"Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku" wyniosłam z biblioteki 13 listopada ( w urodziny Romy, o czym wtedy nie wiedziałam) zeszłego roku . Na książkę miałam ochotę od dawna, a jak przeczytałam, maznęłam takie cuś na innym forum. I tu będzie przeklejka, (opinia z 27 listopada 2009 r)

Wczoraj skończyłam czytać i pomyślałam - dlaczego to koniec? Chętnie poczytałabym dalej, mam niedosyt, ale nie taki, że czegoś mi brakowało. To raczej niedosyt spowodowany dobrą lekturą, ciepłą, ale pełną smutku.
Początek jest taki sielankowy, ale już na następnej stronie pojawiają się wspomnienia z getta. Zawsze przeżywam takie rzeczy przy lekturze, bo to niesprawiedliwość i tak być nie powinno. No, niestety, mój idealizm można wsadzić do szafy. Chyba pierwsza moja książka, która opisywała te wydarzenia z punktu widzenia małej dziewczynki, dziewczynki, która za wcześnie stała się dojrzała. I potem ukrywanie się z mamą u obcych ludzi i strach, że może się coś stać, wszystko bardzo sugestywne. Czułam się tak, jakbym im towarzyszyła albo jakbym oglądała stary film z ich udziałem. Smutne wspomnienia.
I później czasy powojenne, bieda, zabawy z kuzynem Romanem - wyobraziłam go sobie jako chłopca, musiał być z niego łobuz Smile. I chyba już wtedy dzieci poczuły, co chcą robić w życiu, bo wtedy zaczęło się zainteresowanie Romana filmem, a Romy sztuką, tworzeniem scenografii do przedstawień.
Kocham tę część z krakowską bohemą, może nigdy nie przebywałam w takim środowisku, ale często o tym marzyłam, to musiało być piękne. Coś jak Montmartre w Paryżu. I atmosfera tamtych lat, dodawanie kolorów rzeczywistości, szukanie czegoś pogodnego w życiu i chyba też niejaki opór przeciw władzy.
Później mamy opisane studia Romy, jej pierwsze nieudane małżeństwo i w końcu emigrację, na której też wiele rzeczy się dzieje, życie w obcym kraju w biedzie, w kraju, którego języka się nienawidziło... I przeprowadzki. I świadomość, że tam nigdy nie będzie tak, jakby się chciało żeby było.
Roma przez całe życie starała się zepchnąć te najwcześniejsze wspomnienia głęboko i jeszcze nie mogła przywyknąć do nowej rzeczywistości, więc może stąd jej ucieczka przed światem i lekomania? Na szczęście udało jej się to pokonać, a walkę ze wspomnieniami odbyła po obejrzeniu Listy Schindlera. Ja sama film oglądałam dość późno jak na ten film, ale pamiętam, że mimo tego, iż cały był czarno-biały, postać dziewczynki w czerwonym płaszczyku była pokazana w kolorze. Takie jakby wyróżnienie dla tego dziecka, dla Romy.
I też chciałabym mieć ją na własność, piękna była, co tu dużo gadać.
Ale chętnie sięgnę po inne książki Romy, na pewno przypadną mi do gustu.

"Dziewczynkę w czerwonym płaszczyku" wyniosłam z biblioteki 13 listopada ( w urodziny Romy, o czym wtedy nie wiedziałam) zeszłego roku . Na książkę miałam ochotę od dawna, a jak przeczytałam, maznęłam takie cuś na innym forum. I tu będzie przeklejka, (opinia z 27 listopada 2009 r)

Wczoraj skończyłam czytać i pomyślałam - dlaczego to koniec? Chętnie poczytałabym dalej, mam...