Krystyna córka Lavransa cz. I

Arcydzieło. Czytałem kilka razy i za każdym razem na nowo z wielkim wzruszeniem przeżywałem życie Krystyny, otaczających ją ludzi i wszystkie związane z jej życiem wydarzenia ... Książka jest piękną lekturą, polecam z całego serca.

Arcydzieło. Czytałem kilka razy i za każdym razem na nowo z wielkim wzruszeniem przeżywałem życie Krystyny, otaczających ją ludzi i wszystkie związane z jej życiem wydarzenia ... Książka jest piękną lekturą, polecam z całego serca.

Piękna opowieść o życiu kobiety w średniowiecznej Norwegii. Urzekło mnie wewnętrzne dochodzenie do prawdy o sobie przez Krystynę po jej grzechu z przyszłym mężem, mistrzowsko poprowadzona rozmowa z nią przez mnicha Edwina, a także długi opis spokojnego towarzyszenia rodziny w ostatnim etapie życia i umierania Lavransa.

Piękna opowieść o życiu kobiety w średniowiecznej Norwegii. Urzekło mnie wewnętrzne dochodzenie do prawdy o sobie przez Krystynę po jej grzechu z przyszłym mężem, mistrzowsko poprowadzona rozmowa z nią przez mnicha Edwina, a także długi opis spokojnego towarzyszenia rodziny w ostatnim etapie życia i umierania Lavransa.

To będzie krótka opinia. Przeżywałem tę książkę, wywołała emocje większe niż bardzo dużo innych pozycji, których tytułów nawet tu nie zamieszczam, ponieważ ich w ogóle nie kończę. W moim odczuciu głowni bohaterowie wykreowani są bardzo dobrze - to wręcz żywi ludzie. Te postaci nie są papierowe, nie są idealne i nie są jednoznaczne. Opisywane historie nie są płaskie i wydumane, lecz zdają się być z życia wzięte, jakby z obserwacji. Przyznaję, nie wiem nic o autorce, wziąłem po prostu książkę z półki, bo wiedziałem, że noblistka.. ale - warto. Owszem, są fragmenty, kiedy jesteśmy usypiani trochę fabułą - u mnie jednak tym większe emocje wywoływały późniejsze zwroty akcji.

To będzie krótka opinia. Przeżywałem tę książkę, wywołała emocje większe niż bardzo dużo innych pozycji, których tytułów nawet tu nie zamieszczam, ponieważ ich w ogóle nie kończę. W moim odczuciu głowni bohaterowie wykreowani są bardzo dobrze - to wręcz żywi ludzie. Te postaci nie są papierowe, nie są idealne i nie są jednoznaczne. Opisywane historie nie są płaskie i...

Może i życie Krystyny wpisane jest w czasy średniowiecza, ale potrafię znaleźć tu kawałek swojej własnej historii. Żałuję, że poziom edukacji w Polsce na temat życia w rodzinie czy seksualności znajduje się poniżej dna. I to grubo. Każda dorastająca kobieta, powinna przeczytać tę książkę i mieć obok siebie kogoś, kto pomoże jej to zrozumieć.

Może i życie Krystyny wpisane jest w czasy średniowiecza, ale potrafię znaleźć tu kawałek swojej własnej historii. Żałuję, że poziom edukacji w Polsce na temat życia w rodzinie czy seksualności znajduje się poniżej dna. I to grubo. Każda dorastająca kobieta, powinna przeczytać tę książkę i mieć obok siebie kogoś, kto pomoże jej to zrozumieć.

Po 30 latach ponownie przeczytała krystynę. Tym razem nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Jednak wyjątkowo szczegółowe opisywanie dni, dość archaiczny język lekko mnie przynudził ale niewątpliwie wartościowa pozycja.

Po 30 latach ponownie przeczytała krystynę. Tym razem nie wywarła na mnie takiego wrażenia. Jednak wyjątkowo szczegółowe opisywanie dni, dość archaiczny język lekko mnie przynudził ale niewątpliwie wartościowa pozycja.

Nie — dla Krystyny (nie polubiłam głównej bohaterki). Tak — dla sposobu narracji.

Nie — dla Krystyny (nie polubiłam głównej bohaterki). Tak — dla sposobu narracji.

W 1928 r. Norweska pisarka Sigrid Undset (1882–1949) otrzymała nagrodę Nobla za „doskonały opis życia średniowiecznej Skandynawii”. Jej główne dzieło historyczne to trylogia „Kristin córka Lavransa” która składa się z trzech części: "Wianek" (1920), "Żona" (1921) i "Krzyż" (1922). Akcja powieści rozgrywa się w XIV wieku, szczegółowo opisują one realia średniowiecznej Norwegii. Chociaż Undset pisze we współczesnym języku norweskim przeplatanym archaizmami, nie używa słów i pojęć, które nie odpowiadają opisanej epoce.

Na średniowiecznym materiale Undset omawia pilne jej współczesne problemy - stosunek do religii, role kobiety w rodzinie i społeczeństwie, seksualną wolność. Są to kwestie, przed którymi stoi główna bohaterka Kristin, której losy śledzimy od dzieciństwa aż do śmierci. W trzech częściach cyklu Kristin reprezentowana przez trzy kobiety: ukochanej, matki i służebnicy Pańskiej, pomagającej innym.

Marina Cwietajewa wysoko oceniła trylogię, nazywając ją swoją ulubioną książką: „To jest najlepsze, co napisano o kobiecej roli. Przed nią jest „Anna Karenina”.

Saga o Kristin - to nie pierwsza narracja o losie kobiety napisana przez Sigrid Undset. Powieść Jenny jest przerażająca na swój sposób: opowiada historię młodej kobiety, która wyjechała do Włoch w poszukiwaniu doskonałej miłości, uwikłana w relacje z mężczyznami i popełniła samobójstwo. We Włoszech jest otoczona przez artystów, których twórcza energia jest porównywana do macierzyństwa, którego spodziewa się Jenny. Jednak dziecko Jenny umiera a ona sama nie może znieść ciosu.

Relacje między płciami są również poświęcone powieści Wiosna (1914), którą można nazwać historią jednego nieszczęśliwego małżeństwa i szczęśliwego rozwodu. To był rozwód, który pomógł parze Róży i Torkild przezwyciężyć przedłużający się kryzys w relacjach.

Undset zapożycza od norweskich sag niespieszny sposób narracji, krótkie i precyzyjne zdania oraz dynamikę narracji (w opisach dominują wydarzenia). Jeśli jednak porównasz kanoniczne skandynawskie sagi i powieści Undset, istnieje wiele różnic, z których kluczem jest psychologizm, który jest obecny dopiero w początkach sag. Undset zawiera opisy doświadczeń postaci w różnych epokach, opracowane szczegółowo w poprzednich „współczesnych” powieściach, do innej epoki sprzed sześciu wieków.

Kristin główna bohaterka eposu, jest bezpośrednią wolną osobowością, która nie mieści się w ramach średniowiecznej moralności. Przed małżeństwem kontaktuje się z ukochanym mężczyzną, co powoduje niezadowolenie m.in. przede wszystkim ojca - mężczyzny o tradycyjnych poglądach. Oprócz tego jej wybranek okazuje się być niegodną osobą, ale rozmyślna Kristin i tak poślubia go wbrew woli swoich rodziców. Jej historia jest historią o konflikcie interesów - miłość i autorytet: obowiązek, kościół i rodzice.

Jednak Undset nie ogranicza się do opisu losu młodego pokolenia. Troska o Kristin zmusza jej rodziców do rozmowy i zrozumienia, że ​​w ich małżeństwie narosło wiele problemów - od niewierności po dysharmonię seksualną. Pod koniec pierwszej części trylogii Lavransa, ojciec Kristin, po raz pierwszy myśli, że mógł być złym mężem, pomimo pięknej zewnętrznej fasady ich związku z żoną. Jego żona cierpi z powodu tego, że relacje z mężem nie są wystarczająco otwarte, przez co jej dialog z rosnącą córką również się nie udaje (podobnie jak ona sama ,Kristin ma znacznie bliższe relacje z ojcem). Jest to żywy przykład tego, jak współczesne jest to przebrane za średniowieczne dzieło, podobna nieliniowość bohaterów świadczy o ich ewolucji i psychologii nieokreślonej prozy. Rozbija średniowieczną instytucję rodziny, a wraz z nią nowoczesną - w obu przypadkach mamy do czynienia z wyjątkowo niesprawiedliwym obrazem społeczeństwa przede wszystkim w odniesieniu do kobiety, w której uczucia są ograniczone narzuconymi fundamentami.

Jednocześnie nie mniejszą uwagę przywiązuje się do relacji rodzic-dziecko niż do relacji małżeńskich (relacja Kristin i jej męża jest jednym z elementów książki, ale nie jej istotą). To ciepłe relacje Kristin z jej ojcem i relacje z jej siedmioma synami. Jednak macierzyństwo wiąże się nie tylko z radością, ale także ze smutkiem - Kristin , podobnie jak Jenny, straciła dziecko. Undset podkreśla, że ​​macierzyństwo jest najważniejszym etapem dorastania kobiety, ważniejszą hipostazą niż rola kochanki.

Kolejną nie mniej znaczącą warstwą treści jest religia, chociaż jest ona pokazywana w mniejszym stopniu niż relacje wewnątrz rodziny. Interesujące jest to, że w trakcie pisania trylogii poglądy religijne Undset zmieniły się radykalnie - z ateisty i poganki (jak sama się nazywała) zmieniła się w pobożną katoliczkę.

Ocena trylogii 10/10

W 1928 r. Norweska pisarka Sigrid Undset (1882–1949) otrzymała nagrodę Nobla za „doskonały opis życia średniowiecznej Skandynawii”. Jej główne dzieło historyczne to trylogia „Kristin córka Lavransa” która składa się z trzech części: "Wianek" (1920), "Żona" (1921) i "Krzyż" (1922). Akcja powieści rozgrywa się w XIV wieku, szczegółowo opisują one realia średniowiecznej...

Pierwsze, co mnie uderzyło w tej książce, to jej objętość - dwa wielgachne tomy po 500 stron! Przy czytaniu ta objętość nie jest jednak odczuwalna. "Krystynę" czyta się jak sagi w odcinkach (poza tym, że jest ona od nich o wiele lepsza), człowiek przyzwyczaja się do bohaterów i z nimi się zżywa. Poprzez losy Krystyny autorka przedstawia życie norweskiej skromnej szlachty w średniowieczu. Córka archeologa nie skąpi nam szczegółów - obserwujemy bardzo dokładnie, jak wygląda średniowieczne norweskie domostwo na wsi, co robią ludzie w gospodarstwie, jak przebiega praca w rytm pór roku, jak ubierają się ludzie... Stroje są opisane tak dokładnie, że mogłyby pomóc miłośnikom rekonstrukcji historycznej. Przedstawiono też mentalność ówczesnych ludzi - relacje rodzinne, hierarchię społeczną. Ważną rolę pełni w społeczności religia, choć mimo wszystko jest często traktowana po macoszemu, nierozumiana jak trzeba i wymieszana z wierzeniami pierwotnymi, czarami. To ogromne źródło wiedzy o średniowiecznej Norwegii, chociaż nie mamy wrażenia, że "czytamy podręcznik".
Jeśli chodzi o postacie, są bardzo ludzkie - mają wady i cnoty, na pewno nie ma tam ideałów ani czysto "czarnych" charakterów. Główna bohaterka mocno mnie irytowała swoim zachowaniem już począwszy od wyboru męża, ale na tej samej zasadzie irytują mnie niektóre koleżanki wybierające sobie głupiego chłopa. Na pewno bohaterowie są bardzo krwiści i właśnie dlatego zdarza im się robić rzeczy naprawdę głupie.
Co mnie męczyło to opisy przyrody - po 20 latach w końcu zrozumiałam wreszcie, czemu ludzie na nie narzekają. Można je jednak omijać bez szkody dla całości. No i nie bardzo pojmuję, czemu polskie tłumaczenie jest tłumaczeniem z niemieckiego! Czy nie ma w Polsce tłumaczy z języka norweskiego (wiem, że są, znam ich, widziałam nawet jak jedzą obiad, więc na pewno żyją)? Jak dla mnie przekładanie przekładu jest niepotrzebnym oddalaniem się od oryginału, zwłaszcza że mam obawy, iż transkrypcja imion została zmieniona z norweskiej na niemiecką (np zamiast Ingebørgi mamy Ingebjørgę, a w imieniu Åashildy zniknęło bolle-å). Myślę, że gdyby książka na nowo zyskała na popularności, może ktoś pokusiłby się o nowe, bliższe oryginałowi tłumaczenie. Bo jednak po norwesku mimo wielkich chęci przeczytać nie dałabym rady.

Pierwsze, co mnie uderzyło w tej książce, to jej objętość - dwa wielgachne tomy po 500 stron! Przy czytaniu ta objętość nie jest jednak odczuwalna. "Krystynę" czyta się jak sagi w odcinkach (poza tym, że jest ona od nich o wiele lepsza), człowiek przyzwyczaja się do bohaterów i z nimi się zżywa. Poprzez losy Krystyny autorka przedstawia życie norweskiej skromnej szlachty w...

Cóż za fantastyczna powieść!
Warsztatowo świetna, a fabularnie intrygująca kompletnie innym światem, do którego nas przenosi. Niektóre elementy tego świata (na przykład sposób traktowania chorych dzieci i ogólnie osób chorych) wywołały we mnie zgrozę. Więc jako uboczną korzyść z lektury mogę odnotować chwilowy wzrost szacunku do cywilizacji i medycyny.
Inne elementy opisanej rzeczywistości są wzruszające. A jeszcze inne (szczególnie te "ludzkie", emocjonalne) niezmienne i doskonale rozpoznawalne.

Jestem autentycznie ciekawa, co będzie dalej, wciągnęłam się.
Przede mną tom drugi, tak samo opasły jak pierwszy. Już się cieszę.

Cóż za fantastyczna powieść!
Warsztatowo świetna, a fabularnie intrygująca kompletnie innym światem, do którego nas przenosi. Niektóre elementy tego świata (na przykład sposób traktowania chorych dzieci i ogólnie osób chorych) wywołały we mnie zgrozę. Więc jako uboczną korzyść z lektury mogę odnotować chwilowy wzrost szacunku do cywilizacji i medycyny.
Inne elementy...

Wybitna. A przy tym przystępna i urzekająca.
Klasyka się jednak nie starzeje.

Wybitna. A przy tym przystępna i urzekająca.
Klasyka się jednak nie starzeje.