Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Nie chcę zasnąć. Nie dziś. Boję się snów.”

Są takie chwile, kiedy sen jest oczekiwany jak dar, jak lek… A kiedy senne zmory prześladują, chciałoby się usunąć je z upartej pamięci. Jak przeklęte powidoki wracają twarze ludzi, których już nie można spotkać w realu.

Są spojrzenia, które wkręcają się w mózg.
Młody Ukrainiec przestraszony jak przestępca, który musiał uciec z domu.
Zmasakrowany facet już niczego nie widzi.
Zabita dziewczyna, której ktoś umalował powieki znienawidzonym fioletowym cieniem.
Zastrzelony mężczyzna, który w ostatnich słowach wyraził Krótkie pożegnanie: Jeszcze się spotkamy”.

Kiedy, gdzie? W niebie czy piekle? Wkrótce czy kiedyś, w odległej przyszłości?

Błażej Janczar tak długo czekał na jakiekolwiek wyjaśnienia śledcze… Właściwie sam mógł zacząć działać. Nie musiał czekać dziewięć lat. Byłemu koledze policjanci chyba by pomogli. Przecież zaufał fachowcom.

A wystarczył jeden nieefektowny, sugestywny, pewny siebie i władczy facet, żeby nadać sprawie właściwe tempo. Co zrobić, żeby stać się niewidocznym, kompletnie nikim albo bardzo kimś?

Schowany w swoim zaciszu, potężny i wymagający człowiek o znaczącym nazwisku „Konieczny”, czekał za biurkiem, które wiele detali zasłaniało. Potężny jak…

…”Deus absconditus. Niewidzialny dla maluczkich stwórca, który porusza strunami świata.”

Ocknij się chłopie! „Błażej, jesteś trzciną. Zrozumiałem też, że trzcina potrafi się boleśnie odwinąć. Chlasnąć jak należy. I na tym polega jej nieoczywista siła.”

Ludzie i rzeczy: punkty, które trzeba ze sobą połączyć, żeby trafić do mordercy. Przerażony marchand tylko pozornie lojalny i dyskretny. Walther za paskiem daje złudzenie mocy.

„Skoro masz pistolet, to po to, żeby z niego strzelać, a nie żeby jeść nim obiad, i konwersować po francusku”

Pan Mariusz Czubaj jest wciąż na topie polskich pisarzy sensacyjnych. Utrzymuje się na jednakowo wysokim poziomie od debiutu. „Krótkie pożegnanie” to raczej nie zapowiedź finiszu, a tylko opisany obraz silnych emocji i współczesnej Polski. Mocne wyjście zostawmy Chandlerowi. W tekście skrzy się gorzki humor, wywołany realiami. Stand-up comedy to okazja, by zakpić z decydentów, a zarazem stworzyć odpowiednie tło fabuły. Ta rozwija się, jak kartki z zapiskami, nieprzypadkowo porzuconymi. Po zamknięciu tej książki pozostały mi dwa uczucia: doskonała proza i charakterystyczny, wyraźny zapach śmierci.

„Wziąłem prysznic, żeby zmyć z siebie brud, ten widzialny i niewidzialny”

Do zobaczenia wkrótce!

„Nie chcę zasnąć. Nie dziś. Boję się snów.”

Są takie chwile, kiedy sen jest oczekiwany jak dar, jak lek… A kiedy senne zmory prześladują, chciałoby się usunąć je z upartej pamięci. Jak przeklęte powidoki wracają twarze ludzi, których już nie można spotkać w realu.

Są spojrzenia, które w...

Rozwiń

Zwiń

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnice, kiedy na swoich rysunkach utrwalał wizję zachwycających gwiazd filmowych.

„Ich zdaniem należało mieć chłopaka na oku, ponieważ był już małym maniakiem seksualnym”

On po prostu wiedział, czego potrzebują kobiety, by błyszczeć. Pracując ze swoją mamą w atelier, przeczuwał siłę działanie prât-à-porter. Nastał czas, żeby odnaleźć nowy trend. Teraz kreacje odważnych kobiet miały je ozdabiać, a nie tylko okrywać. Stylowym przebojem w latach 70. było łączenie elementów graficznych, a przede wszystkim kolaż tak naturalnych surowców jak jedwab i skóra. Wystarczy przecież dotknąć ciało, aby poczuć je sensorycznie.

Santo Versace przypomniał: „Nasza przyjaciółka i klientka Lalla Spagnol powiedziała, że kostiumy Giorgia dodały jej dziesięć lat, a Gianniego je odjęły”.

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnice, kiedy na swoich rysunkach utrwalał wizję zachwycających gwiazd filmowych.

„Ich zdaniem należało mieć chłopaka na oku, ponieważ był już małym maniakiem seksualnym”

On po prostu wiedział, czego potrzebują kobiety, by błyszczeć. Pracując ze swoją mamą w atelier, przeczuwał siłę działanie prât-à-porter. Nastał czas, żeby odnaleźć nowy trend. Teraz kreacje odważnych kobiet miały je ozdabiać, a nie tylko okrywać. Stylowym przebojem w latach 70. było łączenie elementów graficznych, a przede wszystkim kolaż tak naturalnych surowców jak jedwab i skóra. Wystarczy przecież dotknąć ciało, aby poczuć je sensorycznie.

Santo Versace przypomniał: „Nasza przyjaciółka i klientka Lalla Spagnol powiedziała, że kostiumy Giorgia dodały jej dziesięć lat, a Gianniego je odjęły”.
Doskonałe samopoczucie kobiet to nie tylko wierne odbicie w lustrze, ale i odpowiednia oprawa. Mniej urodziwych mężczyzn też trzeba ubierać, choćby było to tak kontrowersyjne jak propozycja jasnych pastelowych garniturów. Uomo senza cravatta był jednym ze sposobów podkreślenia urody mężczyzn. Klienci mogli chodzić bez krawatów, ale odpowiedni wygląd pracowników miał świadczyć o poziomie firmy i marki rodzinnego imperium. „Byliśmy inkluzywni, zanim to pojęcie powstało”

Santo zacytował wypowiedź brata po ustaleniu logo firmy.
„- Kiedy ludzie będą oglądać stroje Versace, skamienieją przerażeni, jakby patrzyli w oczy Meduzy – powiedział kiedyś półżartem Gianni"

Pokazy to nieodłączny element w branży modowej. Piękne modelki czarują klientów. Odpowiednia reżyseria to część sukcesu. Ciemnoskóra gwiazda modelingu w obcisłej sukience i bronią w dłoni była zjawiskowa jak w proroczym śnie.

„Naomi żartobliwie wycelowała w Gianniego”

Ostatni pokaz odbył się w katedrze Narodzin św. Marii, kiedy mistrza żegnali rodzina, przyjaciele, modelki, gwiazdy, a nawet księżna Diana.

„Monochromatyczny pokaz mody dla państwa w czerni”

Czytając bardzo emocjonalną, profesjonalną i nieprzesadną książkę o rodzinie Versace przeniosłem się w świat, kiedy ekskluzywne butiki były rzadkością. „Fratelli. Prawdziwa włoska rodzina” to powieść doskonała jak perfekcyjny wykrój. Ona jest ciepła jak rodzinne relacje godne pozazdroszczenia. Ta opowieść jest elegancka jak wytworna kreacja wieczorowa. Olśniewa specyficznym nastrojem, zastrzeżonym dla wielkich domów mody. Na koniec zostawiłem moją osobistą refleksję po obejrzeniu w Internecie kreacji Dua Lipy na gali nagród Grammy w roku 2022. Poczułem się, jakbym spojrzał w oczy Meduzy.

Zdjęcie Claudii Schiffer w białym kostiumie od Versace opatrzono bardzo krótkim podpisem: SIMPLY BEUATIFUL. Naturalnie wszystkie kobiety są mnie lub bardziej piękne, ale oko mężczyzny jak skaner odczytuje damskie kształty. Już mały chłopiec, Gianni Versace, niepokoił w przedszkolu zakonnic...

Rozwiń

Zwiń

Dom, praca, zakupy. Szara codzienność, trochę zmienna. Emeryci bardziej samotni, spoglądają przez okno, czekając na jakąkolwiek niespodziankę. Czasem spotkanie z przyjaciółmi jest jak święto. Rzadkie i wątpliwe atrakcje to wizyty u lekarzy. A wszystko ograniczone dolegliwościami, nudą – szare jak mgła. Coś trzeba zrobić, zmienić, wyciągnąć szatki z szafy pełnej wspomnień. Drobiazg może rozruszać wyobraźnię i sztywne stawy.

„Czasami życie przypomina podróż małą łódeczką po wzburzonym oceanie”

Walizka już jest wyciągnięta z pawlacza. Garderoba odświeżona. Bilet do uzdrowiskowego kurortu leży przygotowany. Żeby tylko pozytywne emocje ubarwiały dzień… Każdy lubi sensacje, ale umiarkowane.

„Czasem jednak wystarczy zaledwie kropelka, by wywołać burzę w szklance wody”

Trzynastka na drzwiach pokoju nie może okazać się pechowa… Kto by wierzył w przesądy? W środku na Ewę czekała Ela, fantastyczna od pierwszego spojrzenia. Ten błysk w oku i filuterny uśmiech bardzo obiecujący. Świat należy do kobiet!

„Ona lubiła się przeglądać w zwierciadłach męskich oczu. Codziennie.”

Warto wyruszyć na podbój męskich serc, czyli miejscowej mniejszości etnicznej. Naturalny, taneczny wdzięk w uroczej oprawie jest gwarancją wymarzonej rehabilitacji.

„Miało się wrażenie, jakby czyjeś ciepłe ręce otulały i głaskały całe ciało”

A to przecież tylko kąpiel solankowa… Później dopiero będzie się działo… Ostatecznie kobieta jest jak piękne dzieło sztuki w odpowiedniej ramie. Zabawa zaczyna się, kiedy dwie przyjaciółki zaczynają być do siebie szczegółowo podobne. Trzeba o nie dbać, a nie narażać na niebezpieczeństwa.

Zawistni ludzie śledzą każdy nierozważny krok. Uwielbiają plotki i lubią tę upojną woń skandalu. Dobrze, że kamień rozbił tę głowę, a nie inną. Niech się dzieje, co chce, byle obok mnie. To „Taki psychologiczny wentyl bezpieczeństwa”.

Na szczęście w pobliżu czuwa przystojny, rozsądny, bystry i spostrzegawczy Zbigniew Doberman. „Samozwańczy Anioł bez skrzydeł”

„Nawet w spokojnym mieście w ludzkich głowach budzą się demony”, o czym przekonała mnie pani Margota Kott. Jej powieść to barwna, sensacyjna opowieść, doskonała na wieczorny relaks. Autorka postarała się o to, by nie budzić niesmaku koszmarnymi obrazami. „Śledztwo w sanatorium”, zaprezentowane w romantycznej oprawie, daje wiele powodów do satysfakcji. Doskonale przygotowana merytoryczna warstwa powieści wzbudziła moje uznanie. Gorąco zapraszam wszystkich, a szczególnie młodych czytelników, do śledzenia tej i kolejnych atrakcji Sanatoryjnego Klubu Miłośników Sensacji.

Dom, praca, zakupy. Szara codzienność, trochę zmienna. Emeryci bardziej samotni, spoglądają przez okno, czekając na jakąkolwiek niespodziankę. Czasem spotkanie z przyjaciółmi jest jak święto. Rzadkie i wątpliwe atrakcje to wizyty u lekarzy. A wszystko ograniczone dolegliwościami, nudą – sz...

Rozwiń

Zwiń

Augusta to wspaniała, empatyczna, wrażliwa kobieta. Prawie zawsze potrafiła znaleźć się dokładnie we właściwym czasie i miejscu. Niemagiczną wiedzę wykorzystywała na miarę swojego powołania. Niknęła w mroku. Pojawiała się, kiedy nikt jeszcze nie pomyślał, żeby ją wezwać. Niosła ulgę w bólu, pocieszenie w rozpaczy. Dla nieprzyjaciół była panią Augustą.

Wizjonerka bez zwodniczej szklanej kuli. Kobieta wielkiego serca.

„Jakby życie i śmierć albo światło i mrok grały w przeciąganie liny”

Jakub patrzył prosto przed siebie i ferował wyroki bez względu nawet nieznośne dla innych. Uparty jak osioł, bo takim musiał być w czasach, kiedy trzeba było podejmować kluczowe decyzje natychmiast. Nie znosił sprzedawczyków. Był honorowy i tego oczekiwał od innych. Nadstawił własną pierś, kiedy go krępowano. Patriota prawdziwy, a nie gołosłowny.

Dużo zdrowia potrzebowała Zinka, żeby z nim wytrzymać.

„Mimo wszystko postanowiła, że tak długo będzie mu wiercić dziurę w brzuchu, aż stary osioł ustąpi”

Lepiej dziurę słowem uczynić niż kulą
.
Jaki ojciec taki syn. Janek nie potrafił okazywać czułości dzieciom, choć kochał z całych sił. Zło widział, kiedy przybrało postać wrogiego Niemca. Wroga dostrzegał, a czarta unikał.

„Dawno nie wierzył w gusła, demony i kłobuki, których postać miał przybierać diabeł”

Miał dwie największe miłości swojego życia: Miłkę i Polskę. Flagę na dachu umocował, bo tak było trzeba zrobić przed referendum. W żonę patrzył jak w skarb największy.

„Z nią nawet piekło byłoby dla niego rajem, a bez niej niebo stałoby się piekłem”

Nie da się żyć spokojnie z Bogiem, kiedy zło pojawia się niespodziewanie. Nad kiedyś spokojnym domostwem zawisła „Klątwa Langerów”.

Niczym demon, krążył zaborczy Reiter. Żywił się strachem innych. Nikogo nie potrzebował… do czasu.

„- Diaaabła… bym weeezwał, żeby umiał mi… pomóc”

Są zasady ponadczasowe. Honor, Bóg i Ojczyzna to nie tylko napis na głowni szabli. To wyznanie wiary i miłości. „Klątwa Langerów” to nie tylko piękna powieść historyczna. To książka, którą przeczytać powinni wszyscy. Pani Wioletta Sawicka napisała o uczuciach, przekonaniach, motywacjach i wyzwaniach niezbędnych jak zdrowe powietrze dla płuc Polaków. Nie musi mieć zagwarantowanej potęgi ten, kto urnę dzierży. Pani Wioletto, z serca dziękuję, i kłaniam się nisko.

Augusta to wspaniała, empatyczna, wrażliwa kobieta. Prawie zawsze potrafiła znaleźć się dokładnie we właściwym czasie i miejscu. Niemagiczną wiedzę wykorzystywała na miarę swojego powołania. Niknęła w mroku. Pojawiała się, kiedy nikt jeszcze nie pomyślał, żeby ją wezwać. Niosła ulgę w bólu...

Rozwiń

Zwiń

TĘSKNOTA…

… silniejsza niż miłość. Miłość jest słońcem ogrzewającym serce, a tęsknota ścina duszę jak lód. Nie można zapomnieć. Nie można odwrócić przeszłości. Nie można znów zobaczyć ukochaną żonę…

„Może lepiej zauważyć, że ktoś wciąż tu jest, zamiast wspominać, że ktoś tu kiedyś był”

Nie można zobaczyć obok dziecka, potrzebującego ciepła, dobrego słowa, przytulenia? Można… dopóki nie jest za późno.

STRACH…

… można pokonać. Wystarczy zaufać kochanej osobie. Przecież kiedy się kocha tak naprawdę, to trzeba wierzyć, że Ocali nas miłość.

„Nie bój się. Nigdy się nie bój. Wrócę do ciebie, choćby z piekła”

PIEKŁO…

… może być tu, na ziemi. Kiedyś, przed referendum, sąsiadami dla siebie byli Niemcy i Warmiacy. Wielki manipulant sprawił, że człowiek dla człowieka stał się BESTIĄ. Więźniowie nie mieli prawa podnieść czoła. Nie mieli prawa żyć. Ale najtwardsi wierzyli uparcie…

„Bo nawet pośród diabłów nie możemy przestać być… ludźmi”

Sadyzm i potrzeba zadawania bólu to efekt wychowania w toksycznym domu. Kurt hodował, a nie wychowywał, prawdziwych mężczyzn. A głos sumienia? Ktoś go słyszał?

„Żeby roztrząsać sumienie, najpierw trzeba je mieć, a ty go nie masz, chyba że kryjesz je bardzo głęboko, ale przyszłam z inną sprawą”
Wszystko można wykorzystać jako dobry…

… INTERES

Wcześniej wiele czytałem i słuchałem o nazizmie. Fotografie w muzeum i koszmarna wizyta w Auschwitz zostają w pamięci. Teraz autentycznie wstrząsnęła moją psychiką pani Wioletta Sawicka. Drugi tom Opowieści warmińskiej to obraz grozy, jaką perfidnie przygotowali zbrodniarze. „Ocali nas miłość” to doskonała powieść, nasycona emocjami. Pani Sawicka jest maestrą słów. Przyznam, że naprawdę chciałem przeczytać tę książkę „na chłodno”. Nie udało się. Koniecznie przeczytajcie tę powieść i cieszcie się, że możecie być wolni we własnym kraju. Bez względu na narodowość szanujcie imigrantów, którzy nie schronili się w Polsce dla własnej wygody.

TĘSKNOTA…

… silniejsza niż miłość. Miłość jest słońcem ogrzewającym serce, a tęsknota ścina duszę jak lód. Nie można zapomnieć. Nie można odwrócić przeszłości. Nie można znów zobaczyć ukochaną żonę…

„Może lepiej zauważyć, że ktoś wciąż tu jest, zamiast wspominać, że ktoś tu kiedyś był”
...

Rozwiń

Zwiń

Wszechświat oglądany z poziomu 1480 metrów nad poziomem morza jest odlotowy.

„Tutaj, w górze, powietrze jest rzadsze, ale też bardziej przejrzyste, dzięki czemu lepiej widać mrok rozciągającego się w dali kosmosu”

Nie jest to widok z Korony Ziemi, ale wiele osób traktuje to jak wyzwanie rzucone nieprzeciętnemu człowiekowi. Żeby znaleźć się w takim miejscu, niekoniecznie trzeba być doskonałym wspinaczem. Trzeba mieć we krwi wystarczające stężenie szaleństwa.

„Jako biała kobieta o azjatyckich korzeniach nie potrafiła znaleźć dla siebie miejsca w tym czy innym świecie. Była mieszańcem? Nie, raczej popaprańcem.”

Cecily Wong nie szukała jednego konkretnego boga.

„W swoim dorosłym życiu nigdy nie znalazła miejsca na religię. Lecz teraz, w cieniu najwyższych gór świata, poczuła, jak jej serce się raduje, a umysł otwiera.”

Otwartość umysłu nie oznacza zdecydowanie odpowiedniego przygotowania. Zdesperowana młoda kobieta, może i gotowa na wszystko, chętnie znalazłaby się pod jakąkolwiek opieką. Wspinaczka wysokogórska nie jest walką z naturą. Góry nie można pokonać. Można ją jedynie zniszczyć, chyba tylko za pomocą trotylu. Manaslu to Góra Ducha, który zapewne w darze przyjmie pokorę, poświęcenie, młodość. Na zdjęciu opublikowanym w Instagramie Elise, kanadyjska influencerka zaprezentowała się w toples z otwartymi ramionami.

„Stała na czele nowej fali młodych kobiet, zmuszających siebie i swoje ciała do maksymalnego wysiłku”

Pragnienie sławy jest silniejsze od rozsądku, który też może zniknąć u szczytu skały i kariery. W strefie śmierci budzą się supermoce. Dopóki służą osiągnięciu dobrego celu, nie tylko Szerpowie służą wsparciem. Współtowarzysze podają pomocną dłoń.

Tam też budzi się obawa przed ujawnieniem tajemnic. Świadkowie słabości skazani są na łaskę i niełaskę lidera. Śmierć zagląda w oczy.

„Duża wysokość wpływa na zachowanie, ludzie zaczynają wariować”

Kiedy brakuje tlenu, trzeba dużo szczęścia, żeby „Bez tchu” osiągnąć szczyt własnych możliwości. Pani Amy McCulloch napisała niezwykłą i fascynującą książkę o ludziach uzależnionych od mediów i kariery. Biznesmeni wykorzystują góry, by osiągnąć zapotrzebowanie wspinaczy, potrzebujących sprzętu wspomagającego. Wspinaczka to nie jest współzawodnictwo. Tu zasada fair play ma zastosowanie, kiedy z honorem trzeba znosić porażki. Na szlaku ważniejsza jest zasada „Uczciwość versus bezpieczeństwo”. Zachowania ludzi na stoku nie są tylko wymysłem Autorki. Widziałem w sieci zdjęcia nagiego mężczyzny po osiągnięciu szczytu, Nie wiem, co chciał pokazać duchowi gór, ale chyba mu nie imponował. „Bez tchu” to doskonałe połączenie powieści obyczajowej i kryminału, w którym odbioru treści nie zasłania nadmiar parametrów technicznych. Porażająca jest naiwność osoby przekonanej o swojej wyjątkowości. Każde przedstawienie wymaga publiczności, o jaką łatwo jest w Internecie i na łamach publikatorów. Z pełnym przekonaniem polecam tę opowieść o mroźnej naturze i gorących emocjach.

Wszechświat oglądany z poziomu 1480 metrów nad poziomem morza jest odlotowy.

„Tutaj, w górze, powietrze jest rzadsze, ale też bardziej przejrzyste, dzięki czemu lepiej widać mrok rozciągającego się w dali kosmosu”

Nie jest to widok z Korony Ziemi, ale wiele osób traktuje to jak wyzwanie...

Rozwiń

Zwiń

Odlot, freedom, luz, uzależnienia.

„Tu będzie dobrze – stwierdza Oli i beztrosko uwala się na trawie, wystawiając twarz do słońca”

Lepiej wzlecieć jak muzyka w kosmos, niż patrzeć na poniżenie. Warto się zmieniać, bo liczy się fejm i możliwość pokazania się. Trzeba się zmieniać, żeby nie powiało nudą.

„Porzucił rockowe ballady na rzecz hardkorowego brzmienia”

Świat byłby lepszy, gdyby nieutytułowane gnojki z koneksjami, których nie da się tolerować.

„Najgorsze nie było to, że go uderzyłem, ale świadomość, ze chciałem bić go dalej”

Zmorą są wspomnienia. Zakrwawiona twarz przed maską samochodu. Nóż w dłoni. Z resztą nie ważne, co się trzyma – broń, czy władzę. Manipulacja daje satyfakcję.

„Leci Nirvana. Kurt Cobain zachęca, by naładować broń i przyprowadzić przyjaciół.”

Przerażenie przypomina obłęd, bo nie da się zatrzymać rozpędzoną karuzelę życia.

„WHO’S READY FOR TOMORROW”

Dziś się skończy, a mikroświat oszalał.

„Świat znika i pojawia się jak mrugająca żarówka”

Pstryk, światło razi bezlitośnie. Pstryk, i wszystko zgasło jak życie. Na koniec drogi zostaje żal, niewciągnięta ostatnia kreska, strach.

„Śmierć przyjdzie po ciebie w najmniej spodziewanej chwili”
Jutra już może nie być. Pozostanie tylko Kara i pytania o nią.
„Kara tu i teraz czy kara bez końca?”

Pani Sara Antczak pokazała mi obrazy, których nie poznałem wcześniej. Ta projekcja mną wstrząsnęła. Przemykanie przez ciemne zaułki psychiki wywołują dreszcze na karku, i na to liczyłem, biorąc do ręki książkę „Kara”. Świetnie skonstruowana fabuła pozwala wniknąć w tę powieść. Nie poczułem się tam jak intruz, a raczej jak niedzisiejszy obserwator. Na tym właśnie polega zawrotna przygoda zaproponowana przez panią Antczak. To były mega mocne emocje, które na pewno już na was czekają. Nic, tylko czytać i komentować!

Odlot, freedom, luz, uzależnienia.

„Tu będzie dobrze – stwierdza Oli i beztrosko uwala się na trawie, wystawiając twarz do słońca”

Lepiej wzlecieć jak muzyka w kosmos, niż patrzeć na poniżenie. Warto się zmieniać, bo liczy się fejm i możliwość pokazania się. Trzeba się zmieniać, żeby nie...

Rozwiń

Zwiń

Z zakładki w portfelu wyjąłem pożółkłe zdjęcie. Spogląda z niego mój Tata, jakiego już prawie nie pamiętam. Wspominam czasy, kiedy znajdował dla mnie dużo czasu. Te nasze „męskie rozmowy” były dla mnie najważniejsze. Tato tłumaczył mi, jak powinien zachowywać się dorastający chłopak. Mówił o szanowaniu koleżanek. O stosownym zachowaniu, o honorze, o prawości, godności. Na swoim przykładzie uczył mnie, jak postępować i szanować innych ludzi. Opowiadał o swojej miłości do Żony, a mojej Mamy. Mówił o godności Polaka, patrioty, mężczyzny. Z czasem to ja znajdowałem dla niego coraz więcej czasu. I tak było aż do końca, kiedy goliłem go w szpitalu ostatni raz.

Wciąż pamiętam sen, w którym do mnie przyszedł. Zanim zniknął, powiedział tylko jedno zdanie: Pamiętaj, że ja ciągle jestem obok ciebie, synu.

Do Franza też pewnej nocy przyszedł Ojciec:

„- Przyszedłem do ciebie w odwiedziny – odrzekł, uśmiechnąwszy się z przedziwną nostalgią.
- Po co?
- Bo ty nie przyszedłeś do mnie i jeszcze długo nie przyjdziesz, synku.”

SYNKU. Jedno słowo, a ogrzewa serce i ściska gardło po latach. A przecież tak wita Tato swojego nowonarodzonego syna. Jeszcze nie umie mu zmienić pieluchy, boi się być niedelikatnym, nie ma pojęcia o temperaturze mleka.

Mama by potrafiła to robić, nawet instynktownie. A Bogna, katowana przez obozowych oprawców, wyniszczona, tylko urodziła synka.

„A wytrzymała tylko do porodu. Jakby zawarła układ ze śmiercią, że jej nie zabierze, dopóki dziecko się nie urodzi. Życia za życie.”

Wychudzona, bezwłosa, postarzała, poraniona na ciele i duszy Lizka, przez chwilę chciała zobaczyć swoją twarz. Na szczęście woda była bardziej litościwa od Niemców.

„Próbowała przejrzeć się w wodzie, lecz dostrzegała niewyraźny cień odbicia. Może to i lepiej, przynajmniej sama siebie nie wystraszę, uznała wzdychając ciężko”

Póki żyjemy, nie wolno się poddawać. Dopóki życie w nas się tli, trzeba mieć nadzieję, że miłość nas ocali. Wojna to był czas, kiedy rodzina była skarbem. Nawet zalany krwią ausweis mógł być pomocny. Rany na plecach lepiej się goiły, kiedy odbierały ciepło drugiego człowieka. Najważniejsze było być twardym.

„Nie ma nic gorszego niż rozczulający się nad sobą mężczyzna, jednak trochę to potrwa, nim stanie pan na nogi”

Kiedy żegnałem mojego Tatę, pragnąłem żyć dalej, dopóki nie zostanę sam, a drzewa wciąż się jeszcze starzeją.

„A nasze drzewa są jeszcze młode”, i mamy dla kogo żyć.

Trzecia część Opowieści warmińskiej to wzruszająca, imponująca książka. Szukanie siebie i odnajdywanie dobrych ludzi w nieszczęściu są bardzo budujące. Pani Wioletta Sawicka w mistrzowskim stylu utkała delikatną fabułę powieści, w której perfekcyjnie przeplatają się subtelne wątki. Koszmar wojny zderza się z pięknem miłości i poświęcenia. Humanitaryzm łagodzi sadyzm. Książka, w której krwiożerczy brytan jest bardziej oddany panu niż synowie bezwładnego ojca, jest godna uwagi i skupienia uczuć. W tej powieści na szczęście dobro łagodzi grozę. Życzę Wam lektury, która na pewno będzie niezapomniana.

Z zakładki w portfelu wyjąłem pożółkłe zdjęcie. Spogląda z niego mój Tata, jakiego już prawie nie pamiętam. Wspominam czasy, kiedy znajdował dla mnie dużo czasu. Te nasze „męskie rozmowy” były dla mnie najważniejsze. Tato tłumaczył mi, jak powinien zachowywać się dorastający chłopak. Mówił...

Rozwiń

Zwiń

Upadek na kastet jest pechowy. Gorsze od tego może być zamknięcie w celi z rządnymi wrażeń osadzonymi. Trzeba walczyć o dominację, nawet kiedy fetor zatyka nos, a tył jest niezabezpieczony. Myśli tłuką się po łbie jak szalone i pozostaje odliczać dni do śmierci.

1514 dni to szmat czasu. Jak je przeżyć, kiedy wszystko traci sens?

Bez względu na to, z kim i jak obudzi się facet, musi mieć trwałe zasady:

„Duma.
Poczucie siły.
Charakter.”

Ciula można udawać, ale tylko frajer da się na to złapać. Prostak nie wie, po co potrzebny jest kobiecie dobry fryzjer, jak się je homara i o czym mówi holenderski DJ.

Drwalu przed pójściem za kraty był Kimś, który mógł wszystko.

„Po powrocie okazało się, ze tak naprawdę nie wiem, kim jestem” W zaparowanym lustrze odbija się „Posiwiały buldog z męskim klimakterium”.

Zza kiery świat wygląda inaczej. Przeciętnego złotówę nie stać na to, żeby podarować lasce kurs. Zamieniłem się nagle w księcia z bajki? A może w gwiazdę Tik Toka?

A niech tam! Raz, nie zawsze. Z kolegami można uczcić każdy dobry gest.

„Stukamy się plastikowymi kubkami.
- Za co pijemy? – pytam.
- Za nas. Za lordów. Za panów świata. Za złotówy tego miasta – mówi Boczek.”

Wszystko schodzi na psy. A przecież można postępować inaczej. Z klasą. Z szacunkiem dla kobiet. Elegancko.

„A co było złego w tym, że facet otwiera kobiecie drzwi do samochodu i podaje płaszcz?”

Ostatecznie różnych pasażerów wozi się w gablocie. Czasem damę, czasem awanturnicę. W bagażniku zmieszczą się zarzygani gnoje, którym zapachniała czyjaś kasa, dragi, prochy. Życie jest pełne niespodzianek.

Kiedy były pies, a jeszcze wciąż przyjaciel Rafix, w porę upomni za błędy, wyjście jest już tylko jedno? Samobój?

„Patrzę tępo w przestrzeń.
To co? Może dzisiaj?
Taki piękny wieczór na umieranie. Tak pięknie zachodzi słońce.”

A może jednak lepiej pójść w „Ostatnie tango” w Warszawie?

Bo „Starość nadchodzi, kiedy już nie rozumiesz świata, który cię otacza. Starość nadchodzi, kiedy już nie potrafisz kochać.”

W (przed) Ostatnie tango wyruszyłem z Piotrem C. Na długo zostanie mi w pamięci facet jak sałatka warzywny: skomplikowany jak przypadkowe smaki, jeszcze niepowiązane, ale obiecujące. Barwny, choć niezupełnie strawny. Nadmiernie przesolony, a czasem pieprzy bez umiaru. Zapewniam was, że warto przesiąść się ze skody do subaru, choć do maserati jeszcze daleko. Taka jest książka „Ostatnie tango” i jej bohaterowie. Ja lubię nowe wyzwania literackie, a wy weźcie ze mnie przykład.

Upadek na kastet jest pechowy. Gorsze od tego może być zamknięcie w celi z rządnymi wrażeń osadzonymi. Trzeba walczyć o dominację, nawet kiedy fetor zatyka nos, a tył jest niezabezpieczony. Myśli tłuką się po łbie jak szalone i pozostaje odliczać dni do śmierci.

1514 dni to szmat czasu. ...

Rozwiń

Zwiń