Autorowi najwyraźniej spodobał się musical "Upiór w operze", może był pod wrażeniem spotkania z Andrewem Lloyd Webberem, i wymyślił, że napisze dalszą część. Wynika z treści i języka, że chciał pobawić się formą i nawet to ciekawie wyszło. W każdej kolejnej części narratorem jest inna osoba i opowiada zdarzenia w innych okolicznościach. Struktura tego opowiadania też przypomina operową: w gruncie rzeczy krótka historia rozwleczona do granic wytrzymałości, ale to też się jakoś broni.
Nie broni się jednak kompletny brak sensu i prawdopodobieństwa. Nawet, jeśli uznamy, że to, że główny bohater szybko dorobił się majątku w Ameryce to też zabieg operowy, to jednak cały wstęp Autor poświęcił analizie, że cała historia z musicalu (czy też wcześniejszej książki) była jednak prawdopodobna i nawet wykazał, kiedy się musiała(by) wydarzyć. O ile dzięki tym zabiegom w akcję z Paryża można uwierzyć, to ta w Nowym Jorku jest już kompletnie bez sensu.
Jak wspomniałem, Autor pobawił się formą i tu powinien był skończyć i schować zapiski do szuflady lub wrzucić do pieca. A jeśli już koniecznie chciał puścić to w obieg, to chociaż trzeba było przeczytać po napisaniu i poprawić różne błędy, np. jak ten z relacji dziennikarza, który opisuje intymną rozmowę dwojga Francuzów. Rozmowy toczonej oczywiście po angielsku, bo dziennikarz po francusku nie umie. To przecież takie naturalne, że Francuzi rozmawiają w swoim gronie po angielsku.
Podsumowując: to nie jest to, co Forsyth umie i nie jest to też to, co mu się wydawało, że też umie.

Autorowi najwyraźniej spodobał się musical "Upiór w operze", może był pod wrażeniem spotkania z Andrewem Lloyd Webberem, i wymyślił, że napisze dalszą część. Wynika z treści i języka, że chciał pobawić się formą i nawet to ciekawie wyszło. W każdej kolejnej części narratorem jest inna osoba i opowiada zdarzenia w innych okolicznościach. Struktura tego opowiadania też...

Najciekawszy w tej książce jest dosyć rozbudowany wstęp..

Najciekawszy w tej książce jest dosyć rozbudowany wstęp..

Napisana jako kontynuacja powieści "Upiór w operze" z 1910 roku autorstwa Gastona Leroux
Po wydarzeniach w Paryżu, Eric ucieka do Stanów Zjednoczonych tam ze swoją fortuną chce zbudować nową operę i ciągle myśli o Christine. Ich ścieżki znowu się krzyżują po trzynastu latach w Nowym Jorku. Gdy Christine przybywa do USA ze swoją rodziną, mężem i synem.
Początek jest opowiadany przez schorowaną Madame Giry i osadzony na początku XX wieku.
Wieloosobowa narracja trochę tutaj przytłacza. Początek niezły a potem ..trochę nudnawo. Końcówka całkiem niezła.

Napisana jako kontynuacja powieści "Upiór w operze" z 1910 roku autorstwa Gastona Leroux
Po wydarzeniach w Paryżu, Eric ucieka do Stanów Zjednoczonych tam ze swoją fortuną chce zbudować nową operę i ciągle myśli o Christine. Ich ścieżki znowu się krzyżują po trzynastu latach w Nowym Jorku. Gdy Christine przybywa do USA ze swoją rodziną, mężem i synem.
Początek jest...

Wariacja na temat legendarnej Opery, takie tam świrowanie Frederica, za dzieciaka spoko się czytało, teraz bym umierał w środku pewnie.

No i dorwałem się do biblioteczki domowej gdzie mamy tysiące książek...
Moja rodzicielka wysłała mi fotki książeczek które tam są i zacząłem spisywał do Lubimyczytać te które czytałem w latach 2000-2020...

Wariacja na temat legendarnej Opery, takie tam świrowanie Frederica, za dzieciaka spoko się czytało, teraz bym umierał w środku pewnie.

No i dorwałem się do biblioteczki domowej gdzie mamy tysiące książek...
Moja rodzicielka wysłała mi fotki książeczek które tam są i zacząłem spisywał do Lubimyczytać te które czytałem w latach 2000-2020...

Wydawałoby się, ze tym razem Forsythe'owi się nie udało ale... (jak mawia komisarz Klementyna Kopp),jest Andrew Lloyd Weber. Stworzył Miłość nie umiera nigdy - musical chociaż dosyć luźno, ale oparty własnie na Upiorze. Rzecz, która jest sequelem słynnego Upiora w Operze. Sama książka mnie rozczarowała. To nie są klimaty w których Autor dobrze by się czuł. Można sobie darować.

Wydawałoby się, ze tym razem Forsythe'owi się nie udało ale... (jak mawia komisarz Klementyna Kopp),jest Andrew Lloyd Weber. Stworzył Miłość nie umiera nigdy - musical chociaż dosyć luźno, ale oparty własnie na Upiorze. Rzecz, która jest sequelem słynnego Upiora w Operze. Sama książka mnie rozczarowała. To nie są klimaty w których Autor dobrze by się czuł. Można sobie darować.

Wydaje mi się, że tak niska ocena (5,29) wynika z faktu, że Forsyth stał się trochę zakładnikiem własnego stylu i klimatu napisanych przez niego książek. Ten tytuł zdecydowanie różni się od pozostałych, jednak wciąga tak samo mocno.

Wydaje mi się, że tak niska ocena (5,29) wynika z faktu, że Forsyth stał się trochę zakładnikiem własnego stylu i klimatu napisanych przez niego książek. Ten tytuł zdecydowanie różni się od pozostałych, jednak wciąga tak samo mocno.

Przemęczyłem. Ciekawy dalszych losów legendarnej niemalże postaci, sięgnąłem Upiora z Manhattanu. Nie miałem zbyt wygórowanych oczekiwań, jednak pomimo że nie nudziłem się czytając, powieść napisana jest w sposób... jak by to ująć, uciążliwy . Wieloosobowa narracja jakiej użył autor do ukazania dalszych losów upiora, tutaj się nie sprawdziła . Zbyt chaotycznie zmontowane. Podobnych zabiegów użył Bram Stoker w Draculi. Tam wielotorowo narracja dynamizuje akcje. Upiór Manhattanu miał zapewne wyglądać na dziennikarskie śledztwo. Miejscami tak tez jest. Niestety tylko miejscami.

Przemęczyłem. Ciekawy dalszych losów legendarnej niemalże postaci, sięgnąłem Upiora z Manhattanu. Nie miałem zbyt wygórowanych oczekiwań, jednak pomimo że nie nudziłem się czytając, powieść napisana jest w sposób... jak by to ująć, uciążliwy . Wieloosobowa narracja jakiej użył autor do ukazania dalszych losów upiora, tutaj się nie sprawdziła . Zbyt chaotycznie zmontowane....

„Upór Manhattanu”, tak jak napisało wcześniej wielu czytelników, to bardzo słaba, chyba najsłabsza powieść Forsytha. Podobały mi się tylko ze dwa pierwsze rozdziały: geneza opery oraz opowieść madame Giry, reszty w zasadzie mogłoby nie być. Przede wszystkim wiało nudą, akcji prawie nie było, za to występowały liczne powtórzenia i niekonsekwencje w profilach psychologicznych. A zakończenie zupełnie mnie nie przekonało, było mało konsekwentne i nieżyciowe. Moim zdaniem na książkę szkoda czasu.

„Upór Manhattanu”, tak jak napisało wcześniej wielu czytelników, to bardzo słaba, chyba najsłabsza powieść Forsytha. Podobały mi się tylko ze dwa pierwsze rozdziały: geneza opery oraz opowieść madame Giry, reszty w zasadzie mogłoby nie być. Przede wszystkim wiało nudą, akcji prawie nie było, za to występowały liczne powtórzenia i niekonsekwencje w profilach...

Książka jest słaba i po prawdzie szkoda na nią czasu. Jedyne co można uzyskać na jej lekturze to zmarnowany czas! Nie będę się wysilał na więcej, bo nie ma to sensu...

Książka jest słaba i po prawdzie szkoda na nią czasu. Jedyne co można uzyskać na jej lekturze to zmarnowany czas! Nie będę się wysilał na więcej, bo nie ma to sensu...

No cóż, nawet mistrzowi zdarza się potknąć. Powieść nie ma w sobie nic, co porwałoby czytelnika, ale za to widać, że powstała z głębi serca. Niewątpliwie autor, oczarowany opowieścią o upiorze w operze, nie mógł się oprzeć dopisaniu dalszego ciągu. Nie wziął pod uwagę, że legenda nigdy nie może zostać opowiedziana do końca, bo przestaje być legendą. W sumie, cały urok opowieści został bezlitośnie odarty ze swego największego atutu - mgiełki tajemnicy. Znakomity przykład niepotrzebnego poprawiania dzieła sztuki. Zupełnie, jakby Monę Lisę del Giocondo pokazano przy zmywaniu makijażu, po tym, jak skończyła pozować Leonardowi.

No cóż, nawet mistrzowi zdarza się potknąć. Powieść nie ma w sobie nic, co porwałoby czytelnika, ale za to widać, że powstała z głębi serca. Niewątpliwie autor, oczarowany opowieścią o upiorze w operze, nie mógł się oprzeć dopisaniu dalszego ciągu. Nie wziął pod uwagę, że legenda nigdy nie może zostać opowiedziana do końca, bo przestaje być legendą. W sumie, cały urok...