rozwiń zwiń
reptar

Profil użytkownika: reptar

Kraków Mężczyzna
Status Bibliotekarz
Aktywność 11 godzin temu
1 023
Przeczytanych
książek
1 027
Książek
w biblioteczce
131
Opinii
20 327
Polubień
opinii
Kraków Mężczyzna
Nadszedł ten dzień, kiedy LC ostatecznie przeszło na betę. Nie mam serca do przedzierania się przez bogactwo niedogodności tej wersji. Dziś zmarnowałem kwadrans na szukanie, jak zedytować własny opis. Jestem średnio uchwytny, czasem się loguję, czasem coś podczytam z Waszych opinii, ale generalnie moje zaangażowanie dalekie jest od tego, co niegdyś. Miłe wspomnienia z minionej funkcjonalności zachowuję.

Opinie


Na półkach: ,

„(...) mojemu agentowi, który robi wszystko, abym nie miał w życiu innych zmartwień, jak tylko wyrobienie się z kolejnymi książkami w terminie” – jedyny wart zapamiętania cytat. Jedno podziękowanie warte więcej niż tysiąc recenzji.

To moje pierwsze spotkanie z Rogozińskim, i naprawdę przystępowałem z pozytywnym nastawieniem, i naprawdę starałem się jak najdłużej tę pozytywność podtrzymywać, ale się nie udało i już. Wyrobienie się autora z terminem klawa rzecz, ale w produkcie nie ujęło mnie dosłownie nic. Fabuła jest oryginalna jak kolejny układ szkiełek w obracanym od dwóch godzin kalejdoskopie, a ani jeden żart nie przetrwał próby czasu (gdzie t wymagało już µ).

Zakładam, że Pókiśnieg nie jest nowym, całkiem nieznanym obliczem autora, więc dopisuję sobie Rogozińskiego do coraz dłuższej listy autorów tworzących światy zaludnione narratorami żyjącymi, jedzącymi i oddychającymi tylko po to, by współnarratować, by być jak strażacy, którzy w centrum szalejącego pożaru w pierwszej kolejności wdają się w wielodygresyjne monodialogi z gapiami, a wiader, sikawek i bosaków używają głównie do zaprezentowania (gapiowi, a poprzez gapia czytelnikowi), którą nogą wstali rano z łóżka i co sądzą o tym czy o tamtym. Wszyscy wyjaśniają wszystko wszystkim, nawet kiedy się skradają. Taka ich misja, jestestwo i sens. Aż sobie popatrzyłem do Internetu, czy w literaturze przedmiotu jest już opisane pojęcie „narrator rozsiany”, ale nie znalazłem. Halo, nie szuka ktoś tematu do dysertacji?

Drugim wyznacznikiem tej prozy jest logika skeczu. Zastanawiam się, czy ktokolwiek śledzi w takich powieściach fabułę.

Za mną Rogoziński, płodny zwycięzca plebiscytów wszelakich, z armią fanów czekających na 27. albo na 34. powieść. Mistrz martwych narratur. Ciamciara wtajemniczony w sposób na Zaczytadesa.

„(...) mojemu agentowi, który robi wszystko, abym nie miał w życiu innych zmartwień, jak tylko wyrobienie się z kolejnymi książkami w terminie” – jedyny wart zapamiętania cytat. Jedno podziękowanie warte więcej niż tysiąc recenzji.

To moje pierwsze spotkanie z Rogozińskim, i naprawdę przystępowałem z pozytywnym nastawieniem, i naprawdę starałem się jak najdłużej tę...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach: ,

Jedna knajpka wpisała sobie w PR-owy wizerunek „niezobowiązującą atmosferę”. Kiedy spożywałem tam zamówione danie przy jednym stoliku, tuż obok, przy sąsiednim, personel – jak najbardziej niezobowiązująco – czyścił rozmrożone szuflady z chłodni. Mniej więcej tak samo ma się rzecz z zapowiedzianym na okładce tej książki „zabawnym i błyskotliwym sposobem”, w jaki Emma Southon przedstawia.

A przedstawia, oj, przedstawia – oto przed Państwem: „cholerny idiota”, „totalna świnia”, „uparty osioł”, „prawdziwy gnój”... Kiedy masz już tych błyskotliwostek po dziurki w nosie, na dobitkę Kommodus okazuje się „ciulem” (sic!), a gdy cię liczą, Karakalla próbuje uciekać „pewnie nadal sikając, biegnąc z wackiem na wierzchu”, Domicjanowi zaś wbijają sztylet „prosto w jaja”.

Trudno rozdzielić, co błyskotliwość, a co zabawność, ale któreś z nich autorka realizuje między innymi poprzez rozliczne porównania i nawiązania do współczesności: do GoodReads, Messiego, firmy Armalite, psa Hobo, Piskliwej Fromme, Jacoba Reesa-Mogga, do „jakiegoś incela na Reddicie”, do torebki Hermès Birkin...

Consilium to „coś na wzór grupy na WhatsAppie”. Ktoś rozgląda się „jak John Travolta na tym GIF-ie z »Pulp Fiction«”, a sławę można zdobyć, oskarżając Taylor Swift „no na przykład, o wysyłanie do was zatrutych listów”. Z książki można się też dowiedzieć, kto grałby Domicjana („w latach dziewięćdziesiątych Clea DuVall z uczernionymi włosami, a w osiemdziesiątych Ally Sheedy z grzywką”). I że Kaligula „dzisiaj łykałby memy jak młody rekin wodę”, a także „robiłby szalone kampanie w mediach społecznościowych, zachęcające ludzi do wsadzenia swych nowych iPhone’ów do mikrofalówki”.

W jednym miejscu autorka dogryza Cyceronowi: „Tytusowie nie pomyśleli, że istnieje jeszcze Cyceron, którego zamiłowanie do słuchania własnego głosu i patrzenia na słuchające go tłumy górowało nad wszystkim innym”. A jakieś pół książki dalej sama sobie przyklaskuje: „Wiem, że czytając to, przewracacie oczami i myślicie: »Hej, Emma, no raczej!«”. Ot, takie zderzenie samozachwytów.

Osobną kwestią jest audiobook. Lektorkę zapamiętałem, będę omijał. Nie kontroluje złożoności zdań, sypie się na wtrąceniach, rozbija pauzą frazy nierozbijalne, a z osoby o trójczłonowym imieniu robi dwie lub trzy. Czarę goryczy dopełniły „subsharyjskiej”, „haryspikach” i „defikacji”.

Jeśli jednak ktoś potrafi przeskakiwać takie rzucane pod nogi kłody, może liczyć na całkiem ciekawą książkę. Koncept, risercz, rozmach, uporządkowanie – to wszystko naprawdę da się pochwalić. Tym bardziej szkoda, że tak zmasakrowano efekt tą całkiem niepotrzebną nonszalancją.

Jedna knajpka wpisała sobie w PR-owy wizerunek „niezobowiązującą atmosferę”. Kiedy spożywałem tam zamówione danie przy jednym stoliku, tuż obok, przy sąsiednim, personel – jak najbardziej niezobowiązująco – czyścił rozmrożone szuflady z chłodni. Mniej więcej tak samo ma się rzecz z zapowiedzianym na okładce tej książki „zabawnym i błyskotliwym sposobem”, w jaki Emma Southon...

więcej Pokaż mimo to


Na półkach: , ,

Muminek wiedział, że tam, gdzie Buka siedzi dłużej niż godzinę, nic już nigdy nie wyrośnie, bo ziemia zamiera z przerażenia. To trochę tak jak z Nowaciem. Ten wprawdzie ani myśli po buczemu tkwić czy powiewać spódnicami w głuchym milczeniu, on przeciwnie, wyprzedza na podwójnej ciągłej, jest mu śpieszno, nie poczeka, ale reszta jakby się zgadzała, to z tym niewyrastaniem z powodu zamierania. Najpiękniejsze pół godziny ich istnienia – już choćby to jedno, pierwsze z szeregu niezarastalne. Napięcie przy odbieraniu przesyłki, nie dochodzące listy z Afganistanu, siostra bliźniaczka nieboszczki, zwłaszcza ona. Granica, do której tekst nas dociska, a dociska bez krzty amortyzacji, jak u Krasznahorkaia albo nawet bardziej, pozostawi mat, szeroki pas matu.

Nować testuje naszą wytrzymałość. Miesza przemoc z refleksją. Kto wyciągnie jedno, kto drugie? Gdzieniegdzie do tekstu dodaje poduszkę powietrzną, przechodzi na czas przyszły. Padnie, ominiesz, zabraknie – a więc jeszcze nie teraz, może nawet nie większe, nie wcale. Potem dociera, że jednak. I tylko nie myśl, nie myśl, że. Nie myśl „uff! to nie to”, chciejczo i pochopnie. Bo zawrócił (nie zawróci). Przeskoczył (nie przeskoczy). Z pewnością nie jest to lektura bezinwazyjna.

Dokąd można się identyfikować z narratorem, aby móc wrócić niezmanipulowanym, z dna, zza krawędzi, do jakiego stopnia pozwolić się znieczulić? Jak obliczyć dystans? Jak zahartować hart?

Więc szukasz potwierdzenia, czegoś, co nie wykipi, nie eksploduje, rozwiercasz ziemię, ale zostaje ci dół, bo przykładałeś nie to, co trzeba. Może trzeba było kroić albo drążyć. Kopać. Więc próbujesz w innym miejscu. Na szutrze, na płocie, co istnieje w naszych głowach.

Mat Nować jest doskonałym pisarzem. Znakomicie kontroluje swój traktat w tej jakże trudnej stylistyce „naręcza trzewi”. W takiej formie można się spodziewać wszystkiego, odpłynięcia, pogubienia, a jest niesamowita dyscyplina, wątki się dopełniają, bohaterowie nie wypadają z ról. Bardzo lubię Nowaciowe dialogi, w których nikt nigdy nie dostaje forów i nie istnieją preferencyjne okienka tekstowo-czasowe dla takiego, co chciałby jak w bańce, jak sam. Ktoś mówi, ale też ktoś słucha, ktoś trawi, a potem się wcina, w duszność, w zdanie. I lądowanie nie takie twarde, jak się zapowiadało, zakuwające współwinę w gdyby, ładne. Przez wersy „Ludzi i pistoletów” z powrotem wierzę w sens czytania polskich autorów.

Muminek wiedział, że tam, gdzie Buka siedzi dłużej niż godzinę, nic już nigdy nie wyrośnie, bo ziemia zamiera z przerażenia. To trochę tak jak z Nowaciem. Ten wprawdzie ani myśli po buczemu tkwić czy powiewać spódnicami w głuchym milczeniu, on przeciwnie, wyprzedza na podwójnej ciągłej, jest mu śpieszno, nie poczeka, ale reszta jakby się zgadzała, to z tym niewyrastaniem z...

więcej Pokaż mimo to

Więcej opinii

Aktywność użytkownika reptar

z ostatnich 3 m-cy
reptar
2024-03-12 11:51:24
reptar ocenił książkę Światło, którego nie widać na
10 / 10
2024-03-12 11:51:24
reptar ocenił książkę Światło, którego nie widać na
10 / 10
Światło, którego nie widać Anthony Doerr
Średnia ocena:
7.8 / 10
6050 ocen
reptar
2024-02-28 17:54:38
reptar ocenił książkę Kłamstwa nocy na
10 / 10
2024-02-28 17:54:38
reptar ocenił książkę Kłamstwa nocy na
10 / 10
Kłamstwa nocy Gesualdo Bufalino
Średnia ocena:
7.3 / 10
47 ocen
reptar
2024-02-28 17:54:01
reptar ocenił książkę Kingdom of Without na
5 / 10
2024-02-28 17:54:01
reptar ocenił książkę Kingdom of Without na
5 / 10
Kingdom of Without Andrea Tang
Średnia ocena:
5.8 / 10
31 ocen
reptar
2024-02-08 12:36:31
reptar ocenił książkę Na wschód od Edenu na
7 / 10
2024-02-08 12:36:31
reptar ocenił książkę Na wschód od Edenu na
7 / 10
Na wschód od Edenu John Steinbeck
Średnia ocena:
8.5 / 10
5602 ocen
reptar
2024-02-08 12:28:52
reptar ocenił książkę Póki śnieg nas nie rozłączy na
3 / 10
i dodał opinię:
2024-02-08 12:28:52
reptar ocenił książkę Póki śnieg nas nie rozłączy na
3 / 10
i dodał opinię:

„(...) mojemu agentowi, który robi wszystko, abym nie miał w życiu innych zmartwień, jak tylko wyrobienie się z kolejnymi książkami w terminie” – jedyny wart zapamiętania cytat. Jedno podziękowanie warte więcej niż tysiąc recenzji.

To moje pierwsze spotkanie z Rogozińskim, i naprawdę przy...

Rozwiń Rozwiń
2024-02-03 14:30:36
reptar Zagłosował w plebiscycie "Książka Roku 2023"
2024-02-03 14:30:36
reptar Zagłosował w plebiscycie "Książka Roku 2023"
reptar
2024-01-16 22:48:31
reptar ocenił książkę Jednoroczna wdowa na
10 / 10
2024-01-16 22:48:31
reptar ocenił książkę Jednoroczna wdowa na
10 / 10
Jednoroczna wdowa John Irving
Średnia ocena:
7 / 10
1361 ocen

ulubieni autorzy [75]

Yōko Ogawa
Ocena książek:
6,9 / 10
9 książek
0 cykli
121 fanów
Bolesław Leśmian
Ocena książek:
7,8 / 10
130 książek
1 cykl
Pisze książki z:
423 fanów
Kazimierz Wierzyński
Ocena książek:
6,8 / 10
62 książki
2 cykle
30 fanów

Ulubione

Alan Alexander Milne Kubuś Puchatek Zobacz więcej
Margaret Mitchell Przeminęło z wiatrem Zobacz więcej
Jacek Dukaj Inne pieśni Zobacz więcej
Neil Gaiman Koralina Zobacz więcej
Georgi Gospodinow Fizyka smutku Zobacz więcej
Kurt Vonnegut Kocia kołyska Zobacz więcej
Pierre J. Mejlak Co pozwala powiedzieć noc Zobacz więcej
Fredrik Backman Pozdrawiam i przepraszam Zobacz więcej
Bernard Minier Krąg Zobacz więcej

Dodane przez użytkownika

Georgi Gospodinow Fizyka smutku Zobacz więcej
Pierre J. Mejlak Co pozwala powiedzieć noc Zobacz więcej
Bernard Minier Krąg Zobacz więcej
Cixin Liu Ciemny las Zobacz więcej
Fredrik Backman Pozdrawiam i przepraszam Zobacz więcej
Cixin Liu Problem trzech ciał Zobacz więcej
Filip Zawada Rozdeptałem czarnego kota przez przypadek Zobacz więcej
Georgi Gospodinow Fizyka smutku Zobacz więcej
Georgi Gospodinow Fizyka smutku Zobacz więcej

statystyki

W sumie
przeczytano
1 023
książki
Średnio w roku
przeczytane
114
książek
Opinie były
pomocne
20 327
razy
W sumie
wystawione
1 022
oceny ze średnią 7,7

Spędzone
na czytaniu
4 878
godzin
Dziennie poświęcane
na czytanie
1
godzina
39
minut
W sumie
dodane
612
cytatów
W sumie
dodane
233
książek [+ Dodaj]