Książkę dostałam w prezencie - zapakowaną w dwupak i odwróconą okładką do środka. Mąż, który ją dla mnie kupił nie zauważył wojennej tematyki, której nie cierpię. Myślałam, że nawet się za nią nie zabiorę, jednak jak nie miałam akurat nic do czytania zaczęłam ją kartkować.
Jakie to było zaskoczenie! Wpadłam w tę historię po same uszy. Do końca czytałam z zaciekawieniem. Dla mnie perełka, którą doceniam tym bardziej, że nie miałam żadnych oczekiwań.
Przeczytałam tylko 2 książki autora - ta była zdecydowanie dużo ciekawsza niż "Czy pamiętasz Anais".

Książkę dostałam w prezencie - zapakowaną w dwupak i odwróconą okładką do środka. Mąż, który ją dla mnie kupił nie zauważył wojennej tematyki, której nie cierpię. Myślałam, że nawet się za nią nie zabiorę, jednak jak nie miałam akurat nic do czytania zaczęłam ją kartkować.
Jakie to było zaskoczenie! Wpadłam w tę historię po same uszy. Do końca czytałam z zaciekawieniem....

„Kłamstwo ma krótkie nogi” – wszyscy znamy to przysłowie, a autor tą książką udowodnił nam, że jest ono jak najbardziej prawdziwe. Bo zawsze, naprawdę zawsze kłamstwo nas dogania i podstawia nam nogi w najmniej odpowiednim momencie. Nie możemy cieszyć się życiem w dobrobycie, jeśli budujemy ten dobrobyt na nieszczęściu innych osób.
Jak zwykle zachwycam się nastrojem, stylem narracji i profilami bohaterów, którzy stali się dla mnie prawdziwi, tacy z krwi i kości, ze wszystkimi swoimi zaletami, drobnymi wadami i wielkimi słabościami.
BRAWO!

„Kłamstwo ma krótkie nogi” – wszyscy znamy to przysłowie, a autor tą książką udowodnił nam, że jest ono jak najbardziej prawdziwe. Bo zawsze, naprawdę zawsze kłamstwo nas dogania i podstawia nam nogi w najmniej odpowiednim momencie. Nie możemy cieszyć się życiem w dobrobycie, jeśli budujemy ten dobrobyt na nieszczęściu innych osób.
Jak zwykle zachwycam się nastrojem, stylem...

Aż bolało, jak się czytało. Się bo doświadczyło innego Bussiego, z potem.

Bywa, że niegdysiejszy prymus, dramatycznie obniżywszy loty, dostaje minus cztery: „Bo to wstyd, żebyś ty miał trzy”. Tu, jeśli wyobrazić sobie, że czas biegnie wspak, dramatycznie obniżył loty prymus późniejszy, ale mechanizm zadziałał ten sam – oceniam przez palce. Gdybym zaś zaczął od tej książki, autor wylądowałby poza zasięgiem drugiej szansy.

A paradoksalnie zachęcił mnie Bussi właśnie tym: że to powieść napisana w czasach, kiedy pisarze, wobec braku wspomagania Internetem, wymyślali. Bo ja sympatyzuję z tą metodą. Bardziej kibicuję fantazji niż ugniataniu Wikipedii. I jak on to jeszcze udatnie ujął: bawić się, próbując odróżnić. Kiedyś z tą samą otoczką przeczytałem „Mistyfikację” Cobena, co wspominam dobrze, a nawet lepiej. W aspekcie niedoresearchowania było okej, nie zgłaszam zastrzeżeń. Oceny nie obniżył też numer z ciężarówką. Ale nie mogłem znieść innych znamion „młodzieńczości”, a spośród nich najbardziej dwóch: wewnętrznych monologów Nicka Hornetta, jałowych, namolnych i z innej literatury, oraz metamorfoz – od „dowiedziała się” do „odtąd była zaprogramowana na jeden cel”, od współzaangażowania do „nie mogła uwolnić się od obsesji” – zachodzących na zdecydowanie zbyt krótkich dystansach.

Z późniejszego Bussiego odnalazłem za to jego znak firmowy: układanie różnych wersji z tych samych elementów. Z dopracowaniem szczegółów, choć może czasem zbyt niecierpliwie podanych. Historia jest ciekawa, przeczytać warto, ale nie zaczynać, nie zaczynać od „Wyrytego w piasku”!

Aż bolało, jak się czytało. Się bo doświadczyło innego Bussiego, z potem.

Bywa, że niegdysiejszy prymus, dramatycznie obniżywszy loty, dostaje minus cztery: „Bo to wstyd, żebyś ty miał trzy”. Tu, jeśli wyobrazić sobie, że czas biegnie wspak, dramatycznie obniżył loty prymus późniejszy, ale mechanizm zadziałał ten sam – oceniam przez palce. Gdybym zaś zaczął od tej książki,...

Mam mieszane uczucia. Fajny pomysł, historia dobrze poprowadzona, ale nie do końca przekonało mnie rozłożenie akcji w czasie. Wydaje mi się, że gdyby do wydarzeń w teraźniejszości dochodziło bez przerw, to w żaden sposób nie zmieniłoby to całej historii. Bohaterowie wcale się przez lata nie zmienili, więc nie widzę potrzeby robienia aż tak dużych przerw.

Mam mieszane uczucia. Fajny pomysł, historia dobrze poprowadzona, ale nie do końca przekonało mnie rozłożenie akcji w czasie. Wydaje mi się, że gdyby do wydarzeń w teraźniejszości dochodziło bez przerw, to w żaden sposób nie zmieniłoby to całej historii. Bohaterowie wcale się przez lata nie zmienili, więc nie widzę potrzeby robienia aż tak dużych przerw.

Dla mnie rewelacja.
Akcja jak dla mnie toczyła się dość wolno i spokojnie. Przyjemnie się czytało jakby się płynęło przez powieść.
Tylko pod koniec zaskakująca burza i zwrot akcji.

Dla mnie rewelacja.
Akcja jak dla mnie toczyła się dość wolno i spokojnie. Przyjemnie się czytało jakby się płynęło przez powieść.
Tylko pod koniec zaskakująca burza i zwrot akcji.

Wciągnęła mnie i bardzo dobrze mi się ją czytało, choć to bardziej powieść, niż kryminał. Do czasu. Pod koniec już za bardzo była rozwleczona. Tak, jakby za długo się to wszystko ciągnęło. I zdecydowanie za dużo opisów miejsc i przyrody, które nie wnosiły do książki zupełnie niczego. Mimo to polecam autora. Piszę w taki specyficzny sposób, że po prostu chce się czytać.

Wciągnęła mnie i bardzo dobrze mi się ją czytało, choć to bardziej powieść, niż kryminał. Do czasu. Pod koniec już za bardzo była rozwleczona. Tak, jakby za długo się to wszystko ciągnęło. I zdecydowanie za dużo opisów miejsc i przyrody, które nie wnosiły do książki zupełnie niczego. Mimo to polecam autora. Piszę w taki specyficzny sposób, że po prostu chce się czytać.

Gdyby nie nazwisko Autora umieszczone na okładce, nigdy nie pomyślałabym, że to książka Michela Bussi. Powieści Autora są dość charakterystyczne, ale ta odbiega od tych standardów. Niemniej, jest nie gorsza, wręcz lepsza od większości książek Pisarza. Wciągnęła mnie niemal od pierwszej strony. Historia niebanalna, ciekawie opisana. Brawo!

Gdyby nie nazwisko Autora umieszczone na okładce, nigdy nie pomyślałabym, że to książka Michela Bussi. Powieści Autora są dość charakterystyczne, ale ta odbiega od tych standardów. Niemniej, jest nie gorsza, wręcz lepsza od większości książek Pisarza. Wciągnęła mnie niemal od pierwszej strony. Historia niebanalna, ciekawie opisana. Brawo!

Trochę przeszkodził mi w odbiorze fakt, że mnie sam autor uprzedził, że to jego debiutancka powieść. Ciągle miałem z tyłu głowy, że z początkami to różnie bywa, że może to coś w stylu tego niezbyt udanego zbioru opowiadań. Tymczasem - było bardzo zacnie, napisane lekko a zgrabnie, no i nie zabrakło tego, co najważniejsze, czyli efektownego finału z fajerwerkami. O kilku literówkach nie ma co wspominać (np. Lucky stał się nawet przez chwilę Lucy). A czego było w tej powieści za dużo? Wykrzykników! Zwróćcie uwagę! Naprawdę! Co chwila ktoś mówił wykrzyknikami! Narrator też!

Bardzo dobry Bussi. Oczywiście, że polecam. I już kończę, bo "Więzi krwi" stygną :)

Trochę przeszkodził mi w odbiorze fakt, że mnie sam autor uprzedził, że to jego debiutancka powieść. Ciągle miałem z tyłu głowy, że z początkami to różnie bywa, że może to coś w stylu tego niezbyt udanego zbioru opowiadań. Tymczasem - było bardzo zacnie, napisane lekko a zgrabnie, no i nie zabrakło tego, co najważniejsze, czyli efektownego finału z fajerwerkami. O kilku...

"Wyryte w piasku" to debiutancka powieść Michela Bussiego. Warto przeczytać wprowadzenie autora, tam wyjaśnia jak i kiedy powstała książka oraz jak sam ją ocenia po latach.
Różni się bardzo od późniejszych powieści Francuza, gdybym przeczytała powieść bez wiedzy kto ją napisał to pomyślałabym, że wyszła spod pióra Harlana Cobena.
Jest to sprawny kryminał, z dobrą intrygą, ciekawymi bohaterami (Nick i panowie z francuskiej knajpki byli najlepsi!) i historią. Równie ciekawe są postaci kobiece - ukazane są różnorodne postawy i życiowe priorytety.
Być może za dużo pojawia się drobiazgowych opisów poszczególnych parków, miasteczek, ale pod koniec okazuje się, że przynajmniej część z nich nie była bezcelowa i kto je uważnie czytał mógł się wcześniej domyśleć rozwiązania zagadki.
Zakończenie wg mnie zbyt teatralne, ale to kwestia gustu.
Kto szuka dobrego kryminału z akcją osadzoną w roku 1944 i w latach 60-tych i 70-tych - raczej się nie zawiedzie. Jednak miłośnicy prozy Bussiego - nie odnajdą tutaj za wiele z jego charakterystycznego stylu pisania.

"Wyryte w piasku" to debiutancka powieść Michela Bussiego. Warto przeczytać wprowadzenie autora, tam wyjaśnia jak i kiedy powstała książka oraz jak sam ją ocenia po latach.
Różni się bardzo od późniejszych powieści Francuza, gdybym przeczytała powieść bez wiedzy kto ją napisał to pomyślałabym, że wyszła spod pióra Harlana Cobena.
Jest to sprawny kryminał, z dobrą intrygą,...

Młodzieńcza powieść i spodoba się raczej tylko młodszym czytelnikom.

Młodzieńcza powieść i spodoba się raczej tylko młodszym czytelnikom.