Bardzo ciekawa i przejmująca historia dziewczynki, która przeżyła piekło w warszawskim getcie. Autorka ma lekkie pióro, pomimo ciężkiego tematu. Książkę czyta się bardzo przyjemnie z uwagi na styl a jednocześnie jest to trudna pozycja z uwagi na podnoszony temat. Zdecydowanie polecam, opisy miasta przekazuje autorka bardzo wiernie. Są takie fragmenty, które bardzo mocno zapadają w pamięć.

Bardzo ciekawa i przejmująca historia dziewczynki, która przeżyła piekło w warszawskim getcie. Autorka ma lekkie pióro, pomimo ciężkiego tematu. Książkę czyta się bardzo przyjemnie z uwagi na styl a jednocześnie jest to trudna pozycja z uwagi na podnoszony temat. Zdecydowanie polecam, opisy miasta przekazuje autorka bardzo wiernie. Są takie fragmenty, które bardzo mocno...

Książka ta to autobiografia , w której autorka Janina Bauman opowiada dzieli się z czytelnikiem swoimi przeżyciami wojennymi jakie udało jej się zapisywać jako mała dziewczynka. Ta mała dziewczynka opisuje "życie" w getcie warszawskim, ucieczkę z niego a także ukrywaynie się wraz z mamą najpierw w Warszawie a później w Krakowie. To wstrząsający opis dramatycznych przeżyć kilkunastoletnej dziewczynki.
Prywatnie Janina Bauman była żoną profesora Zygmunta Baumana z którym wyemigrowała w 1968 roku z Polski, osiedlając się naj[ierw w Izraelu a później w Anglii.

Książka ta to autobiografia , w której autorka Janina Bauman opowiada dzieli się z czytelnikiem swoimi przeżyciami wojennymi jakie udało jej się zapisywać jako mała dziewczynka. Ta mała dziewczynka opisuje "życie" w getcie warszawskim, ucieczkę z niego a także ukrywaynie się wraz z mamą najpierw w Warszawie a później w Krakowie. To wstrząsający opis dramatycznych przeżyć...

Ukrywałem się wraz bohaterką, uciekałem, pragnąłem uczucia miłości, chciałem przetrwać, miałem nadzieję. Ta książka stała się właśnie jedną z książek mojego życia. Dlatego, że prawdziwie i przejmująco oddaje historię żydowskiej nastolatki, której przyszło żyć w jednym z najgorszych momentów w historii ludzkości. Nie ma tu przesadnego patosu, heroizmu, jest "zwyczajne" życie, które płynie w okrutnych realiach, są miłości, pragnienia. Dlatego, że autorka jednoznacznie nie potępia tych niektórych Polaków, których postawa jest mimo wszystko niegodna, ale stara się czasami nawet sama wczuć w ich rolę i tłumaczyć ich decyzje krzywdzące ją samą i jej naród. Dlatego że pokazuje, że byli nie tylko źli ale i dobrzy Polacy. Dlatego, że nie będąc samemu Żydem można zrozumieć dramat tego narodu i zapłakać wraz z nimi. Jestem pod dużym wrażeniem starannego języka jak i sposobu, prostego i skutecznego, opisującego sytuację dziewczyny w tamtych czasach. Dziękuję za tą książkę

Ukrywałem się wraz bohaterką, uciekałem, pragnąłem uczucia miłości, chciałem przetrwać, miałem nadzieję. Ta książka stała się właśnie jedną z książek mojego życia. Dlatego, że prawdziwie i przejmująco oddaje historię żydowskiej nastolatki, której przyszło żyć w jednym z najgorszych momentów w historii ludzkości. Nie ma tu przesadnego patosu, heroizmu, jest...

W przededniu 80 rocznicy wybuchu Powstania w Getcie Warszawskim wybrałam się do mojej osiedlowej biblioteki. Wiedziałam, że znajdę tam specjalną półeczkę na której będą stały pozycje nawiązujące do tego wydarzenia. Ten piękny zwyczaj, aby przy okazji ważnych rocznic przykuwać uwagę czytelnika lekturami, które nie są książkami pierwszego wyboru i częściej zbierają kurz niż trafiają pod strzechy, jest tu kultywowany od lat za co kłaniam się nisko bibliotekarkom i bibliotekarzom z warszawskiej dzielnicy Bemowo.

Tamtego dnia wyszłam z biblioteki z książką Janiny Bauman "Zima o poranku" i zatraciłam się w lekturze. Autorka jako nastolatka trafiła wraz z rodziną do warszawskiego getta. Wychowana w dostatku i miłości nagle musiała zmierzyć się z wojenną rzeczywistością. Ciągły strach, głód, niepewność jutra stały się jej codziennością. Wszystkie swoje przeżycia i myśli skrzętnie zapisywała w dzienniku, który cudem przetrwał wojnę. Po latach Janina Bauman zdecydowała się wydać swoje wspomnienia, które są zapisem tych trudnych czasów. Ucieczka z getta była początkiem jej tułaczki. Wraz z mamą i siostrą dzięki pomocy dobrych ludzi (czasami bezinteresownej, w większości jednak opłacanej z wyprzedawanego sukcesywnie majątku) udało jej się doczekać końca tego koszmaru. Jej opowieść to pełna emocji, bogata w szczegóły historia o woli przetrwania. Autorka niezwykle sugestywnie opisuje miejsca i ludzi których los postawił na jej drodze. Nie brak tu też czarnych charakterów, szmalcowników szantażujących i wymuszających okup na ukrywających się Żydach lub pomagających im Polakach.
Co ciekawe z zapisków autorki wyczytać też można też chwile szczęścia i radości, które także zdarzały się w tym czasie. Czuć, że pisze to młoda, pełna pasji dziewczyna, której wojna zniszczyła świat w którym dorastała.

"Zima o poranku. Opowieść dziewczynki z warszawskiego getta" to opowieść o wojnie i śmierci ale też o życiu i nadziei, które to pozwoliły przetrwać Janinie Baumann niemiecką okupację i po wojnie realizować swoje marzenia i plany. Zachęcam Was do lektury tej książki.

W przededniu 80 rocznicy wybuchu Powstania w Getcie Warszawskim wybrałam się do mojej osiedlowej biblioteki. Wiedziałam, że znajdę tam specjalną półeczkę na której będą stały pozycje nawiązujące do tego wydarzenia. Ten piękny zwyczaj, aby przy okazji ważnych rocznic przykuwać uwagę czytelnika lekturami, które nie są książkami pierwszego wyboru i częściej zbierają kurz niż...

Historia ukazująca jak ciężko było przetrwać ukrywającym się ludziom narodowości żydowskiej. Przedstawiona oczami dziewczynki , której okres dojrzewania przypada właśnie na lata okupacji. Jest to też obraz jak wiele ludzi było zaangażowanych w niesienie pomocy żydom z narażeniem własnego życia , ale też ukazuje że wielu ludziom ich los był obojętny. Bardzo interesująca książka.

Historia ukazująca jak ciężko było przetrwać ukrywającym się ludziom narodowości żydowskiej. Przedstawiona oczami dziewczynki , której okres dojrzewania przypada właśnie na lata okupacji. Jest to też obraz jak wiele ludzi było zaangażowanych w niesienie pomocy żydom z narażeniem własnego życia , ale też ukazuje że wielu ludziom ich los był obojętny. Bardzo interesująca...

Jest to książka, przy której wielokrotnie wzruszyłam się. Napisana bardzo obrazowo, ukazuje cierpienie ludzi podczas strasznego czasu, jakim była II wojna światowa. Momentami ciężko było mi się oderwać od historii przedstawianych przez autorkę.
Bardzo polecam wszystkim miłośnikom tego typu literatury, ale nie tylko. Uważam, że społeczeństwo powinno mieć świadomość jak wyglądała rzeczywistość w tamtych czasach, przez jakie cierpienie musieli przechodzić niewinni ludzie.

Jest to książka, przy której wielokrotnie wzruszyłam się. Napisana bardzo obrazowo, ukazuje cierpienie ludzi podczas strasznego czasu, jakim była II wojna światowa. Momentami ciężko było mi się oderwać od historii przedstawianych przez autorkę.
Bardzo polecam wszystkim miłośnikom tego typu literatury, ale nie tylko. Uważam, że społeczeństwo powinno mieć świadomość jak...

Wszystkie tak naprawdę historie ukrywających się Żydów (czy za Żydów uważanych) są pod wieloma względami przerażająco powtarzalne, a zwłaszcza pod jednym: żadna z nich nie obejdzie się bez czarnej figury szmalcownika. Nie inaczej jest w tych wspomnieniach….

Świadczy to o powszechności tego szlachetnego sposobu zarabiania na życie w tak przecież zbiedniałym polskim społeczeństwie. Wiedzieli o tym Żydzi, wiedzieli też wtedy Polacy. Ale wyparliśmy to doświadczenie, jak wypieramy się wszystkiego, co nas uwiera w naszym wizerunku jako niedostatecznie idealnych.

A dziś w tym prostym mechanizmie psychologicznym jako zbiorowość wspiera nas – życzliwie i bezinteresownie, w trosce o nasz komfort wewnętrzny - pedagogika społeczna obecnych władz. Ludziom, nie mającym zielonego pojęcia, jak wyglądało to podczas wojny, wmawia się, że wszyscy Polacy „ratowali Żydów”, a jeśli z rzadka i wyjątkowo bywało inaczej…. Cóż, gdzież w sumie nie ma łajdaków? Zdarzali się – oczywiście jako zupełnie odosobnione przypadki! - nawet w naszym anielskim narodzie. Ale to byli zdrajcy, a nie żadni tam Polacy. Nie wolno takich wyrzutków obdarzać tym szczytnym mianem, rozumieta mię ?

Ale wspomnienia ocalonych mówią mocniej niż kłamliwy bełkot propagandy. Opisując spotkanie ze szmalcownikami, Autorka przedstawia jednego z nich z podziwem i szacunkiem jako „Szlachetnego”. Bo nie bije, nie wyzywa i nie rabuje, a tylko miękko i z troska perswaduje, wskazując na towarzysza w niemieckim mundurze: „To niebezpieczny typ. Zabierze was na Gestapo a ja nie mogę mu tego wyperswadować .Chyba że… zbierzecie tyle pieniędzy i biżuterii, aby go zaspokoić. Pomyślcie o tym. Zostawię was na chwile samych, abyście mogli to swobodnie omówić”.

Potem wprawdzie „Szlachetny” zaczął się dobierać do Autorki, wówczas kilkunastolatki (sprawdzić, czy nie ksiądz!),ale przestał, gdy usłyszał, że jest chora „na to, co pan wie…”. Honorowo jednak dał spokój po odebraniu okupu, a nawet – wyjątkowo szlachetny odruch Prawego Człowieka – oddał im jedną z obrączek, przyjętych w kornej podzięce za łaskawe niewydanie ich Panom Niemcom.

Szkoda, że pozostaje on Nieznanym Szlachetnym Szmalcownikem. Obecnie rządzący mogliby mu przecież kolejny tego typu pomnik o takiej właśnie nazwie wystawić. Najlepiej pod kościołem pw. Wszystkich Świętych na pl. Grzybowskim w Warszawie, który z gettem sąsiadował. Idealna to byłaby lokalizacja na tak zaszczytne upamiętnienie, bo jako instytucja Kościół Polski w ten wredny czas sprawował się wszak jakże wspaniale!

Aha, bo bym zapomniał: ukrywając się, Autorka dotrwała wraz z rodziną do Powstania Warszawskiego. Pomagały wtedy m.in. budować barykadę, słysząc od powstańców naszych kochanych taką oto zachętę: „Jak wam nie wstyd, Żydóweczki, my za was wojujemy, a wy zamiast pomagać, chowacie się po piwnicach?”… Należy się zatem kolejny pomnik: Nieznanego Powstańca Zachęcającego Żydóweczki do Wznoszenia Barykad!

Wszystkie tak naprawdę historie ukrywających się Żydów (czy za Żydów uważanych) są pod wieloma względami przerażająco powtarzalne, a zwłaszcza pod jednym: żadna z nich nie obejdzie się bez czarnej figury szmalcownika. Nie inaczej jest w tych wspomnieniach….

Świadczy to o powszechności tego szlachetnego sposobu zarabiania na życie w tak przecież zbiedniałym polskim...

Wspomnienia natolatki, której przyszło żyć w okupowanej Warszawie, spisane bardzo otwarcie i ciekawie. To napewno książka, która na długo zapadnie w pamięć.

Wspomnienia natolatki, której przyszło żyć w okupowanej Warszawie, spisane bardzo otwarcie i ciekawie. To napewno książka, która na długo zapadnie w pamięć.

Ta ksiazka powinna byc obowiazkowa lektura dla kazdego mieszkanca Europy, a Polski w szczegolnosci.
Poruszajaca opowiesc o wojnie. O wojnie, w ktorej nie ma wielkiej chwaly i bohaterstwa. Jest za to bieda, glod, strach i nastolatka, ktora po prostu chcialaby normalnie zyc - chodzic do szkoly, zakochac sie, miec marzenia i plany na przyszlosc.

Ta ksiazka powinna byc obowiazkowa lektura dla kazdego mieszkanca Europy, a Polski w szczegolnosci.
Poruszajaca opowiesc o wojnie. O wojnie, w ktorej nie ma wielkiej chwaly i bohaterstwa. Jest za to bieda, glod, strach i nastolatka, ktora po prostu chcialaby normalnie zyc - chodzic do szkoly, zakochac sie, miec marzenia i plany na przyszlosc.

to powinna być lektura szkolna

to powinna być lektura szkolna