Spodziewałam się czegoś lepszego… historia bardzo przewidywalna niestety

Spodziewałam się czegoś lepszego… historia bardzo przewidywalna niestety

Akcja trzeciego tomu sagi toczy się gładko przedstawiając dalsze losy Krystyny aż do jej śmierci z powodu dżumy. Wzruszające są opisy wewnętrznych zmagań bohaterki, która ciągle wraca do swego grzechu, błagając Boga o przebaczenie. Jednocześnie nie może wybaczyć swemu mężowi i pogodzić się z nim. Religijny aspekt powieści przypadł mi bardzo do gustu.

Akcja trzeciego tomu sagi toczy się gładko przedstawiając dalsze losy Krystyny aż do jej śmierci z powodu dżumy. Wzruszające są opisy wewnętrznych zmagań bohaterki, która ciągle wraca do swego grzechu, błagając Boga o przebaczenie. Jednocześnie nie może wybaczyć swemu mężowi i pogodzić się z nim. Religijny aspekt powieści przypadł mi bardzo do gustu.

Ciekawa, klasyczna powieść. Polecam

Ciekawa, klasyczna powieść. Polecam

Przez trzytomową "Krystynę córkę Lavransa" brnęłam dość długo. Historia momentami wydawała mi się głupkowata, smętna, zbyt ckliwa, ciut nużąca, a czasami wręcz irytująca, do tego stopnia, że miałam ochotę odstawić ją z powrotem na półkę. A potem człowiek przypomina sobie, że tak właśnie wygląda życie. "Krystyna" to po prostu piękna i smutna opowieść o pięknym i smutnym życiu głównej bohaterki i jej najbliższych, którzy po kolei żyli i odchodzili z tego świata. Czyste piękno z barwnymi i żywymi obrazami przyrody oraz opisem średniowiecznych, norweskich obyczajów w tle. Nie zniechęcajcie się po pierwszym tomie!

Przez trzytomową "Krystynę córkę Lavransa" brnęłam dość długo. Historia momentami wydawała mi się głupkowata, smętna, zbyt ckliwa, ciut nużąca, a czasami wręcz irytująca, do tego stopnia, że miałam ochotę odstawić ją z powrotem na półkę. A potem człowiek przypomina sobie, że tak właśnie wygląda życie. "Krystyna" to po prostu piękna i smutna opowieść o pięknym i smutnym...

5,5/10

5,5/10

Trzecia część jest równie dobra jak poprzednie i ma zaskakujące, wzruszające i bardzo ciekawe zakończenie.

Trzecia część jest równie dobra jak poprzednie i ma zaskakujące, wzruszające i bardzo ciekawe zakończenie.

Niektórym tom III wyda się najnudniejszy. I rzeczywiście nie jest w czytaniu tak lekki jak dwa poprzednie. Ale jest chyba paradoksalnie najbardziej współczesny. nie tak bardzo różni się kobiecy los w wieku XIV od tego w XIX, XX czy w niektórych miejscach w XXI. Dlatego cała "Krystyna" jest powieścią uniwersalną i nie zestarzała się choć świetnie oddaje klimat średniowiecza - bogobojność/zabobony; cielesność/duchowość; realność grzechu/realność zbawienia. A pod tym wszystkim jest miłość - we wszystkich odsłonach, matki do dziecka, żony do męża, miłości do rodziców, rodzeństwa, przyjacielskiej. Jest to również zwieńczenie pewnego konceptu na tę opowieść - od dziewczyny/kobiety/dziewicy która mogła mieć wszystko - była piękna, dobrze urodzona, mądra - do matrony, starej wdowy której świat rozpada się na kawałki. Lektura przejmująca i warta każdej "nudniejszej" strony.

Niektórym tom III wyda się najnudniejszy. I rzeczywiście nie jest w czytaniu tak lekki jak dwa poprzednie. Ale jest chyba paradoksalnie najbardziej współczesny. nie tak bardzo różni się kobiecy los w wieku XIV od tego w XIX, XX czy w niektórych miejscach w XXI. Dlatego cała "Krystyna" jest powieścią uniwersalną i nie zestarzała się choć świetnie oddaje klimat średniowiecza...

Po słabszym według mnie drugim tomie powieści, trzeci znów wydaje się wyjątkowy. W skrócie opisałabym każdy tom jednym słowem: I - mistyczny, II - polityczny, a III - emocjonalny. I właśnie ze względu na tę burzę emocji chyba najlepiej mi się czytało właśnie ten ostatni. Samą bohaterkę rozumiem i nie rozumiem zarazem. Raz ją lubię, raz nie, ale to chyba w tym tkwi ten urok. Do tej książki chętnie jeszcze wrócę w przyszłości, wtedy też pewnie odbiór się nieco zmieni.

Po słabszym według mnie drugim tomie powieści, trzeci znów wydaje się wyjątkowy. W skrócie opisałabym każdy tom jednym słowem: I - mistyczny, II - polityczny, a III - emocjonalny. I właśnie ze względu na tę burzę emocji chyba najlepiej mi się czytało właśnie ten ostatni. Samą bohaterkę rozumiem i nie rozumiem zarazem. Raz ją lubię, raz nie, ale to chyba w tym tkwi ten urok....

Losy kobiety, która godzi się stopniowo z przemijaniem.

Losy kobiety, która godzi się stopniowo z przemijaniem.

Jestem pozytywnie zaskoczona trzecią częścią trylogii o Krystynie, córce Lavransa “Krzyż”. O ile pierwsza nieszczególnie przypadła mi do gustu (nie mogłam się wkręcić w klimat książki),druga ciut bardziej mi się podobała od pierwszej, to już przy trzeciej było zupełnie inaczej. Może potrzebowałam czasu aby przesiąknąć tym wszystkim, przyzwyczaić się do tej archaiczności i wejść w to całym sercem i duszą przeżywając wszystko razem z bohaterami książki.

Zdążyłam się przyzwyczaić do archaicznego języka autorki, a wydarzenia dotyczące Krystyny i jej rodziny potoczyły się lawinowo. Krystyna urodziła Erlendowi siedmiu synów a ich związek przeżywał wiele wzlotów i upadków. Jak to w życiu. Z kolei młodsza siostra Krystyny, Ranmorga wiedzie spokojne, małżeńskie życie u boku Szymona Darre, ale on wciąż ma w sercu Krystynę, która zerwała z nim zaręczyny. Czy w związku z tym to małżeństwo ma szansę być szczęśliwe?

Obserwujemy codzienne, niełatwe życie rodzinne wyżej opisanych osób. Dotykają ich szczęścia i nieszczęścia, śmierć różnych członków rodziny, choroby, troski dnia codziennego. A to wszystko na tle bardzo malowniczo opisanej przyrody norweskich zakątków. Takie niby zwyczajne, ludzkie zmagania z życiem, a przedstawione w tak wysmakowany sposób, że dech zapiera. Do tego bieżące wydarzenia polityczne, które na szczęście nie zdominowały części obyczajowej.

W trzeciej części wszystko było jakoś bardziej wyważone niż w dwóch poprzednich i zdecydowanie ciekawsze, bardziej dramatyczne, emocjonalne.

Dopiero teraz dotarło dla mnie za co ludzie pokochali tę sagę. Kunszt języka i niesamowity warsztat pisarski przełożyły się na jakość książki, a wszystko rozegrane w taki sposób, że często człowiekowi żal i ból rozdziera serce. Mnóstwo emocji, ale bez ckliwości i tanich chwytów, mających “kupić” czytelnika. Przenosimy się w odległe czasy i bardzo rzetelnie oddano w powieści mentalność ludzi z tamtego okresu historycznego jak również klimat ówczesnej epoki. Chwilami miałam ochotę potrząsnąć Krystyną aby w pewnych sprawach zachowała się inaczej, bo wiele jej decyzji było dla mnie niezrozumiałych i wywołało opłakane skutki nie tylko dla innych, ale również dla niej samej. Nie mniej jednak nie żałuję, że kończę przygodę z Krystyną, gdyż dwa poprzednie tomy strasznie mnie wymęczyły, ale na szczęście ten trzeci wszystko mi wynagrodził.

Jestem pozytywnie zaskoczona trzecią częścią trylogii o Krystynie, córce Lavransa “Krzyż”. O ile pierwsza nieszczególnie przypadła mi do gustu (nie mogłam się wkręcić w klimat książki),druga ciut bardziej mi się podobała od pierwszej, to już przy trzeciej było zupełnie inaczej. Może potrzebowałam czasu aby przesiąknąć tym wszystkim, przyzwyczaić się do tej archaiczności...