dziwnych dolegliwości potrafiła szeptucha zamienić w przydatne narzędzie. Taka niepozorna, zaniedbana kobieta…

Pani Eliza Korpalska udowodniła, że opowieść o trudnym życiu kobiet w męskim świecie służb specjalnych jest niezwykle ciekawa. Facet choćby błyskał epoletami, prężył muskuły i spinał się całym sobą, wróci do tajemniczej kobiety nawet wbrew woli. Nawet, gdyby miał przepaść w niej. Wcześniej przeczytałem dwa tomy powieści o Annie Litewski, ale „Vedetta Lukrecji” to po prostu mistrzostwo literackie. Stworzyć tak fascynujący portret tak niezwykłej kobiety, może tylko tak niezrównana Autorka.

Niektóre kobiety, niczym lalkarki, pragną poruszać ludźmi jak kukiełkami. Bez względu na to, czy widzimy sznurki, czy wtapiają się one w tło, przedstawienie nabiera tempa. A kukiełki, jak wiadomo, niewiele mają do zrobienia. Niby samodzielne, zadziwiająco okazałe, dynamiczne – wciąż tylko lalki.

Tutaj główną rolę gra artystka na scenie. Obojętnie w jakim kostiumie, budzi...

Nareszcie książka z tej serii, którą naprawdę bardzo dobrze mi się czytało. Gdzie do wcześniejszych części nie byłam przekonana, tak ta była interesująca. Rozwiązała nam kilka spraw, cofnęliśmy się trochę w czasie. Wydaje mi się, że śmiało mogła być częścią pierwszą. Nie potrzebna jest znajomość dwóch poprzednich tomów, żeby sięgnąć po książkę. Przyjemnie się czytało, dobrze spędzone parę godzin.

Nareszcie książka z tej serii, którą naprawdę bardzo dobrze mi się czytało. Gdzie do wcześniejszych części nie byłam przekonana, tak ta była interesująca. Rozwiązała nam kilka spraw, cofnęliśmy się trochę w czasie. Wydaje mi się, że śmiało mogła być częścią pierwszą. Nie potrzebna jest znajomość dwóch poprzednich tomów, żeby sięgnąć po książkę. Przyjemnie się czytało,...

Była najlepsza w oddziale kadetów, biła na głowę konkurencję, nie miała sobie równych, aż w końcu kariera w Specjalnej Agencji Wywiadowczej stanęła przed nią otworem. Powierzono jej pierwsze zadanie, wystawiono na nie lada próbę, rzucono na głęboką wodę, najgłębszą z możliwych. Ciemną, mętną, zabarwioną krwią, cuchnącą na kilometr zbrodnią, ludzką bezwzględnością, maskowaną przy powierzchni brudnymi pieniędzmi. Cieszyła się z wyróżnienia, podjęła wyzwanie, orientując się szybko w nieprzychylnych jej okolicznościach. Dała się podejść, zaskoczyć, była jeszcze młoda i niedoświadczona, a przede wszystkim nie spodziewała się, że nie powinna ufać zupełnie nikomu, nawet swoim mocodawcom. Szybko zobaczyła dno, poczuła gorzki smak porażki, a na domiar złego… zakochała się. Zaprzysięgła zemstę, która od tej pory stała się jej głównym celem. Wszystko przestało się liczyć. Wszystko… oprócz „Vendetty Lukrecji”.

To już trzecia część przygód pięknej, niezwykle inteligentnej, zdeterminowanej, nieustraszonej i gotowej na wszystko Anny Litewski - rządowej agentki o pseudonimie Lukrecja. Książkę, podobnie jak obie wcześniejsze, pochłonąłem w mig z wielką przyjemnością. Myślę, że przede wszystkim ze względu na piękno języka, jakim „Vendetta…” jest napisana. Najszczersze emocje, kobieca subtelność, prawda, mądrość, intuicja, uczuciowa dojrzałość, życiowe doświadczenie oraz umiejętność wyciągania wniosków z obserwowanego świata sprawiają, że każde słowo jest aksamitne w odbiorze, zdania brzmią leciutko, składają się w strumień wartko płynącego tekstu, będącego satysfakcjonującym, nie pozwalającym o sobie zapomnieć doznaniem.

Napisanie kolejnej części serii, która tak naprawdę stanowi początek historii Anny Litewski i jest powrotem do czasów sprzed jej kariery w wywiadzie, musiało być arcytrudnym wyzwaniem. Eliza Korpalska poradziła sobie znakomicie. Opisywanymi wydarzeniami [podkreślmy jeszcze raz, występującymi przed tym, co działo się we wcześniejszych książkach] uzupełniła oraz jeszcze bardziej uszlachetniła to, co zachwyciło mnie w poprzednich tomach trylogii. Wszystko się zgadza, całość idealnie się zgrywa, bezszelestnie zazębia, pracuje jak w dobrze naoliwionej maszynie, która niczym wehikuł czasu zabrała mnie w przeszłość, wyjaśniając tym samym zagadki z przyszłości. To niesamowity zabieg, który autorce udał się w stu procentach, na co dowodem jest fakt, że po przeczytaniu „trzeciej” Lukrecji od razu sięgnąłem po pierwszą. Znowu! Po raz trzeci, odkrywając tkwiące w niej detale, na które wcześniej nie zwróciłem uwagi. Fantastyczna sprawa! Sprawdźcie, proszę, sami.

Literacką frajdę [największą dotąd] sprawiło mi również przebywanie w towarzystwie innej bohaterki książki - Kornelii Huckelberry. To zrozpaczona po zaginięciu syna kobieta, wierna przyjaciółka, pocieszycielka, zdawać by się mogło przeciętna, sterana i rozczarowana życiem matka, która kiedy trzeba umie posłużyć się bronią, znokautować potężnego osiłka na usługach mafii. Bez problemu przekształca rozpadający się dom w niezdobywalną twierdzę, wyposaża ją w system ekranów przeciwpodsłuchowych, śmiejąc się w twarz tajnym służbom, organizuje przyśpieszony kurs strzelania z przechowywanej w tapczanie bazooki, czy choćby wróży z gwiazd, bo jak twierdzi ta zadziwiająca dama, w trudnej i nieprzewidywalnej rzeczywistości „trzeba trzymać się czegoś pewnego”. Jedynie gotować Kornelia nie potrafi, lecz wśród wszystkich zalet jedna mała wada jest kropelką w morzu jej pozytywnych cech. Dla mnie najistotniejszymi są: bezpośredniość, życiowa mądrość, wierność, bezwzględne oddanie, szacunek do ludzkich słabości i gotowość do oddania życia w imię dozgonnej przyjaźni.

Złożonych charakterologicznie postaci w najnowszej powieści Elizy Korpalskiej jest sporo, a barwna historia każdej z nich ukazana w „trzeciej - pierwszej” części w nieco innym niż uprzednio świetle daje obraz „wielkich” współczesnego świata, tych zobowiązanych działać na rzecz dobra kraju i obywateli, a także tych stąpających po drugiej stronie cienkiej, łatwo przekraczalnej granicy, którzy, na co przykładów w książce bez liku, mało różnią się od ludzi pozornie uczciwych. Czy mordercze intrygi, mroczne zagadki oraz uwikłania w kryminalne sprawy są dzisiaj domeną tylko członków mafii? Jak pokoleniowo odległe i jak bardzo silne są powiązania dwóch przenikających się światów? Czy istnieje szansa na ich rozdzielenie? Jak się w nich odnajdzie młodziutka Lukrecja. O tym musicie przekonać się sami.

Gorąco polecam „Vendettę Lukrecji”, a jeśli nie czytaliście jeszcze poprzednich części przygód Anny Litewski, sięgnijcie po nie bezzwłocznie. To sensacje inne niż wszystkie, i z pewnością każdy znajdzie w nich coś szczególnego dla siebie. Ja znalazłem. I czekam na więcej.

Była najlepsza w oddziale kadetów, biła na głowę konkurencję, nie miała sobie równych, aż w końcu kariera w Specjalnej Agencji Wywiadowczej stanęła przed nią otworem. Powierzono jej pierwsze zadanie, wystawiono na nie lada próbę, rzucono na głęboką wodę, najgłębszą z możliwych. Ciemną, mętną, zabarwioną krwią, cuchnącą na kilometr zbrodnią, ludzką bezwzględnością, maskowaną...

"Ci, których lubimy, stają się naszą największą słabością".



Po raz pierwszy spotkałam się z serią, w której czytanie trzeciego tomu, bez znajomości dwóch poprzednich, nie przysparza żadnych problemów z ogarnięciem całego fabularnego ciągu przyczynowo-skutkowego. Wynika to z faktu, że "Vendetta Lukrecji" jest swoistym prequelem ukazującym wydarzenia poprzedzające to, co przedstawiają dwie kolejne części. I dzięki temu mam wielką ochotę poznać dalsze losy tytułowej bohaterki.

Eliza Korpalska to miłośniczka literatury, uwielbiająca gotować, kochająca koty i hodująca róże oraz ekologiczne warzywa. Autorka zgrabnie łączy pracę zawodową z czasem poświęcanym rodzinie i pisaniu książek. Prowadzi także w sieci swój literacki blog Książko-smaczki. Zadebiutowała w 2019 r. książką pt. "Niewinność Lukrecji", będącą pierwszym tomem serii "Być jak Jack Reacher".

Komendant policji Severski zostaje porwany w niewyjaśnionych okolicznościach. Z racji wykonywanego stanowiska, lista jego potencjalnych wrogów jest bardzo długa. Do sprawy zaangażowana zostaje niedoświadczona, ale niezwykle ambitna, agentka Anna Litewski. Praca dla agencji SAW okazuje się dla policjantki prawdziwą szkołą przetrwania, która ukształtuje ją na całe życie. Szkołą obfitującą w śmierć i zdradę, a także mafijne porachunki.

"Vendetta Lukrecji" to książka pełniąca dwoistą rolę. Otóż po pierwsze, dla miłośników serii autorki, okaże się prawdziwą wisienką na torcie, gdyż będąc prequlem, zabiera czytelników do samych początków kreowania postaci Anny znanej pod pseudonimem Lukrecja. Ta swoista wędrówka w przeszłość, literackim wehikułem czasu, wyjaśnia niejasności w życiorysie agentki i z pewnością pozwala spojrzeć na tę bohaterkę z zupełnie nowej perspektywy. Po drugie, trzeci tom dla takiego czytelnika jak ja, nie znającego wcześniejszych części, może okazać się doskonałym wstępem do zgłębienia historii tej niepokornej policjantki. Ważne przy tym wszystkim jest to, że każda z tych dróg zapewnia wciągającą lekturę.

Anna Litewski vel Lukrecja to protagonistka, której kreacji nie zapomina się zbyt szybko. Eliza Korpalska zadbała bowiem o to, by nadać tej bohaterce odpowiedniego charakteru i pazura. Przypuszczam, że zarówno w "Niewinności Lukrecji" i w "Regule Lukrecji" osobowość ta jeszcze bardziej zapada w pamięci, stając się wyrazistym symbolem zemsty. Z pewnością owa agentka służb wywiadowczych to jedna z ciekawszych kreacji, jaką udało mi się poznać podczas moich literackich wędrówek.

Oprócz warstwy stricte psychologicznej, Eliza Korpalska w swojej książce dobitnie pokazuje, jak mocno powiązane są ze sobą światy przestępców i stróżów prawa. Jak cienka granica dzieli to, co można zrobić w majestacie prawa od tego, co jest karalne. To istotna płaszczyzna tego utworu, która skłania do refleksji nad tym, co zwykle nie zaprząta naszej głowy w codziennym życiu.

"Vendetta Lukrecji" to powieść sensacyjna, którą dzięki dynamicznej akcji i równie dynamicznemu językowi, czyta się bardzo szybko. To opowieść o procesie metamorfozy ludzkiej osobowości, która pod wpływem zewnętrznych czynników, musi wypracować sobie swój własny mechanizm obronny. Jeśli chcecie się przekonać, kim jest i kim stała się tytułowa Lukrecja, zajrzyjcie koniecznie do tej serii.

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl/

"Ci, których lubimy, stają się naszą największą słabością".



Po raz pierwszy spotkałam się z serią, w której czytanie trzeciego tomu, bez znajomości dwóch poprzednich, nie przysparza żadnych problemów z ogarnięciem całego fabularnego ciągu przyczynowo-skutkowego. Wynika to z faktu, że "Vendetta Lukrecji" jest swoistym prequelem ukazującym wydarzenia poprzedzające to, co...